Advertisement
Published: January 12th 2010
Zakenlunch
SOms werk ik echt hard hoor... ok, geef toe, die dag niet!Beste wensen allemaal voor 2010! Eerste verhaal alweer van het nieuwe jaar, tijd vliegt echt... nou goed, hopelijk iedereen goede kerst en oud en nieuw gehad, bla bla bla. Is alweer tijdje geleden sinds laatste update dus springen er gelijk in.
Was nog ff druk zo voor de vakantie. Eerste die vrijdag naar Mars in Wodonga, een klein uurtje vliegen met een propellortje vanaf Melbourne. Er gaan maar 2 vluchten per dag, dus konden pas om 3 uur terug terwil de meeting al om 11 uur was afgelopen. Gene probleem, want Wodonga ligt vlakbij een lekkere wijnstreek (de Rutherglen, zijn we jaartje of 2 al eens geweest toen we een weekendje naar Bright gingen) dus perfecte gelegenheid om onze ‘loze’ tidj in te vullen met een lekkere lunch bij een winery! Zo gezegd zo gedaan, dus na wat zoeken vonden we een geweldige winery, paar wijntjes geproefd, paar wijntjes gekocht, heerlijke pasta met glas wijn en schiterend uitzicht over de wijnraken, er zijn vervelender manieren om op je vlucht te wachten! Waren op tijd weer in Melbourne dus hoopte lekker vroeg weekend te kunnen vieren... op vliegveld snel naar mijn auto, waar de afstandbediening van het alarm niet werkte... althans,
Shanghai
Ergens tussen die chili zouden stukjes kip moeten liggen lampje op het kastje deed het wel, maar alarm reageerde niet. Balen natuurlijk want moest nog 45km naar huis rijden. Nou goed, besefte me dat er een knopje in de auto zit dat je kunt indrukken om alarm uit te schakelen voor dit soort gevallen, wist alleen niet meer waar het zat. Zat nix anders op dan gewoon open te maken, doof te worden van het geloei van het alarm en te zoeken naar het knopje. Was het na 30 seconden wel zat, dus deur dicht en opnieuw plan de campagne maken. Kon nix beters bedenken dan nog keer probereb, met zelfde resultaat en ietwat meer frustratie. Nou goed, na nog 2x proberen was ik het spuugzat dus belde ik Jacq ff om te vragen wat het nummer van de lokale ANWB is, bleek dat mijn telefoon ook nog s bijna leeg was... hoe bedoel je pech! Nou goed, jacq had nog net tijd om zo lief aan te bieden met een taxi nar het vliegveld te komen met haar afstandbediening, maar zei al dat het alarm stuk was dus dat het niet hoefde. Nou goed, publieke tlf gezocht, ANWB gebeld, lid geworden (stelletje afzetters trouwens!!) en uurtje gewacht tot
Shanghai
Standaard lunch in China... die vent er was. Die kwam er na wat zoeken achter dat het alarm stuk was, maar kon het wel omzeilen en door de startmotor te kortsluiten wel de auto starten. Nou goed, ik kon naar huis, moest volgende dag de ANWB weer ff bellen zodat ze auto weer konden starten en ik naar garage kon om alarm eruit te laten halen. Thuisgekomen kon ik het toch niet laten om het kastje van Jacq te proberen.... en NATUURLIJK deed die het wel en was mijn batterij dus gewoon leeg. Dat was dus een ERG duur batterijtje zullen we maar zeggen... hoef niet uit te leggen dat we het alarm niet meer gebruiken nu... welke debiel heeft er ook een alarm zitten in een Hyundai Exel van 10 jaar oud!!! Dus helaas wel wat later thuis maar was al blij dat ik er uberhaupt was!
De zondag moest ik dan naar Shanghai voor alweer een training.. moest om half 5 opstaan om mijn vlucht van 7 uur naar Sydney te halen met doorvlucht naar Shanghai. Geen fraaie tijd op je zondagochtend op te staan, maar had me al wel voorgenomen dat ik ergens voor de kerst die dag wel zou
Shanghai
En die Chinese collega van mij probeerde me 10 minuten lang over te halen dat hersens ECHT het lekkerste stukje zijn van een beest... compenseren... nou goed, had mezelf al een beetje verwend in de lounge op Sydney met een heerlijke brunch (had al afscheids ontbijtje gegeten thuis met Jacq) bestaande uit pannekoeken en champagne!! Heerlijk, en had vanuit de lounge uitzicht op de skyline van Sydney dus dat compenseerde wel weer een beetje. Was ook nog met een bus van de domestic naar international terminal gebracht over het vliegveld, en reden langs de hangars waar de Qantas A380 stond geparkeerd... wat een bakbeest is dat toch zeg, vooral vanaf de onderkant gezien ongelooflikj!! De vlucht naar Shanghai was verder goed, en kwam ’s avonds tegen 10 uur Ozzie tijd in het hotel. Daarna dus 3 dagen training gehad, en dat was niet echt geweldig. Is een heel complex en uitgebreid product waarvan maar 5 experts zijn in het hele bedrijf... en wij werden dan in 3 dagen ‘opgeleid’. Duidelijk dus dat het ‘death by powerpoint’ was en dat we er weinig echt van leerden... we shall see... wel heerlijk gegeten daar overigens, Chinezen vinden eten erg belangrijk en elke maaltijd is een verzameling van een berg heerlijke gerechtjes, niet verkeerd! Ook nog biertje wezen doen met Andy (Engelse collega van mij die in
Singapore hetzelfde werk doet als ik en waarme ik het goed kan vinden) in een kroeg waar ik 2 jaar geleden ook was geweest tijdens mijn eerste bezoek aan Shanghai. En dezelfde band speelde er nog dezelfde rock-covers ook, haha!! was blij toen we op woensdagavond naar huis konden... wel weer de nacht vlucht dus niet fraai en pas donderdag laat in demiddag thuis. Maar toen was de vakantie al wel zo goed als begonnen omdat ik niets meer had staan voor restant van de dagen!
Dus vrijdag en maandag nog naar kantoor gegaan om eea af te ronden, maar zoals gebruikelijk in OZ neemt zowat het hele land vakantie rond de kerst voor paar weken dus was erg rustig. Dus op het gemakkie alle lopende zaken afgerond en lekker thuis gewerkt tot aan de vakantie. Heerlijk ontspannen en relaxed! Dit was waarschijnlijk een van de meest ontspannen vakanties in tijden, waar we niet tot vlak voor de vakantie laat moesten werken, lange dagen maken om dingen af te ronden, etc. Er was nog wel een momentje van stress toen ik halsoverkop nog naar de dokter wilde op de 24e. Zonder al te veel in detail te treden kan
Welcome in NZ!
Eerste foto in NZ, schitterende lokatie in Kaikoura ik wel melden dat een maaltijd van veel rode bietjes niet leidt tot bloed in je urine!!
