Advertisement
26 april
Na een vlucht van 3,5 uur kwamen Martine en ik aan in Antalya. Daar met de taxi naar Sabah Pension, wat we al gereserveerd hadden. De rest van onze medepasagiers ging verder met een touringcar om te genieten van hun all-inclusive vakantie. Wij belandden in een supergezellig pension! Een rondje Antalya historisch centrum gelopen en gegeten aan de baai bij 'Robbie Williams' met uitzicht op de bergen.
27 april
Na een heerlijk Turks ontbijt (broodjes, kaas, olijven, tomaat, komkommer, ei en turkse thee) hebben we gezocht naar een bus naar de Otogar (busstation) Het ging nog niet zo goed met ons orientatiegevoel, maar uiteindelijk zaten we dan toch in een dolmus (klein busje) naar de Otogar. Daar vandaan hebben we de bus naar Fethiye genomen, een ritje van vier uur door de bergen. Vanaf Fethiye de dolmus naar Ovacik en we zaten in het dorp waar de start van de Lycian Way zich bevindt. Het begon gewoon wat te regenen! Hallo, wij zaten hier toch niet in Schotland? Maar even een thee gedronken en gevraagd naar een leuk pension. We kregen een kaartje mee, maar onderweg tijdens het zoeken naar het pension stond daar ineens het
beginbord van de Lycian Way! Ons wandelbloed begon sneller te stromen en we besloten toch te gaan lopen. We hadden tenslotte een tent bij ons. Wel hadden we nog weinig water, maar de kaart beloofde een bron. Nou ja, deze bron was dus een diepe put met een klein laagje water, waar je met een emmertje in moest hengelen......
Wij hadden natuurlijk weer flink mazzel, want er kwamen net een paar Turkse mannen met hun auto aan, die die plek hadden uitgekozen om gezellig te gaan picknicken met een paar drankflessen. Ze boden ons meteen een glaasje water aan toen ze ons zagen prutsen met die emmer. Martine durfde ze ook nog water voor onderweg te vragen en toen konden we goed voorzien van water weer verder.
Het smalle paadje begon steeds meer te stijgen en we kregen prachtig uitzicht op het strand van Olu Deniz. Na twee uur lopen vlakbij wat geiten vonden we een perfecte kampeerplek. Een mooi egaal plateautje hoog boven de rotsen die uit zee staken. De tent stond binnen no-time en toen was het tijd om te koken. Bleek dus dat de gasbrander het niet deed. Oke, no problem, er was een kampvuurplek, dus dan
maar koken op vuur. Dat ging Martine nog best goed af!
Na deze paar kleine probleempjes die zo opgelost waren werden we ook nog even door het weer op de proef gesteld: onweer op zee, wind, hagel.....snel de tent in!!
28 april
Het weer was nog niet helemaal opgeklaard, maar we hadden een droog moment om de tent in te pakken. Niet veel later liepen we een steil klimmend paadje op in de regen....
Boven aangekomen zouden we prachtig uitzicht moeten hebben op de meest gefotografeerde berg van Turkije, maar die had zich verstopt in wat wolken. Gelukkig hield het wel op met regenen. De routemarkering liet ons even in de steek, maar na de kaart en de beschrijving goed te hebben bestudeerd, kwamen we toch weer op het juiste pad met nog een fantastische waterbron ook! En nog beter: we zagen blauwe lucht! Aangekomen in Kirme was het dan ook echt tijd om ons in te smeren met een hoge factor zonnebrand. Lekker geluchend en wat spullen laten drogen. Daarna door via Faralya, prachtige bloemenvelden en onze eerste landschildpad naar Kabak.
Daar konden we slapen bij Mama's Restaurant. Een wat oudere Turkse dame die ons van top
tot teen en van minuut 1 t/m de laatste minuut uitgebreid bestudeerde. Hier kwamen toch wel vaker westerse wandelaars?
Het was nog niet zo laat, dus we besloten nog de berg af te lopen naar het strand 200 meter onder ons. (en dus ook weer even een klimmetje terug) 's Avonds kregen we een flinke bonenschotel voorgezet en hadden we gezelschap van een duits stel dat ook de lycian way aan het lopen was.
