Advertisement
wat valt er te vertellen als je een week op een eiland bent geweest?
niet zo heel veel eigenlijk behalve dat we (lees Anka) nog bruiner zijn geworden.
Dit was de tweede keer dat we een bezoek gebracht hadden aan Pulau Tioman en er niets veranderd sinds de eerste keer (2008) dat wij het eiland bezochten. (volgens een Duitser naast ons is er niets veranderd sinds de laatste keer dat hij hier was in 1985)
Tioman is tropisch, dus warm en kleffig en heeft een eigen vliegveld en haven. Rondom het eiland ligt er koraal en kan er gedoken en gesnorkeld worden. Tioman is wat rustiger en idyllischer dan Perhentian omdat het eenvoudig en erg mooi is, lokale mensen wonen hier en vaak is hun huis gekoppeld aan een aantal chalets die op of net achter het strand liggen. Er is 1 telefoonlijn van de overheid waaraan de bank gekoppeld is, deze lijn was kapot door een bliksem inslag op een ander strand en was al twee weken defect voordat wij arriveerde.
Toen we vandaag weg gingen deed de telefoonlijn (bank) het nog steeds niet. De stroom viel dagelijks uit wat vaak betekende dat elke accommodatie op het strand
geen stroom had, restaurants hadden om deze reden waarschijnlijk dagelijs een BBQ maaltijd. Maar juist door deze omstandigheden kreeg je echt het gevoel dat je op een eiland zat. Internet was alleen mogelijk via een sateliet verbinding met slechts 3 routers op het eiland.
Mijn gsm had verder het enige netwerk dat bereikbaar was. Koniginnedag hebben we overgeslagen maar niet vergeten, door het luid inzingen van een voicemail door vrienden, eigenlijk kan ik het geen zingen noemen want ik hoor vooral 1 persoon schreeuwen iets in de trant van " verekkes strondverke "
Nu zijn we in Kuala Lumpur (vanaf nu KL) met als reden een visum voor Indonesië aan te vragen, Indonesie is vrij streng er ongemakkelijk wat betreft visums, het land is kei groot en zeker goed genoeg voor een half jaar of langer, en dan heb ik het over het westerse deel van indonesie en later, in ons geval na Australie misschien wel het zuiden van Indonesie. Jammer genoeg is er een visum voor een week, een maand en als maximum 2 maanden voor toeristen, om in aanmerking voor een 60 dagen visum dien je een bezoek te brengen aan de ambassade.
Gisteren stonden
bloemen
little romance for some finance, we voor de ingang bij de ambassade, Anka in een korte broek en hemdje en ik een korte broek en tshirt, slippers etc kortom 2 toeristen. Veel verder dan de ingang zijn we niet gekomen omdat we geen gepaste kleding droegen voor het aanvragen van een visum?! Anka mocht doorlopen ik moest blijven, Anka kwam terug met de mededeling dat dit niet bleef bij het invullen van een papiertje. Vanaf dit moment wist ik in ieder geval zeker dat ik een serieuze hekel kreeg aan mensen van de overheid, dit had ik al gezien mijn vorige ervaringen met deze gasten tijdens vorige reizen.
Vooral op vliegvelden waar je als toerist een permanente bedreiging vormt voor de samenleving, deze gasten van de beveiliging (sorry Roy, mocht je dit lezen) zijn zeer bedachtzaam en haast achterdochtig, ik voel me bedreigd door deze mensen omdat ze me zo onderzoekend aankijken en altijd vragen stellen die ik dan door mijn terughoudendheid, zo ontspannen mogelijk probeer te beantwoorden. Alsof ik perse wil uitstralen dat ik zeker geen capsules cocaïne heb geslikt.
Terwijl de douanier met mijn paspoort in zijn hand voor de derde keer op en neer kijkt tussen mijn hoofd en mijn pasfoto in het paspoort in Singapore stelt hij de vraag wanneer ik geboren ben, ik heb de vraag duidelijk gehoord en weet precies wat hij bedoelt maar ik kan het antwoord niet meteen geven omdat ik te gespannen ben en antwoord met 'huh?"
laatst was ik aan het fantaseren over hoe het zou verlopen als ik de douanier zou vertellen dat ik van de planeet Aranus kwam en werk zocht in Singapore, strak voor me uitblijven kijken en willen weten of hij nog steeds een arrogante houding heeft of idiote vragen durft te stellen, wat ie waarschijnlijk zou doen. Of heel snel je tong uit steken wanneer er voor de derde keer gecontroleerd wordt of je echt die persoon bent die zijn paspoort overhandigd.
