Advertisement
Published: January 8th 2012
Terwijl de Nederlandse winter storm en wateroverlast met zich meebracht, vertrokken Baukje, Marjolein en ik richting Bulgarije voor een weekje wandelen in de sneeuw en de zon!
In Sofia stonden onze gidsen Kantjil (schrijf je dat zo?) en Vasko klaar met onze goedlachse buschauffeur! Met een stop bij een echte supermarkt onderweg, reden we binnen twee uur naar ons gastvrije pension ten noorden van het Rilagebergte. Hier verbleven we met 16 personen in sjieke tweepersoonskamers, die uitgebreid bij elkaar bewonderd werden. Vooral de kleuren van menig kamer/badkamer vielen erg in de smaak.
De volgende dag stond in het teken van oefenen met de sneeuwschoenen en lekker genieten van de verse sneeuw die naar beneden kwam en alles om ons heen inclusief ons zelf mooi wit kleurde. Een mooi tochtje door het bos met nog een spannende oversteek over een bevroren riviertje, dat soms wel je stap hield en soms ook niet... De pauze was bij een typisch kleinschalig Bulgaars ski-oortje. De geur van de toiletten en de zeer hippe ski-kleding van de mensen daar, maakten het plaatje helemaal compleet. :-)
Het was oudejaarsdag, dus 's avonds was er volop vermaak voor ons! Allereerst werden we aangeraden naar het
dorpsplein te gaan, omdat daar mensen muziek maakten en met elkaar een Bulgaarse dans deden. Het was een soort van 1,2,3 pasjes en hup een been naar voren schoppen, dus niet veel later schoven wij ook aan in de kring dansende mensen. Ook in het pension was 's avonds voor het nodige vermaak gezorgd. Daar waar we dachten dat we gisteren al veel eten hadden gekregen, was nu een vijfgangendiner of zo voor ons klaargemaakt. Tussendoor kwam er nog een hoogbejaarde muziekgroep binnen, die prachtige muziek maakten en ons uiteraard ook weer uitnodigden om mee te dansen. Op de een of andere manier kregen ze iedereen steeds van hun stoel met de mededeling dat het een langzaam nummer zou zijn en gingen ze volgens mij stiekem steeds sneller spelen. Wij waren vooral erg fan van het kleine mannetje dat zong en trompet speelde. Dat ging echt vol overgave. :-) Voor het toetje, kregen we allemaal nog een stukje taart met daarin een wens voor 2012. Dit varieerde van een nieuwe baan of auto tot een huwelijk of een baby! Ik zal niet verklappen wie de gelukkige is, maar ik verwacht binnenkort weer een zwangere dame bij GGV. ;-) Om twaalf
uur stonden we buiten en ineens hoorden we al Happy New Year van Abba spelen, dus was het tijd om elkaar een mooi 2012 te wensen en verdwenen er zelfs nog wat vuurpijlen in de lucht. Vooral ook het schietpistool was hilarisch. Er kwamen nog wat raar verklede mensen voorbij rennen, die ons met takken sloegen: tja, zo heeft elk land/dorp zijn tradities... Voor ons was het nu in ieder geval tijd om te gaan slapen, want morgen weer vroeg op!
En dat voor onze eerste echte wandeltocht. We werden bij het ski-oortje afgezet en liepen langs een makkelijk pad rustig omhoog naar een berghut. Het weer was ondertussen veranderd in lekker vrieskou met een strakblauwe lucht! Dus dit betekende mooie vergezichten het dal in en op prachtig gekleurde rotspartijen. In de hut warmden we ons een beetje op en daarna volgde nog een klim van zo'n 600 meter door de diepe sneeuw. De voorsten hebben het altijd wat zwaarder met het pad banen, maar sowieso is het wandelen door de sneeuw onvergelijkbaar met een gewone wandeling. Het was dus heerlijk omhoog ploeteren en daarna lunchen op ons matje in de sneeuw bij een gletsjermeer. Dat klinkt heel idyllisch,
maar waar wij ook romantische voorstellingen bij hadden, was natuurlijk gewoon een witte vlakte, want op zo'n meer valt natuurlijk ook gewoon sneeuw.... Dus wij namen maar aan dat die witte vlakte daar in de zomer een prachtig gletsjermeer zou zijn. De afdaling liep gesmeerd, want het was lekkere poedersneeuw, dus kon je jezelf lekker ver laten wegzakken in de sneeuw. Onderweg was nog een extreme afdaling voor de waaghalzen onder ons en wij skipten die even, maar hadden achteraf wel een beetje spijt toen we terug omhoog keken. Het zag er toch als een leuke glijbaan uit. Dus wij besloten om als de gelegenheid zich nog een keer voor zou doen, toch voor de extreme variant te gaan. (nou, die kwam dus niet meer...:-)) Terug in de bus, bleek iemand uit de groep zich zo zwaar te hebben ingespannen, dat op het moment dat hij zijn muts afzette in de bus er enorme stoom van zijn hoofd af kwam zetten. We lagen helemaal dubbel van het lachen! Nog leuker werd het toen ik schaterend van het lachen de gids probeerde uit te leggen, waarom wij aan het lachen waren en ik zei "Look, there is smoke coming out of
his head!" En die gids maar serieus kijken en zeggen: "Maybe it's coming from somewhere else"....
