29-09-2011

---

Vrijdagavond 23/09 ging ik uit tot 4h ´s morgens, samen met Nicole, Will, en Tay. Het was al een hele tijd geleden dat ik nog zo lang was uitgeweest, of kortweg was uitgeweest.

Nicole, het Amerikaans meisje waar ik mee samenwoonde hier bij Gloria, woont nu in een appartement samen met 2 andere leerkrachten: Ashlei en Tay.

Allebei Amerikanen, allebei net als Nicole gegradueerd met een TEFL-certificaat (Teaching English as a Foreign Language), en allebei net als Nicole sinds kort leerkracht Engels in een school voor volwassenen hier in Cusco, genaamd "Maximo Nivel".

Het uitgaan bevalt me hier niet meer zoveel als voordien. De discotheken ben ik een beetje beu gezien.

In het begin deed de discotheek hier dienst als een mogelijke ontmoetingsplaats voor nieuwe mensen, maar nu heb ik het gevoel dat ik voldoende mensen ken en liever wat extra tijd met hen spendeer in een rustig cafe dan in een overvolle en luide discotheek.

Soms spendeer je meer tijd in groep aan het nadenken over waar we naartoe zouden kunnen gaan om plezier te maken dan dat je daadwerkelijk plezier maakt. Soms is het allemaal een beetje geforceerd zoeken naar manieren om amusement teweeg te brengen. Als je het niet verwacht, als er niks gepland is, dat zijn de beste momenten. En die zijn er ook.

Ik hield het dus uit tot 4h ´s morgens die avond. Waarschijnlijk omdat het lang geleden was dat ik nog tijd spendeerde met die mensen en ik toch nog eens in hun gezelschap wou zijn. En dan maakt het niet uit waar je bent of naartoe gaat.

Die avond was er ruzie tussen Nicole en haar vriend Will. Will is een sympathieke kerel. Maar hij had teveel gedronken en dat kan een mens negatief maken. Ook de combinatie van joints en drank kan negatief werken. Ik raak zelf nog maar weinig joints meer aan, omdat mijn gemoed dan teveel schommelt: positief, negatief, positief, negatief,....

Ik ben met Nicole tot bij haar thuis gewandeld en ben van daaruit te voet naar huis gestapt. Veertig minuten stappen. De taxi´s die mij op weg naar huis voorbijreden waren allemaal al bezet. Op 5 minuten wandelafstand van thuis toeterde er een taxi naar mij, maar toen was het niet meer nodig. Die 5 minuten konden er nu ook nog wel bij.

In Cusco zie je veel straathonden rondlopen, ook die nacht. Ook honden die achtergelaten worden, mooie verzorgde honden. Ze dolen tegen valavond en ´s nachts vaak in groepjes van 8 à 9 rond over de straten. Eigenlijk dolen ze niet rond, ze rennen, alsof ze exact weten waar ze naartoe gaan.

Het lijkt wel een familie of een groepje vrienden, samen op stap. Het is een grappig zicht. Als je er aandacht aan besteedt, volgen ze je in groep, vanop een veilige afstand. Als je plots blijft staan en je omdraait, blijven ze ook stilstaan.

Straathonden zijn overlevers, dat merk je. Als er een auto komt aangereden op het moment dat ze de straat willen overrennen, blijven ze wachten tot het gevaar geweken is, of wijken ze uit en nemen een andere route. Ze lijken het gewoon te zijn, lijken er wel op getraind te zijn.

Sommige straathonden lopen als gekken achter een auto aan, terwijl ze naar het voorwiel proberen te happen. Telkens als ik zo´n hond zie lopen, vrees ik dat hij overreden zal worden. Ik bijt hard op mijn tanden en kijk slechts met 1 oog, maar nog nooit zag ik een hond geraakt worden door een auto.

Toen ik met de moto rondreed ben ik ook een paar keer honden tegengekomen die al blaffend en in volle vaart kwamen aangelopen, om naar je voeten te happen.

Sommige straathonden zijn gevaarlijk. Ik heb al meerdere mensen horen zeggen dat ze gebeten werden door een hond op straat. Straathonden zijn meestal angstiger dan honden die als huisdier gehouden worden. Als je ernaartoe stapt, duiken ze schichtig weg, of beginnen ze te grommen. Anderen zijn vriendelijk en doen helemaal niets.