Totaal uitgerust en ontspannen gingen we uiteindelijk op kerstavond naar Ange en Marco. Hadden tijdje terug beloofd toen Jacq de gevulde koeken had gemaakt dat we met de kerst gevulde speculaas zouden maken... dat was mijn belofte dus heb ik op het gemakje die week gedaan. Zelf speculaaskruiden gemaakt (nooit geweten dat er kruiden als witte peper, kruidnagels en nootmuskaat door speculaas zitten!) en het deeg ruim 30 uur laten intrekken met de kruiden zodat het lekker op smaak was! Had een hele berg gemaakt dus had een hele quiche vorm vol! Veel te veel uiteraard, maar was erg lekker dus een flink stuk bij Marco en Ange gelaten en nog een stukje meegneomen op vakantie, onder genot van een lekker kopje koffie ergens in NZ. Kerstavond was gezellig, lekker hapje en drankje en goed gezelschap is altijd ok. Ontbijtje volgende dag ws ook lekker ongedwongen en ontspannen, heerlijk dat we geen kerst stress hadden!! Rond 11 uur kwamen de moeder, zusje en neefje van Ange naar hen toe om de kadootjes te openen. En dat ws ff schrikken zeg... zijn Jacq
Toblerone moment!!
Jawel hoor, daar was tie dan... en ik de NLse manier gewend waarbij ene kadootje wordt uitgezocht, persoon opent het, pakt de volgende, etc zodat het lekker rustig en sociaal eraan toe gaat. Hier leek het wel een feeding frenzy van een stel haaien! Ze doken allemaal tegelijk op de tientallen kado’s onder de boom, alles werd in stapels per persoon verdeeld en binnen 10 minuten was alles uitgepakt en lag er enkel nog een grote berg papier in eht midden! Dat is dus de Ozzie manier van uitpakken.... zo, kado’s uitgepakt, kom maar op met de drank, zoiets! Dat gebeurde dan ook, want zij gingen daarna allemaal naar de oom van Ange waar ze de rest vd dag zouden doorbrengen met de familie, beetje rondhangen in het zwembad met een wijntje en een barbeque, ook weer op zijn Ozzies! Wij gingen toen op het gemakje naar het vliegveld waar we ruim op tijd (en nog steeds heel ontspannen!) aankwamen. Lekker paar uurtjes in de lounge gehangen, drankje, boekej, languit op een ligstoel, perfect begin! Vlucht was ook goed en in Christchurch autootje opgehaald (onze dappere Toyota Yaris die ons bijna 300km heeft bijgestaan in het hooggebergte, haarspeldbochten, bergpassen, gravelwegen en beekjes die over de weg
Koei
Zomaar op een mooie wandeling liepen) en nara het motelletje gegaan. Lag op 5 minuten van het vliegveld en beviel zo goed dat we gelijk boekten voor de laatste nacht (moesten om 4 uur in de ochtend op het vliegveld zijn voor de terugvlucht dus wel zo prettig om in de buurt te overnachten). De volgende dag begon de trip dan dus echt.
Voordat ik in detail op de vakantie inga, zal ik ff een aantal leuke statistiekjes en feitjes opnoemen om een beeld te geven van wat we allemaal hebben gedaan:
- Aantal dagen weg: 13
- Aantal km’s afgelegd per auto: 2774
- Aantal stoplichten gepasseerd: 8 (1 in Queenstown, 3 in Dunedin, 2 in Oamaru, 2 in Christchurch)
- Aantal km’s afgelegd per fiets: 25
- Aantal uitgeleefde/ aftandse/ oude hostels/ motels als overnachting: 6
- Hoogste bergpas: Crown Ranges tussen Wanaka en Queenstown (1120 meter, de hoogste weg in NZ)
- Aantal dolfijnen als zwempartner: ong. 300
- Aantal wijntjes geproefd: hmm... lastige vraag... 7 wineries in Marlborough, 2 in Otago, gemiddeld tig wijntjes per winery... dus genoeg!
- Aantal gletsjers bewonderd: 5 (Franz Joszef/ Fox/ Rob Roy/Mt Aspiring/ Mt Cook)
- Aantal zeedieren gezien: 7 (pinguins - blauwe en
een GELE vogel
Tsja... what else... was gewoon geel geeloog, zeehonden, zeeleeuwen, dolfijnen - dusky en Hector, zeeolifanten)
- Warmste temperatuur: 31 graden (Marlborough)
- Koudste temperatuur: 3 graden (Franz Joszef gletsjer)
- Hoogste berg gezien: Mt Cook (3754 meter, hoogste berg van NZ)
- Aantal biermerken: 8 (Monteith’s/ Speight’s/ Invercargill/ Brewski/ Dux de Lux/ Moa - met als absolute winnaar de St Joseph’s die Moa heeft gemaakt als Belgische stijl tripel!)
- Dorp met minste inwoners waar we zijn gestopt: 293, Owaka in de Catlins (absolute zuiden), wel lekkere rustige nacht gehad daar :-)
- Stad met meeste inwoners: Christchurch, 332.000
- Aantal levensmoeie mussen: teveel om op 2 handen te tellen, die beesten bleven maar voor de auto langsschieten of op de weg zitten vlak voor de auto... zijn er in ieder geval 2 minder, door Jacq naar het hiernamaals geholpen
- Aantal zelfmoordpogingen: 1, jammerlijk mislukt doordat het elastiek aan mijn benen me weer omhoog trok
- Aantal invaliden aangereden: niet echt, maar tel toch die rolstoel mee die Jacq over het hoofd zag en die haar vervolgens ‘the finger’ gaf terwijl hij netjes wachtte op het zebrapad totdat Jacq voorbij was gereden...
- Aantal Toblerone/ chocolaatje/ lekkernij momenten: toch wel gemiddeld 2 per dag schat
ik, waar we ff gingen zitten voor een heerlijk kopje koffie en een stukje sjokkie erbij :-)
- Het tractor spel (voor details verwijs ik naar de blog over onze eerdere reis naar het noordeiland van NZ in september 2007): Tractor: 293/ Tractor Tractor: 32/ Multiple Tractors: 71/ Tractor in motion: 113/ Tractor in motion Tractor in motion: 7/ Multiple Tractors in motion: 0 (degene die als eerste “Multiple Tractors in motion” ziet, moet het direct melden want dan ben je waarschijnlijk een wereldprimeur... zelfs Sarah en Robin (onze vrienden uit Auckland) hebben dit nog niet mee mogen maken....). We weten helaas niet wie de winnaar was, ik stond aardig voor, Jacq maakte echter een flinke inhaalslag op de laatste paar dagen toen ze moest rijden nadat ik mijn enkel weer s had verzwikt, dus we houden het maar weer op een gelijkspel.
Kortom, al met al genoeg afwisseling, diversiteit en lol in die 13 dagen, we hebben ons goed vermaakt!! Dan nu wat meer details van stop naar stop.
Christchurch - Kaikoura: 181 km (dag 1 t/m 3)
Vroeg in de ochtend vanuit ons motelletje vertrokken naar Kaikoura aan de ooskust. Mooie rit, weinig bergen en relatief
druk bevolkt, wel schitterende weg langs de kust. Had veel weg van de Great Ocean Road hier bij Melbourne in het klein, dus ook al waren het mooie uitzichten, we hebben mooiere gezien. Vroeg in de middag in Kaikoura aangekomen, ingecheckt in ons eerste aftandse hostel en in de middag lekker wezen wandelen over het Kaikoura schiereiland. Mooie wandel route tussen de koetjes, bergen en zee en heerlijk weer. Dag 1 goed geslaagd!
