Advertisement
Published: February 16th 2013
Edit Blog Post
25 januari 6 uur s’ochtends…GAAP! Waarom we zo vroeg opstaan? Omdat we vandaag de Tongariro crossing gaan lopen. De so called beste eendaagse wandeling van Nieuw-Zeeland en een ‘must-do’ voor iedere toerist. Meestal krijgen we de kriebels van dat soort uitspraken en doen we de betreffende activiteit expres niet, maar vandaag maken we een uitzondering. Het stond al weken op Veerle’s verlanglijstje en ze heeft net zolang erover gepraat dat Dirk na een tijdje zei dat het ook op zijn verlanglijstje stond. Hoera! En dus zijn we vanuit Taupo naar het zuiden gefietst. Langs Lake Taupo (het grootste meer van Nieuw-Zeeland en even groot als Singapore…hoe bizar!) naar Turangi. Daar werden we de volgende ochtend om kwart over 7 opgehaald bij onze camping. Vandaar het vroege opstaan.
We waren niet de enige met het plan. Onze bus haalde nog ongeveer 20 andere enthousiastelingen op en om 8 uur werden we met zijn allen (en nog een heleboel anderen die door andere bussen waren opgehaald) afgezet bij het begin van de wandeling. Met de waarschuwing dat we echt uiterlijk om half 5 terug moesten zijn (anders werd er een zoekactie op touw gezet) en het telefoonnummer van de busmaatschappij veilig in
onze zak (mochten we met een gebroken enkel ergens langs de crossing komen te liggen, dan konden we in ieder geval altijd bellen) konden we op weg….spannend!
De Tongariro crossing…wat is dat nou eigenlijk? Even een klein belerend momentje: Tongariro National Park is het oudste national park van Nieuw-Zeeland en is niet eenmaal, maar wel tweemaal werelderfgoed. Dus ook nog historisch verantwoord! Het is een vulkanisch gebied met daarbinnen drie vulkaan-toppen: Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe (bij de meeste mensen beter bekend als Mt. Doom in de Lord of the Rings). De crossing gaat door een deel van dit national park en je krijgt de kans om Tongariro en/of Ngauruhoe te beklimmen.
De drie vulkanen waren tot voor kort allemaal slapend. Maar dat is nu niet meer het geval. Ruahepu is recent nog uitgebarsten en de omgeving rondom Tongariro en Ngauruhoe vertoont sinds November 2012 weer activiteit. Dat betekent dat vanaf een grote afstand rook te zien is. Daardoor kan je nu niet meer de hele crossing doen…je mag tot halverwege en dan moet je dezelfde weg weer terug. Zo, tot zover het belerende deel.
Om 8 uur begonnen wij aan deel 1 van de nu dus ‘heen
en weer-wandeling, maar we blijven hem voor het gemak maar crossing noemen'. Het eerste deel was een eitje. Een boardwalk van een kilometertje of 4. Goed te doen. Als dat de hele dag zo makkelijk bleef dan waren we zo weer terug. Maar goed, dat was natuurlijk niet zo. Het einde van de boardwalk luidde het begin in van de zogenaamde ‘Devil’s Staircase’. De naam zegt het al: heel veel traptreden om te beklimmen. En dat een uur lang. Daar kan geen stepapparaat in de sportschool tegenop! Bezweet en met pijnlijke kuiten en bovenbenen kwamen we uiteindelijk bij het begin van de Red crater aan. Hier hield de Devil’s staircase op en begon de wandeling over de zogenaamde ‘South Crater’. Het was ook het punt waar de beklimming van Ngauruhoe begon. We hoefden niet zo heel lang te overleggen: dat gingen we niet doen. Drie uur lang over kiezelstenen naar boven klimmen klonk niet heel aanlokkelijk. Zo ervaren zijn we nou ook weer niet. In plaats daarvan wilden we Tongariro beklimmen. Die zag er wat minder steil uit en de beklimming duurde ook minder lang (1,5 uur). Dan hadden we de meeste kans dat we de bus terug ook daadwerkelijk
zouden halen.
Voor het eerst van ons leven door een krater gelopen. Toch een beetje een raar gevoel…slapende vulkaan of niet. Deze korte wandeling bracht ons bij een enorm steile helling. Omhoog kijkend zagen we een hele hoop mensen naar boven klauteren. De 1 wat sneller dan de ander, de 1 ook wat zenuwachtiger dan de ander. Sommige klommen niet, maar kropen meer over de losliggende stenen naar boven. Dat beloofde wat. Het duurde even voordat Veerle een goed ritme had gevonden (2 stappen vooruit, 1 stap terug, zo ongeveer). Dirk-Jaap was tegen die tijd al bijna boven en stond al van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. Nice….
Deze beklimming leidde naar het beginpunt van de beklimming van Tongariro. De routebeschrijving had gelijk: een niet zo heel moeilijke beklimming met prachtige uitzichten over het landschap en de andere vulkanen. Na ongeveer een uur kwamen we aan op de top. Geen krater ditmaal, maar stenen waar je lekker op kon zitten. We hebben er eventjes uitgerust en een paar boterhammen naar binnen gewerkt. Naast wandelen over een krater kon ook ‘lunchen op de top van een vulkaan’ aan ons lijstje ‘er moet voor alles een eerste
keer zijn’ worden toegevoegd. Pretty cool, hoewel Veerle toch een klein beetje last van hoogtevrees had.
Na onze lunch was het dezelfde weg terug. En wie denkt dat afdalen makkelijker is dan klimmen….die heeft het goed mis. Nope, dat is dus niet het geval. Om de moed erin te houden had de buschauffeur ons verteld dat de meeste ongelukken ook gebeuren bij het afdalen. Dan zijn mensen moe en kijken ze niet goed meer uit. How nice….
Met dat in ons achterhoofd dus heel rustig aangedaan. Veel stoppen, water drinken, even rusten en dan weer verder. Zo kwamen we heelhuids terug bij de boardwalk. We hadden zelfs nog even tijd om de ‘soda springs’ te bekijken. Na al het natuurgeweld wat we hadden gezien, viel deze waterval een klein beetje tegen.
Voor iedereen die bezorgd is: we hebben de bus gehaald en bij terugkomst op de camping onszelf getrakteerd op een biertje. Dat hadden we wel verdiend vonden we zelf. En ok ok, we moeten toegeven, het is inderdaad wel een ‘must-do’ voor iedere toerist. I hate it when they’re right 😊
Advertisement
Tot: 0.119s; Tpl: 0.028s; cc: 12; qc: 52; dbt: 0.0586s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Adrie Verbeek
non-member comment
Wauw !