Cambodja: Ruïnes, eilanden, hobbelige wegen en een duister verleden

---

Het is een tijdje stil geweest in blogland, maar hier is dan eindelijk het hoofdstuk over Cambodja.

In Luang Prabang nam ik het vliegtuig naar Siem Reap, waarop ook het Israelische koppel die ik had ontmoet op zat. Wat ook bleek was dat zij in hetzelfde hostel als mij verbleven. We deelden samen een tuktuk helemaal vol geladen met onze baggage, maar het pastte. Eenmaal aangekomen gooide ik mijn spullen in de kamer en deed ff een drankje met een aantal mensen bij de bar en daarna naar een restaurantje om mijn eerste Cambodjaanse maaltijd te hebben. Daarna liep ik nog een klein beetje rond, maar ik werd al gauw een beetje afgeschrokken door de óverenthousiaste tuktuk chauffeurs waardoor je alleen maar gestresst werd. Dus ik ging snel weer terug naar het hostel en niet al te laat mijn bed in.

De volgende dag ging ik overdag lekker relaxen bij het zwembad en tegen het einde van de middag had ik een tour geboekt om een 'floating village' te bezoeken. Ik werd bij het hostel door een busje opgepikt waarmee we naar het meer reden. Het grappige aan dit meer is dat het heel erg afhankelijk is hoe groot het is aan hoeveel regen er valt. Tijdens het regenseizoen is het ongeveer 2 keer zo groot. Toen we bij het meer aankwamen stapte we over op de boot waarmee we door de mangroves naar de 'floating village' vaarden. Het dorp bestond uit allemaal huizen die op hoge palen gemaakt waren, zodat ze het wisselende waterpeil aankonden. De bewoners leven hier voornamelijk van de visserij en daarnaast hadden ze ook nog een aantal krokodillen en pythons in kooien zitten die ook voor consumptie werden verkocht. Na een korte pauze in het dorp vaarden we verder naar het hart van het meer waar we met een biertje op het dak naar de zonsondergang keken. Na de tour was het een kwestie van eten en naar bed, want de volgende dag was het vroeg opstaan voor de zonsopgang bij de plek waar Cambodja het meest bekend voor staat.

In de vroege uren werd ik door een busje opgepikt voor mijn volgende tour. We gingen de zonsopgang bij Angkor Wat bekijken. Ik had het geluk dat ik er in het laagseizoen was en was dus nog in staat om redelijke foto's tussen de mensenmenigte te maken. Desondanks was het nog steeds druk. Nadat de zon was opgekomen leidde de gids ons rond door de tempel zelf. Daarna bracht ons nog naar 4 andere tempels, er zijn er namelijk een heleboel in de omgeving van Angkor Wat, onder de tempels was er eentje waarin grote bomen groeiden (waar ook de Tomb Raider film is opgenomen) en de Bayon tempel die helemaal vol zit met gezichten van Boeddha. Het gehele programma duurde tot ongeveer 1 uur 's middags en ik was heel blij dat ik er met zonsopgang naar toe was gegaan, het was namelijk bloedheet tegen de tijd dat we bij de laatste tempel kwamen. De rest van de dag ging ik lekker bij het zwembad relaxen.

De volgende dag vertrok ik in de ochtend naar Battambang. De reis zelf was op zich prima, maar toen ik op mijn bestemming aankwam kreeg ik een kleine cultuurschok. Het moment dat de bus stil stond werd de deur omringt door tuktuk chauffeurs ch het moment dat je uitstapte begonnen ze je te belagen om je naar je hostel te brengen. Ik bleef rustig en zei dat ik eerst mijn spullen wil pakken (ze bleven doorgaan) en deed precies dat. Toen ging ik er met één mee die enigszins kalm bleef, mijn hostel was helaas net wat te ver om te lopen. Toen ik bij het hostel aankwam bood de chauffeur aan om mij gelijk mee te nemen op een tour naar de twee attracties waarvoor iedereen naar Battambang komt. Normaal gesproken doe ik liever niet al te veel op de dag dat ik op een bestemming aankom, maar toen de man zei "ik heb anders anders niets te doen vandaag" viel ik er toch voor uit medelijden. Wel zei ik dat ik eerst wilde inchecken en dat deed ik ook rustig aan. Ik wil niet al te veel stressen als ik reis.

