Naar de tandarts

---

Woensdagnacht, 11 augustus, werd ik (Bernd) plots wakker met een helse pijn in mijn mond. Ik lag enkele uren wakker, zocht tevergeefs naar pijnstillers en viel uiteindelijk toch nog even in slaap. De volgende dag bleef de pijn aanhouden, hoewel minder hels dan gedurende de nacht, dus ik probeerde er nog wat mee rond te lopen, hopend dat het uiteindelijk zou overgaan. Ik had namelijk voor mijn vertrek in België een halve kies verloren vanachter in mijn mond, maar mijn tandarts had me verzekerd dat dit geen problemen zou leveren in Afrika. Hij zei erna ook nog dat ik hem moest komen vertellen hoe mijn verblijf in Tanzania was geweest wanneer ik terug zou zijn. Ik zal het em eens gaan vertellen!
Toen ik de donderdagavond weer niet kon slapen, kwam het besef dat ik medische hulp moest zoeken. Ik probeerde in de voormiddag nog even sterk te zijn, maar toen ik rond 10 uur de pijn verbijtend, half verlammend in de zetel lag terwijl marianne angstig hulp probeerde te bieden, maar niet goed wist hoe, besloten we uiteindelijk Swai te bellen. Deze Tanzaniaanse phd student die met ons in het onderzoeksproject zit bracht ons onmiddellijk naar een dokter op de campus.
De dokter, een grote dikke sympathieke afrikaan, deed vriendelijk teken om binnen te komen en vroeg naar mijn probleem. Toen ik hem vertelde over het probleem, nam hij zijn zaklamp, scheen even in mijn mond en zei “hmm swelling” (ik had totaal geen zwelling, maar goed, hij is dan ook geen tandarts). Hij schreef me een pijnstiller voor en mondspoeling en raadde me aan om naar een tandarts te gaan in de stad.
We besloten eerst de pijnstiller en de mondspoeling te proberen, moest de pijn dan toch aanhouden zouden we de tandarts bezoeken. Aangekomen in het apotheekje kochten we wat de dokter ons had voorgeschreven. Swai besloot voor zichzelf ook wat mondspoeling te kopen, deed het flesje al open in de apotheek alsof het een flesje cola was en begon te spoelen nog voor we hadden betaald. Die Afrikaanse spontaniteit, zalig! Ik volgde hem, spoelde en spuugde het goedje op straat waarna ik de pijnstiller nam. Deze trad in werking na het middageten waardoor ik een verdoofde namiddag beleefde en weer normaal kon functioneren.
De volgende ochtend moest ik weer een pijnstiller nemen bij het ontbijt. Zijn effect heb ik echter nooit gevoeld. Tegen de middag lag ik bijna te kronkelen op de grond van de pijn, nooit gedacht dat een tand zoveel pijn kon doen! Marianne, die dacht dat ik ging sterven, belde Swai weer, die iemand stuurde om ons naar de tandarts te brengen. Wat ik had getracht te vermijden moest dan toch gebeuren..
We kwamen aan in een of ander etablissement langs een van de stoffige straten van Morogoro en zette me neer op een witte plastieken stoel, zoals we er vroeger nog in onze tuin hadden, in een kamertje zonder ramen en deuren, met zicht op de levendige straat. Wachtend op de tandarts keek ik naar de Afrikanen die te voet, met de fiets of hun jaren 80 toyota’s voorbijkwamen. Een man van rond de 40 met een snorretje en een lichtere huidskleur dan de standaard Tanzaniaan groette me plots en vroeg me om hem te volgen tot zijn kamertje. Deze kamer zag er echter niet hygiënisch genoeg uit om mijn vertrouwen te winnen. Toen deze tandarts vroeg of hij mijn halve tand eruit moest trekken of vullen (met andere woorden hij wist niet goed wat doen) zei ik vriendelijk geen van beide en dat ik me niet echt op mijn gemak voelde. Gelukkig begreep hij het en zei hij dat hij de specialist zou bellen.
Enkele minuten later kwam een andere tandarts mij halen, die me naar een andere kamer bracht die al veel hygiënischer uitzag. De nieuwe tandarts onderzocht de pijnlijke plek en kon al veer meer vertellen over het probleem dan de vorige. Hij zei dat het onmogelijk was om de halve tand eruit te trekken (wat mijn tandarts in België ook had gezegd) maar dat hij het gat wel kon zuiveren en opvullen om infecties te voorkomen. Ik gaf hem mijn vertrouwen. Dus na amper 10 dagen te verblijven in Afrika werd er al een verdovingsnaald in mijn mond gestoken (HIV olé olé).
De daaropvolgende scène zal ik nooit meer vergeten in mijn leven. Terwijl de tandarts mijn tand verzorgde (wat hij zeer professioneel deed) en ik steeds in dezelfde positie moest blijven liggen met mijn mond wagenwijd open, liepen de mensen er binnen en buiten zodat hij tijdens het boren ook rustig babbelde en er constant 2 tandartsen en enkele Afrikaanse toeristen naar mijn muil zaten te kijken. Na een 15tal minuutjes was de ingreep voorbij. De tandarts gaf me zijn nummer en vroeg me om hem af en toe te bellen om hem op de hoogte te houden van de vorderingen.
Enkele minuten later stond ik op straat met een gezicht dat door de verdoving uitzag als dat van Quasimodo, waardoor de altijd lachende Afrikaanse kindjes me nu met een net iets angstiger gezicht aankeken. Ik kwam Marianne en Njaka tegen die ondertussen even inkopen hadden gedaan op de markt voor het avondeten en we namen samen een daladala terug naar de campus.
Voordat we ons huis binnengingen had ik nog een gesprek aan onze poort met een Tanzaniaan uit de bergen. Hij zei dat zijn vrouw dood was en daardoor in het ziekenhuis lag (?!) en dat hij honger had. Ik zei ja.. twas voor mij ook ne zware dag..

---