Advertisement
The Rainbow whiptail lizard (Cnemidophorus lemniscatus) is found in South America and it has also been introduced in Florida
The Rainbow whiptail lizard (Cnemidophorus lemniscatus) is found in South America and it has also been introduced in Florida and has established populations there.BUT none of them are so bright and electric blue than the guys you see in Parque Nacional Tayrona, Colombia.
Toen we Ecuador verlieten waren we bezorgd omtrent de veiligheid in Colombia want het land heeft een reputatie met als hoogtepunt de jaren '90 waarin
Pablo Escobar zijn drugs hoogtepunt bereikt had en guerrilla strijders zoals de FARC voor onstabiliteit zorgde wat dagelijks de media heeft bezig gehouden in de jaren '80 en '90. Journalisten en toeristen zijn in het verleden gekidnapt terwijl het land dagelijks in conflict (is en) was met de regering. Hedendaags is er een nieuwe minister die veel geld en aandacht heeft gepompt in veiligheid en dit is duidelijk zichtbaar door de enorme hoeveelheid politie en militairen actief optreden op straat.
Nu zijn de meeste gebieden in Colombia veilig (om te reizen) en het lijkt alsof de mensen die hier wonen gelukkig zijn met de toeristen die ze ontvangen, de bevolking heeft jaren lang in angst geleefd en gewerkt en hebben genoeg van de reputatie als het “gevaarlijkste land” van zuid Amerika.
In onze reisgids stond vermeld dat de wegen sinds enkele jaren veilig zijn om te reizen, met uitzondering de weg tussen
Pasto en
Popayan waar met name in de avond regelmatig gewapende overvallen plaats vinden. Dit komt doordat de weg door berggebied gaat en
Krokodil
tijdens een van Roel's wandertochten spot hij deze jongen..
Een knoepert van 2.5 meter! hierdoor moeilijk te beveiligen is... dit las Anka mij voor terwijl we net op weg waren van Pasto naar Popayan en de zon was al lang onder.
Zodoende arriveerden wij ongedeerd in
Popayan met de paspoorten in Anka’s ondergoed en de Ipod verstopt in mijn linker sok en een pak geld verspreid in Anka’s bh. We hadden op dat moment zelfs levendige fantasieën over “rectaal inbrengen van goederen” maar gelukkig is het zover niet gekomen.
Gelukkig was er niets gebeurd en verbleven we twee nachten in Popayan, helemaal geen lelijke stad, we ontmoetten hier vriendelijke mensen die ons hulp aan boden om noodzakelijke spullen te kopen en zo raakte we in gesprek met een meisje die Engels sprak en ons veel heeft geleerd over Colombia en het verleden.
De de hoofdstad van Colombia
Bogota is een wilde stad met een oud gedeelte en daar is waar wij verbleven, vlakbij een plein geliefd door hippie’s en ander hangend volk wat leeft op rum en crackers door het verkopen van zelfgemaakte sieraden. Sieraden die overigens een enorme exotische boost gaven aan Anka’s tropisch voorkomen.
Vliegen is een aantrekkelijke optie in Colombia wat als enigste land in Zuid Amerika budget
airlines heeft en zodoende scheelt de prijs van een vliegticket slechts een paar dollar met de 15 uur durende busrit.
En via deze manier vervolgde wij onze reis van Bogota richting de Caribische kust van Colombia. Hoogtepunt hier was overduidelijk
Parque Nacional Tayrona een paradijs aan de Caribische kust. De keuze uit accommodaties was erg beperkt waardoor we na anderhalf uur door de jungle en oververhitte stranden slenterden met rugzakken uitkwamen bij een strand met de mogelijkheid om te overnachten.
Veel bezoekers aan het park bleven slechts een paar uur of hooguit één nacht maar Anka en ik waren zo wild enthousiast van het hagelwitte zand en wuivende palmbomen dat deze optie verdween als sneeuw voor de Caribische zon.
Slapen in het park was echter zeer onprettig en prijzig. Gezien de hoeveelheid grond in de omgeving zou een enorme hut met daarin hangmatten een uiterst logische keuze zijn geweest, maar daarentegen was er een schuur(tje) gebouwd met hooguit de lengte van twee bushokken naast elkaar voorzien van 20 hangmatten die, wanneer je eindelijk zover was om in de hangmat te klimmen en stil te liggen tegen elkaar aan botste.
Zodoende bewoog heel de schuur wanneer iemand zich bewoog,
daarnaast hadden ze de hoeveelheid grond van meerdere voetbalvelden ter beschikking maar domweg de schuur recht tegenover een enorme aggregaat gebouwd waardoor het geluid van de jungle overheerst werd door het geluid wat gelijk was aan een parkeerplaats vol stationair lopende vrachtauto’s.
Gelukkig had het park nog één andere mogelijkheid; een prijzige cabine bovenop een rots ongeveer 10 meter uit de kust. Om daar te komen moet men de rots beklimmen en daarna een trap bewandelen.
Het verschil tussen slapen in de cabine op de privé rots of in een hangmat naast de aggregaat was met geen woord of pen te beschrijven (eveneens zoals de prijs).
In de dertien maanden dat we op reis waren toen hadden we nog nooit zo genoten van een spectaculair uitzicht over het park en de stranden. Dit was verreweg het meest adembenemende uitzicht dat voor ons beschikbaar was geweest.
Aan de voorkant van de cabine lag een enorm balkon met uitzicht naar de zee.
Direct de eerste avond van ons prachtige verblijf was de smalle rivier tussen de rots en het strand overstroomd door een enorme regenbui die avond waardoor de rivier een gevaarlijke stroming had gevormd en het zodoende onmogelijk maakte
om naar de rots te komen.
Anka en ik stonden helaas aan de verkeerde kant van de rivier en alsof dit nog nooit eerder had plaats gevonden in het nationaal park kwam het management met de uiterst creatieve oplossing om ons een wederom hangmat aan te bieden naast het aggregaat.
Laagtij was rond elf uur ’s avonds en omdat slapen in de hangmat schuur gelijk was aan slapen in een overvolle parkeergarage was ik om twaalf uur terug gegaan naar de rivier en verrassend genoeg was deze een stuk gedaald waardoor het veilig was om samen met Anka de oversteek te maken om zo alsnog naar onze hut te klimmen.
De ochtend daarna bracht ons zonneschijn en met mijn verse vrienden zou ik een tocht door de jungle maken, ware het niet dat ik staande op een rots in de rivier uitgleed en geheel onderwater raakte met de camera-tas over mijn linker schouder. Ik stortte mezelf neer op het strand en voelde de aarde onder mij weg zakken, ik zou een hartaanval krijgen en ter plekke op het strand sterven met mijn vierde en meest geliefde en dure camera in mijn hand. In een paniek toestand zette ik
Zonsondergang Cartagena
Genieten van de zonsondergang bij cafe del mar mijn natte camera aan om te testen of deze het deed, voor één seconde lichte het scherm op en verdween daarna in een zwart beeld en zo eveneens geschiedde dit met mijn hoofd, met andere woorden mijn psychische toestand. De klim terug naar de hut leek 3 uur te duren en onderweg schreeuwde ik naar Anka dat mijn camera stuk was, Anka ontving mij met de warme geruststellende woorden: “sukkel! heb je de camera aangezet terwijl deze nat was?!”
Hoe kan iemand wachten tot zo’n dure camera droog is om te testen of deze nog werkt?!
Anka en ik hadden de camera begraven in een kuil met een laagje warm strand zand om zo middels de hitte de camera te doen drogen.
Het was zo’n 35 graden die dag en de zon scheen over mijn natte camera, wonder boven wonder had de camera het overleefd, het kleine zoom object zag echter een paar dagen mistig omdat er condens in de lens zat.
Uiteindelijk was er enkel schade opgetreden aan mijn hart en niet aan de camera en zijn objectieven.
Die avond hadden wij onze vrienden uitgenodigd om te overnachten bij ons op het balkon en zo eindigde een
Mozart haar aap
nee Anka dat is een cotton top tamarins of een Tiki zoals deze in Colombia heet. dag die als een nachtmerrie begon in een geslaagd feest.
Aan het Caribisch paradijs kwam een eind en zo vertrokken wij naar
Cartagena, een kleurrijke oude piraten stad aan de Caribische kust met koloniale huizen en prachtige houten deuren en ramen. Hier zijn we een geweldige avond uit geweest op dak van een hotel terwijl salsa muziek en reggaeton ons tot 5 uur ’s ochtends op de voeten had gehouden.
In de omgeving van Cartagena liggen vulkanen gevuld met modder waar men in kan badderen. Het is nauwelijks te omschrijven hoe vreemd de ervaring is om in een warm bad met modder te zwemmen, laten we zeggen dat het voor ons misschien wel de meest idiote en grappige ervaring was van deze reis.
In Cartagena hebben we een zeiljacht gevonden dat via de San Blas eilanden naar Panama zeilt en dat brengt ons naar de volgende blog over de San Blas en Panama wat tropischer en meer Hallmark effect zal hebben dan ooit te voren!
Advertisement
Tot: 0.071s; Tpl: 0.016s; cc: 11; qc: 22; dbt: 0.0304s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
scottandanny
Scott Tyrrell
Hey, congrats on the front page!! And the excellent nature photos! God, seems like we've ben back for yars, you guys still going strong? Oh, I forget, bit of news, Anny is pregnant! She is four months gone, due Nov 16th. We hink it was conceived in Sumatra, in a place called Bukkattinggi. Concidering that for a name......not! Keep well guys, Sott and Anny