De eerste attractie waar ik naar toe werd gebracht was de bamboetrein. Dit was een trein dat niet meer was dan een platform gemaakt van bamboe dat op wielen werd gezet en door een motor door de bestuurder werd voortgedreven. Er was maar één rails en het verkeer ging beide kanten op, dus soms kwam je in de situatie dat je moest stoppen en de mensen van één richting moesten afstappen en de trein van zijn wielen werd losgemaakt en van de rails werd gehaald om dan vervolgens weer in elkaar te zetten. De route ging door wat reisvelden en was op zich een leuke ervaring, maar wat minder was, was dat je $10,- (ze gebruiken in Cambodja zowel dollars als riel) voor een relatief kort ritje, stopte bij een plek waar ze je allemaal stomme souvenirs proberen aan te smeren en toen je weer terug kwam vertelden ze dat je de bestuurder een fooi moest geven, wat ik dus niet gedaan heb. Een fooi is een gift en krijg je alleen als je het verdient.

De tweede attractie was een vleermuisgrot en een aantal andere kleine grotten en een uitzichtpunt. Als eerste ging ik achterop een scooter de heuvel op om de Killing Cave te bezoeken, waar een hoop botten van mensen waren verzameld die slachtoffer waren van het nare verleden van Cambodja, waar ik later op terug kom. Ook hier voelde ik mij weer een wandelende portemonnee, want zodra ik daar kwam liep er een klein meisje met mij mee (of ik het nou wilde of niet) en vertelde een klein beetje over de grot en vroeg daarna om geld. Ik heb maar een klein beetje gegeven en toen vroeg ze om meer, waarvoor voorcmij het antwoord een simpele 'nee' was. Daarna werd ik naar een uitzichtpunt geleden wat wel leuk was. Je kon hier goed uitkijken over het verder platte Cambodja. Daarna werd ik weer naar beneden gebracht om beneden te wachten tot de grote gebeurtenis wat rond zonsondergang bij de vleermuisgrot gebeurd. Er kwamen namelijk miljoenen vleermuizen de grot uitgevlogen om hun nachtelijke zoektocht naar voedsel te beginnen. Erg indrukwekkend om te zien en het gaat letterlijk uren door, ik heb het dus niet tot het einde bekeken. Eenmaal terug raakte ik aan de praat met een aantal mensen en gingen we ergens in een kroeg wat drinken en leerde ik een nieuwe manier van pool spelen in combinatie met speelkaarten.

De volgende dag ging ik de stad zelf ontdekken, voornamelijk op zoek naar een geldautomaat die mijn kaart accepteerde, wat verrassend moeilijk was. Uiteindelijk vond ik er eentje vlak bij het hostel. De rest van de dag besteedde ik met relaxen bij het hostel en werken aan mijn vorige blogpost. In de avond nam ik de nachtbus naar Phnom Penn.

Vroeg in de morgen kwam ik aan in de hoofdstad van Cambodja. Ik besloot dit keer de tuktuk chauffeurs te negeren en lekker te lopen naar het hostel, het was nog vroeg en het was deze keer niet al te ver. Het hostel waar ik verbleef had een 24-uurs receptie, maar check-in was pas om 2 uur 's middags, dus ik bergde mijn spullen ergens op en ging toen eerst een koffiezaak opzoeken voor een lekkere cappuccino en wat lekkers erbij. Vervolgens ging ik de stad een beetje verkennen. Hoewel de stad zelf voornamelijk luid en vies is waren er een aantal mooie monumenten en had ik ook een rondleiding van het Koninklijk Paleis genomen. Mijn gids was erg informatief en deed erg zijn best om zo brits-engels mogelijk te spreken wat hij op zich goed deed, maar ik moest met name altijd wel een beetje lachen wanneer hij het woord 'pagoda' uitsprak (denk een heel bekakt brits accent met een vleugje aziatisch). Toen ik eenmaal terug was en kon inchecken ging ik zo snel mogelijk naar het zwembad waar ik de rest van de middag besteedde. Gezien ik in een partyhostel verbleef was er in de avond genoeg gelegenheid om onder het genot van een paar drankjes te socialisen en (drank)spelletjes te spelen. Ook hadden ze een uur lang gratis bier wat ook erg fijn was. Ik had al een groep leuke mensen ontmoet die ik later in mijn reis opnieuw zou tegenkomen.

