Advertisement
Steek je nek eens uit
Khan (camel driver) en ik brengen de lekkerste blaadjes op dromedarishoogte Op 11 juni om 6.25u tufte onze trein het station van Ahmedabad binnen. Deze keer stond er geen privévervoer of nonkel Jos ons op te wachten, maar begaven we ons dapper in het rickshawgewoel en baande ons molvormige mormel ons naar het hotel. Ahmedabad is vooral bekend dankzij de ashram die Ghandi daar oprichtte in 1937: dat moesten wij natuurlijk eens gezien hebben. De ashram (soort spirituele gemeenschap) wordt momenteel gebruikt als tentoonstellingsruimte over het leven en werk van Ghandi en nieuwsgierige neuzen kunnen eens binnenpiepen in zijn voormalig huisje.
Een ellendig lange busrit bracht ons naar Diu, een kustdorpje dat zijn charme als ex-Portugese kolonie heeft weten te bewaren. Een oud fort, verlaten straten, Portugese conversaties, een woest beukende zee en bovenal fantastisch eten maakten dat we ons hier meteen op ons gemak voelden. De eerste nacht sliepen we in de exclusiviteit van een oude Portugese kerk die tot guesthouse omgebouwd was: een unieke locatie met fantastische uitzichten vanaf het dak, maar onze portemonnee leidde ons voor de volgende nachten naar een gezellig Portugees familiehotelletje.
In Diu maakten we ook kennis met Bhupat, een onwaarschijnlijk kleurrijk figuur en zonder enige twijfel de grootste mafketel die we op onze
Kleurrijke familie
Sasan Gir NP, Gujarat provincie reis al tegenkwamen. Bij aankomst in het busstation had hij ons aangesproken over een "achterdeurtje"-safari naar Sasan Gir Nationaal Park voor een spotprijsje. Hoewel we achterdochtig waren en we meteen doorhadden dat hij een echte charlatan is, hadden we allebei wel sympathie voor hem en waren we ervan overtuigd dat hij het goed bedoelde. De safari interesseerde ons ook wel want we wilden natuurlijk de Aziatische leeuw zien. Bovendien heeft de overheid de parkinkom ridicuul verhoogd, was het de laatste openingsdag van het seizoen (alle parken zijn gesloten tijdens de moesson) en was de kans superklein dat we leeuwen zouden zien omwille van de regens, dus redeneerden we dat we ons broek niet konden scheuren aan een klandestien uitstapje voor geen geld met de geflipte Bhupat.
Een goedlachs Japans koppel zou ons vergezellen op onze safari en met ons vijven zetten we koers richting Sasan Gir in de aftandse roestig jeep van Bhupat, die over de gehele afstand van 45km nooit verder geraakt dan tweede vitesse. De grote baan werd kleiner en smaller, dan nóg kleiner en nóg smaller: de staat ervan verslechterde bij elke oogopslag. Na meerdere keren ternauwernood uit de modder geviermaalvierd geraakt te zijn, bleek een
Droom me daar is
4 dagen kamperen op een dromedaris in de verzengende hitte van de Thar-woestijn laatste modderpoel te veel van het goede. We maakten rechtsomkeer en kwamen op de terugweg een knalpot tegen die het modderspoor versperde. Bhupat stapte onverwijld uit en probeerde het ijzeren onding tetrisgewijs in de koffer te rammen. "Is this ours?" riepen we hem vanop de achterbank toe. "I don't know" zei hij terwijl hij het achterraampje openduwde en de uitlaat erdoor schoof zodat de koffer nu tenminste dichtkon (en natuurlijk was het de onze). Onze Japanse vriendin lag inmiddels dubbelgeplooid van het lachen en wist zich totaal geen houding meer. Onverstoorbaar reed Bhupat ons tot aan een dam waar we een aantal krokodillen zagen. Gisteren had een meisje hier twee leeuwen gezien, maar hoe we ook tuurden, staarden en loerden, de koning van de jungle hield zich verscholen. Bhupat bood heel behulpzaam en serieus zijn verrekijker aan, maar dat veroorzaakte alleen maar een lachstuip toen we ontdekten dat het een speelgoedverrekijker was waar we zo mogelijk nog slechter door zagen. We zouden in de namiddag wel leeuwen te zien krijgen, verzekerde Bhupat ons onbezorgd. Eerst tijd voor lunch in de refter van de lokale tempel, waar de voedselbedeling aan de gang was. We schoven aan voor een kwak van dit
Heilige boontjes
De tot guesthouse omgebouwde St. Thomas Church was onze overnachtingsplaats in Diu (de Christusfiguur, of windhaan, rechtsboven in beeld ben ik). en een kwak van dat, om vervolgens op de grond gezeten alles smakelijk tot bolletjes te knijpen met onze rechterhand en in onze plakkerige mond te schuiven. Daarna een tempelbezoekje, gevolgd door handjesschudden en fotoposeren met de locals die het fantastisch vonden dat die vreemde snuiters tot in hun uithoek geraakt waren en dan weer de jeep in. Nog geen 100 meter verder wou Bhupat vriendschap sluiten met de langur-aapjes die er duidelijk anders over dachten (een aap hield zelfs zijn armen beschermend voor zijn hoofd om het spervuur aan bananen te ontwijken), terwijl wij met moeite ons gezicht zo uitgestrekt mogelijk probeerden te houden. Nog eens 500 meter verder was het echter gedaan met de pret: de auto sputterde en sputterde, en viel stil. Lachend probeerde Bhupat opnieuw, gingen we weer 500 meter verder om dan weer stil te vallen. Geen nood, Bhupat zou het wel oplossen... Dit ging nog een aantal keren door tot de jeep onherroepeljk weigerde te bougeren. De Japanse was ondertussen hysterisch aan het gieren van het lachen bij het zien van Bhupat zijn smoel in zijn pogingen om de motorkap open te krijgen. Om een lang verhaal kort te maken: Bhupat ging op zoek
Zwaar geschut
Anne bewaakt het Portugese Fort in Diu naar diesel, maar bij terugkomst bleek dat er nog veel meer dan alleen een lege tank mankeerde. Ondertusen had de hoofdpriester van de tempel zich langs de kant van de weg over ons ontfermd en zijn chauffeur om thee gestuurd. Terwijl wij langs de baan in een leeuwenpark op een uitgerold tapijt thee zaten te drinken met "Baba", stopten voortdured mensen om de brave man zijn knieen te kussen of zijn zegen te vragen: van een absurde situatie gesproken! Toen de vruchteloze pogingen tot het doen herleven van de jeep definitief gestaakt werden, kregen we de unieke kans om bij deze bijzonder vervelende man te blijven slapen, wat we vriendelijk maar gedecideerd weigerden. Weer een safari zonder wilde beesten voor ons, maar niettemin een aparte ervaring die we niet snel zullen vergeten...
Palitana was onze tussenstop op weg naar Rajasthan. In de Jain Temple in Mumbai had een volgeling ons verteld over een heuvel die bezaaid was met Jaintempels, een van de heiligste plaatsen voor het Jainisme dat door slechts 0,4% van de bevolking beleden wordt en propageert dat de complete zuiverheid van de ziel zal leiden tot bevrijding. De Jain vasten en mediteren en lopen meestal op blote
voeten zodat ze geen leven (zoals een passerende mier) kunnen verwoesten. Dat wouden we toch eens gezien hebben. 's Avonds aten we echter iets minder koosjer en tegen de volgende ochtend lag ik te baden in koortsig zweet (als ik niet op de WC zat tenminste) terwijl Yves de avond ervoor alles al netjes had "uitgespuwd" in de WC. De 600 meter hoge klim over 3572 trappen in de opkomende hitte was er voor mij te veel aan: tot de top geraken had al mijn energie gevergd en de trappen afstrompelen kostte zo veel moeite (en tijd) dat we onze bus misten. De 863 tempels op de top, gebouwd over een periode van 900 jaar, konden ons ook niet immens bekoren, van een pechdag gesproken. Op de volgende bus kregen we (enfin Yves) tot overmaat van ramp nog discussie met een man die het vertikte om mij aan het raam te laten zitten, terwijl ik in de middaghitte lijkbleek zat te rillen van de koorts, klaar om over te geven (en vastbesloten om dat in zijn richting te doen). Halverwege had iemand toch de goedheid om van plaats te wisselen, zodat ik aan het raam kon zitten en Yves naast
Bhupat, king of the jungle
Sasan Gir NP, Gujarat provincie mij, bezorgd met vochtige doekjes mijn zweet afvegend en proberend wijs te geraken uit mijn geijl. Rajasthan bereiken bleek opeens een utopie, dus noodgedwongen sliepen we nog eens een nachtje in Ahmedabad.
De rit naar Udaipur verliep gelukkig iets beter met lagere koorts en minder diarree... Voor de Bond-fans is de stad misschien bekend als background in de film Octopussy, en voor de leken wordt de film ELKE avond gespeeld in bijna elk restaurant in de stad. Het overbekende maharadja-paleis dat normaal midden in een meer ligt, lag er in afwachting van de moesson droogjes bij, maar het City Palace schitterde in al haar glorie langs de kant van het droogstaande meer. 's Avonds pikten we nog een traditionele dansvoorstelling mee in een oude haveli (rijk gedecoreerde residentie) en 's anderendaags onderwierpen we onze nog fragiele magen en darmen aan een gezellige kookcursus waarin we ons de basisprincipes van de Indische kookkunst eigen maakten.
Onze volgende bestemming in de provincie Rajasthan stelde niet teleur. We waren speciaal naar de blauwe stad Jodhpur getrokken voor een blik op het Meherangarh Fort en dat stelde zeker niet teleur. Deze voormalige residentie van de maharadja is nu uitgebouwd tot een exceptioneel
Little Miss Sunshine
Mooi meisje dat ons de krokodillen aanwees in Sasan Gir NP. goed museum waar we enkele uren zoet waren. Gezelige binnenkoertjes wisselden elkaar af met kitscherig versierde audientiehallen, inkijkjes in het leven van de maharadja's en uitzichten over de blauwe stad. Jodhpur wordt zo genoemd omdat de huizen blauw gekalkt zijn met indigo, wat niet alleen de warmte buitenhoudt maar ook insectenwerend blijkt te werken.
Van Jodhpur leidde onze weg naar Jaisalmer, de gouden stad. In de woestijn aan de Pakistaanse grens kreunt deze stad onder de verzengende hitte, haar zandstenen gebouwen goud glanzend onder de infernale zon. Wederom wandelden we af en aan in het fort, maar de hoofdreden voor ons bezoek was een camel safari door de woestijn. Een "camel" bleek een dromedaris te zijn en de komende vier dagen hobbelden we onherkenbaar gesluierd door de woestijn, gehypnotiseerd door de ritmische tred van Mister Lalu en Julia. De dagelijkse routine in de woestijn stond ons wel aan: overdag zachtjes schommelen op het ritme van de "kamelen", 's avonds onder de blote sterrenhemel genieten van een woestijnwarm pintje en slapen met een half oog open uit angst voor slangen, wilde honden, schorpioenen en ander gespuis.
We weken af van onze route om in Bikaner naar de beroemde Rattentempel
Octopussy
Het voormalige maharadja-paleis dat omgebouwd werd tot luxehotel, Udaipur, Rajasthan of Karni Mata Temple te gaan kijken. Een tempel geinfesteerd door een rattenkolonie waarvan het spotten van een albinorat geluk zou brengen en mensen samendrommen in de hoop dat de viervoetertjes over hun eigen voeten zouden trippelen. Wij waren eerder gedegouteerd door het schurftige uitzicht van de beesten, waarvan wij gezien constante verzorging, onderdak, eten en drinken verwacht hadden dat ze er gezonder zouden uitzien. Af en toe opzij springen of abrupt de adem inhouden en dan was de kwelling over. Onze bus vertrok pas 's nachts dus hadden we nog tijd over voor het zoveelste fort: Junagarh. De groep Indiers met wie we de gids deelden had meer aandacht voor ons dan voor het fort, dat qua decoraties alle andere forten moeiteloos overtrof.
Onze laatste stop in Rajasthan bracht ons naar de hoofdstad van de provincie, Jaipur. Zonder enige twijfel de meeste smerige stad tot nu toe en met de meest opdringerige mensen, dus hielden we het bij een blitzbezoek: even de minaret beklimmen voor een uitzicht, eens door de oude stad, langs de bazaars en de belangrijkste bezienswaardigheden, om ons uiteindelijk te stationeren voor het Paleis der Winden of Hawa Mahal in de hoop op een spectaculaire
Udaipur
Vrouwen in een 'sari', de typische klederdracht foto.
Sinds gisteren zijn we in Agra, maar de geheimen van de Taj Mahal worden pas onthuld in onze volgende entry...
Advertisement
Tot: 0.267s; Tpl: 0.014s; cc: 26; qc: 110; dbt: 0.1387s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.4mb
Anoniem
non-member comment
Super!
Zoals jullie beschrijvingen van jullie Indië-reis hebben we nog niet vaak gelezen. Met voldoende aanpassingsvermogen, respect voor de cultuurverschillen, vele vleugjes humor, enz. is het weer uitkijken naar de nieuwe blog! Doe zo verder en blijf ons verrassen.