Advertisement
Published: February 13th 2011
It was a beautiful 2010 sunny summer sunday as we made a tour on my boat on the Amsterdam canals. Some weeks before Arja Boon phoned me if I wanted to rent out my boat for some of her friends in honour of her special Aussie mates who came over for a roundtrip in Europe with Sin City Amsterdam as the highlight of their trip. She met Garrod, Jamie, Ivan and Vernon in Western Australia (WA) and joined them at their motorbike rally adventures in the Austalian Desert. Vernon Strange a succeslful gold prospector, Jamie Morgan of the Blue Lagoon Pearl Farm in Shark Bay who just finished the filming as a candidate in the Aussie edition of Farmer wants a Wife, and the remakable Ivan Erceg, a huge bloke with a big heart, nick name Caveman. Having a perfect day on the water they invited me to come to Australia and join the Gascoigne Dash Desert Race, one of the most gruesome desert races in Australia. I phoned mr. Ed (editor in chief) of Motor magazine and got an assignment to join the adventure.
This is the first part of the publication. The second part with the Gasdash adventure
will be published later this year.
Just a perfect day
Het is een schitterende zomerse zonnige zondag als ik met mijn afgehuurde sloepje en een kleurrijk gezelschap over de Amsterdamse grachten tuf. Onder hen een aantal opmerkelijke Australiërs. Garrod, Ivan, Vernon en Jamie. Het zijn dikke motorvrienden en ze maken een reis door Europa. Sin City Amsterdam is het absolute hoogtepunt van hun trip.
Vernon Strange heeft een fortuin vergaard met goud zoeken in de outback van Australië; Jamie Morgan heeft een parelfarm met zijn familie in Shark Bay en heeft zojuist meegedaan met de Australische versie van ‘Boer zoekt vrouw ‘ en de hartelijke Ivan Erceq bijgenaamd caveman doet zijn naam meer dan eer aan met zijn imposante bebaarde postuur. Ze hebben met elkaar gemeen dat ze fanatieke enduro rijders zijn die succesvol meedoen aan de zwaarste enduroraces van Australië. Dat zijn de Finke Desert Race, de Gascoyne Dash en de Australasian Safari. Nog voor we van de boot stappen ligt er een uitnodiging om in het najaar naar West Australië te komen en deel te nemen aan de Gascoyne Dash Desert Race. Of ik dat maar even met mijn Mr. Ed - lees editor in chief van
Motor Magazine- wil regelen. Zo gezegd, zo gedaan!
Barbies en Eski’s
Na 24 uur vliegen staat aan de andere kant van de wereld Ivan mij op te wachten op de luchthaven van Perth. Buiten stappen we in een ronkende V8 Ford F250 en het eerste dat we doen is twee volledig geprepareerde Honda CRF 450 enduro’s voor de Gascoyne Dash ophalen bij de mecanicien. Dat gaat niet zonder het opentrekken van ijskoude biertjes, een ritueel dat zich naar ik snel zal leren dagelijks voltrekt en tot de kleine uurtjes doorgaat. ‘Drinking piss’, noemen de aussies dit fenomeen.
Het leven van de mannen hier speelt zich buiten werk vooral af rondom de ‘eski’s’, een afkorting van Eskimo. Dat zijn grote koelboxen gevuld met ijs en bier. Tegelijkertijd is het spelen met ‘barbies’ hun grote hobby. Barbecueën en bier drinken gaan nu eenmaal hand in hand.
Ivan woont met zijn gezin in een groene oase in de Swan Valley, het wijngebied van Perth aan de Swan River waar veel wijnhuizen hun proeverijen en restaurants hebben. Ivan’s huis is omgeven door palmen, tropische bomen, fruitbomen met heerlijke mulberries en citroenstruiken. In de oase het huis, waterpartijtjes, een verzameling honden waaronder een dingo,
paarden, een verzameling inheemse kaketoes en een schuur met een jaloersmakende verzameling motoren, van Harleys tot KTM’s en Honda’s.
Quokkas en bultruggen
Ivan en Garrod hebben een boottocht georganiseerd met vrienden over de Swan River en Indian Ocean en ik mag mee. Met de 250pk aandrijving varen we vlotjes langs de skyline van Perth en dan via Freemantle over de Indian Ocean naar het 20 kilometer verder gelegen Rottnest Island, de populaire hangout voor inwoners van Perth. Onderweg zien we meerdere bultrug walvissen. Op een steenworp afstand springen de mannetjes uit het water om indruk te maken op ons en de vrouwtjes. Niemand aan boord heeft dit ooit zo spectaculair en van dichtbij meegemaakt.
De Nederlandse zeevaarder Willem de Vlamingh ging ons zeilend voor, want niet alleen zeilde hij als eerste over de Swan rivier maar hij gaf ook Rottnest (rattennest) zijn naam. De vele ratten die hij dacht te zien zijn quokkas, vriendelijke buideldieren die vrijwel uitsluitend hier op het eiland voorkomen en op vriendelijke reuzeratten lijken. Het is een prachtige trip en een mooie start van mijn reis door West-Australië.
Parelfarm
Inmiddels ben ik 900 km ten noorden van Perth aanbeland in Shark Bay. Ik
logeer bij Jamie Morgan die hier samen met zijn familie een Parelfarm runt. Shark Bay en de Peron Peninsula behoort met zijn unieke natuur en wateren tot Unesco World Heritage. Parelfarm ‘The Blue Lagoon’ ligt op een groot ponton in de prachtige baai van Monkey Mia. Ik verken de omgeving met een schitterende KTM 450 rallymotor onder mijn kont van Cycle Products West, het rally parts bedrijf van Don McGrath. Zijn geprepareerde KTM’s waren goed voor zowel plaats 1, 2 en 3 tijdens de moordende Safari Rally in 2010.
Vlieg tuig
Vanuit Jamie’s huis cross ik naar het strand en resort van Monkey Mia. Pelikanen peddelen op het water, dolfijnen glijden door het water, zeekoeien grazen in de ondiepe baai en haaien, roggen en zeeschildpadden schieten voor ons weg. Er zijn zeiltochten voor toeristen op catamarans en die doen ook de parelfarm aan. Jamie is de gids en vertelt vol humor over de parelteelt. Iedereen wil met Jamie op de foto want als ‘Boer zoekt vrouw kandidaat’ kent heel Australië Jamie Morgan van de Blue Lagoon Pearl Farm. Het is puur genieten hier in dit heerlijke weer op een van de mooiste plekken van Australië.
De enige stoorzenders zijn
vliegen van de meest agressieve soort die mens en dier het leven zuur maken. Onophoudelijk proberen ze in neus, oren, mond of ogen te kruipen. Regelmatig zie ik mensen en zelfs dieren met netten voor de ogen. In de krant lees ik dat men grote aantallen mestkevers naar Australië wil halen die de mest en daarmee de vliegenplaag aan de kant moeten ruimen. Was ik eerst nog in de vooronderstelling dat alle Australiërs vriendelijk naar mij zwaaiden, nu weet ik beter want het zwaaigebaar is het verjagen van de vliegen.
Er bij neervallen
Ik heb me voorgenomen een tochtje te maken naar Cape Peron, 60 km over een zwaar zandpad. Cape Peron ligt in het Nationaal Park François Peron. Je vindt hier bijzondere dieren als de Bilby, een grappig buideldier met reuzenoren, de doornduivel hagedis maar ook pythons. Hoewel het nog voorjaar is, is de hitte moordend. Hard rijden is de enige manier om in het dikke zand overeind te blijven. Ik heb er flink moeite mee maar bereik uiteindelijk Cape Peron waar ik mijzelf trakteer op een heerlijk zwempartijtje. Op de terugweg gaat het mis. Ik val om de haverklap. Hitte, dorst en oververmoeidheid eisen hun tol. Het
telkens vallen en oprapen van de motor zijn de druppel. Ik besluit de motor op het pad te laten staan met rugzak en helm ernaast en zelf onder de struiken te gaan liggen. Ik probeer Jamie te bereiken met mijn mobiel maar heb geen signaal. Mijn water is bijna op en ik merk dat ik steeds verder wegzak. Het is rond 2 uur ’s middags en ik neem me voor te wachten tot de avond om dan te gaan lopen. Twee ranchers in hun auto vinden me na uren onder te struiken. Ze bellen Jamie met het bericht dat ze een ‘stervende’ buitenlander hebben aangetroffen. Jamie is snel ter plekke en ik kom dankzij de rangers weer bij met suiker, drank en airco. Zo snel als ik letterlijk en figuurlijk onderuit ging, zo snel ben ik ook weer op de been. Ik neem Jamie’s 4wd en hij neemt de KTM voor zijn rekening. Wat rest is schaamte.