De volgende de dag beloofde een heftige dag te worden. Met een tour vanuit het hostel georganiseerd kwam ik in confrontatie met het heftige verleden van Cambodja, namelijk de periode van de Rode Khmer. De oudere lezers onder jullie zullen hier misschien vaag nog iets van weten, maar ik had hier tot niet al te lang geleden eigenlijk niets van gehoord. Tijdens de Vietnam-oorlog was Cambodja net als Laos slachtoffer van een heleboel bombardementen door de VS. Als reactie hierop nam de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot na de oorlog het land over. Hun eerste stap was was het ontruimen van de hoofdstad door te zeggen dat de VS het ging bombarderen. Vervolgens vernietigden zij alles wat te maken had met wetenschap, religie en educatie. De Rode Khmer geloofde namelijk dat alles wat van het Westen kwam kwaadaardig was en religie als vergif was. Zij prezen echter de boeren en arbeiders. Bijna iedere inwoner van Cambodja werd naar het platteland gestuurd om met name rijst te verbouwen. De omstandigheden van boeren echter niet goed. Ze moesten lange uren maken en kregen nauwelijks te eten en werden geforceerd harder te werken, onddanks dat dit niet mogelijk was. Als je een militair, politieagent, monnik, leraar of wetenschapper was of zelfs een bril droeg had je echter een groter probleem. Dit brengt mij naar de eerste stop van de tour: de S21 gevangenis. Hier werd je naar toe gebracht als je één van de eerder genoemde beroepen had of verdacht werd dat je tegen het regime was. De gevangenis was eerder een school geweest en was nu verbouwd tot een gevangenis met kille kleine cells waar je met veel te gelijk in werd gestopt. Als je hier terecht kwam werd je op de meeste brute manieren gemarteld totdat je bekende dat je een daad tegen het regime had gedaan, wat natuurlijk 9 van de 10 keer totaal niet waar was. Met behulp van een audiotour werd er verteld wat er in alle kamers gebeurde en soms met persoonlijke verhalen extra tot leven gebracht. Als je in de S21 gevangenis kwam was je ten dode opgeschreven, hoewel je dood niet in de cel zelf gebeurde, sterker nog als je als beul een gevangene om het leven bracht was de kans groot dat je zelf in de gevangenis terecht kwam. Als je eenmaal na het martelen bekende werd je geblinddoekt naar een afgelegen plek gebracht om daar vroeg in de morgen geëxecuteerd te worden. Wat ons brengt naar de tweede bestemming: The Killing Fields. Dit is een plek waar vroeger mensen geëxecuteerd werden nadat ze bekend hadden. Nu is het een plek in herinnering van de gruweldaden van de Rode Khmer. Met behulp van een audiotour kreeg ik te horen over waar de massagraven waren, hoeveel er waren gevonden en hoe ze geëxecuteerd werden. Gezien kogels duur waren werden deze niet hiervoor gebruikt. In plaats daarvan gebruikten ze gereedschap dat gebruikt werd op het boerenland. Denk aan bamboestokken, metalen pijpen, machetes en ga zo maar door. Hiermee sloegen de beulen hard op de schedels en sneden vervolgens de keel door om er zeker van te zijn dat ze dood waren. Dit werd allemaal gedaan onder het geluid van propagandamuziek en een luide motor om ervoor te zorgen dat het geschreeuw niet gehoord werd. Zowel voor de andere gevangenen als de beulen zelf. Dit was nog niet eens het ergste. Het ergste verhaal kreeg ik te horen bij een boom die 'The Killing Tree' werd genoemd. De Rode Khmer waren zo paranoïde dat zij bang waren voor wraakacties van de nabestaanden van de beoordeelden. Dus alle kinderen werden automatisch ook geëxecuteerd, zelfs babies waren niet veilig. Deze werden tegen de boom doodgeslagen. Dit was echt het meest hartbrekende wat ik te weten was gekomen over deze afschuwelijke periode. Na de tour voelde ik mij boos, geschokt, maar vooral verbaasd over hoe mensen zo diep kunnen zinken. Daarna voelde ik wel een stuk meer respect voor het land en zijn inwoners over hoe ver ze sinds die tijd zijn gekomen. Dit alles speelde zich namelijk in de jaren 70 af. Hoe dan ook na deze tour wilde ik niets liever dan een koud biertje. Wat ook goed uit kwam was dat er die avond een kroegentocht vanuit het hostel werd georganiseerd, wat precies was wat ik nodig had na zo'n heftige dag.

