Advertisement
Published: February 26th 2012
24/02 - 07.00h!
Eindelijk was het zover; de reis waar ik al een tijdje naar uitkeek kon beginnen…
Toch stapte ik met gemengde gevoelens op ‘den trein’ in Herentals. Blij dat ik kon vertrekken, maar toch ook wetende dat ik het thuisfront een maand zou moeten missen én dat ik helemaal alleen naar de andere kant van de wereld zou moeten reizen.
Lief en de mannen op het perron, ik in ‘den trein’. Lief en ik een beetje geëmotioneerd, ons mannen het zotteke uithangend. Ik heb nog tot in Nijlen op mijn tanden moeten bijten (ja ik ben nen gevoelige jongen J), maar vanaf dan was ik er volledig klaar voor.
Ik was zelfs iets te enthousiast: in Antwerpen Centraal las ik op een bord dat ik al meteen mijn aansluiting naar Schiphol kon nemen op spoor 22. Ikke de kelder in, den trein op, de deuren dicht en toen viel mijne frank dat dit de IC trein naar Amsterdam was en niet den Thalys.
Toen heb ik een paar keer gevloekt…
Niet dat ik niet tijdig op Schiphol zou geraken, maar wel voor het comfort dat ik door mijn neus zag geboord worden. In plaats van op zachte zetels, zat ik nu op een hard plankske in een tussencompartiment…
Alle begin is moeilijk zekers. Ik hoopte alleen maar dat dit niet de voorbode was van een reis met nog meer hindernissen.
In ieder geval heb ik in Amsterdam vlot ingecheckt en vlot de juiste gate gevonden.
Het beetje vertraging dat het vliegtuig had, nam ik er maar bij.
Op het vliegtuig zat er niemand naast mij, het geluk kon niet op.
Een slaappilleke pakken, oorstopkes in en dokes doen, dacht ik. Kwestie van de jetlag voor te zijn.
Helaas was het niet zo simpel
Nadat ik mij in alle bochten gewrongen had om een goeie slaappositie te vinden (ik heb zelfs overwogen om op de grond te gaan liggen!), bleek Klaas Vaak met verlof te zijn.
Dan nog maar een filmke of 2 gekeken, een beetje muziek geluisterd.
Uiteindelijk heb ik toch wel een vol kwartier geslapen denk ik.
Terwijl ik in een mistig Hongkong zit te wachten op mijn aansluiting naar Auckland, neem ik de tijd om het eerste deel van mijn reisverslag te schrijven.
Ook kan ik nu op het gemak de mensenmassa bekijken.
Chinezen zijn toch rare mensen, maar ja, dat zullen ze van ons misschien ook denken.
Alleen al hun manier van foto’s nemen: iemand gaat ergens stokstijf en met afgestreken gezicht voorstaan, de andere trekt de foto. Daarna even wisselen en eventueel nog dezelfde foto - maar dan vanuit een iets ander standpunt - trekken. Natuurlijk wordt er dan terug gewisseld…
Wat je ze niet kunt aanwrijven, is een gebrek aan discipline.
Reeds lang voor het aan boord gaan, staan zij al in een lange rij aan te schuiven, terwijl de westerlingen nog blijven zitten en zelfs proberen voor te steken.
Na goed 7 uur wachten (weer met vertraging), kan de etappe naar Auckland beginnen.
Deze vlucht zat veel voller en dus was er geen plaats naast mij. Pech!
Ik zat tussen een hyperkinetisch Chinezeke en een snipverkouden Indiër.
Ondanks het feit dat ik tijdens de vlucht enkele uren heb kunnen slapen, was ik toch blij dat ik in Auckland landde.
Arthur, mijn Nederlandse collega hier, is me op de luchthaven komen oppikken.
Na een fris douchke ben ik meteen ingelogd om mijn verhaal verder af te maken.
Zo meteen ga ik met mijn collega’s de site bezoeken waar alles moet opgebouwd worden.
De eerste container van team Puma zijn al aangekomen.
Groetjes,
Raf
Advertisement
Tot: 0.086s; Tpl: 0.01s; cc: 12; qc: 52; dbt: 0.051s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
TooT
non-member comment
Vertrokken!
Allez blij te horen dat je aan de andere kant van de wereld bent! Geniet van het harde werken!