Advertisement
Published: January 17th 2011
Gelukkig Nieuwjaar! beter twee weken later dan nooit, maar dat terzijde want het is alweer een hele poos geleden dat we een blog hebben gepubliceerd en we zijn daarom dolblij dat hij nu af is!
Met meer dan
7000 eilanden hadden we de eerste week al meer tijd door gebracht op een boot dan in de acht maanden daarvoor! En wanneer ik Celene Dion hoor met "my heart will go on" denk ik niet meer aan die flubberige Leonardo Di Caprio die zijn druifje vasthoud op het dek van een zinkend schip maar aan enorme karaoke machines waar mensen tot diep in de nacht aan het zingen zijn. Ook hanengevechten komen hier veel voor wat niet prettig is om naar te kijken, zeker niet voor dierenvriend en vegetariër Anka.
Maar laten we beginnen bij het begin van onze reis door de Filipijnen, het gaafste land van Zuid Oost Azië.
We waren geland in
Manilla, de hoofdstad van de Filipijnen, deze stad is niet de juiste plek om 's avonds hossend van de ene kroeg naar de andere te gaan, daar waar menig toerist is overvallen en/of beroofd. Voor ons geld al acht maanden lang het zelfde principe, laat
geen waardevolle spullen zien. Ik laat mijn portemonnee in het ho(s)tel en neem wat briefgeld los in mijn zak mee. De wijk waar ons hostel zat zag eruit als een sloppenwijk, huizen met golfplaat-daken en kleine brandjes in prullenbakken, straathonden eten hier het afval van de straat. We verbleven hier maar twee nachten dus zo erg kon het niet zijn, Anka had zich opgesloten in de prettige kamer van het hostel met kabel tv en internet. Ik was naar de kapper geweest en weet nog steeds niet of ik geknipt ben door een man of een vrouw, het koste slechts omgerekend een euro dus het interesseert me niet zo. Gelukkig was onze lachende vriend Ronald MacDonald slechts op een geweerschot afstand.
Kort daarna namen het vliegtuig met dansende stewardessen en een heuse kerstmis show naar
Puerto Princessa in Palawan en diezelfde avond namen we een busje naar
El Nido in het Noorden van Palawan, zes uur lang hotsen en klotsen over landweggetjes bracht ons naar dit paradijsje aan de kust. We hebben direct vrienden gemaakt in de bus en besloten om die avond gezamenlijk door te brengen in een kamer met twee maal twee 1-persoons bedden om zo kosten
te besparen, een paar uur later stapten we aan boord met onze Mexicaanse vrienden Edgar en Mini en Sarah uit Duitsland we vaarden richting een lagune verstopt tussen rotseilanden in een felblauwe zee.
Secret beach is een strand omringt door cirkel van rotsen met een kleine grot als doorgang. Ik moest goed door mijn duikbril kijken om echt te geloven wat ik zag toen ik bovenwater kwam maar de reacties van onze vrienden bevestigde hetgeen wat ik zag, twee mannen en een vrouw in string waarvan één man voorovergebogen stond om schelpen te zoeken.
Seven Commando Beach was een prachtig strand met een klein barretje waar ze San Mighuel bier verkochten, helaas was na de tweede ronde het bier uitverkocht, maar niet getreurd voeren we terug naar El Nido waar ze voor 20ct een flesje rum verkochten, volgens de lokale mensen was dit de lekkerste rum, heerlijk met koude cola. Omdat het onbeschoft heet was buiten besloten we om met z'n alle in de slaapkamer te gaan zitten, de kamer had geen ramen en zag eruit als een verhoorcel.
Mexicanen blijken goed te kunnen drinken en voor 20 cent per flesje bleef het niet bij één flesje,
we hadden het zo gezellig dat we de tijd vergaten en na zo'n lange tijd geen alcohol te hebben genuttigd kwam de man met de hamer snel voorbij. Buiten werd er de Salsa en Merengue gedanst en geleerd, maar niet door mij, ik dans niet, ik hing onderuitgezakt tegen de muur kijkend naar onze vrienden en Anka die de salsa dansten tot drie uur in de nacht, over vijf uur moesten we weer bij de boot staan voor een andere boottocht.
Ik zal alle eilanden en stranden en lagunes die we hebben gezien besparen maar de één was nog mooier en tropischer dan de ander. We hadden niet elke minuut een stralende zon gehad maar genoeg om optimaal te kunnen genieten, zowel onderwater als bovenwater was het een feest.
Om van El Nido weg te komen reden we met een Jeepney naar Port Barton (Jeepney; oude 4x4 van het Amerikaanse leger, uitgebreid met een trailer om te zitten) de rit ging dwars door de jungle en was erg indrukwekkend omdat je aan één kant de zee kon zien vanaf een hoogte terwijl we reden over een zandpad tussen palmbomen en bananenbladeren. Wanneer een Jeepney vol is klimmen mensen
op het dak, of uit respect voor ouderen, deze Jeepney was niet vol en toch zat ik samen met Edgar op het dak van de Jeepney (sorry mam) dit was een rit met wat meer risico omdat je je stevig vast moest houden aan de railing en takken en bladeren moest ontwijken, maar dit was zo ontzettend gaaf dat ik dit nooit had willen en er zijn duizend redenen waarom mensen om het leven komen maar het ergste lijkt mij toch door verveling.