Verder hadden we wat problemen met de deuren van de gang en de douche, maar het bleek natuurlijk weer om subtiliteit te gaan en niet om duw- en trekwerk. :-)
29 april
Na een goed ontbijt vertrokken we met gevulde waterflessen uit de dorpsbron richting Alinca. Dit betekende een drie uur durende klim naar zo'n 700 meter hoogte. Het was een prachtige tocht met mooie uitzichten op Kabak Valley en het strand. Heel mooi groen, bloemen in bloei en prachtig gekleurde rotsen. Twee kinderen in Alinca stonden vrolijk 'hello' en 'bye bye' tegen ons te roepen en even verderop zijn we rustig langs de weg gaan zitten met onvoorstelbaar mooi uitzicht op de kust met baaien. Goede lunchplek!
Even verderop splitst de Lycian Way
zich. Wij wilden voor de kortste en snelste route gaan, maar waren blijkbaar niet in staat het bord met de splitsing te vinden. De kaart volgende bleek toch dat we op de lange route liepen. Nou ja, oke, dan maar zo, kwamen we ook nog mooi langs Sidyma, waar een oude Necropolis zou staan.
Na een flink stuk zwoegen over een bloedhete asfaltweg, belandden we in een dorpje, waar iedereen ons graag de weg wilde wijzen. Eerst kregen we wat peulvruchten toegestopt van een vrouw en daarna wees ze ons het winkeltje. Even wat brood bijgekocht en van een ijsje genoten. Daarna wees ze ons de heuvel die we op moesten voor Sidyma. Bijna bovenaan hebben we even pauze gehouden. We kregen vrij snel gezelschap van een geitenhoeder. Die jongen sprak twee woorden engels en wij twee woorden turks, dus dat werd een bijzonder kwartiertje. Hij deelde z'n zonnebloempitten met ons, dus zo zaten we grotendeeld zwijgend en wat lachend naar elkaar met z'n 3-en zonnebloempitten weg te werken. Daarna wees hij ons de necropolis-dingen en boodt hij ook nog een plek om te slapen en te eten aan. Wij voelden ons echter een klein beetje ongemakkelijk, doordat de communicatie
niet echt verliep en wilden eigenlijk ook nog verder lopen, dus sloegen wij het vriendelijke aanbod af. Een uur na het dorp sloegen we onze tent op. Weer geprobeerd wat te koken op vuur, wat in dit wat grassigere gebied wat lastiger ging. Gingen er 's avonds ook nog allerlei beesten om onze tent scharrelen, waarschijnlijk bosvarkentjes.
30 april
Na het opbreken van de tent het veld overgestoken en niet echt het pad gevonden. Na wat 'kruip-door-sluip-door' kwamen we dan toch weer op de route. Niet veel later stonden we in een totaal geisoleerd dorpje, Bel. Een vrouw kwam de bergen weer in met een enorme bos takken op haar rug. Dat is het werk van de vrouw om hout uit het bos te verzamelen. Eigenlijk doen zij, wat wij hebben gezien, vooral het fysiek zware werk. De mannen zijn met geiten op pad of 'vergaderen' ergens in de schaduw.
