Afscheid in stijl

---

Lieve iedereen,

Het laatste diner in Arequipa komt in de vorm van Indiaans eten. In de bus onderweg naar het busstation ontmoet ik een jonge Peruaanse kok. Ik scoor een kaartje voor een bus naar Lima. Omdat ik toe ben aan een nacht goede rust neem ik een iets chiquere stoel. De busreis duurt 16 uur. Wij hebben één pauze van 20 minuten. Die heb ik hard nodig want de verwarming kan niet uit binnen. Het is snikheet. Het is maar goed dat ik vier liter water bij mij heb, ze gaan allemaal op. De naar urine geurende smog die mijn luchtwegen binnendringt in Lima ervaar ik zelfs als een opluchting. Een mazzeltje is dat ik op tien minuutjes van de plek waar ik wil slapen wordt afgezet. Dat had heel anders kunnen zijn in de uitgestrekte megastad. Op de weg naar het hostel loop ik langs mensen die auto's repareren op straat en streetfood kraampjes. Het hostel waar ik in verblijf is een toppertje. Ik ben blij dat ik ervoor gekozen heb om in het centrum te verblijven. De plek heeft wat meer ziel dan Miraflores. Op een plaza in de buurt eet ik een pollo saltado die alle verwachtingen overtreft. In de avond vetrek ik te voet naar een park met fonteinen. Superhoge fonteinen, kleine fonteintjes, een boog van fonteinen waar je onder door kan lopen zonder zeikesnat te worden en fonteinen waar je doorheen kan lopen en wel zeikesnat in wordt. De meeste zijn verlicht in kleuren. De grote klapper is de show met lasers, projecties en een rits fonteinen. De volgende dag is vrij spectaculair. Na de gebruikelijke ochtendrituelen kom ik terecht in het zwembad. Na een uurtje borstcrawl keer ik terug voor een cursus ceviche maken. De trots vsn de Peruaanse keuken. Eerst shoppen wij de benodigde ingrediënten bij elkaar op de markt en daarna gaan we met een leuke groep aan de slag. Het is ietsje ingewikkelder dan ik dacht, maar het frisse gerecht van rauwe vis liegt er niet om. Het is een genot voor de smaakpapillen. Dezelfde smaakpapilleb zullen later op de deze dag iets uiterst merkwaardigs meemaken. Ik heb de dag hiervoor iets geregeld waar ik non-stop enthousiast over ben. Ik neem een douche, doe een luchtje op en trek mijn mooiste kleren aan. Ik neem de bus naar Miraflores en arriveer weer op de eerste bestemming van de reis. Ik ben flink te vroeg dus maak ik een ommetje door het park. Het is zaterdag en dat betekent dat mijn favoriete plek in deze wijk, de salsakuil, in volle werking is. Vorige keer dat ik dit schitterende fenomeen zag heb ik mijzelf beloofd de volgende keer mee te doen. Ik had gehoopt iets meer salsaervaring te hebben opgebouwd dan nu het geval is. Voordat de twijfels toeslaan sta ik in mijn mooiste kloffie te dansen. Een groepje Peruaanse vrouwen van 65+ met brede glimlachen en glanzende ogen zijn mijn danspartners. Ze vinden het werkelijk geweldig. Het publiek geniet er net zo van als ik, er wordt gejuicht, geklapt en gefilmd. Na het salsanummertje komt er wat rock 'n roll. Ik doe de tijdloze passen van voor mijn tijd. Omdat ik het best warm begin te krijgen en fris wil blijven voor hetgene wat komen gaat laat ik het hierbij. Als ik de kuil verlaat geeft iedereen langs de trap mij een hand en spreekt gelukswensen en bewondering uit. Met mijn tien minuten durende dansoptreden heb ik het respect van de oude garde gewonnen. Het voelt alsof ik beroemd ben. Na een wandeling langs de stille oceaan ben ik precies op tijd waar ik wezen moet. Restaurant IK. Eeb eerbetoon aan de overleden chef Ivan Kosic en mijn eerste ervaring met fine dining. Zoals jullie misschien weten en ook wel uit de blogs blijkt dat ik vrij gepassioneerd ben over eten. Het restaurant heeft een natuur thema. Veel planten, een speciaal geurtje en lichtprojecties op de ronden tafels. Door de ramen zie je een leger van koks aan het werk. Ik bestel het proefmenu met 14 (!) gangen. Ook trakteer ik mijzelf op de nationale cocktail pisco sour. De koude drank is afgedekt met een blad waarop warm schuim ligt. De bediening is attent en alles behalve stijfjes. Het eten zelf is een rondreis door Peru. Het wordt opgediend in boomstronken, bakken met stenen en andere gestyleerde bakjes. Om een paar hoogtepunten te noemen: geitenboter, alpacatartaar, een chevice met mango en avocado, een macu macu sorbet die ontploft in je mond en een dessert met een mousse van cocaoschillen, cacaonibs, cacaoijs en limoenrasp. Alles ziet er fantastisch uit en is grandioos gegarneerd. Natuurlijk is het allemaal overheerlijk. Ik neem een chique Spaans wijntje bij een van de vleesgerechten. Als ik het restaurant verlaat bevindt ik mij haast in een staat van ongeloof. Het bijna drie uur durende diner is meer dan eten, het is een ervaring. Het wilde nachtleven van Lima verkennen gaat helaas niet meer lukken. De meeste reisvrienden in het hostel liggen al op één oor. Ik leefde steeds in de ervaring dat ik het niet erg zou vinden om naar huis te gaan. Maar als ik op de dag van vertrek wakker wordt voelt het toch een beetje treurig. Lima vindt het ook jammer, het miezert voor het eerst sinds ik hier ben. Ik loop een rondje door het centrum, bekijk een stukje van de mis in de kathedraal en zie de wisseling van de wacht voor het overheidspaleis. Samen met twee leraressen uit het verenigd koninkrijk ga ik naar het foodcourt dat er alleen op zondag is. Dezelfde die ik ondekt heb toen ik hier anderhalve maand geleden aankwam. Dat lijkt een eeuwigheid geleden. Op mijn bord eindigen (volgens mij) een piranha en een stuk eend. In mijn laatste uurtjes bezoek ik het MALI museum met fine art. Ik ben niet de grootste museumliefhebber die er is, maar expositie vol beschilderde spullen zeker op vhS stellen. De tekenstijl van de beschavingen die dit gebied een twee millenia geleden bewoonden is erg leuk om te bekijken. Op een markt scoor ik wat souvenirs. Daarna haal ik mijn grote tas op en begin aan de moeilijke terugreis. In de bus naar het vliegveld probeert een wat oudere vrouw mij tot het christendom te bekeren. Een lekker nummer knalt door de speakers. Ik ga een hoop missen, de innemende mensen, de speciale ontmoetingen, de prachtige taal overal om mij heen en misschien nog het meeste de manier waarop het leven gevierd wordt. Op de luchthaven blijkt de vlucht een goede anderhalf uur later te zijn. Dat betekent dat ik de laatste aansluiting richting Amsterdam vanaf Gatwick ga missen. Het personeel boekt mij in een andere vlucht. Helaas moet ik weer van vliegveld wisselen en mis ik mijn welkomthuispasta. Als ik langs alle poortjes ben blijk ik mijn overgebleven soles niet te kunnen ruilen binnen de gates. Als ik terug wil moet ik lappen. Ik besluit de benodigdheden voor pisco sour in de taxfree te kopen. De lange eerste vlucht verloopt verassend soepel. Voor mijn gevoel een stuk sneller dan de heenweg. Ik verdwaal een beetje op Gatwick en ben in de veronderstelling dat ik meer tijd heb dan ik heb. De vrouw die mij de buskaart naar Heathrow verkoopt zegt dat ik het nooit ga halen. Gelukkig heb ik ervaring met vluchten in Londen op het nippertje halen. Een hoop vliegveldsprints later ben ik bij de gate vlak voor het boarden klaar is. Minpunt is dat de kassamedewerker in de taxfree van Lima vergeten is de fles pisco in een zak te doen. Deze verdwijnt in Engeland in een prullenbak. Vrij zonde. Even later zweef ik boven het kanaal, enigzins treurig, in een limbo van tijdzones en erg moe. Ik ben heel erg blij iedereen weer te zien op schiphol. Ik stop mij vol met kaasjes die de dag erna voor buikpijn zorgen. Na twee dagen ben ik eindelijk mentaal en fysiek geland. Dit was voorlopig mijn laatste blog. Ik hoop dat jullie van de verhalrn genoten hebben.

Liefs,

Klaas

---