Dirk Hartog Island
De eigenaar van hotel-restaurant Heritage Resort in Denham, Des Matthews , biedt mij een vliegreis aan naar Dirk Hartog Island bij Shark Bay. Dit is het eiland waar Nederlander Dirk Hartog in 1616 als eerste Europeaan met zijn schip
de Eendracht voet aan wal zette in West Australië. En dat wil men in 2016 groots herdenken. Dirk Hartog liet een inscriptie na op het eiland op een tinnen plaat die nu onderdeel is van de collectie van het Rijksmuseum in Amsterdam. De 21-jarige piloot Rich uit Nieuw Zeeland vliegt mij over het prachtige Shark Bay met al zijn kleurschakeringen. Onder mij walvissen en na 30 kilometer de klifkust van Dirk Hartog Island met het monument bij Cape Inscription op de noordpunt van het eiland. Het eiland is op de mooi gelegen Dirk Hartog Island Lodge na, onbewoond. Ik blijf slechts 2 uur op het eiland want de piloot moet weer terug.
Terug naar Perth
Terug in Denham bezoek ik het mooie en informatieve Shark Bay Discovery Center. Als ik daarna de parelwinkel van Jamie’s moeder bezoek laat ze mij zilveren munten zien die ze verkoopt en die afkomstig zijn uit het Nederlandse wrak van de Zuytdorp. Zelfs als ik het geld zou hebben om ze te kopen dan mag het niet want historische schatten mogen het land niet uit. Ik krijg ook nog een rondleiding in het Ocean Park net buiten Denham met zijn vele aquaria, haaien en
zeeslangen en stuur de KTM daarna richting Perth. Af en toe sla ik zijwegen in om te belanden op de meest mooie stranden en baaien. Ik stop bij Whale Bone Bay, Shell Beach, bij Nanga Bay Station waar het huis gebouwd is van schelpenblokken en als laatste bij Hamelin Pool Telegraph Station. Af en toe duikt er een kangaroo op of rent een emu de weg op. Zonder bull bar of roo bar zoals ze die hier noemen zijn emu’s en kangaroos de grootste gevaren voor een motorrijder. Na vieren is het Russische roulette waarschuwt iedereen.
Kalbarri
Na 140 kilometer bereik ik de North West Coastal Highway bij het Overland Roadhouse. Onder de medeweggebruikers kom ik diverse roadtrains tegen. Het landschap is dor met lage vegetatie. De KTM knort ongestoord over de weg maar de noppenbanden op het asfalt maken het niet gerieflijk. Ik stop bij het Billabong Roadhouse en parkeer naast een roadtrain. The Beauty and the Beast naast elkaar. Mijn dorst les is met het non-alcoholische gingerbeer. Ik draai van de weg af richting Kalbarri aan de kust en rij door een prachtig landschap met de meest exotische bloemen en planten. De Murchison rivier mondt hier in
zee en er zijn prachtige canyons en stranden. Ik drink een biertje in het Motor Hotel. De muren zijn behangen met televisies die een allegaartje van cricket wedstrijden, Australian Football en paardenraces vertonen. Boven de deur twee enorme exemplaren van zwaardvissen. Buiten in het licht van de ondergaande zon verzamelen Galah kaketoes zich op de stroomdraden. Ik peuzel een portie fish & chips op en zoek dan mijn slaapplek op in een lokale backpackers.
Leeg en verlaten
De volgende dag rij ik via de George Grey Drive richting Northampton. Eerst nog een eind langs de kust met rechts van mij een groot roodkleurig zoutmeer en even later via een mooi slingerend parcours door de heuvels richting Northampton. Bij Northampton draai ik de North West Coastal Highway op maar niet voor lang. Een knorrende maag vraagt om vulling en bij het bordje Oakabella Homestead rij ik over een onverharde weg richting een overheerlijk ontbijt.