Na Bel boog het pad weer vrij snel af richting de kust en na de volgende schildpad kwamen we niet veel later bovenaan een zeer steile afdaling terecht. Hier hebben we maar even ruim de tijd voor genomen, aangezien dat best heftig is voor je knieen met zo'n
grote rugzak op je rug. Heel veel hagedisjes en grote sprinkhanen zaten op deze dorre zuidhelling. Op een paar keer na, dat we uitgleden over de stenen met geitenschijt, zijn we verder prima beneden gekomen. Nog niet helemaal onderaan hadden we een goede lunchplek gevonden met prachtig uitzicht op zee. De verdere afdaling naar het dorp ging weer wat geleidelijker en daar waren we dan ook vrij snel. Nu volgde een stuk asfalt, wat toch wel weer langer was dan we hadden gehoopt. Vlak voor Pydnai kregen we nog een lift aangeboden, dus dat scheelde nog een paar honderd meter asfalt. Pydnai was weer een Lycische ruine. We zaten zonder water, maar volgens de beschrijving zou er water te vinden zijn vlak na de ruines. Nou dat zal dan wel, maar wij hadden nogal moeite met het vinden van het pad. Na een poging om door wat riet te lopen, vreesden we toch voor natte voeten en zijn we over de rotsige helling gaan lopen richting een kas. Echt een k..-helling. Na veel geploeter en twijfels of dit wel ergens heen ging stonden we vlakbij die kas ineens toch weer op de Lycian Way. We waren nu bij de delta
beland van de Esen Cay. (rivier) Weer totaal ander gebied met eucalyptusbomen. Gelukkig konden we bij iemands huis water uit een buitenkraan bijvullen in onze flessen. Daarna volgde een breed pad dwars door een schitterend natuurgebied. Wel flink veel water in deze delta, dus het was nog even lastig in het begin, maar het pad werd steeds meer pad en steeds minder rivier. Supermooi was het hier! En zo rustig, er was verder helemaal niemand. Na een pauze met heerlijk blikje zalm (leuke verrassing, Martine!), keken we dus even niet naar markering, maar dachten we uit de kaart op te maken dat we het linkerpad moesten hebben. Waren we ineens in een dorp! Zijn we er nu al? Nee, dit bleek een heel ander dorp te zijn en bleken we dus fout te zitten. Wel een winkeltje, dus dat was mooi, maar daarna volgde een lange wandeltocht over wegen tussen kassen door naar Letoon. Het leek net het Westland. Veel kinderen volgden ons en we kregen geplukte bloemen aangeboden. Later begonnen ze om geld te vragen, dus werd het wat minder gezellig. Na een paar duidelijke 'no's' dropen ze toch af. Ik geloof dat ze ons zo'n driekwartier gevolgd hebben!
Aangekomen in Letoon zagen we ook de archeologische site met wat pilaren en een theater. Vragend naar het pension wat boven Letoon Market zou zitten werden we steeds weer honderden meters verder gestuurd. Dachten we het uiteindelijk te hebben gevonden, bleek er volgens de mensen die in het centrum zaten helemaal geen pension in de wijde omtrek te zijn? We begrepen er helemaal niks van. Dat was effe flink balen, want we hadden avondeten nodig en een plek om te slapen. Dan eerst maar naar een restaurant om te eten. De eigenaar meteen ook even gevraagd naar slaapmogelijkheden en uiteindelijk mochten we de tent opzetten naast zijn parkeerterrein. Opgelucht de tent opgezet en daarna heerlijk gegeten in een restaurant, waar we de enige westerlingen waren en ook nog eens de enige vrouwen. Blijkbaar is uit eten gaan ook een mannenbezigheid?
1 mei
Vandaag liepen we verder naar Xanthos, waar ook ruines zouden zijn. Dit gedeelte van de route ging over asfalt en was dus eigenlijk een beetje saai. Xanthos zelf was wel mooi. Toen we de beschrijving verder lazen hadden we het idee, dat dit gedeelte van de route veel over wegen ging, dus besloten we in het
dorp onderaan Xanthos een bus te zoeken om ons naar Patara te brengen. Die vonden we vrij snel, alleen ging die niet helemaal naar Patara, maar naar de hoofdweg 6 km vanaf Patara. Daar stapten we uit en kregen vrijwel meteen een lift aangeboden naar Patara. Deze man vroeg naar welk pension we wilden, maar wij hadden geen idee. We hebben ons maar in het centrum laten afzetten en daar werden we direct door een jongen aangeproken of we soms in hun pension (Flower Pension) wilden verblijven. Niet veel later stond een Nederlandse familie naast ons, die er net bleken te vertrekken en ons vertelden, dat dit pension echt geweldig zou zijn. Daar hebben we maar op vertrouwd en dat bleek een goede keuze. We hadden een mooie kamer, waar we ook meteen even wat handwas konden doen en dat op het balkon konden laten drogen. (en 's nachts op een scheerlijn dwars door de kamer)
Daarna zijn we voorzien van informatie door de familie van het hostel en richting strand en ruines vertrokken. Dit waren echt de mooiste die ik heb gezien! Zo'n grote vlakte met allemaal oude poorten, pilaren, een enorm groot oud theater en daarachter duinen en
het strand! Bij het strand aangekomen hebben we eerst in de strandtent wat gegeten en daarna natuurlijk nog een duik in de Middelandse Zee genomen! Vanaf het ellenlange strand zijn we de duinen ingelopen richting de restanten van een hele oude Lycische vuurtoren. Vanaf daar de rest van de ruines bekeken en vooral het uitzicht vanaf de bovenste rij van het theater was geweldig. Dit werd nog eens mooier, toen ook net toen de moskee begon te zingen en we gezelschap van geiten kregen.