Nadat ik Nicole tot bij haar thuis had vergezeld was ze terug naar het centrum gewandeld om Will te gaan zoeken. Op een bepaald moment kwam er een man achter haar aangelopen, nam haar vast bij haar haar, en sleurde haar over de straat. Toen ze begon te gillen ging hij er vandoor.

In paniek is ze dan in een taxi gestapt, die haar naar het centrum heeft gebracht. Daar heeft Will dan nog een tijd tegen haar staan roepen, hij was jaloers, waarna ze weer naar huis is gegaan. Of beter: naar huis is gelopen.

De volgende dag kwam Will langs haar appartement met een gebroken neus, blauw. Hoe dat kwam wist hij niet meer.

Die zaterdag ben ik dan met Nicole en Tay naar de markt van Wanchaq gestapt om het een en ander te kopen. Ik zocht naar granaatappels, dikke rode vruchten met rode pitten in, maar ze hadden er geen.

Ondertussen kocht ik in een boekenwinkel ook een pakket met 3 cd´s en een boek om frans te leren, of in mijn geval om frans te geven aan degenen die het willen leren.

Anders dan je zou denken is het Frans geen onpopulaire taal hier in Peru. Weinig mensen spreken het, maar het staat hier "chique" als je Frans spreekt of studeert. Sommige studenten toerisme studeren Frans, of mensen die zich interesseren in kunst, poëzie, literatuur,...

En ook al is het Frans net als het Spaans een Romaanse taal, het blijft een moeilijke taal om te leren voor Peruvianen, vooral wat de uitspraak betreft.

Ik ben al een paar keer uitgevraagd geweest toen ik met Peruviaanse kennissen op stap ging: "Hoe zeg je <hallo, hoe gaat het?> in het Frans?",...

Ze bekijken mij dan, met grote ogen en open mond, luisteren aandachtig, en proberen mijn woorden te herhalen. En de meisjes, gefascineerd door het romantische karakter van de taal, die vallen bij wijze van spreken voor je voeten als ze je Frans horen spreken.

Volgend weekend moet ik de grens over naar Bolivië om bij terugkeer in Peru mijn visum te kunnen verlengen. Dat weekend moeten Gloria en Pepe op familiebezoek in La Paz, Bolivië. Ik reis met hen mee per bus. Onze tickets zijn we vandaag gaan kopen. S/. 70, ongeveer 18 euro, voor een busreis van 12,5 uur. We vertrekken om 22h30 ´s avonds en komen daar toe rond 10h ´s morgens.

Pepe heeft daar twee nichten wonen waarvan er eentje verjaart. Op die manier heb ik dan ook La Paz eens gezien.

Over La Paz zijn de meningen verdeeld. Het lijkt wel dat elke toerist die in Zuid-Amerika en Peru rondreist er naartoe gaat, om een reden die mij totnogtoe onduidelijk is. Van Peruvianen zelf hoorde ik echter dat La Paz niets speciaals is vergeleken met Cusco, en dat het er eigenlijk ook niet zo mooi is. We zullen het volgende week wel zien.

Wat zijn mijn verdere reisplannen?

Ik zou graag eens naar Iquitos gaan, de junglestad in het Noorden van Peru, gelegen aan de Amazonerivier. Daar zou je levende larven, slang, en aap kunnen eten. Ik wil dat wel eens proberen. Misschien kan ik dat ook wel in Puerto Maldonado eten, maar ik ben het er nog niet tegengekomen. Ik ga het eens navragen.

In Puerto Maldonado zelf wil ik ook nog eens een paar tochten doen in de jungle, maar dan verderweg, dieper het groen in.

Vanuit Puerto Maldonado kan ik ook gemakkelijk naar Brasilië. Ik zou graag Rio Branco eens bezoeken. En nu ken ik ook iemand die daar woont en waar ik zou kunnen verblijven, dus dat probleem is ook al opgelost.

Als er dan nog tijd overschiet wil ik ofwel verder Brasilië in, of naar Argentinië. In Brasilië zou "Bonito Brasil" zeer de moeite waard zijn. En inderdaad, ik heb de foto´s bekeken, het klopt. Mooi helderblauw water en mooie natuur. Van Sao Paulo heb ik gehoord dat het er redelijk gevaarlijk is.

