Ko Tao

---

We konden een goeie prijs overeenkomen met de taxichauffeur en werden voor 200 baht (2 personen) afgeleverd aan de 'pier' om de boot te nemen. Het ticket kostte ons opnieuw 300 baht per persoon. De boot was vol mensen en na een halfuur ging iedereen van de 'zitjes' naar het dek omdat we allemaal wel een beetje zeeziek werden. De boot schudde en beefde en helde soms behoorlijk naar 1 kant toe. Na anderhalf uur waren we blij voet aan wal te zetten -bij de buren op Ko Tao eiland-.
Direct viel het ons op hoe toeristisch dit eiland was. Echt enorm toeristisch! We besloten er een rustigere baai uit te kiezen: Chalok Bay, ook hier was het té toeristisch naar ons gedacht. De andere baaien zijn zo ver afgelegen en zijn zo duur om er te geraken dat het ons niet de moeite leek om er slechts 2 nachten te blijven.
We liepen de ganse baai af. Het ene resort na de andere. Nergens goedkope en gezellige bungalows te zien. Alleen maar opdringerige en onvriendelijke Thaï, die ons een dure kamer wilden aanbieden in hun resort. Geen waar voor je geld krijg je daar!
Het andere gedeelte van Ko Tao (het allergrootste strand op het eiland) is ook enorm toeristisch en is ook het ene resort naast het andere. Wél staat het strand bekend vanwege de uitgaansbuurt en de Full Moon party's. We zagen ook hier op het eiland zoveel jongelui (onder de 30) met verbanden aan hun voeten, armen, een ingewikkeld hoofd, krukken enz. Nee, niet van te duiken MAAR van uit te gaan...de feestjes op het stand zijn niet bepaald 'veilig'. Vooral niet bij diegene die te veel drinken en in het glas stappen op het strand, of in een kwal wandelen of door vuurringen springen! Waar haal je het in je hoofd om zoiets te doen?
Wij (Jan en ik) probeerden dit stuk van het eiland absoluut te mijden. We wilden per slot van rekening slapen 's nachts en geen ongevallen mee te maken.

Op dit eiland kan je ook een brommer huren. Dit hebben we niet gedaan...onze Lonely Planet reisgids zei dat het gevaarlijk was om op dit eiland te rijden met een brommer. De hoofdstraat is geasfalteerd maar de zijstraten naar de stranden toe niet. En met niet bedoelen we diepe putten in de baan, verzakkingen, modderstromen én vooral het gevaarlijkste: zand! Op zand slip je en val je omver. Velen willen ook geen helm dragen (en de meeste bromfietsverhuurders hebben ook geen helmen ter beschikking) omdat het te warm is. Echt dom hoor! In onze straat stonden er dagdagelijks mensen te wachten op de spoed tot buiten.
De meesten hebben dus bandages aan armen, benen en het hoofd. Vallen met de bromfiets is op Ko Tao normaal. Maar als je valt, of er is ook maar 1 schrammetje aan je motorbike moet je de ganse motorbike betalen. Dit bedrag is tussen de 1200 en 2500 baht! We ontmoetten diverse mensen die de hele som mochten betalen van de motorfiets omdat de eigenaar een 'schrammetje' zag op de fiets. Of het dan van jou is of niet, maakt hen niets uit, betalen moet je doen! Ze zien alleen de dollartekens in je ogen!

Ook een slaapplek vinden was niet gemakkelijk. Na een uur alle resorts af te wandelen vonden we dan eindelijk een hotelkamer voor 400 baht. Simpele kamer maar o zo luidruchtig. De Koreanen naast ons deur hielden van luid praten tot een gat in de nacht. We hadden absoluut geen zicht op zee maar op 2 drukke straten voor en achter onze kamer en de Britten onder ons hielden wel van een bak bier elke avond.
Dit eiland is een echt feesteiland en is pokkeduur! Hier kom je dus niet om te 'relaxen'. Ook de resorts hebben hier geen laagseizoen – wat het normaal gezien dus nu is-. De prijzen zijn het ganse jaar hoogseizoen! Eten is duur, waterflessen kopen kost het dubbele vanop Koh Phang Ngan. Ook de duikcentrums hebben geen kortingen zoals het andere eiland. Verdorie! Geen duikcursusje voor Jan...we kunnen het ons helaas niet veroorloven om een 4 daagse cursus te volgen. De prijzen zijn bijna hetzelfde als in Europa.
Gelukkig hadden we in Australië (Perth) een snorkelset gekocht en kon Jan toch in Shark Bay snorkelen dat het een lust was. De enige haai is Shark Bay was Jan zelf!

---