De derde dag konden wij het bekende ski-oort Borovets gaan bewonderen. Echt zo'n dorp waar je niet wilt verblijven, tenzij je er van houdt natuurlijk. Wij stapten in ieder geval vanuit ons gastvrije pension in een typisch Bulgaars dorp in de neonwereld van een dorp met grote hotels en skiliften. Deze skilift bracht ons in ieder geval hoog de bergen in, wat bij sommige mensen tot spannende momenten leidde in de lift, maar gelukkig hadden we onze mental coach Leo in de cabine bij ons zitten. "Oh, zal ik nu maar even niet zeggen van die loszittende kabel verderop".... De tocht begon lopend over de ski-pisten, maar al snel lieten we die achter ons en genoten we van de prachtige vergezichten tot ver in Bulgarije. We konden het Balkangebergte, Sofia en de bergen van Servie en Macedonie zien liggen. Aangezien we de ski-pistes achter ons hadden gelaten, moesten we weer zelf ons pad door de sneeuw banen. Niet iedereen ging dat zonder gevloek af en we hadden ook een soort van haast, omdat we die ski-lift weer uiterlijk om vier uur terug moesten
nemen. (tenzij we via de zwarte piste naar beneden wilden glijden) Sommige mensen onder ons, gingen ook nog even languit in de sneeuw liggen...ik zal geen namen noemen, maar het was iemand die met een zachte G praat...maar ja, daar had je er ook weer veel van, dus ik heb ook even mijn Brabants geupgrade deze week. Da hadde gij niet van mij verwacht he? :-) Het was zulk lekker weer, dat we tijdens de lunchpauze bij de hut gewoon een cola kochten en al liggend buiten in de sneeuw van de zon genoten! We hadden inmiddels onze klim en leuke afdaling door de poedersneeuw alweer gehad, dus nu was het gewoon rechtdoor terug naar de ski-lift lopen. De enige hindernissen waren skieers die naar beneden kwamen zetten of omhoog gingen met zo'n sleeplift. Dus dat was een soort "schipper mag ik overvaren ja of nee" en dan goed opletten dat je niet in botsing kwam. Na een lekkere warme chocomel gingen we weer met de skilift naar beneden en op naar onze warme douche! Om vervolgens 's avonds onszelf nog te laten verleiden tot een hoogspringwedstrijd voor een snicker... Moraal van het verhaal: ga geen competities aan met Leo,
tenzij je genoeg snickers hebt.
De volgende dag zouden we weer met een skilift ergens omhoog gaan, maar bij aankomst bleek deze defect. We moesten dus improviseren en liepen een andere route, waarbij we mooi uitzicht op de bergtoppen van de Rila zouden hebben. Langs een makkelijke weg liepen we omhoog met onderweg heel kunstige planten/takken met ijskristallen eraan. Ook zagen we nog sporen in de sneeuw van een wolf. De pauzeplek was op een bedje van dennennaalden, want de dooi had iets ingezet. Hierdoor werd de sneeuw ook wat plakkeriger en daardoor zwaarder om te lopen. Gelukkig hadden we gezelschap van twee leuke honden en die werden door sommige personen ook rijkeijk beloond tijdens de lunch. Dit plateau had inderdaad ook mooi uitzicht op de bergtoppen! Hier vandaan liepen we een makkelijke afdaling door het bos met prachtige sneeuwcreaties, die soms op dieren leken. Er was nog wel een klein stijl hellinkje, waar we nog een soort van weigeraar hadden, maar uiteindelijk stonden we toch ook weer veilig op een makkelijk begaanbaar pad. En nu leek het alleen nog een simpel wandelingetje over een breed bospad terug naar de weg, ware het niet, dat er nog een iets
smaller bruggetje was dan die er op het eerste gezich uitzag. Mijn linkerbeen zakte ontzettend ver weg in de sneeuw en toen ik ergens een vastgehaakt bleef zitten en me niet meer overeind kon trekken, kwam ik tot de ontdekking, dat ik half van een brug was afgevallen of in een gat van een ontbrekende plank was gestapt of zo. Gelukkig was de reddingsploeg en een enkele ramptoerist dichtbij, dus kon ik eruit getrokken worden en iemand anders mijn klemzittende sneeuwschoen losmaken. Dit grapje heeft gelukkig alleen maar een flinke blauwe plek opgeleverd, want meer dan dat kon ik me ook niet veroorloven, aangezien ons volleybalteam momenteel maar uit zes mensen bestaat....
Inmiddels hadden we 's avonds ook een grote ploeg saboteurs (en een deserteur) om ons heen verzameld en werd dit het populairste spelletje van de week. Het fanatisme spatte er vanaf en als je toevallig even langs gelopen was, zou je gedacht kunnen hebben, dat er ruzie in de tent was. Vooral de tactiek om te doen of je het spelletje nog niet begreep, was erg populair onder sommige van ons....
De volgende dag hadden we een lange rit voor de boeg naar het Rila klooster.
Ja, we gingen ook nog even cultuur snuiven. Ik moet zeggen: het was erg mooi. Alleen aan het begin kregen Marjolein en ik niet zoveel mee van de uitleg, omdat er een kat bij ons op schoot ging zitten. Alle gebouwen en muurschilderingen bekeken en nog even intelligent gedaan in een museum. Het klooster staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en kan gezien worden als het religieus centrum van de Bulgaars Orthodoxe kerk. Nou vergeet ik nog bijna om te zeggen, dat we voor het bezoek nog even een half uurtje door het bos hebben gelopen met onze sneeuwschoenen om de benen even te strekken, nou dat hadden we net zo goed kunnen laten zitten, want we waren langer bezig met sneeuwschoenen aan de rugzak binden, eraf halen, aan onze voeten doen, over boomstammen heenstappen en de sneeuwschoenen weer uit doen dan met het wandelen zelf...
De laatste dag was nog een weer wat intensievere wandeling in een mooie vallei. De klim omhoog leidde wederom naar een gletsjermeer (met sneeuw :-)) en een relaxte afdaling over een pad door het bos. Na onze laatste stappen in de sneeuw te hebben gezet, zaten we nog een uur in de zon
op ons balkon en zagen toen langzaam het wolkendek over de bergen trekken. Klaar met de zon en de vergezichten, maar wij waren ook klaar met wandelen, dus dat viel mooi samen. De laatste avond was het plan om natuurlijk nog even flink te gaan saborteren, maar ineens ontstond er een avondje zingen! Geen idee meer waar het begon, maar het mondde in ieder geval uit in een beatbox-optreden, het voordragen van gedichten en het zingen van "brand in het bordeel", waar sommigen onder ons maar geen genoeg van kregen....tja, je had er bij moeten zijn...ik had in ieder geval voor de zoveelste keer buikpijn van het lachen...
Aangezien ons vliegtuig de laatste dag pas aan het einde van de middag ging, zijn we de hoofdstad Sofia nog even gaan bewonderen. Nou het is dat we er waren, want je hoeft er niet echt apart voor een stedentrip heen te gaan. Wel een mooie grote kathedraal, wat kerkjes met Russische invloeden, wat souveniersshops en restaurantjes. Genoeg om ons een paar uur te vermaken, maar daarna wel klaar om naar het vliegveld te gaan en het prachtige Bulgarije achter ons te laten...
Advertisement
Tot: 0.34s; Tpl: 0.016s; cc: 16; qc: 66; dbt: 0.0735s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.3mb
Leo met de zachte G
non-member comment
Mooi !
Gggggeweldig mooi verhaal, als ik het lees komen alle herinneringen weer boven, ik had er sommige al verdrongen. PS : ik ga trainen in verspringen ......