Advertisement
Published: February 17th 2010
Edit Blog Post
Hey allemaal,
Hoop dat iedereen van de vrije vakantie daagjes aan het genieten is!!
Heb al een tijdje niks van me laten horen, komt voornamelijk omdat ik thuis geen internet heb en dus ’s avonds en in het weekend geen verhaaltjes kan schrijven.
Maar hier een korte beschrijving van twee weekends vol avonturen en een paar weken vol onderzoeksperikelen.
Vorige blog sloot ik af met de boodschap dat ik nog niet helemaal zeker was of ik wou en kon verhuizen. Maar ik denk een paar uur nadat ik dat op internet heb gezet dat ik mijn beslissing heb genomen. Ik woon dus nu in een mooi groot huis samen met Nora (uit Venezuela die ook bij Unicef werkt), Mickeal (de vriend van Nora uit Korea die bij UNDP werkt) en Christina (uit de US die bij UNOPS werkt), met andere woorden een echt UN huis. Ohja er wonen ook nog een paar vissen en twee schildpadden in de vijver. De gemiddelde leeftijd in huis is (minus mezelf) rond de 35 jaar. Ik ben de echte benjamin, wat zeker zijn voor en tegens heeft.
Laat ik eerst een korte omschrijving geven van mijn onderzoeksperikelen, want er is nogal veel gebeurd de
surfen
De boys aan het werk afgelopen weken. Twee weken geleden kreeg ik het goede nieuws dat er ergens een potje met geld binnen Unicef was gevonden waarvan ik een aantal mensen kon aanstellen die me zouden helpen bij het afnemen van de testen bij de kinderen. Binnen twee dagen had ik vijf research assistenten, 5 jonge vrouwen die allemaal engelse literatuur studeren aan de locale universiteit hier. Ze spreken door hun studie echt een goed niveau Engels. Ongeveer een hele dag heb ik gespendeerd aan het trainen van mijn assistenten in het testen van een kind. Ik kan je zeggen de eerste keer mensen op die manier aansturen die voor jou werken is een rare gewaarwording. Na de training hebben ze een lijst met scholen en namen van kinderen gekregen met eigenlijk de boodschap: regel maar dat je ze binnen 4 weken hebt getest. Dat hebben ze iets te letterlijk genomen waardoor ze na twee weken al klaar zijn, en ik dus alle data heb die ik nodig heb binnen heb. Maar nu het vervelende deel, doordat ze zo snel gewerkt hebben wil Unicef ze nog maar de helft betalen, van het originele beloofde bedrag. Dus nu ben ik tegen de muur gezet; of ik
vertel ze dat ze maar de helft van hun geld krijgen of ik verzin nog iets om te onderzoeken voor de komende twee weken. Ik weet nog niet of ik dit deel van het volwassen leven zo leuk vind! Nouja laten we met deze cliffhanger mijn onderzoeksperikelen afsluiten. WORDT VERVOLGD ……
Laat ik maar verder gaan met een beschrijving van een aantal avonturen. In het weekend gaat Nora altijd surfen, dus in mijn eerste weekend in mijn nieuwe woonst kwam de vraag om mee te gaan naar het strand. Een heerlijke middag op the beach gehangen met een heleboel expads die die plek trouw als weekend hangout gebruiken. Lekker gedobberd in de zee, natuurlijk wel met een lange broek en een T-shirt aan, anders zijn de moslims geshockeerd. Aan het einde van de middag beloond met een prachtige zonsondergang en een heerlijk beachbbq met gin-tonic’s (het zijn natuurlijk wel expads). Over het leven van een expad die voor een NGO werkt in een ontwikkeling land leer ik hier veel. Het is een aparte levensstijl met een vreemde behoefte aan adrenaline. De nieuwste rage is een baan in Haïti, iedereen van deze mensen aast op een baan in een nieuw rampgebied.
Christina, mijn huigenoot, heeft net een baan gekregen in Haïti en iedereen reageert of ze de loterij heeft gewonnen. De expads zijn hier een apart soort comunity wat voor mij verdacht veel lijkt op de chinezen in China Town.
Door naar het volgende avontuur (sorry dat ik er door heen jaag maar te veel avonturen voor een te weinig woorden).
Een paar mensen hier op kantoor opperde om samen iets te ondernemen in het weekend. Al snel was het idee om te gaan fietsen geboren. Bij een adventure bedrijf een gids en fietsen gehuurd voor een dag. Het klinkt als het begin van een slechte mop: een Italiaan, een Zwitser, een Amerikaan en een Belg gingen eens fietsen. Op zaterdag ochtend om 8 uur ’s ochtend vertrokken we. Na een paar uur fietsen tussen de palmbomen,kinderen die bolleh roepen (dat is het niet zo nette woord voor buitenlander), rijstvelden en jungle kwamen we bij een super mooi meertje en met een grot. We konden de frisse duik niet weerstaan maar er moet blijkbaar een vulkanische bron zijn want het water bestond uit twee lagen. De bovenste laag was koud en de onderste laag was warm, maar dan ook echt warm
meertje
onderste laag is warm als of er iemand in het water piest. Op het moment dat we terug willen vertrekken komen er twee scooters aan met daarop 4 jonge jongens met in hun handen geweren (en nee geen speelgoed). Gelukkig hadden we allemaal dezelfde strategie, de vrouwen beginnen met fietsen (daar hebben die kerels namelijk altijd het meeste aandacht voor) en de mannen maken even kort een praatje met de jongens voor ze ook weg fietsen. Gelukkig gebeurt er niks maar voor het eerst bedenk ik me ook al weer in wat voor een gebied ik ben. We fietsen verder lang de kust richting het eindpunt van onze tour. Al met al een fijne dag.
Hier laat ik het even bij voor deze blog. Maar ik voel ergens dat er heel snel een vervolg blog komt over mijn onderzoeksperikelen.
Hele dikke zoenen en knuffels
Advertisement
Tot: 0.144s; Tpl: 0.013s; cc: 9; qc: 55; dbt: 0.1065s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Joan
non-member comment
Sjiek is mich dat!
Sjiek is mich dat, ben je lekker aan het fietsen in de jungel, geweer in je gezicht!! Wat een engerts daar in het verre oosten.... Maar goed dat jij heel hard kan fietsen hahahaha!!! En ook super mooie foto's kan maken, ziet er echt geweldig uit daar. Kben benieuwd wat je nog bedacht hebt voor je werkstudenten. Misschien kunnen ze het aquarium voor je schoomaken?? xx joan