Of zoals deze douanier in Dubai in 2008 die lollig dacht te zijn door te vertellen dat Anka het land niet mocht verlaten en dat ik door moest lopen, terwijl Anka achter moest blijven, vertelde dit zonder wroeging, waarschijnlijk zat zijn tulband te strak om zijn kop waardoor hij te weinig zuurstof kreeg en zocht naar spanning om meer zuurstof in zijn hersenen te krijgen. Waarschijnlijk zijn dit echte douanier grapjes die ze aan het eind van de dag samen doornemen terwijl ze jus 'd orange drinken, sukkels.
Genoeg nu. Eergisteren een kamer geboekt in Green Hut Hostel in KL. Wat was dit een tegenvaller. De eerste nacht sliepen we in een kamer van 4x4 met 2 matrassen op elkaar, de onderste was bedekt met zwarte schimmel, de kamer had wel een raam maar die was ingeslagen met een plank ervoor en kon niet geopend worden. Er was een airco die het niet deed maar deze lekte water via de muur naar beneden boven op een losliggend stopcontact, de hele leiding die liep van buiten de kamer naar de airco binnen en droop van de condens. Ondanks dat een gevangenis cel aantrekkelijker lijkt bleven we tot we erachter kwamen dat wij niet de enige gasten waren in de cel, bedbuggs (ik weet de nederlandse naam niet) overal, twee op het kussen en waarschijnlijk honderd onder het matras waar ze zich schuil houden voor de nacht om zich dan te voeden met lichaamssappen van onwetende toeristen. Na deze ontdekking was een ding duidelijk dat we een nieuwe kamer nodig hadden. We vroegen de eigenaar voor een andere kamer, dit was goed en gaf ons een upgrade, of te wel een kamer met meer luxe, dit bracht een hoger prijskaartje met zich mee maar dat wil je graag betalen al is het maar voor je eigen gelukzaligheid.
De upgrade bleek eerder een stap lager dan de oorspronkelijke kamer, deze kamer had niet eens een ventilatie gat laat staan een raam, een kapotte lucht bleef hangen tussen de vier muren en nog meer bedbugs kropen over het matras en kussen.
Anka's blik in haar ogen vroegen niet op verduidelijking maar schepte een en al duidelijkheid waar geen woorden voor nodig waren maar actie, we moeten hier weg al kost het een fortuin, ik stemde gelijk in we haastte ons naar de overkant van de staat naar een hostel waar we eerder waren geweest. Hier werden onze tassen in een hete droger gegooid om er zeker van te zijn dat we geen onnodige gasten hun hotel binnen smokkelde. Elk kledingstuk werd een voor een onderworpen aan een inspectie en het was inmiddels 22u eer we bier konden drinken buiten in de lounge van het hotel.
De tweede dag is aangebroken en ik ben verkouden, we hebben beide geen zin om zinloos rond te lopen en gaan een plannetje maken voor de dag. Deze ochtend was een uitstekende gelegenheid om te conecten met onze matties en ouders. Ik vind het leuk om blogs te typen al is het behoorlijk tijdrovend.
We hebben enkele foto's van Tioman toegevoegd die we destijds niet konden plaatsen.
Heel veel liefs uit KL. Heb een fijn weekend en we houden contact.
o, ja, nog een mooie foto van een schildpad die ik niet op travelblog kon plaatsen vanwege het formaat. klik hier voor de foto.
klik hierop voor de foto van de schildpad
Advertisement
Tot: 0.091s; Tpl: 0.012s; cc: 8; qc: 24; dbt: 0.0606s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Marjolein
non-member comment
Hee Roel en Anka, Weer een leuk verhaal. Ik verlang naar een eilend met zon en rust :) Ja het aanvragen van een visum een heel avontuur. Let op mijn woorden het is het waard, Indonesie is geweldig! Succes en geniet! x vanuit het koude regenachtige Nl BAH BAH