Dag 2 vroeg begonnen want om half 9 gingen we zwemmen met dolfijntjes!!! Het weer was nog goed, maar werd regen en wind voorspeld voor later, gelukkig viel het nog mee toen we aan boord gingen. We waren al paar dagen nerveus over het zwemmen, omdat het water gewoon erg koud was en we keken er erg tegenop... bleek dat het 13 graden was, en kan je verzekeren dat het tegen je verstand ingaat om dan van een warme boot in diep zeewater te springen, zelfs met een 7mm wetsuit! Tegen beter weten in deden we het toch, en het was echt NIET fraai... Jacq had vantevoren al gezegd dat ze maar ff 5 minuutjes zou doen, en ik vond het wel meevallen, maar eenmaal in het
Dolfijnenjacht
Zie jij ze al??? water was ik degene met de hyperventilatie en de paniekaanval die er direct weer uitwilde... tegen de tijd dat ik het echt niet meer trok, begon ik op te warmen en toen viel het allemaal wel mee gelukkig... waren echt ff 30 heel zware seconden kan ik je verzekeren, mocht iemand het ooit doen: bereid je erop voor!! Nou goed, na die flinke hindernis te hebben overwonnen kon het grote genieten beginnen! We waren midden in een enorm pod dolfijnen gedropt (hoorden achteraf dat het er zo’n 300 waren) dus genoeg te zien. De instructies waren om zoveel mogelijk geluid te maken door je snorkel, proberen onder te duiken, en als je een dolfijn zag heel snel rondjes te zwemmen, en dat alles om hun aandacht te trekken. Ik voelde me dus echt niet helemaal joppe toen ik door die snorkel van alles en nog wat aan het roepen was om de aandacht van Flipper te trekken... maar goed, lukte wel paar keer, en zelfs paar keer oogcontact met een dolfijntje gehad, waarna ik heel snel rondjes kon zwemmen en hij meezwom, echt te gek!! Jacq had zelfs een manier ontdekt dat ze dit nog langer vol kon houden dan
ik, en waarbij ik als echte lompe boer teveel water door mijn snorkel kreeg en dus moest stoppen, hield zij het een paar rondjes vol totdat ze misselijk werd van het ronddraaien en moest stoppen. De ‘success rate’ van Jacq was dus beduidend hoger, en ze slaagde er op een gegeven moment zelfs in om 3 dolfijntjes om haar heen te hebben zwemmen!! Verder was het gewoon genieten van alles om je heen... soms zag je een tijdje nix, en dan opeens schoten ze aan alle kanten om j eheen en op je af. Het zicht was redelijk slecht door al het plankton en de flinke golven (de wind pikte op gaandeweg de ochtend) dus soms zag je opeens een schim uit een ooghoek op je afkomen, die dan op het laatste moment afweek en om je heen zwom. Tsja, echt heel moelijk om deze ervaring te omschrijven, het ging allemaal zo snel en die beestjes zijn zo enorm sierlijk, mooi en indrukwekkend. Je ziet ze echt naar je kijken als ze langskomen, zo van: wat is dat voor idioot die in een zwart rubber pak debiele geluiden door dat stokje in zijn mond zit te roepen, en dan ondertussen
Dolfijntjes
Weer eentje die niet stil ligt en niet helemaal opd e foto komt probeert een beetje wendbaar te zijn en rondjes te draaien... ja, en vooral als ze met een paar tegelijk om je heen zwemmen dan weet je gewoon niet hoe je het hebt. Het ging allemaal zo snel dat ik niet een foto heb kunnen maken waarvan ik nu zeg dat die 100% perfect is of de hele dolfijn erop, en baal er zelfs nog steeds van dat ik door alle adrenaline (en paniek!) totaal vergeten ben om filmpjes te maken terwijl we op dat water lagen te dobberen... dat had een beetje een idee kunnen geven van hoe snel het allemaal ging... nou goed, hebben een paar mooie foto’s als aandenken overgehouden dus we mogen erg dankbaar zijn dat we dit hebben mogen meemaken!! Helaas werd het weer steeds slechter en moesten we de foto sessie na afloop van het zwemmen afbreken doordat de golven gewoon te hoog werden. We hadden wel geluk, want de middag sessie werd afgeblazen door het weer. Terug in Kaikoura hebben we uiteraard heerlijk zitten nagenieten van het spektakel van de ochtend... kopje koffie MET een Toblerone moment, haha!! daarna wat bappies gedaan en op ons aftandse hostel kamertje gezellig met zijn 2-tjes een boekje
Dolfijntjes
Eindelijk dan eentje die voor bijna 100% op de foto stond! gelezen terwijl het buiten stormde en regende.
Kaikoura - Blenheim/ Marlborough wijnregio: 194km (dag 4 tm/ 6)
Vanuit Kaikoura door de storm en regen naar Blenheim gereden. het weer was niet bijzonder, en onze korte broek en t-shirt waren wat te positief helaas... onderweg gestopt voor een kopje koffie (zoals gewoonlijk heb ik een neus voor de juiste plekjes kiezen, want het cafeetje was een van de aanbevelingen in de streek volgens de Lonely Planet!), MET een lekker momentje... dit keer was het een gevulde speculaas moment, ook niet verkeerd, vanaf het terras met schitterend uitzicht op een stormachtige oceaan.
Snel doorgereden naar Blenheim waar we veel vroeger aankwamen dan verwacht... had 3 uur verwacht, bleek dat het nog geen 2 uur was. Achterad baalden we dus een beetje dat we de dag ervoor niet gelijk na het dolfijn zwemmen zijn vertrokken, had ons een dag bespaard. Nou ja, achteraf... afijn, in Blenheim onze B&B opgezocht en dat was ff ook weer niet als verwachte... normaal bij een B&B heb je een eigen kamertje, soort hotelkamertje maar dan heel kleinschalig. Dit keer hadden we gewoon een kamer bij mensen thuis, met een badkamer op de gang... we voelden ons
allebei weer alsof we terug in de tijd gingen en bij onze ouders waren... daar komt nog eens bij dat die mensen heel erg om contact verlegen zaten, en ons bijna opdrongen om elke avond koffie te drinken met ze, en een biertje in de middag... nou goed, niets tegen vriendelijkheid en contact, maar moet ff uitleggen dat wij op vakanties erg contact gestoord en a-sociaal zijn. We willen enkel tijd samen doorbrengen, hebben geen behoefte en zin aan contact of gesprekken met anderen, dus onze gastheren stelden ons geduld danig op de proef, haha!! viel allemaal wel mee hoor, waren heel aardige mensen, maar we waren blij dat we 2 nachten later weer ons eigen gangetje konden gaan!! Maar goed, waren dus vroeg aangekomen, en in Blenheim was het aardig opgeklaard dus we hebben een lekker parkje opgezocht waar we onze bammetjes hebben gegeten, gevolgd door een momentje genieten van de heerlijk warme zon. Vandaaruit zijn we naar de Marlborough Sounds gereden, een soort van fjordengebied aan het uiterste noorden van het zuidereiland. Daar een mooie toeristische route langs de Sounds gereden, en was idd prachtig. Was dan ook schitterend weer, dus de blauwe zee stak schitterend af tegen
de groene bossen en blauwe lucht, erg speciaal plekje!
De volgende dag kwam dan waarvoor we naar Blenheim waren gekomen: onze fietstocht door de Marlborough wijnstreek, een beroemde streek waar ze heerlijke Sauvignon Blanc maken, en wat ook steeds bekender wordt voor zijn Pinot Noir. Sav Blanc is een erg lekker wit wijntje, dat echt perfect geschikt is voor de warme zomers in OZ en bij een lekker visje. We hadden er zin in! Onze gastheren waren zo geweldig om te beseffen dat er een flinke wind stond die dag, dus boden aan om ons naar de andere kant van de vallei te brengen, zodat we de hele vallei konden doorfietsen met wind in de rug... dat vonden we super lief aangeboden, en accepteerden we dan ook graag! Het was een flinke afstand, dus zo konden we meer winerietjs bezoeken en bovendien genieten van het mooie weer (was flink warm met lekker zonnetje). Nou goed, saai verhaal van wat we allemaal gedaan hebben natuurlijk: wijn geproefd (en biertjes!!), beetje gefietst, wijn geproefd, beetje gegeten, gefietst, wijntje, terrasje, fietsen... we kwamen onze tijd wel door!! De herinneringen aan de dag ind e Barossa Valley samen met Ray afgelopen maart kwamen weer
Marlborough Sounds
Schitterend uitzicht dara, blauwe lucht speelde ook wel mee terug, dus we hebben er een apar op je gedronken en aan je gedacht Ray!! Ja, was echt een superdag al was ik aan het einde wel blij dat we terugwaren omdat die 6 flessen wijn in mijn rugzak toch wel wat zwaar werden , haha!!
Blenheim - Hokitika: 364km (dag 7)
De volgende dag was een reisdag. Redelijk mooie rit door lage bergen, mooi groen dus wel beetje wat we hadden voorgesteld. Dachten dat het van nu af aan enkel groener, ruiger en hoger zou worden, dus hoewel de rit mooi was, was het wachten meer op hetgeen wat komen ging. Hokitika was echt niet bijzonder: klein dorp, weinig te beleven, de Lonely Planet was 3 jaar oud (gekocht toen we naar Tonga gingen voor Noordeiland bezoek) en in een klein dorpje betekent dat dus dat alle cafeetjes en restaurantjes die erin stonden ondertussen over de kop waren gegaan en dicht waren... dus weinig keus voor eten en drinken, beetje balen want moesten er paar uur doorbrengen. Supermarkt dus maar bezocht, eten gekocht om thuis gezond slaatje e.d. te maken en op tijd terug naar de (aftandse) hostel en lekker op de kamer gezeten samen om op tijd
Welcome to Marlborough!
Op pad langs de wineries te gaan slapen. Volgende dag moesten we namelijk vroeg op voor een flinke dag.
Hokitika - Wanaka: 420km (dag 7 en 8)
’s Morgens om 7 uur in de auto gestapt om te gaan rijden. Schitterende rit door regenwoud, (boom)varens en veel groen. Dit was ook de dag dat we de eerste hoge bergen eindelijk tegenkwamen. Zou dit dan de dag zijn waarop onze verwachtingen van het groene, weelderige, tropische NZ met de spectaculaire vergezichten en bergen. De dag begon goed, want het zag er echt schitterend uit. 2 uur later kwamen we dan aan bij onze eerste stop: de Franz Joszef gletsjer. Aan de westkust liggen 2 gletsjers die heel laag komen en die je met de auto en een flinke wandeling kan bereiken. Lange Franz is er een van, Fox is de andere. Op de parkeerplaats daar eerst ff lekker ontbeten, lekker muesli, youghurt en fruitje en genieten van de stilte en de ontzettend mooie omgeving. We hoorden hier ook een tijdje een rare vogel, en opeens kwam hij aangevlogen en bij ons in een boom zitten: onze eerste kea (de enige papegaai ter wereld die in de bergen/ sneeuw leeft)!! Uiteraard op de foto ook al
Moa brewery
Huis van de overheerlijke Belgische tripel, een zeldzaam lekker bier was het geen perfect plaatje doordat hij hoog zat en afstak tegen de wolken, maar bleek achteraf een goede keus omdat het de enige kea was die we de hele trip hebben gezien helaas. We hadden veel verhalen gehoord over kea’s die op parkeerplaatsen rondhangen, en het vooral hebben gezien op de rubberen onderdelen van een auto. Er wordt veel voor gewaarschuwd, auto’s zonder ruitenwissers en het rubber rond de ramen weggesloopt door die beesten. Het zijn heel mooie vogels, dus wilden ze graag zien... hadden wat meer close-up gewild, maar kan niet alles hebben.
Na ons buikje rond gegeten te hebben zijn we op pad gegaan om Lange Franz te bewonderen. Had er niet al te veel van verwacht, ijs is ijs en sneeuw is sneeuw dacht ik bij mezelf, maar het was toch wel indrukwekkender dan verwacht. Bizar om te zien hoe zo’n gletsjer een kloof heeft uitgeslepen in de bergen, en je voelt je heel klein als je daar loopt. Schitterende omgeving, hoge kliffen, watervallen van alle kanten, zo’n mooie felblauw riviertje dat is gevormd door het smeltwater van Lange Franz, schitterend. Bij de basis aangekomen besef jeje pas hoe hoog en groot dat ding is,
Fietsen door de Marlborough
Ray: Jacq gaat tenminste niet op haar bek als ze tussen de wijnranken fietst..... en als je dan andere mensen ziet die een tourtje hebben betaald en de gletsjer opgaan voor een ijswandeling baal je toch wel een beetje. Nou goed, zoals alle toeristendingen stervensduur, past niet in ons schema, en we gaan wel een keer ijswandelen als we in Canada, Noorwegen, VS of in de Alpen zijn ofso. Daar zal het vast nog indrukwekkender zijn omdat het hier slechts een enkele gletsjer betreft in een groen landschap. Ff snel wat fotootjes geschoten voor het nageslacht, en teruggelopen naar de auto. Al met al toch anderhalf gewandeld, dus klaar voor de komende uren in de auto. Uiteraard eerst nog een kopje koffie met een Toblerone momentje voordat we echt op pad gingen!
Tsja... vanaf lange Franz werd het landschap helaas weer wat minder spectaculair, de groene tropische bossen waren er neit echt meer, en het werd weer een beetje als een rit door Tasmanie. Nog steeds mooi, maar goed, je weet wat ik bedoel. Was redelijk saai stuk ook, dus we moesten ons vermaken... de volgende stop zou het dorp Haast zijn, om vervolgens over de Haast pas te gaan... nou goed, saaie rit, we waren loom... leidt tot suffe en flauwe grapjes...
Marlborough
Rollebollen tussen de wijnranken :-) begon met dat we haast hadden om in Haast te komen, en waren er dan ook haast... mensen die in Haast wonen zijn altijd in een hurry trouwens, maar als je wilt vragen waarom ze zo’n hurry hebben, dan hebben ze geen tijd voor je en lopen ze je voorbij... totdat we in Haast aankwamen waar we wilden gaan lunchen, tot we beseften dat er bijna geen hond woont en geen cafeetje te bekennen is!! Toen hadden we dus heeeeel veel haast om uit Haast weg te gaan... en begrepen we ook dat de Haast pas zou heette, iedereen had haast om zo snel mogelijk over die pas Haast achter zich te laten... nou goed, uiteindelijk maar ergens in de bergen gestopt om een bammetje te eten. Mooi plekje gevonden vonden we, mooie grote rivier, bergen, bomen en mooie zomerbloemen om ons heen (werd iedere keer superblij als we weer bergen vingerhoedskruid planten langs de weg zagen staan, erg mooi al die kleuren!). ff lekker benen strekken, uitzicht bewonderen, beetje krabben aan de jeuk op je benen, blauwe water in de rivier bewonderen, beetje krabben aan de jeuk op je benen, ff foto namen van vingerhoedskruid, ff krabben aan jeuk
op benen, nog maar ’s krabben aan jeuk op benen, terug naar auto, krabben aan benen, Jacq horen gillen en zien krabben als een idioot aan haar benen... hmm, we hadden gewassen die morgen dus hier is iets niet pluis... snel als redder in nood naar Jacq met de vraag waarom ze gilt... sterft ze van de bulten op haar benen, en een boel kleine zwarte vliegjes die overal vandaan lijken te komen!! Opeens hadden we het door: sandflies!! Hier waren we al voor gewaarschuwd, maar sandflies verwacht je niet op een parkeerplaats in de bergen die vol ligt met kiezels, die verwacht je op... juist, het strand zoals normal sandflies betaamt. Als een debiel de auto in, deuren en ramen dicht... rust! Tot we beseffen dat een paar van die kamikaze beesten mee zijn gekomen en ons nog steeds lek prikken!! Nou goed, het duurde ff maar gelukkig was het sandfly kerkhof nog niet vol en konden we er nog een paar aan toevoegen! Dacht altijd dat mensen aanstelden over sandflies en dat mozzies (mosquitoes a.k.a. muggen, red.) vele malen erger waren... nou goed, kan bevestigen dat dat een ONjuiste aanname was.. muggen zijn schatjes, sandflies zorgen ervoor dat
Blenheim
Uitzicht over de vallei tijdens een wandeling je een week later nog steeds bloody jeuk hebt!!! Jacq reageerde redelijk fel en had een aantal flinke schijven op haar benen, bij mij bleef het gelukkig bij jeuk, die tot bloedens toe werd weggekrabt tot een week later!! Ik dacht een klein grapje te kunnen maken door te zeggen dat ik het nu zeker wist waarom mensen zo’n haast hadden om uit Haast te vertrekken... werd niet gewaardeerd, te flauw...
De rit door de bergen was verder wel erg mooi. Was gelukkig niet zo smal en weinig echte afgronden dus ook Jacq kon er af en toe van genieten... al denk ik wel dat die handgreep van onze dappere Yaris blij was dat we de pas door waren en in Wanaka waren aangekomen!! Nadat we de pas doorwaren, kwamen we echt in een heel andere wereld: van de groene en weelderige westkust, in het dorre, droge en hoge Otago. Heel apart om in een gebied te komen waar in de winter wordt geskied, maar in de zomer heerlijke wijn, kersen en de sappigste abrikozen worden verbouwd! Otage heeft een soort van micro-klimaat hoorden we achteraf. Doordat het zit ingesloten tussen hoge bergen, ontstaat er een soort landklimaat in
Jacq en een vriendje
Shit... hier heb ik pas concurrentie van... het midden van het eiland. Bitterkoud in de winter, heerlijk warm in de zomer. Nou goed, leidt er dus ook toe dat het eruit zag zoals zoveel andere plekken in OZ in de zomer: dor, droog, bruin, veel rots, weinig groen.. de bergen met besneeuwde toppen waren wel super uiteraard, maar groen was wel wat leuker geweest!
In Wanaka aangekomen dan ons volgende hotelletje ingedoken... was niet aftands te noemen, maar toch... we hadden echter enorme moeite gehad dit te vinden. Het was namelijk oud en nieuw, en Wanaka schijnt van de ‘places to be’ te zijn in NZ voor de nieuwjaarsviering! Wordt een openluchtconcert gehouden aan het meer, drank, etc. Niet alleen het dorp van 9000 man loopt er voo ruit, van heinde en verre komen jongeren naar Wanaka toe. Was echt bizar te zien hoeveel backpackers en andere jonge gasten door de korte hoofdstraat reden/ liepen. Kregen we toch nog onverwacht een gezellige o&n!!
Na de lange dag was het tijd voor een beetje ontspanning, dus een leuke tent opgezocht voor een “koel bier moment” voor mij, en een “koel cola moment” voor Jacq (wees maar niet ongerust hoor, Jacq heeft ook de nodige wijn op,
haha!!). Was leuke tent, een Amerikaan die een Texaans bbq restaurant was begonnen. De spare ribs zagen er geweldig uit, na een praatje met die eigenaar bleek dus dat hij het op de ‘traditionele’ Texaanse manier bereidt: 10 uur in een rookhok totdat het vlees zo mals is dat het van het bot afvalt... ik had al besloten waar we gingen eten die avond!! Na paar biertjes ff terug naar hotel om hotel voor de volgende nachten in Queenstown te regelen. Bleek ook al zo’n drama te zijn, bleek dus dat 1 EN 2 januari nationale feestdagen zijn in NZ, en omdat 2 januari op zaterdag viel was maandag de 4e ook een feestdag, kortom: hoogseizoen in Queenstown, hadden wij weer!! Konden dus geen hotels vinden die we vooraf in ons budget hadden geplaatst, toen maar besloten om gewoon lekker 3 nachten in Queenstown te blijven, in een lekker hotel waar je ff lekker anoniem kon genieten van een goede badkamer, lekker bed en de luxe van dicht bij een stadscentrum te verblijven! Waren we ook wel beetje aan toe na een week lang in ‘interessante’ hostels en motels verbleven te hebben! Daarna douchen en eten bij die heerlijke Texaanse
tent, goed te nassen! Waren kwart over 9 klaar met eten, en beetje moe dus zijn maar naar hotel gegaan om daar ff filmpje te kijken tot een uurtje of half 11, waarna we naar het feest in het centrum zouden gaan kijken. Goed, ruim 2 uur later maakt Jacq me verschrikt wakker, allebei in slaap gevallen natuurlijk, en zijn nog net op tijd om op exact middernacht op het feestterrein aan te komen en het vuurwerk te zien. Nou, vuurwerk stelde geen hol voor, iedereen was stomdronken, wij slaapdronken, dus kwart over 12 lagen we weer op ons bed, happy NY!
Volgende dag op tijd opgestaan (op straat paar bakken heerlijke lokale kersen en abrikozen gekocht voor ontbijt!) en de bergen in gereden waar we een wandeling naar de Rob Roy gletsjer gingen maken. De weg viel beetje tegen, ruim 30km over gravelwegen, met als extra hindernissen een aantal ‘fords’ (vertaling = doorwaadbare plaats, meer iets van een beekje dat over de weg heen stroomt vanuit de bergen). Erg spannend, maar de dappere Yaris hield zich goed!! Het waaide enorm, werd zelfs gewaarschuwd voor storm dus niet al te prettig wandelweer in de bergen (was wel warm overigens).
Lange Franz
Indrukwekkende gletsjer Moesten eerst een flinke hangbrug over, door die wind was die NIET fijn. Daarna gelukkig de luwte van het bos en kon de wandelinge cht beginnen. 5 minuten later kwamen we echte bij een punt waar een stuk van de berg naar beneden gedonderd was over het pad heen, je kon er wel overheen maar met die wind e.d. zagen we het toch niet echt zitten. Dus maar terug, beetje langs de rivier gewandeld, foto’s gemaakt van de gletsjers, river en alle mooie uitzichten en toen maar teruggegaan. Je weet maar nooit met storm in de bergen, er kwamen meer wolken, we moesten die gravelweg nog terug met alle fords... juiste beslissing! Daarna naar Queenstown gereden. mooie route, langs de grote meren die je daar hebt, schitterende uitzichten over de besneeuwde bergen, prachtig. De afdaling vanaf de pas naar de vallei waar Queenstown in lag was nog wel ff spannend... was heel steil en bestond uit een aantal scherpe haarspeldbochten... angsthaas Jacq met haar hoogtevrees zat achter het stuur, dus beloofde veel goeds... ik geloof die angstverhalen nooit meer echter, want als een echte Schumacher scheurde ze die berg af, Queenstown in!
Queenstown (dag 9 en 10)
Queenstown was
Lange Franz
Leuk plaatje :-) super. Leuk stadje, niet te groot maar toch bergen leuke cafes en restaurants, gelegen aan een schitterend meer met bergen rondom de hele stad.. een plaatje! Dit is de ski-hoofdstad van NZ, dus verklaart de drukte natuurlijk. We hebben daar heerlijk gegeten, genoten van vele lekkere koffie en chocolade momentjes, bier- en wijn-momentjes, super! De zondag was echt een van de toppers in de vakantie. Het was super mooi weer, en besloten op het gemakje de bergen in te rijden en wat winerietjes te bezoeken. Op weg daarnaartoe kwamen we langs AJ Hacket’s allereerste bungy jump site ter wereld. Nou goed, lang geleden toen ik voor het eerst met Jacq naar Frankrijk op vakantie ging (zal ergens in 1998 geweest zijn) liepen we ooit eens over een kermis waar zo’n bungy kraan stond. Ik deed er een beetje minderwaardig over, en zei toen dat “Als ik ooit ga bungyjumpen, dan enkel in Queenstown waar ze er ooit mee zijn begonnen”. Tsja... die woorden achtervolgden me nu natuurlijk toen we daar op dat platform stonden te kijken naar al die mensen die de diepte in sprongen... nou goed, het was fantastisch weer en zondag, dus enorm druk. Na navraag bleek er
Lake Wanaka
Het dorre maanlandschap voor ons, we verlaten de weelderige westkust een wachttijd van anderhalf uur te zijn, en zoveel behoefte had ik ook weer niet! Jacq vond toch dat ik het moest doen, dus maar eens gekeken of ze ergens begin vd avond nog plek hadden, konden we lekker ons ding doen, hoefden we niet te wachten en kon ik toch springen. “Gelukkig” hadden ze om half 6 plek, dus de koe bij de horens gevat en vastgelegd... kan ik tenminste weer iets van mijn bucket-list afkruisen!!
Daarna lekker verder de vallei ingereden, dachten dat de wineries ver rijden waren, maar viel gelukkig alles mee! De eerste was op een prachtige lokatie: een oud kerkje, met daarachter de wijnranken en daar weer achter een besneeuwde berg met staalblauwe lucht, echt een plaatje. De wijn was ook super, enorm vriendelijke eigenaar, het was druk, gezellig, helemaal top. Kregen wel beetje trek, dus naar de volgende winery gereden waar ze ook een restaurant en kaasboerderij hadden.. nou goed, hier hebben we de rest vd middag doorgebracht genietend van een overheerlijke lunch (nogmaals bedankt Gabi!) in de mooie tuin van de winery, rozen om ons heen, heerlijk weer, wijntje, goed eten... het leven was goed. Heerlijk rustig gegeten, nog paar wijntjes geproefd,
Dappere Yaris
Door die bergen heeft ie ons veilig heen geloodst!! waren van plan nog kaasplankje als toetje te nemen maar we zaten echt vol, dus maar gewoon lekker vh weer blijven genieten in de tuin tot het tijd was... tijd voor mijn sprong! Terug naar Hackett, aangemeld en gelukkig was ik binnen 10 minuten aan de beurt! Jacq was denk ik nerveuzer dan ik toen ik daar in het harnas werd gehesen en instructies kreeg boven op de brug. Jacq ging toen snel naar het platform om foto’s te maken, en ik moest eraan geloven. Ging allemaal goed, zelfs toen ik op dat plankje stond, maar toen die vent begon te tellen (3, 2, 1) kreeg ik het opeens spaansbenauwd en dacht bij mezelf: wat is dit nou weer voor idioterie om van 43m een rivier in te springen! Gaf mezelf geen tijd om antwoord te geven, en sprong maar gewoon al stond ik er op dat moment niet helemaal achter, haha!! voor ik het wist hing ik met mijn hoofd in de rivier, en trok dat elastiek me weer terug, en paar seconden later lag ik al in de boot om terug naar de kant te gaan. Al met al leuke ervaring, meer vanwege het supermooie weer en doordat
Dorstig weer...
Lange rit naar Wanaka behoeft een lekker koele Brewski! ik mijn belofte aan mezelf heb ingelost! Is niet iets wat ik nou weer zou doen, ik ben een tevreden mens!
Volgende dag waren we van plan een mooie wandeling te gaan maken in een gebied op een 3 kwartier rijden van Queenstown wat een prachtige rit langs het meer zou zijn naar een heel mooie omgeving, Glenorchy. Hadden wij uiteraard weer het geluk dat we net die dag last hadden van enorm laaghangende bewolking en regen, bewolking was zo laag dat het op sommige plaatsen gewoon mist was en de lampen van de auto aanmoesten. Tegen beter weten in toch naar Glenorchy gereden, daar in de lokale pub koffie genomen hopende dat zou opklaren... boekje gelezen, gewacht, geen succes, regen hield op dus besloten stukje te gaan wandelen, mar had gewoon echt geen zin met die mist. Het zal er vast prachtig zijn, van wat we konden zien tussen de flarden mist door (hoge besneeuwde bergen, veel bos, groot meer, moet plaatje zijn bij mooi weer) maar wij waren flink teleurgesteld. In de middag nog maar stukje wezen wandelen bij Queenstown in de buurt,en uiteraard klaarde het toen enorm op en hebben we onze laatste uren in Q’town
doorgebracht op een terras onder het mom van een goed bier-, wijn- en kaas-moment! Moesten ons echt flink insmeren nog omdat opeens strakblauwe lucht werd, toch nog goede afsluiting van een mistige dag.