De volgende dag was het tijd om verder te reizen naar Kampot. Op de weg hier naartoe maakte ik goed kennis met de slechte staat van de wegen in Cambodja. Het waren voornamelijk modderige wegen met veel gaten in de weg. In de bus viel er nog een tas op me van boven, zo hobbelig was het. Gelukkig was het niet pijnlijk. Eenmaal in Kampot aangekomen wees ik de tuktuk chauffeurs vriendelijk af, gezien mijn hostel lekker dichtbij was. Toen ik ging inchecken beviel het hostel me gelijk al, het had een beetje de vibe van een Britse pub en de mensen achter de receptie/bar hadden een goed gevoel voor humor. In de avond was er een pubquiz waar ik gelijk een aantal nieuwe vrienden maakte. We hadden nog bijna gewonnen ook!

De volgende dag ging ik met dezelfde groep met de scooter op stap. We ging Bokor Mountain op. Gelukkig had deze goede wegen wat het leuk maakte om rond te rijden. Op de berg was een waterval en een aantal verlaten tempels en kerk wat erg interessant was. Het uitzicht was helaas niet top door een hoop bewolking en toen we weer naar beneden gingen kwamen we ook vollop in een hevige bui terecht. Het was zo intens dat het af en toe moeilijk was om iets te zien. Gelukkig warenxde wegen erg rustig. In de avond maakten wij kennis met nog een aantal gezellige mensen waar wij de volgende dag mee op stap gingen.

Met wat extra scooters en ik voor het eerst met iemand achterop gingen we deze keer de zanderige/modderige hobbelige wegen trotseren. En ik ben trots om te zeggen dat het mij goed af ging. Ik ben toch een verrassend goede bestuurder. Onze eerste stop was een grot. En hier is het toch grappig om te zeggen dat het idee van veiligheid hier heel anders is dan in het Westen. We daalden de grot af door smalle gangetjes en klommen weer omhoog zonder enige uitrusting of zonder een formulier te ondertekenen. Niets anders dan het licht van de telefoon en een paar gidsen om ons te begeleiden. Het was geweldig!

Onze tweede stop was het vissersplaatsje Kep. We kwamen hier voor 2 dingen: het strand en de Kampot Peper krab, wat een gebakken krab is, gemarineerd in een pepersaus en bedekt met takjes met de Kampot peperballetjes. Niet pittig, maar erg smaakvol.

De laatste dag in Kampot was meer een rustdag voor mij. Met één gozer ging ik wel nog een beetje door de stad rondlopen en deden we een biertje toen het te heet was. Verder gewoon een beetje chillen in het hostel.

De volgende dag nam ik de bus naar Sihanoukville om daar de ferry naar Koh Rong Samloem te nemen om even wat te ontspannen. Ik was erg blij dat ik niet in Sihanoukville overnachtte, want die plek is grofweg gezegd gewoon een shithole. Min of meer overgenomen door de chinezen is het nu niet meer dan één grote bouwplaats met de slechtste wegen in Cambodja (en dat zegt wat) en verder gewoon enorm smerig. De gebouwen die af zijn, zijn voornamelijk casino's, wat iets typisch voor chinezen is. Hoe dan ook, na een lange en hobbelige rit kwam ik aan bij de pier om zo snel mogelijk een boot weg van deze hel op aarde te nemen. Koh Rong Samloem is echter een compleet ander verhaal. De inwoners doen hier hun uiterste best om alle zooi (die voornamelijk van Shitville komt) van het strand te halen. Mijn eerste 2 nachten op het eiland verbleef ik in een guesthouse die door iemand die ik ken van de basisschool en korfbal wordt gerund. Het was leuk om na lange tijd weer een bekend gezicht te zien en Sharon was ook super gastvrij. Het was ook heerlijk om weer even een kamer en 2-persoons bed helemaal voor mijzelf te hebben. De rest van de dag besteedde ik op het strand aan een helder blauwe zee.

De volgende dag had ik, op tip van Sharon, een heerlijk ontbijt gehad met vers gebakken bruin brood. Daarna ging ik een hike door de jungle maken om zo bij een strand te komen waar je goed zou kunnen snorkelen. Nou was ik niet zo onder de indruk van het snorkelen, maar nou ben ik inmiddels ook al behoorlijk verwend door goede duik en snorkel plekken. Hoe dan ook was het een leuk tijdverdrijf. In het guesthouse was ik aan de praat geraakt met een Schots-Nederlands stel en zij nodigde mij uit om bij team aan te sluiten voor een pubquiz. Dus dat is wat wij die avond deden en we hadden dik verloren, maar het was hoe dan ook leuk.