Veilig aangekomen in
Port Barton wachtte ons een boot die ons naar een verlaten stuk strand bracht waar we sliepen in een bungalow aan het strand. Geen mobiele telefoons hier want die hebben geen bereik, ook de elektriciteit is slechts beschikbaar van zes tot tien uur 's avonds, dus het werd een kampvuur op het strand. Op een markt in Port Barton hadden we grote gamba's gekocht, zo'n 2,5 kilo voor een prikkie en veel groente en aardappelen voor een Mexicaanse maaltijd. De Ipod en speaker werd te voorschijn gehaald en weer werd er de Salsa gedanst terwijl ik en Edgar ons bezig hielden met het vuur en de gamba's.
Met ons was Harry, een
vriend van Minnie die ze heeft leren kennen van een uitwisselingsproject in Europa, Harry is Filipijns, wat heel erg makkelijk is voor het reizen en plannen.
De volgende dag stapten we nogmaals op een boot die ons naar een ander onbewoond strand bracht, hier moest onze lunch zelf vangen door middel van speer-vissen, helaas schoot ik mijn speer honderd meter ver terwijl ik deze aan het spannen was, de speer heb ik nooit meer terug gevonden, mijn droom om als man zelf voedsel te vangen voor de vrouwtjes ging letterlijk in rook op toen onze bootman zijn vangst op de BBQ legde. Wanneer de ogen uit de vis rollen is hij klaar om gegeten te worden wist ik mij te herinneren van een aflevering van Bear Gryll's.
Terug op het strand arriveerde er een rubber-boot en sprongen er mariniers uit, drie groene mannetjes tot de tanden toe bewapend met handgranaten aan hun schouders, de één rende naar het einde van het strand terwijl de andere verbinding leek te leggen met een legerbasis ofzo. Daarna stapten er mensen uit met picknick spullen en drank en nestelde zich op het strand.
Een aantal mannen en vrouwen van de marine en
luchtmacht die een dagje aan het eiland-hoppen zijn, en een aantal momenten later drinken we gezellig rum en cola met de mannen en vrouwen van defensie, er worden zelfs foto's gemaakt en er wordt nog net geen polonaise op het strand gehouden.
De dag erna voeren we richting Sabang waar een onderwater-grot de nominaties voor de zeven wereld wonderen heeft gehaald, daarna verbleven Anka en ik twee nachten in hutjes aan het strand.
In
Sabang namen we afscheid van onze vrienden en beloofde elkaar weder te zien in Mexico.
Reizen in de Filippijnen is niet makkelijk maar wel heel leuk vooral met locale bussen en Jeepney's. Mensen zijn hier nog wat verbaast over de witte mens, vooral kinderen kunnen pauzeloos staren en probeerde Anka allemaal een keer aan te raken en worden helemaal gek als je een foto maakt. Ondertussen in de bus knalt de motor eruit en komt er stoom uit de motorkap in het "passagiers gedeelte", na wat technische handelingen tuffen we verder richting de pier, maar niet nadat we zelf de Jeepney moesten aanduwen.
We gingen naar een eiland wat buiten de toeristen radar lag om kerstmis te vieren, aangekomen in
Romblon waren inderdaad geen
toeristen maar wel hele mooie stranden. We verbleven in een bungalow aan het strand, helaas was het weer bewolkt.
Hier ontmoetten we Scott en Anny die samen met ons verder reizen naar
Sibuyan, een eiland wat nog minder toeristen ziet. Hier wandelen we naar een waterval door rijstterrassen en eindeloze palmbomen.
Om terug te gaan naar
Boracay wat wel toeristisch is waren we overgeleverd aan het vervoer met kleine bootjes en grote wateren. De Filipijnen is zeker niet voor controlfreaks of mensen die stadsverkeer al een risico vinden, want deel uit maken van het verkeer hier is zeker niet zonder risico's. Vaak zat ik op het dak van een Jeepney en op zee moesten we ons zelf goed vast houden aan de railing om niet overboord te donderen, de plastic zeiltjes hielde het zeewater echt niet tegen en vaak werden we drijfnat voor vijf uur lang. Daarna een half uur staand achterop een brommer en achtereenvolgend vier uur in een minibus. Twaalf uur reizen voor een relatief kleine afstand lijkt hier een alledaagse bezigheid.
Zowel in bussen als boten en Jeepney heeft Jesus een grote invloed op de mensen, hier vind je teksten en stickers met teksten als
"God bless our trip" en "pray to Maria daily" en de beste "get high with God, not with drugs", voor mij hadden deze stickers achterwegen gelaten en had ik liever een kustwacht die niet dronken op kwam dagen om de boot te inspecteren.
We hadden onwijs gefeest op Boracay met oud en nieuw, heel de kust veranderde in een feest en honderden mensen danste op het strand met groot vuurwerk en goedkope pintenmannen en wijn!
Dit was het eerste deel van onze reis door de Filipijnen, inmiddels zijn we al een stuk verder maar als we al onze avonturen in één blog zouden vermelden zou het een boekwerk worden in plaats van een reisblog(je).
Advertisement
Tot: 0.171s; Tpl: 0.022s; cc: 6; qc: 38; dbt: 0.0473s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
scottandanny
Scott Tyrrell
Nice pics guys, totally no clue about the words! how you doing, find much sun? We are leaving the Philippines in two days, was great to meet you. Look forward to the next installment!