Advertisement
Published: September 2nd 2008
Edit Blog Post
De vlucht van Kota Kinabalu (vanaf nu KK) was goed, we hadden ook al een hotel gemarkeerd in het boek, Anka had de keuze gelegd op Borneo Bed en Breakfast omdat het er alles te bieden had voor reizigers, zoals koffie en internet. Het was een guest house, of wel bij mensen thuis, van wat ik gezien heb bestond het gezin uit een man en vrouw met kind, allen even vriendelijk en gastvrij, de kosten waren laag en dat was ook wel terrecht als je de kamer zag, dit was een houten hok met een bed en natuurlijk plastic vloerbekking, met beschimmelde randen.
Er stond ook een kast in zonder lades of hangers, hiermee viel gelijk de functionaliteit van de kast weg, het was een kist die rechtop stond, ik begrijp zowiezo niet waarom er een kast staat in een kamer als deze, alsof je stapeltjes onderbroeken gaat vouwen en die in de kast plaatst, verder was de kamer voorzien van airco.
Wat ook smerig was, was de vloerbedekking in de hal, hier zaten gele vlekken in, waarschijnlijk van zatte gasten die het toilet gemist hadden.
Ik heb heb onze kleren gewassen en ten droge gehangen in de kamer, twee
dagen later waren deze nog nat en hebben deze dan ook maar nat mee genomen.
Kuching betekend kat in het maleis, dat is verder ook het enige woord in het maleis dat bij mij bekend is. De stad was een poort naar alle nabij gelegen nationale natuurparken. Om die reden waren er veel toeristen bureau's die allemaal een andere naam hadden maar hetzelfde ding deden. De angst dat ook hier alle parken volgeboekt zouden zijn zat er goed in en bleek later ook te kloppen, vandaar dat we direct het eerste toeristen kantoor indoken om er een reservering te maken... natuurlijk was overnachten in het park niet mogelijk vanwege het drukke seizoen, dit kon pas weer de 14e. Een dag trip was een goed alternatief. De mevrouw van het toeristen bureau stelde ons nog een andere activiteit ten toon waarmee je samen met een groep toeristen naar longhouse gasten kon kijken, en hun kleding kon aantrekken om een dansje te maken, dit alles zo ver van het oorspronkelijke cultuurstuk, het voelde gewoon niet echt, net zoals nederlanders niet de hele dag op klompen lopen om een tulp te plukken.
De dagtrip daar in tegen was heel erg mooi,
een opmerkelijke bus waarvan de ramen los in het profiel lagen zorgde voor een ongeloofelijk lawaai en bracht ons naar de ingang van het park, een hele bende toeristen verzamelde zich bij het bureau waarachter een man zat die steeds zijn neus ophaalde, de meneer wilde onze nationaliteit weten, direct begon er een engelse man achter mij te schreeuwen, hij vroeg zich af waarom het nodig was om jezelf te registreren, hij irriteerde zich enorm en schold wat. Zowiezo kan ik dit soort mensen niet uitstaan, deze moeten thuis in hun pyjama het journaal kijken.
Waneer we doorliepen naar een soort van haven viel me op dat mensen in groepen per boot naar het park werden gebracht, de engelse man samen met zijn vriendin, die nu inmiddels eruitzag alsof ze op expiditie ging stapte in dezelfde boot als anka en ik. De rit was ongeveer 20min. naar het eiland waar de boot aanmeerde aan het strand, de bootman benadrukte dat deze bleef wachten tot mensen op afgesproken tijd terug zouden gaan naar het vaste land, hierna noemde hij de prijs, gelijk begon de engelsman, nu in koor met zijn vriendin zijn ontevree te spuien naar de bootman, het koppel
mini shells
shot with macro had begrepen dat de rit ongeveer 9 ringit zou kosten per persoon, dat was 3 ringit duurder dan wat hun was verteld bij het toeristenbureau in kuching, dat is omgerekend 80cent verschil. De bootman bleef kalm en had een kop van "jij klote toerist, je kan lullen wat je wil, ik heb de boot"
Vanaf hier liepen we richting de ingang van het park waar we opnieuw onszelf moesten inschrijven, op de achtergrond hoorde ik de engels man nog schreeuwen, ik begon zowaar een hekel aan deze persoon te krijgen. Ik kon niet wachten tot deze lul zichzelf nogmaals moest registreren, dit voor de tweede keer vandaag.
Het was een hele mooie trail die we gelopen hadden, ongeveer 5 uur, onderweg kwamen we bij een prachtig strand waar je jezelf kon wassen. Hier wat rond gelopen vervolgde we onze weg richting de ingang van het park, onderweg kwamen we pitcherplants tegen, bekende vleesetende plantjes, voor Anka was dit de eerste keer in de jungle. Ik liet haar voorop lopen terwijl ik achter haar liep te sjauwen met een rugzak vol water, uit elke porie van mijn lichaam stroomde zweet, Anka had een vuurrood hoofd, gelukkig ditmaal niet van woede
beach
beach, off trail maar vermoeidheid. Water was uiteindelijk niet de enige zware last die ik met me mee zuilde 5 uur door de jungle, het was later bij nader onderzoek ook de make-up spulletjes in het roze etuitje. Die nacht sliepen we zacht onder de klamboe.
De volgende morgen kwamen we de grootste kakkerlak tegen die we ooit hadden gezien, hij zat onder het plastic verotte zeil en vluchte richting de rechtopstaande kist.
Advertisement
Tot: 0.206s; Tpl: 0.011s; cc: 23; qc: 94; dbt: 0.1021s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb