Advertisement
Published: March 18th 2007
Vrijdag 2 maart. Vanochtend deden we het rustig aan: we hadden immers tickets voor 12u20 voor onze rit naar Huaihua. Berna bleef na het ontbijt wat op de kamer werken aan de voorbereiding voor het volgende stuk van onze reis, namelijk in Hangzhou. Ik ging nog wat van de verslagen van Ria en Pieter op de weblog plaatsen. Rond 10u namen we een taxi naar het station, waar de rijen voor de trein richting Shanghai nog langer waren dan twee dagen geleden. Gelukkig hoefden we ons daar niet tussen te begeven.
Op het moment dat we in de wachtzaal kwamen, was deze nog bijna leeg maar al snel vulde deze zich. Ongeveer drie kwartier voor de aankomst van onze trein begonnen er zich rijen te vormen. Na wat rondvraag vonden we onze rij: die voor de passagiers zonder zitplaats en we gingen netjes aan het einde van die rij staan. Klaarblijkelijk vond men dat geen zicht want al heel snel kwam een spoorwegbediende ons uit die rij plukken om ons helemaal vooraan in de rij te zetten waarna even later een ander ons in een kleine ruimte apart liet plaatsnemen. Na een kwartier werden de toegangspoorten tot de
perrons geopend en vertrok iedereen in een mooie rij het perron op. Wij werden naar een plaatsje vooraan versluisd, tussen al de mensen die wel een zitplaats hadden. Onder bewaking van heel veel personeel en ook van enkele militairen bleef de rij een ordelijke rij die zich meer dan 100 m over het perron uitstrekte. Toen de trein aankwam begrepen we waarom: vlak waar wij stonden te wachten (aan het begin van de rij) stopten één of twee lege wagons die waren voorzien voor de mensen met een zitplaats. Al de rest moest zich verspreiden over de al goed gevulde overige wagons. ‘Onze’ wagon was in een mum van tijd meer dan overvol. Hoewel we geen zitplaats hadden werd er hier en daar wat opgeschoven zodat er wat meer mensen op de banken konden. Eén bepaalde spoorwegbediende zorgde er voor dat wij bij de gelukkigen waren die zo nog een deel van een zitplaats konden krijgen.
Bij het vertrek schatte ik dat onze wagon, bestemd voor 118 man zeker 200 mensen telde en dus naar onze normen overvol was. Ook de overige wagons die we konden zien, bleken even vol: het waren nu veel 'migranten' die na hun Nieuwjaarsvakantie thuis
weer naar hun werkplaats reisden maar er zaten ook al veel studenten tussen. De vele studenten die op grote afstand van hun woonplaats studeren, vormen de ‘derde golf’ van reizigers die zich na de Nieuwjaarsvakantie massaal verplaatsen.
Bij de volgende stopplaats, Yuping, was de situatie nog erger: daar stonden de mensen drie rijen dik op het perron te wachten toen de trein er aankwam en voor het grootste deel waren dit ook mensen zonder zitplaats. Wij moesten er maar drie uur op blijven tot Huaihua maar bijna allemaal gingen de overigen mee tot Shanghai en stond hen een treinrit van minstens 24 uur te wachten.
Hoewel we dit niet voor mogelijk hadden gehouden, stroomden nog heel wat mensen die in Yuping opstapten onze wagon binnen. Wat van het middenpad over was gebleven, werd nog ingenomen door staande en hurkende mensen; sommigen zaten gewoon op de grond. Ik had net tegen Berna gegrapt: ‘’Nu zullen ze toch niet langskomen met wagentjes met eten!” of er worstelde zich met veel moeite een wagentje door het middenpad met allerhande snoep, drank en speelgoed. Overal moesten mensen opstaan, zich verzetten of verschuiven om plaats te kunnen maken maar het wagentje vorderde langzaam maar zeker
en bracht zijn waar aan de man. In het kielzog van dit wagentje volgde een tien- tot twintigtal mensen. Ze maakten dankbaar gebruik van de door het wagentje vrijgemaakte weg om zich te verplaatsen op zoek naar een beter plaatsje. Na de doortocht van het wagentje en de karavaan nam iedereen weer zijn oorspronkelijke plaats in om na bijna een uur weer hetzelfde scenario mee te maken met een wagentje dat bereide maaltijden kwam verkopen. Zelfs in zo’n moeilijke omstandigheden kan men in China niet van honger of dorst omkomen op een trein.