De horizon van Geraldton wordt gedomineerd door de reusachtige graansilo’s in de haven. Zoals overal hier in West Australië zie je nauwelijks mensen op straat. Vrijwel alles speelt zich thuis, op het werk of in de auto af. Maar de Australiërs die je tegenkomt zijn allemaal
even hartelijk en behulpzaam. En als je even stilstaat met de motor wordt er regelmatig gestopt en gevraagd: ‘You’re ok mate?’ Verder gaat het richting Port Denison . Prachtige sneeuwwitte duinen verschijnen af en toe tussen de groene vegetatie.
The Pinaccles
Langs de nieuwe Indian Ocean Drive gaat het via Leeman en Greenhead richting Jurien Bay. Een stevige wind is opgestoken, daar staat West Australië om bekend. Het begint vaak tegen het einde van de middag en neemt ’s avonds stormachtige proporties aan. Als ik na een lange tocht aankom in Jurien, is het dorp uitgestorven en weet ik op een verlaten vakantiepark een cabin te regelen.
Niet ver van Jurien liggen de Pinaccles in het Nambung National Park, een toeristenattractie die bestaat uit een indrukwekkend geologisch fenomeen. Het landschap is bezaaid met steenformaties die eruit zien als zandkleurige termietenheuvels. Als je op het pad blijft mag je er voor een paar euro doorheen rijden. Kangaroos springen vrolijk door het surrealistische landschap.
Wat ‘n dag
Van Vernon Strange mag ik gebruik maken van zijn strandhuisje in Grey. Als ik aankom graaf ik de sleutel uit en installeer me in de eenvoudige hut met prachtig uitzicht over de prachtige
baai en het strand. Ik ga heerlijk zwemmen en ben de enige op het kilometers witte strand. Als ik een foto wil maken merk ik dat ik mijn camera verloren heb en de bovenkant van mijn rugzak openstaat. Hartkloppingen, het zal toch niet waar zijn? Ik doorzoek alles maar geen camera. Dan bedenk ik dat ik van rots naar rots ben gesprongen bij het strand. Ik loop de hele weg over het strand terug en dan na 2 rondes vind ik plots de camera tussen de rotsen in zee. Het water staat in de camera en die geen teken val leven meer geeft. Onmiddellijk haal ik de geheugenkaart met de 1200 foto’s eruit en spoel deze in de hut met zoetwater. Ook al heb ik altijd een 2de camera bij me dit is toch het ergste dat me kan overkomen. Ik moet immers thuiskomen met beeldmateriaal voor de reisreportage. Ik ben behoorlijk van slag.
Als ik ’s avonds in Lancelin aankom en me installeer in het lokale Backpackers hostel probeer ik vergeefs de geheugenkaart via een andere camera, een computer en een kaartlezer aan de praat te krijgen. Als ik de bagagerol van de motor haal zie ik dat
de uitlaat de rol heeft doen smeulen. Van mijn Motor Magazine T-shirt is niet meer over dan een gewaagd bikinistukje. Wonder boven wonder geen brand op de fiets en ook geen verdere schade.
Zonder veel problemen rij ik door Perth richting het huis van Ivan waar zijn vrouw Hazel en dochters Stevi en Holly mij opwachten. Al met al een tochtje van 1000 km. Graag was ik met Vernon Strange goud gaan zoeken in de outback bij Southern Cross maar daarvoor ontbreekt de tijd. Na een stevige poetsbeurt brengen we de KTM met een paar flessen wijn terug naar Don Mc Grath die hem behendig met een vorkheftruck op de zolder van zijn opslag parkeert.
En dan is het terug naar het winterse Amsterdam. Na rondvragen en kostbare offertes kom ik bij een fotograaf die met contactspray de 1200 foto’s van de geheugenkaart weet te herstellen. Ik beloon hem met 4 flessen Aussi wijn en betaal hem het dubbele tarief. Happy end van een bijzondere reis. Waar een grachtentochtje al niet toe leidt…
Het verhaal over de Gascoyne Dash Desert Race verschijnt later dit jaar in Motor Magazine.
Advertisement
Tot: 0.12s; Tpl: 0.016s; cc: 16; qc: 81; dbt: 0.075s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.4mb
deleted_49612
deleted_49612
http://www.travelblog.org/Topics/27972-1.html