De dag daarna had ik in de ochtend nog even om op het strand de liggen. In de middag nam ik de boot naar een andere baai op het eiland. Hier waren namelijk een aantal vrienden die ik eerder had gemaakt. Met hun heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan dan gerelaxt, een beetje over het strand gelopen en wat drankjes gedronken. Toen al mijn vrienden weg gingen besloot ik nog 1 dag langer te blijven en besloot ik naar de andere kant van het eiland te lopen. Hier kwam ik op een heel rustig strand met een wat fijnere plek om te zwemmen en genoeg rust om veel uit mijn boek te lezen.

Mijn volgende bestemming was Koh Kong op het vaste land. Er was echter maar 1 bus die daar op een te vroeg tijdstip naar toe ging om het met de ferry te halen, dus ik was geforceerd om een nacht in Shitville te besteden. Ik nam de laatste boot naar het vaste land, liep over de smerige straten naar het hostel en kwam die vervolgens niet meer uit tot de volgende ochtend.

De rit naar Koh Kong ging vrij soepel. Achterop een brommer kwam ik aan bij het guesthouse. Deze was vrij simpel en niet de meest hygienische plek, maar ik betaalde er weinig voor en het personeel was erg vriendelijk. In de middag liep ik een beetje door het stadje en merkte al snel dat hier niet veel toeristen kwamen. Naast mij waren de enige blanke mensen een paar oude mannen die er woonden. Ook merkte ik dat de communicate met de locals iets moeilijker ging, wat het juist interessant maakte.

Na een goede nachtrust huurde ik een scooter en trok er op uit. Mijn eerste stop was een waterval waar ik bij kon komen met een heel rotsachtig en hobbelig pad. Ik moest zelfs door een beekje met losse stenen als bodem rijden, wat doodeng was. Ik was echter niet gevallen en de waterval was prachtig. Daarna besloot ik een pad te nemen dat uiteindelijk naar de mangroves leidde. De mangroves waren leuk om te zien, maar de rit zelf was veel leuker.

De volgende dag ging ik weer met de scooter op pad. De eerste stop was weer een waterval met een moeilijk, rotsachtig pad. Dit pad werd echter ook heel steil, dus ik besloot om de rest maar te lopen, dit duurde echter langer dan ik dacht en het was een warme dag. Maar uiteindelijk bereikte ik de waterval en ook deze was mooi. Toen mocht ik weer het hele stuk terug lopen. Onderweg was er nog een slang op 2 meter afstand van mij op het pad. Gelukkig was het beest banger voor mij dan dat het mij wilde aanvallen, dus kon ik uiteindelijk gewoon verder lopen. Na de waterval reed ik door naar een brug waar je een mooi uitzicht had waar de rivier in tweeën splitste. Toen reed ik door naar Koh Kong beach, wat een grote teleurstelling was. Er was nauwelijks iets van strand en de hoeveelheid troep die er lach was pijnlijk. Tot slot besloot ik om naar de Thaise grens te rijden waar ik heel dichtbij zat, wat gewoon leuk om dat feit was.

Na twee dagen met de scooter rijden in Koh Kong was ik wel klaar met de plek en was ik toe aan iets socialers. Ik besloot om naar het eiland Koh Rong te gaan, de grote broer van Koh Rong Samloem. Ik kon gelukkig in een keer de ferry nemen en hoefde niet te overnachten in Shitville. Om bij mijn hostel te komen moest ik een flink stuk over het strand lopen en op een gegeven moment een heel smal niet goed gemaakt bruggetje over met twee tassen. Dat was nog best een uitdaging. Maar eenmaal aangekomen was ik op een prachtige locatie. Het hostel zelf was ook prima, overdag goed om te relaxen en in de avond was er een flinke party gaande. Op een van de dagen was er ook een festival gaande bij het hostel waar het hele eiland op af kwam. Heb het hier erg gezellig gehad en leuke mensen ontmoet. Wat ook leuk was is als je 's avonds ver genoeg de zee in ging je lichtgevend plankton kon zien als je beweegde.

Na Koh Rong besloot ik weer terug te gaan naar Kampot naar hetzelfde hostel. Ik was hier nog 1 dag naar een waterpark geweest, waarvan je je soms wel afvroeg hoe veilig iets was. Zonder schrammen daar een goede tijd gehad. Verder heb ik in Kampot voornamelijk gerelaxt en nog een aantal gezellige avonden gehad.

Tot slot nog voor 1 nacht in Phnom Penn gebleven om van daar het vliegtuig naar Jakarta te nemen waar ik voor het eerst sinds 6 maanden een goede vriend van mij zou ontmoeten. Daarover horen jullie hopelijk zo snel mogelijk meer. Mijn Indonesië verhaal zullen jullie in 2 delen krijgen.

---