Tegen dat we Huaihua naderen, waren we al door een paar spoorwegbeambten gewaarschuwd dat we aan de volgende halte moesten uitstappen. In Huaihua was de situatie helemaal anders dan in Zhenyuan of Yuping: niemand stapte er meer op en van die overvolle trein met minstens 2000 reizigers bleken er maar twee af te stappen: Berna en ik. Bij de uitgang van het station was men zeer verbaasd dat er op dat uur reizigers opdaagden: men was trouwens praktisch klaar met het sluiten van de toegangspoort toen wij aankwamen en nog naar buiten wilden! Op dit moment herinnerden we ons de verbazing van de omstanders in het station
van Zhenyuan dat we tickets tot Huaihua hadden vergekregen: men had er waarschijnlijk voor ons de één of andere uitzondering gemaakt.
Huaihua vormde eigenlijk maar een tussenstation op onze reis waar we niet dachten te verblijven. We wilden eigenlijk het oude stadje Fenghuang bezoeken dat niet ver van Huaihua was gelegen. Daarna zouden we doorreizen naar Hangzhou waar ook Ludo naar toe zou komen.
Bij de aankomst in Huaihua aarzelden we geen moment om gelijk aan te schuiven voor treintickets naar Hangzhou op 5 maart. Op minder dan 5 minuten hadden we twee hardsleeperplaatsen op die dag naar Hangzhou. Het ging nu zo snel dat we er geen erg in hadden om naar een snelle trein te vragen zodat we uiteindelijk plaatsen hadden verkregen op een boemeltrein die er ongeveer 24 uur over zou doen. Omdat we twee ligplaatsen hadden, was dat in feite niet erg: we zouden goed kunnen uitrusten.
Aangemoedigd door dit succes liepen we gelijk door naar het busstation, ongeveer 500 m verder. We konden nog tickets vast krijgen voor de laatste bus naar Fenghuang, een zeer oud stadje dat we al heel lang op onze verlanglijst hadden staan maar waar we nog niet geraakt waren. We
zaten iets na 18u op de bus en hoopten, als deze snel vertrok, dat we om ongeveer 20u30 ter plaatse zouden zijn. Helaas bleek de bus uiteindelijk niet meer te vertrekken: er kwamen na ons geen passagiers meer opdagen en met in totaal vier passagiers wilde men niet meer vertrekken. We konden wel overstappen op een andere bus en die zou ook tot in Fenghuang rijden. Deze bus had al wat meer passagiers en zou zeker vertrekken. Op onze vraag wanneer dat wel kon zijn bleef het antwoord erg vaag, hetgeen eigenlijk betekende ''De bus zal pas vertrekken als hij vol is!'' maar dat hadden we nog niet direct door. Om 19u20 werd in de halfvolle bus de video aangezet om de wachtenden te vermaken maar verder kwam er niets in beweging. We realiseerden ons dat het niet verstandig was om nog te vertrekken: we zouden nu ten vroegste om 22u kunnen aankomen en zouden dan in het donker in een onbekende plaats naar een hotel moeten zoeken. We besloten om een nacht in Huaihua te blijven waar er hotels in overvloed waren en morgen de eerste bus naar Fenghuang te nemen. Volgens de informatie die men ons gaf in
het busstation, bleek de eerste bus om 7u30 te vertrekken. We zouden er morgenochtend om 7u weer aanschuiven voor een ticket.
Bij het treinstation hadden we al snel een goede en lekker warme hotelkamer gevonden waar we na een snelle hap in het restaurant al snel in slaap vielen.
Zaterdag 3 maart. Hoewel het ons wat moeite kostte, waren we (volgens ons) op tijd op en stonden we om 6u40 bij de bus naar Fenghuang om daar te horen dat de eerste bus net 5 minuten geleden vertrokken was. De bus die nu klaarstond, zou misschien om 8 uur kunnen vertrekken, maar het kon ook dat het negen uur zou worden. Het werd ons toen pas duidelijk dat in deze streek de bussen niet vertrokken op een welbepaald vast uur, maar wanneer ze vol waren. Op de bustickets stonden trouwens geen vertrekuren vermeld.
De bus vertrok uiteindelijk om 8u15 nadat hij meer dan vol was geraakt, dat wil zeggen dat ook de kleine bijzetstoeltjes op het middenpad gebruikt werden. De rit duurde ongeveer 2u30. Doordat de ramen zeer vuil waren viel er niet veel van het landschap te zien. Ik zat bovendien op een nogal
tochtige plaats zodat ik een stevige verkoudheid opliep waaraan ik een hardnekkige hoest aan overhield die me meer dan een week parten zou spelen.
