Bram's familie

---

Na mijn vliegreis van Frankfurt naar Hanoi (het laatste stukje moet op het moment van schrijven nog afgelegd worden), heb ik een van de grootste mysteries opgelost die mij de afgelopen jaren bezig hebben gehouden. Namelijk, ‘Waarom begroet Bram zijn familie altijd alsof hij door hun aanzicht zeer tijdelijk verstandelijk beperkt wordt?’ (Hij trekt dan een mongolenkop waar Lennart jaloers op is en zegt met een nog ergere en kinderlijkere stem, “Hoooiiiiiiiiiiiii”. En dat is slechts een van de varianten.).



Voordat ik verderga wil ik graag even melden dat ik niks heb tegen Nederlanders die vrachtwagenchauffeur worden. Bram kan er ook niks aan doen dat hij geen Pool is.



Ik zat vandaag in het vliegtuig namelijk naast de Spaanse variant Bram’s gezin. Laten we, voor het effect, de man Enrico en de vroeg Maria noemen. We willen natuurlijk niet dat Bram door heeft dat het over zijn gezin gaat, dus vandaar deze naamsveranderingen.



Eerst even kort de voorgeschiedenis (aannemende dat sommigen zich nu afvragen “Hoe kom je nou weer aan de praat met Spaanse mensen die nauwelijks Engels kunnen?”).



Bij de gate in Frankfurt voor de vlucht naar Hanoi, was er nogal chaos. Er stonden honderden mensen te wachten maar er was lange tijd geen enkel personeelslid aanwezig. Als klap op de vuurpijl werd toen, volkomen onterecht, ongeroepen dat het vliegtuig op het punt stond te vertrekken en dat alle passagiers razendsnel naar de gate moesten. Het was ze bij de centrale balie opgevallen dat er nog niemand van de businessclass geboard was dus die kregen voorrang (het was ze niet opgevallen dat er überhaupt nog niemand geboard was). Ik stond per toeval achter Enrico en Maria. Enrico was zich al ernstig druk aan het maken over de efficiency van het hele gebeuren. Maria leek heer weinig zin in te hebben, dus was ik het slachtoffer van Enrico’s hysterie.



Ik kon me er niet zo druk om maken en besloot dan maar helemaal achteraan de rij te gaan staan. (Ik heb het vermoeden dat Enrico dit pas door had toen hij naar het vliegtuig liep).



Toen ik ook het vliegtuig in was geraakt, bleek ik naast Enrico en Maria te zitten. Gezellig. Enrico herkende me nog en was vastbesloten me beter te leren kennen. Nog voordat ik ook maar iets gezegd had, had hij me al een klap op de schouder, een klapje op mijn wang, een hand en een enthousiaste oerkreet gegeven. Toegegeven, hierin lijkt hij niet erg op zijn Nederlandse variant.



Maria, de Spaanse variante van de vrouwelijke afvaardiging in Bram’s gezin, lijkt sprekend op haar Nederlandse variant qua uiterlijk. Qua karakter kan ik dit niet zo goed beoordelen, maar vergelijken met de manier waarop zij zich af en toe kinderlijk uitdrukt, is Bram niks. (Hierover later meer).



We raakten aan de praat, en voordat ik het wist moest ik naar hun volledig onverstaanbare verhalen luisteren over de reizen die ze al gemaakt hadden. Op zich niks mis mee.



Ik voelde me op dat moment zoals de Nederlandse variant van Maria zich voelt als Bram het heeft over efficiencyverbetering in een vrachtwagen: het interesseert je sowieso al niet en je hebt geen idee wat hij eigenlijk aan het zeggen is (en ze denken waarschijnlijk: “Gewoon gassen, kut”).



Ik had hun ook verteld dat dit mijn eerste vlucht was. Letterlijk 10 seconden hierna kregen we van de stewardess zo’n vochtig doekje. Wat het doel hiervan was begreep ik niet echt, maar misschien zijn er mensen die benauwd worden van opstijgen. Hoe zo’n ding werkt kan ik echter nog net wel bevatten. Maria had echter het idee dat ik een mongooltje was, want, omdat het mijn eerste vlucht was, vond ze het noodzakelijk om mij uit te leggen hoe zo’n doekje werkt. Met als gevolg dat ze letterlijk 3 minuten met haar handen door haar gezicht aan het gaan was en daarna nog even haar mond extra goed schoonmaakte (“voor na het eten”, zei ze erbij..) om de werking van een doekje te demonstreren. (Er zijn nog een paar van deze anekdotes, maar die zal ik maar weglaten).



Ik voelde me op dat moment als Bram’s gezin als ze begroet worden door Bram.



Enrico en Maria achtten mij, laten we het, hulpbehoevend, noemen, omdat het mijn eerste vluchtreis was. Dus deden ze net zo als Bram als hij zijn gezin begroet (daarnaast hebben ze ook meer dan gemiddelde innerlijke en uiterlijke overeenkomsten met de familie van Bram). Dat kan natuurlijk geen toeval zijn; hier is hetzelfde mechanisme aan het werk! Bram acht zijn gezin hulpbehoevend, dus past hij zich bij de begroeting aan, aan hun, door hem veronderstelde, niveau.



Ik vind het heel goed van Bram dat hij zich als toekomstig vrachtwagenchauffeur probeert aan te passen aan het intellectuele niveau van zijn gezin. Blijf oefenen Brammie!







Geheugensteuntje:



<span>- De rij in Vietnam



<span>- Duitsers kunnen geen Engels



<span>- Andere Maria-anekdotes



<span>- Vietnamezen kijken boos

---

Comments

[Marino]

Hooooiiiiii
Lekker blogje. Wanneer kan ik de volgende verwachten, met verhalen over de locals? peace uit hombre