Advertisement
Published: February 3rd 2010
Edit Blog Post
bruiloft
In het midden het gelukkige paar. Na een in eerste instantie uitgesteld vertrek door een buikgriepje, ben ik op dinsdag 26 januari dan toch vertrokken naar Banda Aceh. Na een lange vlucht van ongeveer 25 uur met 4 keer overstappen en overal met vertragingen en bagageproblemen ben ik woensdagmiddag doodmoe aangekomen op het vliegveld van Banda Aceh. Mijn eerste weekje op kantoor zit er weer bijna op en de eerste week was alvast een week met up en downs. Een korte samenvatting:
De mooie witte jeep met de felblauwe UN letters stond zoals gehoopt op mij te wachten op het vliegveld en bracht me naar het Unicef kantoor. Aangekomen daar was alles verlaten. Na een tijdje zoeken vond ik toch nog een secretaresse die me kon vertellen dat iedereen aan het vergaderen was. Pas na anderhalf uur uitgeput zitten wachten was iedereen klaar met vergaderen.
Olivia, de assistente van Ingrid (mijn begeleidster) had in het huis waar ze woonde een kamer geregeld. Ze had van te voren al gewaarschuwd dat het wel een simpele kamer was. In al mijn naïviteit dacht ik; ze denkt vast dat ik het guesthouse van vorige keer, dat heel luxe was, vast als mijn standaard gebruikte. Maar met simpel bedoelde ze ook
mijn oude kamer
Dit is mijn eerste kamer echt simpel. Het was een kamertje van ongeveer 6 m2 met daarin een matras op de grond en een ventilator. Het huis bestaat uit twee delen; een mannendeel, wat een stuk meer luxe heeft zoals airco en een keuken enzo, en een vrouwendeel wat alleen een paar kleine kamertjes zijn met 1 badkamer voor alle 9 vrouwen en het gezin dat daar woont. De badkamer is zeer Indonesisch wat betekent een gat in de grond als wc en een bak met water met een schepje om je te wassen. Maar alles was schoon en dat vond ik het belangrijkste. Na een snelle douche (nou wasbeurt ofzo moet je het noemen in die badkamer) nog even wat gaan eten met Olivia in een eettentje om de hoek. Doodmoe besteeg ik mijn matrasje. De verwachting was dat ik vrij snel in slaap zou vallen maar de warmte en de jetlag hielden me wakker. En tegen de ochtend was het weer diezelfde hitte die me wekte.
De temperatuur hier stijgt nu het regenseizoen afgelopen is. Overdag lopen de temperaturen op tot zo’n 45 graden met een hoge luchtvochtigheid en ’s nachts koelt het eigenlijk maar een paar graden af.
Ik hoopte dat ik
nieuwe kamer
En dit is de kamer waar ik de komede zes weken fijn ga zitten zou wennen aan de warmte, maar na een paar dagen kan ik meedelen dat ik nog steeds maar een paar uur per nacht slaap. Mijn kamer heeft twee nadelen waardoor het extra warm wordt. Ten eerste lig ik op de bovenste verdieping en zijn er boven mij dus alleen maar een paar golfplaten die als dak dienen. Ten tweede lig ik aan het einde van de gang waardoor een van mijn muren een dondergrijze buitenmuur is waar de hele middag de zon op staat. Al met al is mijn verblijf plaats dus niet geheel ideaal. Maar de oplossing is in zicht aangezien ik ga verhuizen naar een andere collega van Unicef die een mooi groot huis heeft met airco en westerse badkamers en keuken.
Door de weinig uren slaap lopen met tijden de frustraties van mijn onderzoek op. Door alle taalproblemen ben ik zeer afhankelijk van andere die dingen voor mij naast hun andere werk moeten regelen. Het is super frustrerend om toe te kijken hoe andere slecht omgaan met mijn onderzoek, mijn baby. Maar ja, er zit niks anders op dan vol te houden met vragen en bedelen om hulp.
Maar nog even een leuk verhaaltje om af te sluiten anders klink ik wel heel depri. Afgelopen donderdag ben ik door Nora (collega van Unicef en binnenkort mijn huisgenoot) uitgenodigd om mee te gaan naar een bruilof van een vriend van haar die trouwde met een Acehnees meisje. Een volledig traditionele bruiloft met veel pracht en praal. In de zaal van het feest een scheiding van mannen en vrouwen. Twee buffetten en de mannen aan de ene kan van de zaal en de vrouwen aan de andere kant, alleen de kinderen zorgen voor een beetje vermenging van de sekses. Behalve de versiering is er niks uitbundig aan het feest. Mensen komen binnen, feliciteren de families van het bruidspaar en uiteindelijk het bruidspaar zelf. Daarna pakken ze eten, eten het op en vertrekken weer. Een gemiddelde gast is een half uur op het feest. Het bruidspaar staat de hele dag in de broeierige hitte op het podium de felicitaties te ontvangen en krijgen behalve af en toe een slok water geen tijd om van hun feest te genieten. Ik hoop alleen maar dat ze een heel gelukkig huwelijk krijgen hopelijk voor hen ver weg van Banda Aceh. Maar die kans is klein want in het algemeen mogen meisjes nooit het huis uit en als ze trouwen moeten ze allebei bij haar ouders intrekken. Dochters worden zeer beschermd in deze waanzinnige knotsgekke cultuur. En ik mag van mijn ouders alleen op reis naar die waanzinnige knotsgekke cultuur, ach ja wie is er dan gek?
Binnenkort meer avonturen!
Dikke zoenen en knuffels
Advertisement
Tot: 0.086s; Tpl: 0.022s; cc: 6; qc: 51; dbt: 0.0518s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Joan
non-member comment
OMG!!!
Jeetje wat heb jij alweer veel meegemaakt in die korte tijd dat je nog maar weg bent.... Ik vind het echt wel heel knap van je, dat je het allemaal trekt. wat een toestand!! Gelukkig heb je nu een betere kamer en een legertje oempaloempas om je bij je onderzoek te helpen, dus dat gaat helemaal goed komen! Dikke kus van joan