In Fenghuang kozen we een klein hotel in het centrum van de oude stad met op de kamer een goed werkende verwarming. Ik dook voor de rest van de dag het bed in om mijn verkoudheid te boven te komen. Berna maakte een eerste verkennende wandeling door het stadje. Ze had aan één kant veel geluk omdat het mooi zonnig was, aan de andere kant ook pech omdat ze het fotoapparaat in het hotel was vergeten. Ze zou zich dat erg beklagen want voor de rest van ons bezoek aan Fenghuang liet de zon zich niet meer zien.
Berna kwam na de wandeling wel de kamer in met twee porties chaomian. Ook in deze plaats had ze een restauranthoudster moeten aanleren om dit gerecht te maken. Die had de ingrediënten eerst nog moeten gaan kopen en was zelf niet erg overtuigd van het resultaat maar de chaomian had een vulling met veel groenten en smaakte heel erg goed.
Zondag 4 maart. Deze ochtend voelde ik me al heel wat beter. Opvallend
was dat er tot 8 uur nergens beweging te bespeuren was zodat we ook maar tot 8 uur in bed bleven.
Fenghuang is een stadje in de provincie Hunan met een geschiedenis van meer dan 1300 jaar. De rivier de Tuo Jiang loopt dwars door het stadscentrum en vormt de levensader van het stadje: je kan nog steeds de vrouwen de was zien doen of de groenten zien wassen aan de oever van de rivier. Verschillende bruggen verbinden beide oevers en vormen druk gebruikte verkeersaders. De meeste gebouwen die nu de bezienswaardigheden vormen dateren van de Ming- of de Qing-periode. Helaas werd de Tianwang tempel, ooit één van de mooiste bouwwerken van Fenghuang, in de helft van de 19e eeuw afgebroken. In 1984 werd ze wel weer helemaal heropgebouwd als extra trekpleister voor toeristen. De stad heeft verder nog wel heel wat oude parken, respectabele residenties, elegante bruggen en mysterieuze torens en pagodes.
Na het ontbijt maakten we een wandeling door het stadscentrum waar bij we vooral de straten rond de rivier en in de buurt van de 'Rode Brug' aandeden. Deze bug is nu het pronkstuk van Fenghuang. De stenen brug heeft een houten bovenstructuur van winkeltjes en waarschijnlijk
ook hotelkamers en telt in totaal drie verdiepingen. Ooit was dit hout rood beschilderd, vandaar de naam, maar nu was er niet veel meer van het rood te bemerken. Ook veel gebouwen, de vroegere stadsmuur en de bestrating waren oorspronkelijk van een plaatselijk rood gesteente gemaakt. In de loop der tijd werd ook dit rood bijzonder vervaagd. Fenghuang heeft in feite heel wat te bieden maar de grote toevloed van (Chinese) toeristen had er al heel wat verpest. Op sommige straten en pleinen konden we nog wat van het dorpsleven waarnemen zoals oudjes die op een pleintje zaten te kaarten en ouders die hun kinderen leerden fietsen op het centrale plein terwijl veel oudjes daar op de bankjes wat kwamen kijken. In de meeste van de pittoreske straatjes was elk huis wel een winkel, hotelletje, restaurant of reisbureau geworden en wilde bijna iedereen wel iets verkopen aan de voorbijkomende toerist. Omdat het seizoen nu wat rustiger geworden was, waren er nu meer verkopers dan toeristen zodat je om de haverklap een 'aanbod' moest afslaan. Veel mensen liepen nog in plaatselijke kledij rond, hetgeen dus mooi zou kunnen uitkomen op de foto's, maar er waren waarschijnlijk al zoveel fotograferende toeristen langs
geweest, dat de meesten zich omdraaiden als ze een lens bespeurden. Het verschil met Zhaoxing was bijvoorbeeld heel groot: daar ging het leven zijn gewone gang en de toeristen moesten zich er maar inpassen, hier draaide alles rond het toerisme en wat men daaraan kon verdienen. In Zhaoxing zorgden toeristen ook voor zwerfvuil maar dat werd elke dag mooi opgeruimd, hier was iedereen zo bezig met de verkoop van goederen en diensten aan toeristen dat er onvoldoende volk was voor het onderhoud en het op veel plaatsen er vervuild uitzag. Het was doodjammer want als oud middeleeuws stadje was Fenghuang zeker de moeite waard.