's Avonds kookte de familie heerlijk voor ons. Een stoofpotje met vlees, kaas en heel veel groente. Echt superlekker!
2 mei
Vandaag pakten we de Lycian Way weer op vanaf Patara. Het was nog even zoeken naar de route vanaf het pension, maar we liepen meteen goed. Al vanaf het begin hadden we gezelschap van een hondje en die liep ons vrolijk voor het pad op. Eerst een nogal smal paadje door struikgewas en daarna een wat breder pad, wat redelijk vlot liep. We hadden de hond Mehmet genoemd, aangezien we dachten dat hij van Mehmet Hotel was, waar vandaan hij ons gezelschap hield.
Niet alleen wij hadden het heet en waren dorstig, want
Mehmet dronk ook meteen het water van de eerstvolgende bron op het pad.
Na een paar uur lopen zagen we een oud aquaduct in de verte. Daar kwamen we wandelaars van de andere kant tegen, die ons vertelden dat het hondje van Seaview Hotel was en Zilly heette. Wij zeiden ze dat zij dan beter nu de hond mee konden nemen, aangezien wij niet meer in Patara terug zouden komen. Maar ja, dit bleek een trouw hondje en hoewel een van die vrouwen hem stond te lokken met wat lekkers te eten, koos hij toch om ons verder te vergezellen. Oke, prima, maar zag deze hond wel dat wij een grote rugzak op onze rug hadden en dus niet zoals de mensen met een daypack terug zouden komen bij zijn hotel?
Na het aquaduct volgde een dorre helling met struiken waar we nog een uur over een smal paadje moesten lopen. Daarna kwamen we uiteindelijk aan in Akbel. Tijd voor een ijsje! Vanaf hier zouden we de dolmus naar Kas nemen. De eigenaar van het winkeltje zette twee krukken voor ons buiten, zodat we zittend ons ijsje konden opeten en daarna konden wachten op de bus.
We zaten alleen met
een probleem, dat die hond nu zo ongeveer letterlijk aan onze voeten lag. Misschien kon die verkoper helpen om ervoor te zorgen dat de hond niet bij ons in de bus zou springen. We gingen tenslotte op doorreis en dan zou ie niet zo makkelijk meer terug bij z'n hotel in Patara kunnen komen.
Na lang wachten, kwam dan eindelijk de dolmus naar Kas. We zagen Zilly meteen hard wegrennen, dus stapten snel het busje in. Zijn we nog geen vijf minuten aan het rijden, zegt Martine ineens: "die hond zit er toch in". Bleek die achter onze tas te zitten en er dus toch nog bij te zijn gesprongen. De buschauffeur geprobeerd uit te leggen dat hij moest stoppen en die hond eruit moest, wat gelukkig nog lukte ook. Zo, Zilly eruit gezet en wij rustig door richting Kas.
We hadden van het pension in Patara een doorverwijzing gekregen naar een goed pension in Kas en vertrouwden daar maar op. En zo belandden we in Santosa Pension met prachtig uitzicht over de vallei.
We zijn meteen Kas ingegaan om wat rond te kijken. Een heel sfeervol stadje in een mooie baai!
Na het haventje en wat gezellige straatjes belandden
we al vrij snel bij een jongeman die ons aansprak. Hij bood ons thee aan en we hebben gezellig zitten kletsen. Hij, Recep, beheerde samen met Osman een winkel met kleden. Ze hoefden niet echt hard te werken, want liefhebbers vonden hun weg naar hun winkel toch wel en telden dan ook een paar honderd euro neer voor zo'n kleed. Alle tijd dus om twee blonde dames uit te dagen voor een potje backgammon, wat ze daar dan ook de hele dag zitten te doen. Na de backgammon kwam nog meer thee en een aanbod om mee te eten die avond. Dat hebben we gedaan en even later zaten we boven in dat huis met z'n vieren aan een hele grote omelet met van alles erin. Een goed vullend maaltje, waarvan Recep zei, dat het maar simpel was. Daarna voor de deur nog een kopje thee gedaan en niet veel later richting ons pension.
3 mei
Aangezien we gisteren meer hadden gesocialised dan rondgekeken in Kas besloten we vandaag nog even in een paar uur een speed-tour te doen. Nog naar een sarcofaag geweest en het theater, wat heel mooi uitkeek op zee.
Daarna zijn we naar de
otogar gegaan en op de Antalya-bus gestapt richting de zuid-oost kust. We zouden er bij een bepaade kruising uitmoeten naar het dorp Karaoz, waar we de Lycian Way verder wilden lopen.
Werden we er dus midden in de bergen uitgezet en bleek die andere bus ineens niet meer te gaan. We kregen wel een taxi aangesmeerd. Die wilde ons voor 50 lira (25 euro) wel brengen. Wij gingen akkoord, aangezien het nog best wel een eind weg was. Toen kwam die man er ineens op terug en zei dat hij eigenlijk wel 70 lira moest vragen, aangezien het toch wel 50 km rijden was. Wij hadden het idee, dat we eigenlijk met die 50 lira daarom al te veel betaalden en hij er meer probeerde uit te halen. We hielden voet bij stuk en werden uiteindelijk voor 50 lira naar Karaoz gereden. Dit was wel even anders na de gastvrijheid van aangeboden liften, maaltijden en thee. Maar goed, had die man ook weer wat verdiend.
In Karaoz nog lekker gegeten in een restaurantje aan het strand, onze flessen volledig bijgevuld, want we zouden een waterloos stuk tegemoet gaan. We volgden drie uur lang een pad richting de vuurtoren bij Cape
Chelidonia. Een droomplek om 's avonds de tent op te zetten. En we bleken niet de enigen te zijn, die dat wel een leuke overnachtingsplek vonden. Bij de vuurtoren zaten al twee Turkse jongemannen uit Istanbul: Umit en Bisan. (schrijf je vast anders) Zij waren van plan in de open lucht te gaan slapen, dus schonken ons het meest vlakke stukje om de tent neer te zetten. Hierna genoten we van een prachtige zonsondergang. De jongens maakten een reuzekampvuur om daar worstjes op te braden. De vuurtoren ging ook aan, maar dat bleek dus maar een lullig lampje te zijn wat aan- en uitknipperde. Oke....
Maar goed, de sterrenhemel maakte het helemaal goed! Zo mooi! We hebben lang bij het kampvuur gezeten en zijn daarna onze tent ingekropen.
4 mei
Umit en Bisan hadden wat minder goed geslapen, aangezien ze lek waren geprikt door de muggen. Het was gelukkig niet koud geweest. Ze gingen dus weer vrij vroeg op pad, terwijl wij net ons ontbijt op hadden en de tent nog moesten afbreken.
Daarna begon meteen een steile klim een rotsige helling op met prachtige uitzichten op de vuurtoren en de vijf rotseilanden in zee. Deze plek was
heel mooi, maar het pad richting Adrasan, waar we heen liepen, waren we op een gegeven moment wel flink zat. Echt pad was het ook niet te noemen en het ging maar omhoog en omlaag, omhoog en omlaag. Gelukkig hadden de jongens voor ons extra steenmannetjes neergezet, zodat we het 'pad' enigszins konden volgen. We schoten geen meter op en het water begon ook al aardig op te raken. In nogal dorstige toestand zagen we iets van een dorp heel erg in de verte liggen. Shit, nog zo ver! Een beetje als een zombie liepen we het smalle paadje op de beboste helling af en toen zag ik......oude hutjes van een Camel Farm! En water!!!!! Meteen een liter weggedronken en de flessen weer bijgevuld. Na een pauze op een breed pad richting het dorp afgedaald. Nu ging het ineens vrij snel.
