Groen, blauw en bruin


Advertisement
China's flag
Asia » China » Anhui » Huangshan
April 8th 2012
Published: April 8th 2012
Edit Blog Post

Total Distance: 0 miles / 0 kmMouse: 0,0


Alleen de reis zelf was het al waard. Een enorme horde die de klaarstaande trein probeert in te komen. Niemand die er ook maar aan denkt om kaartjes te controleren. Als ik eindelijk mn plek heb gevonden is die natuurlijk al bezet, maar voor een waiguo ren(buitenlander) wordt meteen opgestaan. Als de trein eindelijk vertrekt heeft een kwart geen zitplek gevonden. Een hoop gedoe in het begin, maar als alle ‘regels’ zijn afgesproken, verloopt de reis zonder enig probleem. Chinezen zijn gewend aan permanente drukte; frustraties worden niet publiekelijk geuit. Een schattig dertiger stel (jep, zelfs dertigers zijn hier schattig) en een oud mannetje zitten bij mij in de stoelen. Ik probeer wat Chinees te praten, maar veel wordt het niet: mijn Chinees en hun Engels is gebrekkig, en eigenlijk zijn we beiden te verlegen om het volop te proberen. Maar als er eten op tafel komt, blijken ze gulle gevers te zijn. Na zes uur treinen komen we dan eindelijk aan in Huangshan, en de menigte wringt zich in mum van tijd het station uit, waar menig familielid ze al staat op te wachten. De schattige Chinezen staan erop dat ze een goeie taxi voor me regelen. Als ik wegrijd, probeer ik mezelf duidelijk te maken dat dit echt de laatste keer is dat ik tijdens Qingming (de traditionele lente feestdagen) reis. Maar ergens ben ik niet overtuigd.



Traditiegetrouw reis ik couchsurfend (www.couchsurfing.org) en ben ik op weg naar mijn host, Rachel. Rachel, mijn leeftijd, is engels lerares op een middelbare school even buiten de stad, en daar verblijf ik de komende dagen. Maandagochtend is er markt aan de overkant, en we steken de 6-baans straat over (ontwikkeling gaat ook hier hard), tussen de school en het dorp. We passeren kraampjes met gedroogde tofu, allerlei soorten groente, levende aal en kikkers, Qingming gelukspapier, varkenskoppen, en ouderen met tandeloze monden. Voorbij de marktdrukte ligt de lao jie (oude straat) waar de kapper en de tandarts in oude houten panden hun klanten behandelen. De bejaarde man in zijn werkplaats laat ons zien hoe hij de natte bonendrab in houten bakken verdeelt, de basis voor tofu. Voor de middag raadde Rachel me aan om de heuvels in te fietsen. Hoe dan? “gewoon, achter de school naar links, rechtdoor gaan, beetje links aanhouden, dan kom je er wel.”<span> Ik dus op weg, door koolzaadvelden, witte huizen, en werkende Chinezen, tot ik de rivierdam had bereikt. Daarachter lijkt de ‘ontwikkeling’ te hebben stilgestaan: één small weggetje, groene heuvels met theebosjes en bamboebos, oude huisjes, werkende boeren, spelende kinderen, oudjes die je verdwaasd nastaren. Verslavend werkt het: achter elke bocht is een nieuwe ontdekking. Tot de weg voor mijn fietsje te onbegaanbaar werd.



Rachel en Sabrina glimlachten toen ik overenthousiast terugkeerde. Ze wonen hier al<span> 7 maanden, <span> met nog twee Amerikaanse jongens, en geven les aan de Chinese scholieren. In de loop van de tijd zijn het vier hechte vrienden geworden, en zijn ook zeer geliefd bij de scholieren. Twee van hen lopen al de hele dag te springen om ons een spel te leren, en ik wordt begroet met een overenthousiast<span> “Hello!! where are you from??” Glimmende ogen en een brede lach. Aan het eind van de avond bakken we American-style chocolate chip cookies, terwijl Doug zijn viool bespeelt. Aaron raadt me aan zijn fiets te lenen voor de volgende dag. Amerikaanse gastvrijheid op zijn best, en allemaal zo relaxt.



Qiyun Shan is een welkom alternatief voor de immens populaire en veel duurdere Huangshan. De ‘Gele Berg’ trekt hordes bezoekers elk jaar, en geen haar op mn hoofd die eraan denkt om hem tijdens Qingming te beklimmen. De paden van Qiyun Shan vlechten zich door de bergen, eerst langs theevelden en rustplaatsjes, dan door een grote poort, naar de in de rosten uitgehakte Taoïstische heiligdommen. De berg is al eeuwen een oord waar godheden van het Taoisme worden aanbeden en bewierookt; sommige tempeltjes en altaren zijn stokoud, en puik bewaard gebleven. De Chinese toeristen doen actief mee: ze branden wierook en betuigen hun respect aan een godheid naar keuze. Ondanks 60 jaar communisme blijven traditionele religies onderdeel van de algemene cultuur. Verderop worden de paden steiler en de vergezichten spectaculairder: in elke richting strekt zich het groene bergland van zuidelijk Anhui, tegen een strakblauwe lucht. Ik beklim verschillende toppen voor een beter uitzicht. Bergland heeft me altijd gefascineerd: het heeft een bepaalde dynamiek die mn aandacht vasthoudt, ik kan er uren naar blijven kijken. Als de zon begint te dalen, worden de kleuren dieper, en het groen, blauw en bruin intenser. In de relatieve koelte van de namiddag komen de theeplukkers tevoorschijn, zich zwijgend buigend<span> over de plantjes. Als ik na een mooie dag weer terug fiets naar de school, kan ik het niet laten te genieten van de ondergaande zon, terwijl het verkeer achter me voorbij raast.



Voorheen kende ik alleen de drukte van het stadsleven. Nu heb ik ook kennisgemaakt met China’s andere kant: het platteland.

Advertisement



8th April 2012

Wauw René, het klinkt echt prachtig!! Heerlijk om de 'lentefeestdagen' zo door te brengen. Zou het zo willen zien. Geniet van de gastvrijheid, de natuur, de rust en de drukte. :-) Tot spreeks!
8th April 2012

mooi!
Hoi Rene fantastisch je beschrijvingen van het platteland: dat klinkt naar meer. Heel veel plezier! groet marinka
8th April 2012

Mooi verhaal. Wil ik ook wel zien. Benieuwd naar de foto's.
10th April 2012

ha René wat een feest jouw verhaal te lezen, fijne schrijfstijl. geniet van alle dagen met volle teugen. zo'n waardevolle tijd.!! groet van ons 4. Ingrid.
16th April 2012

Hey René! Leuk om je verhalen te lezen en zo op de hoogte te blijven van je ervaringen, echt tof! Wens je nog veel mooie belevenissen toe! spreek je!

Tot: 0.083s; Tpl: 0.009s; cc: 11; qc: 53; dbt: 0.0468s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1; ; mem: 1.1mb