De toeristen op zich zorgden hier en daar wel voor zeer vermakelijke beelden. We zagen verschillende individuele toeristen maar ook groepjes rondlopen met een ter plaatse gehuurde fotograaf. Die liet de toeristen dan ‘natuurlijke poses’ innemen voor de belangrijkste bezienswaardigheden. In feite bepaalde op die manier de fotograaf welke foto’s deze toeristen mee naar huis kregen. Chinezen houden er ook van om zich op al dan niet historische plaatsen te verkleden en zo te laten fotograferen. Op veel plaatsen ziet men rekken vol met de meest kleurrijke kledij en met allerhande toneelattributen op het trottoir staan
en hebben deze verkleedstalletjes meestal veel te doen. Zo konden we hier aan de oever van de rivier talloze verkleedpartijen meemaken van toeristen die zich als Miao uitdosten voor een foto. Men kan zich ook als keizer, keizerin of als middeleeuwse soldaat … uitdossen voor een foto en zelfs in die uitrusting heel de stad doorwandelen met een fotograaf erbij om alles vast te leggen voor het nageslacht. De ‘namaakkledij’ is meestal van goede kwaliteit en de sieraden niet direct van de echte te onderscheiden. Het verschil is dat bijvoorbeeld bij een Miao-vrouw alle sieraden perfect op hun plaats zitten en het geheel een elegante indruk maakt terwijl bij een toeriste verkleed als Miao de sieraden meestal schots en scheef hangen en duidelijk de ‘namaak’ verraden. Voor alle eerlijkheid moet ik vermelden dat ik me ook al eens voor de lol als keizer Huangdi Wim heb laten fotograferen tot groot jolijt van alle omstanders.
's Middags keerden we even terug naar het hotel voor een kop koffie, een korte siësta en om alles al in te pakken. Daarna maakten we nog een wandeling door het oudste deel van de stad waar de stadsmuur al een paar honderd jaar geleden hier
en daar had moeten wijken voor stadsuitbreidingen. Een poort die ons al eerder was opgevallen maar telkens gesloten was, stond nu open en liet ons toe een oud theater te bezichtigen waar arbeiders nu met graafwerken bezig waren. Het theatergebouw zag er verwaarloosd uit maar was nog wel helemaal intact, hopelijk werd het nu gerestaureerd.
Om 15u gingen we de bagage ophalen en zochten we de bus naar Huaihua op. Ook hier was het geduldig wachten want vóór het vertrek moesten alle zitplaatsen, ook die op het middenpad, bezet zijn.
De tocht van 2u30 verliep wel beter dan de heenrit: het was veel minder tochtig en de ramen waren schoon zodat we onderweg een mooi uitzicht hadden. In Huaihua kregen we dezelfde kamer als twee dagen geleden, vlak bij het station. Na wat boodschappen doen en een kleinigheid eten, lagen we toch nog redelijk op tijd in bed.
Maandag 5 maart. Ook in Huaihua viel het ons op dat de Chinezen in deze periode lang opblijven en klaarblijkelijk ook langer uitslapen. Normaal kan men bij een station al om 6u wakker worden van de bedrijvigheid buiten. Vandaag was er om 8u pas iets op straat
te horen. We hadden geen haast en konden rustig nog douchen, ontbijten en wat aan de verslagen werken en zelfs nog één blog publiceren.
We vertrokken ruim op tijd naar het station om daar te worden overvallen door de 'gekte' rond Leifeng-dag. Na de controle van de bagage werden onze koffers ijverig overgenomen door twee jongemannen met een rode sjerp. Dergelijke jonge mensen (soms ook soldaten) met een rode sjerp waren ons direct bij het naderen van het stationsgebouw opgevallen. We lieten horen dat we echt onze bagage zelf konden dragen maar dat was niets gebaat, zij wilden ons behulpzaam zijn. We lieten maar glimlachend begaan want ondertussen was er een cameraploeg bezig met opnamen te maken en ook een persfotograaf was druk doende. De controleur siste bij de nazicht van onze tickets 'ongemerkt' dat we slechts hardsleeper plaatsen hadden maar ze werd snel door de groeiende entourage over gehaald om voor ons toch een echte Vipwachtzaal te openen. Daar konden we op de luxe lederen zetels plaats nemen. We kregen thee van een toegesneld en zeer behulpzaam meisje, en werden gelijk aan een interview in het Chinees onderworpen. “Of we wisten wat dit allemaal betekende?” Dat konden we niet
beamen. “Of we Lei Feng kenden?” Weer was het antwoord ontkennend. Toen we hoorden dat het om een soldaat ging, begon er bij ons een lichtje te branden en konden we gelukkig net op tijd inpikken: tijdens de les Chinees hadden we geleerd over een bijzonder hulpvaardige soldaat. We suggereerden daarom dat Lei Feng die hupvaardige soldaat was, die bovendien door Mao als voorbeeld voor iedere Chinees was gesteld. Toen we dat opperden, glom iedereen van voldoening, want dat was correct. Er werd aan toegevoegd dat Mao die bewuste uitspraak op 5 maart had gedaan en zo was deze dag ‘Lei Feng dag’ geworden. Veel jongeren en ook jonge soldaten trokken er dan op uit om anderen behulpzaam te zijn. Onze drie ‘Lei Feng's’ waren van Huaihua en werden die dag gefilmd door de ROB van Huaihua. Ze waren verschrikkelijk blij met twee buitenlanders die zomaar op deze dag het station waren binnengestapt: een buitenlands gezicht doet het altijd goed op de TV.
