Advertisement
Published: January 19th 2008
Edit Blog Post
Op Ambergris Caye in Belize zijn we uiteindelijk vier nachtjes gebleven. Op het eiland wonen veel Rastafari achtige types, al dan niet met lang haar. Een van hen ontmoetten we toen we de steiger af/het eiland op liepen; hij wees naar mijn gitaartje en het volgende gesprekje ontstond (althans, dit maakte ik op uit zijn gebrabbel): What do you play man, you play reggae? - Uh, I play all kinds of music. - You smoke herbs man? - No. - You should smoke the herbs man, you´ll play totally different things! Met deze tip in de zak waren we vol goede moed voor een relaxed verblijf hier.
Welkom op het eiland! De mensen spreken er wel Engels, maar je kunt het het beste vergelijken met Jamaicaans Engels, wat gelijk associaties opriep met de film
Cool Runnings, lachen dus! Je moet even wennen aan de uitspraak en de woorden, maar dan is het wel aardig te volgen, ya man! Ook lees ik nu net op Wikipedia, dat het eerste seizoen van de serie Temptation Island hier in 2000 is opgenomen. Ook apart is dat er wel heel veel strand op het eiland is, maar dat je vrijwel nergens lekker even kan zwemmen vanwege
Kerst in de tropen...
...dus wat doe je: je zet een levensechte kunstboom op je strand! boten en vuiligheid. Wij associeerden ´strand´ toch wel met ´zwemmen!´ en dat konden we de laatste twee dagen wel enigszins bij Ramon´s Village, waar we ook een uitstekend huisje hadden. Ook lag er een boek met foto´s van vlak nadat orkaan Keith was langsgekomen. Behoorlijke ravage, die ze in no time weer moesten opruimen, want zonder toeristen geen inkomen!
We hebben niet veel uitgespookt op het eiland, maar dat was ook de bedoeling. Uiteraard zijn we op de enige echt zonnige dag de hele dag gaan wandelen langs de kust en bleken de luier-dagen winderig en bewolkt. Hoe dan ook, op de eerste dag hadden we kunnen regelen dat we samen konden snorkelen in de Shark and Ray alley en dat ik op dezelfde tocht ook nog een duik kon maken. Het weer was echter zo slecht dat Josje met de beste man belde, die vervolgens dingen riep als: "Ya man, we do it later man! Call me ´bak´!" Uiteindelijk hebben we het anderhalve dag uitgesteld en zijn we ondanks hoge golven toch maar gegaan.
We werden vergezeld door twee Amerikanen, die wel humor hadden. Zo hadden we het in verband met de duik over hoeveel centimeter nou
Of...
...je hangt gewoon wat kerstballen in je palmboom! eigenlijk een ´foot´ is. Nou ja... ongeveer de lengte van uh... een voet! Het antwoord op de vraag hoeveel zwaar dan een ´stone´is, laat zich raden...
Met deze twee grappenmakers en een kortharige Rasta divemaster heb ik een nieuwjaarsduik gemaakt, maar het begin ging een beetje snel en hap-snap en het water was zo onstuimig, dat ik me niet helemaal (of eigenlijk: helemaal niet) prettig voelde. Gelukkig was het onder water een stuk beter en waren er heel veel vissen te zien van heel dichtbij. Voor het eerst een zwemmende groene morene gezien, een haaitje lag onder een rots, een mooie schildpad kwam even koekeloeren en twee reusachtige ´Eagle rays´ kwamen meerdere malen zij-aan-zij voorbij zweven, één met een staart van wel een meter of twee! Heel mooi gezicht! Na drie kwartier kon Josje weer opgelucht ademhalen (en ik ook), want zij had mijn paniekerige blik in het begin gezien en vroeg zich sterk af of dat er wel bijhoorde.
Een stukje verder varen was de Shark and Ray alley, waar, je raadt het al, veel haaien en roggen rondzwemmen. Toen we aankwamen was er al een haai onder de boot te zien en de schipper riep: "Snel erin,
er is nu een haai!" Dat klonk wat paradoxaal, maar niet veel later lagen we er allebei in en zagen we hem in de verte nog zwemmen en vlak onder ons ook nog een enorme rog. Ook nog veel kleinere vissen onder de boot, dus dat was leuk! De Amerikanen lieten even op zich wachten. "Die zijn enthousiast!", dachten we, maar wat bleek: bij één van hen was gelijk bij het erin duiken zijn trouwring van zijn vinger geschoten! Ze hadden hem echter weer op kunnen duiken, anders had hij wat uit te leggen aan zijn vrouw en hij grapte stoer: ´We knew this could happen sooner or later, so we bought them cheap.´
Ook lachen was een etentje in een hotel, dat werd bejubeld in het gastenboek van het appartement. Dus wij er gelijk de eerste avond heen gesneld. We werden bediend door een goedlachse negerin, die het de (oudjaars-)avond ervoor volgens mij wel laat had gemaakt. Even later zei ze: oh ja, je had kip besteld he, maar we zijn nu al Conks aan het bakken! - Conks? - Conks! - Conks?? - Conks!!! Dit ging zo even door, totdat ze vol ongeloof begreep dat we niet
wisten wat conks waren. Ze liet er eentje proeven, het blijkt een soort kreeftje te zijn dat over het strand rent. Die wordt platgeslagen en dan heb je een soort rubber stukje zeefruit. Lokale specialiteit!
Dat werd wel goed gemaakt door de band die er speelde, waar zich telkens meer rasta´s bij aansloten die uit het niets op leken te duiken. De gasten van het hotel hadden hierdoor een wereldtijd. Dit waren zonder uitzondering bijzonder onmodieus geklede Engelse vijftigers, die de drank waarschijnlijk niet duur vonden en dansten alsof ze weer 16 waren. Eén van hen deed bij het weggaan nog even net alsof hij struikelde (op de vloer die waterpas gelegd was) en had zo een excuus had om Josje even vast te grijpen. Even later stond deze snoeshaan op het dak naar haar te zwaaien (!) en legde zich er letterlijk (op het dak dus) maar bij neer dat hij geen reactie kreeg. Leuke crowd dus!
We verlieten Ambergris Caye nog spectaculairder dan we er kwamen, namelijk met een vliegtuigje van...Tropic Air! We kochten de tickets en moesten zelf om ´iets op papier´ vragen. De boarding pass was een geplastificeerd kaartje dat je bij instappen weer moest
inleveren. Afhankelijk van de kleur van het kaartje kon je in een vliegtuigje stappen. Wij zaten in de groene groep... Voor het opstijgen luisterden we naar ´Ticket to the tropics´ van Gerard Joling (lang leve de goed gesorteerde iPod!) en ik mocht voorin zitten van de piloot! Even flink gas geven op de airstrip en 20 minuten later stonden we op het vaste land van Belize. Klaar voor de laatste dagen met zijn tweeën!
Advertisement
Tot: 0.095s; Tpl: 0.012s; cc: 15; qc: 56; dbt: 0.052s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb