Verschillende waterdorpen in de buurt van Hangzhou.

---

Woensdag 14 maart.

Vanochtend waren we op tijd op om in te pakken en toch nog iets te kunnen bezoeken maar de weergoden beslisten er anders over. Het was erg somber en tijdens het ontbijt begon het hard te regenen met soms zelfs wat onweer: geen weer voor een wandeling.
We bleven deze voormiddag dan maar voor het grootste deel van de tijd op de kamer. Dit is op zichzelf geen ramp want er valt altijd wel iets te schrijven aan de verslagen. Berna had ook nog voldoende werk om informatie die al verzameld was voor de rest van de trip, verder te verwerken.
Ik moest er wel even in de gietende regen op uit om wat geld uit de muur te halen. De eerste ATM-machine (geen Bank of China) wilde niets leveren, de tweede (wel Bank of China) deed dit zonder problemen.
Berna pleegde een telefoontje naar een Amerikaanse collega van haar die toevallig nu in China was. We waren in de buurt van enkele Chinese vestigingen van het bedrijf waar zij werkt en ze wilde daar wel eens een kijkje gaan nemen. Haar collega kon nog geen echt uitsluitsel geven over zijn exact tijdsschema maar meende dat hij waarschijnlijk rond 20 maart in de vestiging van Suzhou zou zijn. Dat kwam goed uit met onze planning, tegen die tijd zouden we ook in of vlak bij die stad zijn.
Berna had deze ochtend nog 20 blz. informatie over de te bezoeken watersteden op de Vaio kunnen verwerken en liet deze daarna uitprinten zodat ze ook even de regen moest trotseren.
Om 12u verlieten we het hotel: de bagage lieten we wel even achter want we wilden toch nog van een laatste goede maaltijd in het vertrouwde restaurant genieten.
Terwijl we ons per taxi naar het oostelijke busstation lieten voeren, hield het op met regenen. We kochten tickets naar Jiaxing, van waaruit we de bezoeken aan twee watersteden zouden doen. We hadden veel geluk: we konden direct de bus op en deze vertrok praktisch meteen.
De bus was een snelbus met ruime plaatsen en reed zonder tussenstops via de snelwegen naar Jiaxing. Daar vonden we direct een goed hotel vlak bij het busstation. We deden eerst wat inkopen en kochten ook al de tickets voor de bus van morgenochtend naar Wuzhen. Het avondmaal was weer een broodmaaltijd op de kamer: ik ga het er niet meer telkens bij vermelden maar tot en met 21 maart genoten we telkens bij onze broodmaaltijden van het beleg dat Ludo had meegenomen: zijn valies zou op de terugreis heel wat lichter zijn!
Wat we erg konden appreciëren was dat er hier CCTV9 op de kabel zat, zodat we weer naar Engelstalige programma’s konden kijken. Die zender geeft o.a. nieuws maar ook heel interessante toeristische informatie.



Donderdag 15 maart.

In dit hotel was een eenvoudig maar smakelijk ontbijt bij de kamerprijs inbegrepen. We schoven daarom om 6u30 aan in de kantine op de 3e verdieping voor dit ontbijt waarbij we onze eigen koffie dronken.
Hoewel het de hele nacht had geregend, vertrokken we toch met de bus van 8u50 voor een bezoek aan Wuzhen. Het weer bleek uiteindelijk nog redelijk mee te vallen: het bleef wel fris maar er viel vandaag geen regen meer.
Wuzhen is een oude waterstad en wordt (met vele soortgenoten) het Venetië van het oosten genoemd. Deze stad was in het verleden zeer belangrijk door haar strategische ligging. Hier hebben veel gevechten plaatsgevonden en Wuzhen was in elke oorlog een begeerde stad. Heel merkwaardig was dat Wuzhen omwille van zijn ligging tussen rivaliserende partijen en door de constante wissel wat betreft het gezag, aan weinig politieke inmenging en bureaucratie onderhevig was. Eeuwenlang trok het om die redenen studenten aan die zonder inmenging van hogerhand, zich wilden voorbereiden op de keizerlijke examens. Van de Song tot de Qing dynastie leverde Wuzhen 161 geslaagde kandidaten voor het keizerlijke examen op provinciaal niveau, een ongehoord groot aantal voor een kleine stad als Wuzhen, dat prat gaat op deze intellectuele achtergrond.
In de loop van meer dan 2.000 jaar heeft Wuzhen de kenmerken van antieke waterstad behouden. De hele stad is als het ware gebouwd op de rivieren en kanalen, die worden gebruikt als straten. Huizen, gangen, kaden, paviljoenen en binnenhoven liggen aan het water.
Voor ons was echter maar een klein stukje van de huidige stad interessant: het stuk dat bij de stadsmoderniseringen was overgeslagen: twee straatjes aan weerskanten van een redelijk lang kanaal.
De watersteden in deze buurt zijn zeer in trek bij de Chinese toerist, die meestal in een groepsreis een daguitstap maakt naar één van deze plaatsen. Het is dus belangrijk om die steden te bezoeken die nog niet platgewalst worden door de diverse touroperators. Door de grote toestroom van toeristen wordt er bij de ingang van de oude stadskern van veel van deze watersteden al een minimale inkom gevraagd, enkel om de oude stad binnen te kunnen. Afhankelijk van hoeveel musea, residenties, tempels, ambachtshuizen … je wilt bezoeken, kan je een ticket nemen dat toegang tot minder of meer van deze plaatsen geeft.
We waren in Wuzhen enkel van plan om door het stadje te wandelen, de bruggetjes langs het kanaal en de kleine straatjes te bekijken maar we waren niet van plan om er verder iets te bezoeken. In Xitang en Tongli (twee andere watersteden) zouden we dat wel doen.
We hadden geluk dat het geen schitterend weer was en dat het een gewone weekdag was: men vond het niet nodig om bij de ingang van de oude stad ook effectief tickets te verkopen. Als je ergens iets wou bezoeken, moest je daar ook het ticket voor de oude stad betalen. Wie gewoon wat door het stadje wilde wandelen, kwam er vandaag dus goedkoop vanaf. We maakten een mooie wandeling door het kleine oude stadscentrum en probeerden vooral de kanalen en bruggetjes vast te leggen op de foto.
Na een wandeling van ongeveer 2,5 uur hadden we het belangrijkste wel gezien. We hadden geluk dat we net op de vertrekkende bus naar Jiaxing konden springen. Na het middageten op de kamer gingen we op zoek naar een internetcafé en een supermarkt. Deze lagen vlak bij elkaar op nog geen 400 m van het hotel. Na het mailen en de boodschappen bleef er niet zo veel tijd meer tot aan het aperitief. Voor het avondmaal kozen we een chique restaurant vlak naast ons hotel. We hadden direct het goede adres gevonden: de bediening was er vriendelijk en het eten bijzonder smakelijk.
Bij mij bleek de antibioticakuur goed aan te slaan. Het hoesten was sterk verminderd, ik voelde me ook veel beter en had al veel meer trek. Deze ochtend had ik trouwens weer voor het eerst sinds ongeveer twee weken koffie gedronken die me weer als vanouds smaakte. Ik sliep de laatste tijd weer veel beter in en ook deze avond was dat al snel het geval.



Vrijdag 16 maart.

Voor het volgende waterdorp, Xitang, zouden we wat meer tijd moeten uittrekken. Deze voormiddag bleven we op de kamer om wat aan de verslagen en de verdere voorbereiding te werken en gingen we ook nog een uurtje mailen. Om 12u verlieten we het hotel met beperkte bagage, het grootste deel lieten we daar achter want we zouden één nacht in Xitang blijven en daarna weer hier terug komen.
Met de bus was het ongeveer twee uur rijden tot Xitang. Het weer was droog maar redelijk fris. Bij onze zoektocht in Xitang naar een slaapplaats werden we daar door een energiek vrouwtje op sleeptouw genomen naar haar huisje dat omgebouwd was tot een klein hotelletje. De kamers waren er wel proper, maar nogal klein en we zochten eigenlijk een hotel langs één van de vele kanalen van Xitang. We besloten maar om nog wat verder te zoeken een vonden uiteindelijk een goed aangeprezen hotelletje langs een kanaaltje in de vroegere residentie van de familie Chen. Na het betrekken van de kamers met meubilair van een paar honderd jaar oud, trokken we er op uit voor een eerste verkennende wandeling. Xitang had heel wat meer te bieden dan Wuzhen en we waren het snel eens om de volgende dag het gecombineerde ticket te nemen dat behalve de toegang tot oude stad ook toegang tot 11 verschillende locaties bood. We concentreerden ons deze namiddag om zo veel mogelijk van die locaties te vinden en ondertussen al wat van de sfeer op te snuiven van dit waterdorp met zijn vele kanalen, bruggetjes en heel smalle straatjes. Hier lag het zwaartepunt langs twee lange kanalen met voor een groot deel overdekte wandelpaden erlangs. Hier en daar waren enkele winkels in de trant van de 19e eeuw gerestaureerd zoals een traditionele apotheek. Voor wat boodschappen en een restaurant voor het avondeten zochten we het toch buiten de oude stad.
Toen we ’s avonds weer door het oude stadscentrum naar het hotel liepen, was het al donker geworden. Langs de kanalen brandden er overal rode lampionnetjes als verlichting wat een heel leuk zicht gaf door de weerspiegelingen in het water.
Onze hotelkamers waren redelijk hoog en de deuren en ramen sloten verre van perfect. De verwarming die maximaal zijn best deed kon de temperatuur niet hoger krijgen dan 14 à 15° zodat we redelijk vroeg het bed indoken.



Zaterdag 17 maart.

Onder de warme dekens had ik het vannacht toch lekker warm gehad. Berna had af en toe last gehad van wegglijdende dekens en daardoor wel een paar keer kou geleden. We deden de verwarming weer een uur op voorhand aan, maar ook tijdens het ontbijt op de kamer was 14° de maximum temperatuur. Buiten zagen we wel dat het zonnetje te voorschijn kwam en dat maakte buiten al snel een groot verschil.
We maakten opnieuw een wandeling door het centrum en bezochten nu het knopenmuseum, de Westelijke tuin, de ‘Drunken garden’, het museum voor houtsnijkunst, de Huguo graantempel en het museum van kleitegels.
In het knopenmuseum stonden nog oude machines om schijfjes van parelmoer uit schelpen te boren deze glad te schuren en om er gaatjes in te maken zodat men knopen kreeg. De werking van de machines werd vlijtig gedemonstreerd door enthousiaste arbeiders waarvan sommigen, volgens ons, de pensioenleeftijd al hadden bereikt. De ter plaatse gemaakte en slechts half afgewerkte knopen werden aan de toeristen uitgedeeld en wij kregen ook ons deel. Als aanvulling van de uitleg over de kweek van parels en parelmoer die we in Australië hadden gekregen, was dit heel interessant. Er was ook een tentoonstelling van allerhande knopen doorheen heel de geschiedenis en in allerhande materialen.
Toen we de tentoonstelling bezichtigd hadden werden we door één van de enthousiaste ‘knopenboorders’ meegetroond naar een terras achter het museum dat aan een kanaal lag en vanwaar we een mooi zicht hadden op het kanaal met onder andere ook ons hotel.
De ‘Drunken garden’ bleek een kleine residentie te zijn met een heel gezellige kleine tuin waar toch de traditionele elementen van een Chinese tuin in waren verwerkt: (mini)berglandschap, water, bruggetjes en paviljoentjes. In het huis woonde nu een kunstenaar die al minstens 50 jaar houtsnijwerk maakte en de afdrukken ervan verkocht aan toeristen. De bejaarde kunstenaar zat er aan het werk (hij was al meer dan 80 jaar en werkte enkel nog op zaterdag) zodat we het geluk hadden hem er bezig te zien. Zijn grootste bezigheid was om de afdrukken die aan toeristen verkocht werden, van een handtekening in kalligrafie te voorzien. Zijn houtsnijwerk en de afdrukken ervan vonden we echt de moeite waard zodat we twee van zijn afdrukken kochten met zichten die ons aan Xitang deden denken.
Van de Huguo graantempel was enkel het achterliggende verhaal interessant: toen tijdens de Ming-dynastie een ambtenaar belast met transport van het graan (= belastingsgeld) op weg langs het Groot Kanaal door deze streek kwam, werd hij getroffen door de schrijnende armoede en honger veroorzaakt door een extreme droogte. Op eigen verantwoordelijkheid deelde hij graan uit en werd prompt bij zijn aankomst door de hiërarchie in Beijing met de doodstraf bestraft wegens het niet leveren van het graan. Toen het hof (waarschijnlijk wegens de velen protesten) de zaak achteraf onderzocht, werd hij wel postuum in ere hersteld. De mensen van Xitang bouwden op eigen kosten de Huguo graantempel om hem te herdenken. Elk jaar op de 3e dag van de 4e maanmaand wordt zijn verjaardag in deze tempel herdacht en offert men er geschenken.
De Westelijke tuin was gelegen in een zeer grote residentie. Een dergelijke residentie heeft verschillende binnenplaatsen met er rond woonvertrekken waar men bijna eindeloos in kan dwalen. De gebouwen met hun prachtig houten meubilair vonden wij het meest interessant. In de tuin had men weer alle klassieke elementen van een Chinese tuin bij elkaar gebracht. Wij hadden echter de indruk dat de ruimte die daarvoor gebruikt was veel te beperkt was. Onze indruk was dan ook dat de verschillende paviljoenen, bergpartijen, bruggen en vijvers veel te dicht op elkaar stonden geprangd. In de vele gebouwen van de residentie waren verschillende tentoonstellingen te bezichtigen over schilderkunst, waaiers, kleding, zegels enz. Die van prehistorische en stenen gebruiksvoorwerpen was klein maar wel erg interessant.
In een andere oude residentie was een tentoonstelling over houtsnijwerk ondergebracht. Het betrof hier in feite in feite ‘boomwortelkunst’: men had van boomwortels en boomstronken kunstwerken gemaakt. Zo’n tentoonstelling hadden we al eens gezien: de kunstenaar trachtte zich eerst in te beelden wat voor een vorm of welke vormen hij in de boomwortel of boomstronk zag en probeerde deze vorm dan te accentueren door houtsnijwerk en door kleurverschillen aan te brengen. De kunst bestaat er in om zoveel mogelijk van de oorspronkelijke vorm van het hout te gebruiken. Het houtsnijwerk van deze tentoonstelling was van zeer hoog niveau en absoluut de moeite waard.
Het was erg leuk om naar een kunstwerk te kijken en te raden wat er te zien was. Heel vaak hadden we er geen idee van, totdat we op een plakaatje de titel konden lezen. Op dat moment werd het onderwerp in de boomstronk zo duidelijk zichtbaar dat we nadien niet begrepen waarom we het voordien niet zagen. We bewonderden dus vooral de creativiteit van de kunstenaar die in een boomstronk, met wortels en knoesten bepaalde vormen had gezien en ze daarna ook voor anderen zichtbaar had kunnen maken. Het enige minpuntje aan deze tentoonstelling was het verbod om te fotograferen. Er was personeel te over om dit verbod echt af te dwingen. In elk hoekje stond er wel iemand aandachtig te zijn. Drie buitenlandse toeristen hebben dan geen kans om hun fotoapparaat te gebruiken, tenzij er in de zaal waar zij zich bevinden opeens een enorme groep Chinese toeristen binnen stapt. Dit keer waren we gediend met de manier waarop hier aan toerisme gedaan wordt: het ene moment stonden wij met drie in een zaal met minsten evenveel bewakers en het andere moment zwermden er een dertigtal andere toeristen rondom ons. Op de tijd dat wij twee of drie kunstwerken hadden bekeken, was de groep al in de andere zaal. In die tussentijd waren wij toch even aan de aandacht van de bewakers ontsnapt. Zo lukte het ons toch om er iets van vast te leggen, al waren we wel kansloos bij de echte topstukken. Zo was een boomstronk met een wortelstel met een diameter van zeker vier meter aan de stronkkant bewerkt tot een reusachtige pauw. Op de achterkant zaten in het wortelstel wel meer dan 100 apen verborgen in een boomlandschap. Helaas was de bewaking hier superefficiënt.
De tijd vloog echt om tijdens ons bezoek aan Xitang. Tegen 12u waren we terug om onze bagage in het hotel op te halen maar met onze (gelukkig kleine) rugzak maakten we nog een laatste wandeling door dit leuke stadje.
Buiten de oude stad aten we een chaomian en daarna namen we weer de bus naar Jaxing. We kregen in ‘ons’ hotel weer dezelfde kamers als twee dagen geleden en we genoten nu extra van de goed werkende verwarming op deze kamers.



Zondag 18 maart.

Met eenparigheid van stemmen besloten we om vandaag een rustdag te houden in Jiaxing. In deze stad is in feite niets te zien, maar na de uitstap van gisteren vonden we dat we een extra kalme dag goed konden gebruiken. Het feit dat we zo’n goede kamers hadden in een hotel met zeer vriendelijke bediening speelde natuurlijk ook een rol evenals het feit dat we vlakbij een goed restaurant, een supermarkt en een internetcafé hadden.
Vandaag liep mijn antibioticakuur ten einde en deze had zijn werk naar behoren gedaan: ik had nergens meer last van en voelde me weer helemaal fit.
Berna hield zich eerst bezig met het wassen van wat kleren en schreef daarna haar dagboekje bij. Dit kleine rode boekje is zeer belangrijk want ik gebruik het telkens als bron voor de achtergrondinformatie als ik aan een verslag werk.
Ik kon vanochtend alles klaarmaken voor een volgende weblog. Na de broodmaaltijd op de kamer trokken we naar het internetcafé waar we een paar uur besteedden aan de mail en het publiceren van het verslag dat net was klaar geraakt. Omdat we wat ruimer in onze tijd zaten, keken we ook op het internet naar het nieuws op de websites van Belgische kranten.
Het was vandaag weer verbazend hoe zo’n rustige dag voorbij vloog zonder dat daar veel over te vertellen viel.
’s Avonds bij het ritueel van het aperitiefje op onze kamer bleek duidelijk dat iedereen deugd had gehad aan deze rustige dag. De volgende dag zouden we weer om 12u vertrekken: ons volgende doel zou Suzhou zijn. Daar waren we al eens geweest, maar Suzhou is een stad met een rijk verleden en zeer veel bezienswaardigheden zodat we er in feite wel een paar weken zouden kunnen spenderen. Een belangrijke reden was echter ook dat de informatie over het moment van het bezoek van Berna aan de Chinese vestiging van haar werk pas erg laat bevestigd zou kunnen worden: de collega’s die Berna daar zou ontmoeten, hadden eerst nog enkele vergaderingen. Het bedrijf dat Berna zou bezoeken, lag volgens haar Amerikaanse collega in Suzhou. We meenden dus dat het handig zou zijn om daar te verblijven zodat Berna snel ter plaatse kon zijn.

---