Guatemala Deel 3 & de dagen erna

---

Na enkele drukke dagen heb ik eindelijk de tijd gevonden om de laatste blog over Guatemala te schrijven. Daarna zal het waarschijnlijk wel even duren vooraleer ik weer een nieuwe blog schrijf, zowel omdat jullie voorlopig wel voldoende leesvoer hebben, en omdat ik nu eenmaal niet zulke spannende avonturen beleef in Miami als in Guatemala...



Dag 5: De eerste filmdag

Eindelijk was de dag aangebroken om echt aan de documentaire te beginnen. De researchfase was over, en we konden gewapend met een camera, tripod Len microfoon op pad gaan om onze documentaire in beeld te brengen.

We gingen eerst naar het eerste klasje dat Nora had opgericht, in haar eigen dorp. De kleuters waren superschattig en werkten heel goed mee. Sommigen waren enorm onder de indruk van de camera, omdat ze dat nog nooit eerder gezien hadden. Het nadeel is dat bijna de helft van de beelden onbruikbaar zijn, omdat de kindjes steeds blikken naar de camera bleven werpen. Het is heel moeilijk om te proberen onopgemerkt te filmen, want de kindjes hielden ons steeds in de gaten. Toch ben ik ervan overtuigd dat we veel mooie beelden hebben.

Daarna gingen we naar Nora's huis om haar te interviewen. Meer dan een uur lang hebben we al onze vragen op haar afgevuurd. Nadien had Nora een verrassing voor ons in petto. Ondanks het feit dat ze het niet erg breed heeft stond ze erop om ons allemaal een maaltijd aan te bieden. Lekkere kip met wortels en aardappelen, en een superlekkere verse thee die haar zus zelf gemaakt had. En, natuurlijk, tortilla's. We genoten met volle teugen!

Na de maaltijd was het tijd om terug te keren naar de jeugdherberg. We bedankten Nora uitvoerig voor haar enorme gastvrijheid en haar medewerking. Na een opnieuw zeer avontuurlijke busrit kwamen we moe maar tevreden in de jeugdherberg aan.



Dag 6: De tweede filmdag

Vandaag ontmoetten we Fred, de Amerikaan die Nora's project financieel ondersteunt. Tijdens zijn interview maakte hij een grote indruk op ons. In het eerste jaar van zijn pensioen reisde hij naar Guatemala en daar ontmoette hij zeer toevallig Nora. Hij besloot om het geld voor zijn pensioen te besteden aan haar project in plaats van het het op te doen aan reizen, golven en andere bezigheden die hij gepland had voor zijn pensioen. Nu leeft hij zes maanden per jaar in Guatemala om haar project te ondersteunen. Toch bleef hij benadrukken dat Nora de drijvende kracht was achter de organisatie, hij bleef steeds heel bescheiden. Tijdens het interview werd hij emotioneel toen hij praatte over de kinderen die niet naar school kunnen gaan en vanaf een jonge leeftijd op de velden moeten werken. Van het gezichtspunt van een documentairemaker is het vastleggen van een huilende man op camera natuurlijk goud waard! We waren dus heel tevreden!

We besteedden de rest van de dag aan het filmen van een ander klasje. We interviewden de leerkracht en de directrice van de basisschool, die beiden zeer onder de indruk waren van de impact van kleuteronderwijs op de prestaties van schoolkinderen. We bezochten ook één van de vaders van de kleuters in zijn huis. Hij vertelde ons dat hij als kind nooit de kans had gehad op meer dan één jaar onderwijs. Hij had enkel geleerd om zijn naam te schrijven en om basissommen uit te voeren. Hij was heel tevreden dat zijn eigen kinderen wel die kansen krijgen. Wanneer hij sprak over de schrijf- en rekenvaardigheden van zijn kinderen, straalde hij trots uit. We waren ook onder de indruk van hun leefomstandigheden: de hele familie leeft in één kamer; het bed staat slechts een meter van het kookvuur. Ervaringen als deze zorgen ervoor dat ik een veel grotere appreciatie krijg voor wat ik heb. Eens je alles in een nieuw perspectief ziet, leer je beter te relativeren. Toen ik daar in het midden van hun huis stond, schaamde ik me voor al die keren dat ik kloeg over hoe klein onze badkamer of keuken is in ons appartement in Miami...

We arriveerden in de jeugdherberg in de late namiddag. We besloten om nog even naar het marktje te gaan om souvenirs te kopen, omdat het de voorlaatste dag was. Ik kocht enkele cadeau's voor mensen die deze blog lezen, dus ik kan uiteraard niet verklappen wat deze waren. Voor mezelf kocht ik een handtas en oorbellen. Ook liet ik mijn oog vallen op een prachtig lappendeken, maar ik had niet genoeg geld bij en er was geen tijd meer om naar de geldautomaat te gaan. Misschien zou er morgen nog tijd over zijn..



Dag 7: De derde filmdag

We bezochten het eerste klasje dat we bezocht hadden, vijf dagen geleden. Toen we binnenkwamen waren de kindjes superenthousiast! Ze hadden kaartjes geknutseld voor ons en duwden ze in onze handen nog voordat we over de drempel konden stappen! Nadat we genoeg beelden hadden van de spelende en lerende kindjes, duurde het nog een halfuur vooraleer de klas zou eindigen. Daarom besloten we om zelf een beetje leerkracht te spelen en de kindjes te entertainen. Hoewel we op geen enkele manier verbaal konden communiceren, was het verrassend gemakkelijk om een band te vormen met de kindjes. Ze waren heel enthousiast over ons besluit om mee te spelen en we communiceerden via gebaren. Het was een heel leuke ervaring!

Na het interview met de leerkracht, bezochten we Francesco een tweede keer. Deze keer had hij verse warme chocolademelk voor ons gemaakt! Guatemala staat bekend voor onder andere jade, koffie, maar zeker ook chocolade. Het was onbeschrijfelijk heerlijk!

Gelukkig hadden we tijd om een laatste keer naar de markt te gaan. We bezochten hetzelfde kraampje waar ik het lappendeken gezien had, maar omdat de verkoper mij herkende vroeg hij veel meer geld dan gisteren! Een heel oneerlijke praktijk, en na hem een vuilde blik toe te werpen vond ik gelukkig voor minder geld een veel mooier lappendeken bij een ander kraampje! Het is supergroot en weegt een ton, maar ik ben vastbesloten om het helemaal naar België te slepen!

's Avonds gingen we naar een café waar we allen een superlekkere (non-alcoholische) lokale cocktail dronken. Het bevat warme melk, kamille, vanille, honing en banaan! Om handen en vingers bij af te likken.. Een mooie afsluiter van onze week in Guatemala!



Dag 8: De terugreis

Om drie uur 's ochtens ging de wekker. We moesten om vier uur vertrekken richting de luchthaven, en de meesten onder ons moesten nog hun koffers pakken, dus was het noodzakelijk om zo vroeg op te staan. Om kwart voor vier waren we klaar met alles, dus besloten we om onze kamer te verlaten en op de binnenkoer te wachten op de jongens. Toen we hen niet zagen, begon ik achterdochtig te worden. Na veel ervaringen met mijn broer die 's ochtends moeite had met opstaan, besloot ik dat het een goed idee was om eens op hun deur te gaan kloppen. Na veel gemompel deed iemand de deur open. Zijn ogen waren bijna dicht en de kamer was pikzwart. Ik vroeg of ze wisten dat we binnen vijftien minuten moesten vertrekken. Het antwoord was: "Whaaaat!?"

Vijftien minuten later stonden de jongens buiten, ongewassen, met slaperige ogen en koffers die uitpuilden omdat ze er alles gewoon ingesmeten hadden. Toen één van de jongens op zijn dooie gemak naar de keuken slofte om koffie te halen, terwijl hij nog maar tien minuten had om zijn koffer te maken, moest ik opnieuw een glimlach onderdrukken omdat ik sterk herinnerd werd aan mijn broer.. 😊 Wij meisjes vonden de hele situatie natuurlijk hilarisch..

Enkele uren later kwamen we op het vliegveld aan. Zoals verwacht woog mijn koffer te veel door het zware lappendeken, dus dat moest ik meesleuren op het vliegtuig als handbagage. De vlucht zou vertrekken om 9u. Net voor we gingen opstijgen kondigde de piloot aan dat er een probleem was met het vliegtuig. Om half 11 zaten we nog steeds te wachten om op te stijgen!

Toen we eindelijk in Miami aankwamen, met een vertraging van bijna twee uur, moesten we ook nog eens rekening houden met een tijdverschil van twee uur. Bovendien werden er besparingen op de luchthavens doorgevoerd, zodat we bijna drie uur moesten aanschuiven voor de grenscontrole! Daar kwam nog eens bovenop dat de tram bijna een uur op zich liet wachten, weeral door technische problemen. Om een lang verhaal kort te maken: toen ik op mijn appartement arriveerde, was ik in totaal 14u onderweg geweest voor een vlucht die twee uur duurde... Ik was kapot!

Ik had twee dagen nodig om volledig uit te rusten en terug in het Miami-ritme te komen. Mede daarom duurde het zo lang vooraleer ik mijn eerste blog schreef.. En nu, meer dan twee weken later, ben ik er eindelijk in geslaagd om mijn hele Guatemala-verslag op mijn blog vast te leggen! Joepie!



De dagen na Guatemala waren heel druk. Omdat onze Guatemala-reis tijdens een week vakantie viel, hadden de andere proffen ons bergen taken en opdrachten gegeven om ons tijdens die 'vakantie' bezig te houden. Uiteraard hebben wij daar geen moment tijd voor gehad.. Ik heb het dus enorm druk gehad tijdens die eerste week. Naast al mijn pogingen om mijn schoolwerk in te halen, heb ik ook vaak gebabysit. Dus ik heb nauwelijks een moment rust gehad, tot vandaag. Nu begint alles terug een beetje rustiger te worden. Ik ben wel druk aan het monteren aan mijn kortfilm Predation, maar dat doe ik heel graag, dus dat telt niet echt als werken.

Zoals ik zei aan het begin van deze blog, zal het waarschijnlijk nu wel eventjes duren vooraleer ik voldoende gesprekstof heb om een volgende blog te schrijven. Tot dan!

---

Photos

Tortilla's
De moeder van de familie waarvan we het huis bezocht hadden was tortilla's aan het maken terwijl we de vader aan het interviewen waren.

Mijn favoriete tas
Geloof het of niet, er was een tas van België aanwezig in de jeugdherberg :)