In Adrasan hadden we met Jet afgesproken, die vandaag met het vliegtuig in Antalya was geland. We waren benieuwd of de afspraak bij Atici pension goed zou verlopen, want de telefoon van Martine was helaas per ongeluk gelocked.
In Adrasan bleek dat afgeproken pension een beetje wat duurder hotel te zijn en begrepen we niet helemaal waar we dan
de tent zouden kunnen opzetten. (de site van de Lycian Way schreef dat je bij dit pension op het grasveld zou mogen kamperen) We besloten een andere overnachtingsplek te gaan zoeken en daarna voor Atici te gaan zitten om op Jet te wachten.
We vonden een goedkoper hotel met een goede kamer. Toen ik richting Atici liep om op Jet te wachten kwam ik Umet tegen! Zij bleken een heel stuk verderop in een pension te zitten. Na wat gekletst te hebben, is hij voor mij navraag gaan doen hoe laat bussen uit Antalya aankomen. Bleek er die dag dus maar eentje te zijn gegaan, voordat Jet landde! Oh jee, wat nu? Wat zou ze doen: in Antalya blijven of een taxi nemen? Umet boodt aan om met zijn telefoon naar Jet te bellen. Daarvoor moest ik wel terug naar ons hotel om te kijken hoe het heette en haar nummer op te zoeken. Daarna samen met Martine op zoek gegaan waar Umet en Bisan zouden zitten. Echt dus helemaal aan de andere kant van de baai! Maar wel supergezellig met chill-zitjes op het water. We kregen meteen thee aangeboden en mochten Jet op zijn mobiel bellen. Die bleek dus
net uit de taxi uit te stappen en in Adrasan te staan! Super dus!
Niet veel later konden we haar oppikken bij Atici 2 hotel (bleek er dus nog eentje te zijn) en zijn we naar ons hotel gelopen om daar ook nog wat te eten. Kregen we nog een verrassing: een familie met twee dochters, die op het Da Vinci zitten, bleken hier ook te zitten! Wat is de wereld toch klein. Van 1 van die meiden ben ik ooit mentor geweest en de andere had Jet nu in de klas.
Aangezien de muggen de aanval op ons begonnen in te zetten, zijn we naar onze kamer gegaan, maar daar bleken ook nog vriendjes van die muggen te zitten....
5 mei
Na een goed ontbijt begon onze tocht richting Olympos. Al vrij snel liepen we achter Umet en Bisan en liepen we dus met z'n vijven verder, vlak na een overstekende krab.
De markering liet ons al vrij snel in de steek en wat is het dan handig zeg, als je Turks sprekende jongens bij je hebt! Zij steeds bij wat locals en geitenherders vragen en na wat gezoek uiteindelijk weer op het juiste pad beland! Door
het gedwaal had Jet mooi wel haar eerste schildpad te pakken, die op een grasstukje liep.
Na een korte pauze gingen de jongens voor ons uit, want een hele lange klim volgde. Wij liepen met iets zwaardere tassen en kortere benen, dus deden er wat langer over. We liepen een prachtig beboste kloof in, die ons na flink wat zweetwerk op een mooi plateau bracht met verre uitzichten! Daar hield iedereen die dit pad bewandelde de lunchpauze, dus wij ook.