Queenstown - Owaka (dag 11)
Vroeg uit Q’town vertrokken, met nog redelijk weer. Naarmate we verder zuidwaarts trokken begon het te betrekken en tegen de middag was de zuidwesterstorm waar voor was gewaarschuwd echt losgebarsten. Het eerste stuk na Q’town langs het meer was mooi, daarna ging de weg vooral langs landbouwgrond wat verdacht veel weg had van NL.. tegen de middag kwamen we echter in de Catlins aan wat een ruig en ongerept natuurgebied is op het uiterste zuiden van NZ. Hier werd het landschap mooier, groener en interessanter. De weg die ik had uitgekozen leek een mooie route, we schrokken er beide wel ff van toen we opeens op een gravelweg uitkwamen en geen bordjes zagen... tsja, krijg je he als je in een uithoek van een dunbevolkt land komt! Nou goed, toch maar doorgereden erop vertrouwende dat we wel een bord hadden gezien als we ergens anders heen hadden gemoeten. Jacq vervloekte me voor het uitstippelen van de route (kon er echt niets
Wanaka
Bergwandeling aan doen dit keer) maar na verloop van tijd moest ze toch wel toegeven dat het uitzicht wel prachtig was. En toen sprak ze de magische woorden: Soms vervloek ik je ideetjes wel eens, maar kom door die ideeen van ou wel door op prachtige plekken terecht! Kijk, die kon ik in mijn zak steken! Mooie weg door bos en landbouw landschappen, veel schapen (uiteraard) en schitterende vergezichten. Gestopt bij een cafeetje dat de lekkerste koffie in de Catlins maakt tussen Invercargill en Dunedin (wat een redelijk groot gebied is maar enorm dunbevolkt) en wonder boven wonder ook echt heerlijk kunnen lunchen daar. Ik ben toen nog stukje verder naar de kust gereden, om naar een plek te gaan waar een prehistorisch bos compleet is gefossileerd (is dat een woord?) en hopelijk om Hector dolfijnen te zien (kleinste dolfijn ter wereld, ook een vd meest zeldzame die enkel hier voorkomt). Nou goed, in beide missies geslaagd al stelden de fossielen niets voor en zag ik enkel een zwarte veeg in golf van de dolfijnen! Verder uit mijn onderbroek gewaaid door de zuidwester, maar had ook wel weer zijn charme als je in zo’n gebied bent als we waren. Daarna naar
Rob en Rob
De Rob Roy gletsjer Owaka doorgereden... en dat was echt een gehucht! Minder dan 300 inwoners, bestaat uit 4 wegen, geen cafe/ restaurant.... gelukkig had ons motelletje een tv dus lekker op de kamer gehangen. Ik ben nog wel ff de deur uitgegaan om naar een plek te gaan waar geeloog pinguins voorkomen: de meest zeldzame pinguinsoort ter wereld, wederom uniek voor NZ. Was stukje rijden, maar wel de moeite waard, en bij het uitkijkpunt aangekomen was de zuidwester nog steeds goed los aan het gaan. Had gelukkig een verrekijker van de eigenaar van het motel gekregen, want het punt was ver van de kolonie vandaan omdat het enorm schuwe beestjes zijn. Heb ze dus in de verte gezien, en kan zeggen dat ze schattig zijn! Het was een mooie baai waar ze zitten, en heb ooknog zeeolifanten zien liggen in de verte op het strand. Al met al voldaan weer terug dus. Terug was nog niet zo makkelijk als ik dacht... Owaka heeft dus 4 wegen, dus erg knap als je tot 3x toe in dat dorp verkeerd kan rijden... schaam me diep maar was toch echt zo, je vroeg je natuurlijk al af hoe ik wist dat het dorp 4 wegen heeft
als we enkel op de hoofdweg hoeven te zijn, haha!!
Owaka - Oamaru (dag 12)
Ik stond vroeg op om een boswandelingetje te gaan maken. Jacq had geen zin, en bleef liever op bed met een boekje en de tv, geen probleem. Het bos was prachtig, moest constant denken aan de Overland Track en de wandelingen in de Dandenong Ranges hier bij Melbourne (ook gematigd regenwoud). Enige jammere was wel dat ik WEER door mijn enkel klapte... baalde als een stekker natuurlijk, kan ik weer tijdje niet sporten nu net voor begin van voetbalseizoen... en dat nog geen jaar nadat het op de Overland Track ook al was gebeurd. Op de strompelweg terug naar de auto mezelf dus voorgenomen om direct een afspraak te maken bij het Sport Medisch Centrum waar Jacq en ik al een tijdje heen gaan voor al onze blessures. Daarna vroeg vanuit Owaka vertrokken (hadden niet het idee dat er nog iets was wat we zouden missen) met Jacq achter het stuur zodat ik mijn voet omhoog kon houden. Vanuit Owake nog ff langs een strand gereden waar zeeleeuwen en soms zeeolifanten voorkomen. Op het strand zagen we 2 zeeleeuwen die samen aan het stoeien
Ja of nee..
Beetje bang, maar toch nieuwsgierig... waren, leuk gezicht. Paar plaatjes geschoten, totdat die ene opeens naar het strand zwom, dus op ons af. Stapje achteruit gedaan, en hij kwam niet verder, zij weer stoeien samen. Ik weer foto’s maken, tot die ene het opeens zat was en op me af kwam rennen (beesten zijn best snel) met open bek. Ik als een idioot terug natuurlijk, en gelukkig dreigde hij alleen maar, wel ff schrikken!!
Verder rit zonder incidenten, ff gestopt in Dunedin voor een bier-momentje (Jacq was de BoB dus waarom niet!) en ff door het centrum van Dunedin gewandeld. Nou goed, gelukkig was mijn enkel verstuikt, want anders waren we helemaal in 5 minuten rond geweest, haha! Snel door naar Oamaru.
Oamarau was een verademing... was een klein stadje, maar had enorm veel charme. Dit gebied stond bekend om de winning van kalksteen voor de bouw van huizen in de jaren tig, en als gevolg bestond het oude centrumpje uit oude kalksteen huizen. Zowaar, een dorp in NZ met karakter (kom je in OZ ook al niet tegen, dus wij waren gelukkig, ook al bestonden dat centrumpje uit maar 15 huizen in 1 straatje, haha!) Daar op het gemakje rondgewandeld en de
De hangbrug
Niet prettig met zware wind boven zo'n snelle rivier op die hoogte en lengte lokale kunstenaars en huisjes bezichtigd, ons relaxed bij de lokale pub geplant waar we lekekr op het terras het wederom tijd vonden voor ene bier- en wijnmoment, en er ook maar zijn blijven eten. Goed toeven in Oamaru!
Om 7 uur werden we opgehaald voor een toertje om de lokale geeloog en blauwe pinguin kolonies te bezichtigen. Jacq had de geeloog nog niet gezien, dus we hadden er zin in. Wederom zo’n verre uitkijkpost, maar er lagen gelukkig een aantal verrekijkers dus konden het goed zin. De baai was even mooi als die van Owaka, zeehonden op het strand, heerlijke avond. Daarna nog een bezoekje aan de blauwe pinguin kolonie, en hoewel we die al vaker hebben gezien (oostkust Tasmanie en in Sydney) blijven ze schattig en lief. Jammer dat we geen foto’s mochten maken. Op de weg terug naar het hostel moest de bus nog ff stoppen omdat er een paar blauwe pinguins verdwaasd op eht parkeerterrein stonden. Hoorden we dus van die vent dat de blauwe pinguins het dorpje zo’n beetje hebben veroverd en dat ze overal te zien zijn. Als je ’s nachts over de hoofdstraat loopt is de kans groot dat je ze ziet. Tsja,
Onderweg
Ergens bij Wanaka indianenverhalen natuurlijk, bedoeld om de toeristen lekker te maken! Totdat Jacq de halve nacht wakker lag van vogelgekrijs en we de volgende ochtend van de eigenares hoorden dat ze een paar nestjes van blauwe pinguins in de schuur heeft!! Nou goed, Oamaru is dus het pinguin paradijs van NZ!
Oamaru - Christchurch (dag 13)
De dag erna was alweer de laatste dag van de vakantie... nou goed, we vonden het beide wel mooi zo. We hadden super mooie dingen gezien, leuke dingen gedaan en een heerlijke tijd samen gehad. Al met al was het mooi geweest zo, en keken we er ook wel naar uit om lekker naar huis te gaan en dan nog 4 daagjes samen te zijn voordat ik weer aan de slag mocht op maandag. Laatste dag dus besloten om via Lake Tekapo een omweg van anderhalf uur te maken, zodat we nog wat mooi konden sightseeen, Mt Cook zien (hoogste berg van NZ) en dan stoppen om de ‘beroemde’ foto te kunnen maken van het kerkje bij Lake Tekapo. Was wel lange rit weer, uurtje of 5 alles bij elkaar en kwamen dus moe in Christchurch aan. Daar lekker op tijd ons motelletje in, heerlijk
Weg naar Q'town
de haarspelden vanaf de Crown Ranges naar Q'town in het dal gedouched in een GOEDE douche (wat een zaligheid was dat na al die backpackers hostels en motelletjes, haha!) en daarna de bus gepakt naar het centrum van Christchurch. We waren redelijk vroeg, uurtje of 6, dus tijd genoeg om beetje de stad rond te kijken, drankje te doen en hapje te eten. Nou goed, sightseeing viel tegen, was geen hond op straat, de Lonely Planet was duidelijk bijna 3 jaar oud want de leuke tentjes die werden aanbevolen waren gesloten, en we kwamen nergens een leuke cafe/ restaurant tegen met mensen... we probeerden nog een cafe die goed stond aangeschreven in de Lonely Planet, en gelukkig bewees hij toch nog zijn dienst! Iedereen had zich hier (Dux de Lux) verscholen volgens mij, super druk, leuk terrasje, redelijk goed eten, EN lekker bier!! Kortom, perfect afsluiting van een mooie trip! Volgende ochtend dan om kwart voor 4 de wekker, 6 uur vliegen en half 10 lekker thuis!!
Helaas hebben we niet alles kunnen doen wat we hadden willen doen. Hadden bijvoorbeeld nog graag willen kajakken in Abel Tasman NP in het absolute noorden van het zuidereiland, en naar Milford Sounds willen gaan, de beroemde fjord aan de zuidwest kust waar
Queenstown
Mooi kerkje in het centrum je mooie boottochten kan maken. Beide parken lagen niet mooi op onze route die we hadden uitgestippeld als een mooi rondje zonder zijwegen te nemen. Voor beide moesten we namelijk van de route afwijken, naar het park, terug naar de route en weer verder. En waren flinke afstanden ook, dus we besloten lekker niet te haasten (hint hint) en gewoon die dingen weg te laten en in plaats daarvan 3 nachtjes Q’town te doen om bij te komen. Een mens moet keuzes maken in het leven!!
Thuis aangekomen troffen we het met het weer, het begon op te warmen en er werd een hittegolf voorspeld voor de komende dagen. Lekkurrrr... zeker na al die stormen in NZ! Donderdag dan beetje huiselijke dingen gedaan, uitpakken, wasjes, bappies, sporten, etc. en op tijd slapen natuurlijk nadat we Ozzie tijd om kwart voor 2 in de ochtend waren opgestaan! Vrijdag van hetzelfde laken een pak... uitslapen, thuis rondlummelen, dan wel nog ff sporten (ik kon nog steeds niet hardlopen door mijn enkel dus van ellende mijn fiets gepakt en 4 rondjes Albert Park hard-gefietst, net als dag ervoor. Fietsen blijft geen hobby van me, maar had al 2 weken niets gedaan dus
Queenstown winery
Schitterend plaatje... oud kerkje, wijntjes, restaurantje, wijnranken, besneeuwde bergtop, blauwe lucht.. zucht.. moesten weer ff actief worden!) Daarna nog wat bappen halen, biertje erbij, en toen ff heerlijk uurtje op balkon in de zon zitten, zalig. Zaterdag uiteraard weer sporten en naar de markt, maar ik wilde wel een beetje opschieten want het was strandweer!!! Dus om 3 uur lag ik lekker met een paar biertjes en mijn boekje op het strand, heeerlijk te genieten van de laatste 2 dagen van de vakantie. Thuis lekker wijntje genomen saampies, eten op balkon, helemaal goed. Zondag niet veel anders: sporten, luieren, nog maar s strand, en toen zat het erop helaas...
Maandag weer om half 7 de wekker, werken, dan nog ff naar de tandarts om een vulling te laten vervangen (hij was nogal groot dus was niet prettig, gelukkig had ze mijn mond helemaal lam geprikt met de verdoving, en ben ik er weer voor 20 jaar vanaf!), uit mijn onderbroek zweten in de tram op weg erheen en terug... het was echt bloedverziekend heet, 44 graden was de top en was blij weer terug op kantoor te zijn. Wel nog een erg goede daad verricht op de eerste vervelende werkdag!! Op de weg door het park heen fiets ik altijd over
het pad bij de golfbaan... lag daar opeens een kleine zielige possum op de weg, met een babietje in haar buidel... ze kon amper nog bewegen, was enkel haar babietje aan het likken, heel erg te hijgen, en me enorm zielig met haar grote zwarte ogen aan te kijken. Wil niet zeggen dat ik in paniek raakte, maar was wel beetje overstuur omdat ik niet wist wat te doen. Besloten om direct op de fiets te springen en naar het clubhuis te rijden en te vragen of ze de dierenambulance wilden bellen. Voelde me al stuk beter, maar vertrouwde de reactie van die man niet helemaal, dus toen ik verderop in het park een bord tegenkwam met het telefoonnummer zelf ook gebeld, possum gemeld en hoorde dat die man van de golfclub al wel had gebeld. Ze vroeg me wel of ik terug wilde gaan om de possum in de schaduw te leggen tot ze werd opgehaald. Op weg erheen kwam ik die man weer tegen in een golf karretje die haar al ging ophalen. Had een koelbox met handdoek bij zich, hij was beter voorbereid! Heel voorzichtig het liefje en haar baby opgepakt, in de koelbox gezet, beetje water
3, 2, 1, Bungy!!
Mooi uitzicht :-) erbij en helemaal goed! Was wel blij met mezelf, al zeg ik het zelf!!
Was echt niet te harden thuis, dus zodra ik thuis was hebben we het eten ingepakt (Jacq had een overheerlijke cous cous gemaakt, dat was ons avondmaal samen met een halve gerookte forel) dat we heerlijk samen op het strand aan het water hebben zitten oppeuzelen. Het was enorm druk nog, want het koelde gewoon niet af. De wind op het strand was ook nog warm, dus had weinig nut, maar was wel ff lekker zo. Thuis maar besloten om het luchtbed op te blazen, dat in de woonkamer te leggen bij de open balkondeur, fan aan op ons gericht, maar het hielp allemaal niet echt. De bries was gewoon warm, en we koelden maar niet af. Maar goed, we hebben wel geslapen, al slaap je niet diep natuurlijk en vanmorgen om 6 uur was het nog 34 graden in de woonkamer!! Later op de dag bleek dat het de warmste nacht ooit is geweest... 37 graden om middernacht, en pas om kwart voor 9 afgekoeld naar 30.7 graden... gelukkig is de cool change ondertussen doorgekomen en nu (dinsdagavond) is het een veel lekkerder 23
graden. Ff paar dagen wat koeler en dan weer achterin de 20 vd week geloof ik, stuk beter! Wel bizar, wij een flinke hittegolf en jullie een van de strengste winters ooit. Maandagochtend het NLse NOS journaal hier op TV gezien, en blijft toch bizar om te zien... en zijn eigenlijk wel beetje jaloers hoor, zo is het altijd wat!!
Nou goed, lang genoeg geluld... ben er klaar mee en ga het op de site zetten met fotootjes.
Tot snel weer!!
Advertisement
Tot: 0.114s; Tpl: 0.026s; cc: 11; qc: 23; dbt: 0.0712s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
Xander
non-member comment
Rare vogel
En als Apple nou zo'n vogel zou maken? Dan zou het die iKea zijn. Oké oké, heel flauw, maar jullie begonnen met Haast...