Eén van onze hulpvaardige jongelingen kreeg het lumineus idee om voor ons wat fruit te halen, de andere was reuze blij met onze vraag hoe laat we in Hangzou zouden aankomen want dan kon hij ons met
nog iets helpen. Het was dan dat we vernamen dat we eigenlijk de boemeltrein naar Hangzhou hadden genomen. Na nog wat vragen over hoe we het in China vonden en wat we al hadden gezien … was het al snel tijd om op te stappen. De filmploeg en de fotograaf hadden maar wat geluk dat de wachtkamer aan het begin van het perron lag en onze wagon helemaal aan de andere kant: zo hadden ze nog ruim de tijd om ons in de wriemelende massa goed in beeld te krijgen samen met onze drie helpers. We werden tot op onze plaatsen begeleid en de koffers werden door die kleine Chinezen ook nog in het hoge bagagerek gehesen. Daarna werd er afscheid genomen en konden we even bekomen van deze nieuwe ervaring.
De mensen met wie we de coupé deelden bleken zeer rustig en zwijgzaam zodat er maar weinig gesproken werd. We hadden voldoende tijd om wat aan de verslagen te schrijven en nog wat over Hangzhou te lezen. De rit begon in bergachtig gebied met relatief veel en lange tunnels maar geleidelijker werd het terrein vlak. ’s Middags gingen bijna overal de gordijntjes dicht en werd er gerust en ook
wij gingen liggen voor een siësta. Tegen de avond zochten we de restauratiewagon op die al bijna gevuld was, maar waar nog bijna niemand aan het eten was. In de keuken was men erg druk bezig om de verschillende maaltijden klaar te maken die met karretjes doorheen heel de trein zouden worden verkocht. Ook dat eten zag er best goed uit, maar wij verkozen toch om in de restauratiewagon aan een echte tafel plaats te nemen voor een warme maaltijd. Het eten dat we tot nu toe in een Chinese trein hadden gekregen was altijd redelijk geweest, maar dit keer bleek de maaltijd echt erg smakelijk. Opvallend was dat bijna al de plaatsen in de restauratiewagon bezet waren, maar dat er behalve door ons, maar aan één andere tafel gegeten werd. In de gang naast de keuken stonden nog heel wat mensen te wachten, waarschijnlijk reizigers zonder zitplaats die hoopten hier een plaatsje te kunnen bemachtigen voor de nacht die ging komen. We lagen deze avond vroeg in bed en sliepen redelijk goed, hoewel de frequente stops ons geregeld wakker maakten.
Advertisement
Tot: 0.138s; Tpl: 0.018s; cc: 10; qc: 31; dbt: 0.066s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Nico
non-member comment
Lei Feng en het doel van het Rode Leger
Lei Feng staat eigenlijk simbool voor het doel dat Mao inverband met het Rode Leger: het Rode Leger niet gewoon als een militair leger, maar als een mobiliseringsmachine, een propagandamachine voor de doelstellingen van de Chinese revolutie. Het Rode Leger was ook het simbool van de alliantie van de boeren met de arbeiders als georganiseerde kracht voor de uitbouw van de Chinese revolutie. Andere krachten in de CCP wilden van het Rode LEger gewoon een efficient en krachtig militair apparaat maken. Bij die "andere krachten" horen Liu Tsiao Tsi ... en na de dood van MAo... Deng Xiao Ping. Dus ik vind het een goede zaak dat de "Lei Feng-dag" toch nog gevierd wordt.