Argentinië blijkt ook heel mooi te zijn, en heel divers. Toen ik op 01-04-2011 in Zaventem het vliegtuig nam naar Peru, kwam ik een man tegen die op mijn vliegtuig zat met als eerste tussenstop Madrid. Ook een Belg, woonachtig in Brussel. Hij ging voor een maand naar Buenos Aires (Argentinië) om er een boek te schrijven over de stad. Af en toe stuur ik hem een e-mail. Hij raadde mij Rosario aan, Santa Fe, Cordoba, en natuurlijk Buenos Aires zelf.

Ondertussen loopt het huis hier in Cusco leeg. Ik ben nu de enige gast die overblijft.

Op dinsdagmorgen 27/09 om 8h30 is Rebecca in een taxi vertrokken naar de luchthaven om van daaruit het vliegtuig te nemen naar huis: Arizona, gelegen in het Zuid-Westen van de VS. Een vriend kwam haar ophalen. Toen de taxichauffeur aanbelde had ze ons gevraagd om haar bagage - twee koffers en een rugzak - naar beneden te dragen.

Haar koffers zaten vol met souvenirs en cadeau´s voor haar vrienden en familie: schoenen, dekens, tapijten, mutsen, wanten,... De rest van haar spullen laat ze hier achter: twee grote plastieken tassen. Ze komt terug naar Cusco op 27 december. Tegen dan ben ik weg.

Om 6h30 namen we samen ons ontbijt. Haar vriend zat mee aan tafel. Zij dronk koffie, ik thee. Omdat Rebecca veel vroeger opstaat dan ik, zitten we normaal gezien nooit samen aan de ontbijttafel. Deze keer, de dag van haar vertrek, was het anders.

Op een bepaald ogenblik werden de emoties haar teveel en liep ze de trap op naar haar kamer.

Daarna kwam ze weer naar beneden met een boekje in haar handen, dat ze links naast mij op tafel neerlegde. Ik goot melk over mijn ontbijtgranen en las de titel: "Seen from Here and There". Auteurs: Rebecca Salome en Elizabeth Shaw. Poëzie. Uitgegeven door Manto Press, Berkeley, California.

Ik vouwde de eerste bladzijde open en daar stond in blauwe balpen geschreven: "to Ken ... a man of good taste, wisdom and a great heart." Getekend, Rebecca Salome.

Het was niet de eerste keer dat ze mij iets schonk: haar wollen handschoenen steken in de jaszakken van mijn regenjas, en de dikke Alpaca-kousen die ze zich hier in Cusco kocht, liggen nu in mijn wasmand.

"Ze passen mij niet, houd jij ze maar", of "ik heb toch nog een extra paar", zei ze dan.

Een lijstje met namen van door haar aangeraden "te bekijken films" en "te beluisteren componisten" ligt op mijn nachtkastje.

Rebecca was al bijna de deur uit toen ik haar van de trap kwam achternagelopen om dag te zeggen.

"I kinda fell in love with you...".

Ze gaf mij een kus en omarmde mij stevig. Ze deed hetzelfde bij Gloria.

Met die laatste woorden stapte ze het huis uit, steeds opnieuw achter zich kijkend, wuivend, en dan de taxi in.

---

Comments

[Doggy]

Joint and Alcohol
Hey Ken las juist je blog over dancings mja zoals je zegt goed om mensen te leren kennen voor de rest zijn er veel betere manieren om je te amuzeren en goed te voelen ... plezier moet je inderdaad niet forceren ga met leuke mensen weg waar jij je goed mee voeld en de fun komt wel vanzelf .. Over de Joints en Alcohol mja als je het kan laten begin er niet mee man ... je weet zelf heb ik alkohol al verdoemd en ja Joint als je eens wil relaxen of goed slapen vindt ik is niets beter maar maak er geen gewoonte van want dit werkt inderdaad enorm op je gemoedtoestand op je wil om dingen te doen etc Ik probeer er al jaren vanaf te raken smoor al joints van mijn 13 en ja zoals alle drugs met mate en als het kan niet :) see ya soon be carefull in Bolivia sheers