Na de pauze volgde een hele lange afdaling, want we moesten terug naar sealevel. Het bos begon na een tijd wel wat te benauwen, wij wilden weer uitzicht! Na een slang en flink veel gestruin tussen deze 'strawberry trees' zagen we dan eindelijk weer wat rostpunten, hoorden we de bosuil en niet veel later keken we bovenop Olympos. Het laatste stuk was erg steil, maar dan stonden we ook snel beneden. Vanuit Kas hadden we Orange Pension aangeraden gekregen, dus hier zijn we maar naar gaan zoeken. Alle pensions hier zijn treehouses en Orange Pension bleek dat ook te zijn. Umit en Bisan zaten hier ook, dus dat was helemaal gezellig. Zij kozen voor een duik in de zee, wij
eerst voor wat rust en daarna om de ruines te bekijken, want hier waren weer veel oude Lycische restanten te bewonderen. Misschien eigenlijk wel net zo mooi als Patara, maar dan totaal anders. Deze ruines stonden niet in een open, ruime vlakte, maar waren overwoekerd door het bos. Dat had ook wel iets moois. Het strand was ook schitterend, maar een duik zo laat in de middag in de zee, nee, dank je.
's Avonds was er in Orange Pension een lopend buffet met vis. Erg lekker. Daarna hebben we nog in de buurt bij de vuurkorf zitten chillen op van die lage banken. Laatste avondje met Umet en Bisan, want zij zouden hier stoppen met de Lycian Way. Dus nog even het Turkse bier (Efes) gedronken als afsluiter.
6 mei
Vanaf Olympos liepen we de volgende dag over het strand en na het (door mij) minder subtiel oversteken van een rivier (hoe dan Jet en Martine dat zo soepeltjes?) kwamen we aan in Cirali. Vanaf hier liepen we doodleuk een verkeerde asfaltweg op, maar gelukkig zijn we op tijd op de kaart en in het boek gaan kijken. We waren al twee keer door locals gewaarschuwd, dat
het niet naar de eeuwig brandende vlammen zou gaan, maar ja, eigenwijs he.
Daarna zaten we dus wel op de juiste weg richting die vlammen. Er zit een heleboel gas in die berg en dat zorgt ervoor dat er altijd vlammen branden. Vroeger schijnen ze best hoog te zijn geweest en konden schepen er zelfs gebruik van maken ter orientatie.
Onderaan de beklimming was een soort mini-festival, waar we nog hebben genoten van Griekse dansers en mooi gemaakte muziek.
Daarna tussen de dagjesmensen omhoog gelopen naar die vlammen. Het rook er flink naar gas, maar wel indrukwekkend dat die vlammen daar maar gewoon branden en blijven branden.
Er waren Lower Flames en Upper Flames. Aangezien wij gewoon de Lycian Way volgden, leidde dat ons ook naar de Upper Flames, waar het aanzienlijk rustiger was.
Gelunched met supermooi uitzicht en daarna afgedaald in een prachtige kloof met een rivier. Die moesten we verderop ook nog oversteken, dus dat werd schoenen uit en sandalen aan.
Daarna was het nog flink zoeken naar het dorp, waar we boodschappen zouden kunnen doen. Bleek er dus geen winkel te zijn, maar we kregen wel gratis brood (ekmek) bij een restaurant. Konden we ook meteen ons
water bijvullen en liepen we verder langs picknickend Turkije opweg richting Beycik.
Redelijk wat verhardere wegen en ik had wat last van m'n knieen, dus dat was niet superrelaxed. Eindelijk weer een bospad en toen meteen een goede tentplek gevonden vlakbij een bron.
We konden koken!! (Jet had nl. haar gasbrandertje nog meegenomen) Met ook nog eens de luxe van water voorhanden hebben we 'uitgebreid' gegeten. We hadden nog wat chips als voorgerecht en hebben daarna een soepje gemaakt. Daarna nog heerlijk kaaspasta en een bakkie kamillethee!
7 mei
's Ochtends vervolgden we onze weg richting Beycik. Het was vooral stijgend, want we gingen tenslotte richting de Olymposberg, die we al mooi vanaf het strand van Olympos hadden zien liggen. Dit moest het hoogste punt van onze wandeltocht worden en mooie uitzichten werden ons beloofd in het boek.
Er was wat verwarring, aangezien er op dit stuk van de Lycian Way hergemarkeerd was en het oude pad niet meer geldig was. Maar ja, liepen we nou op de nieuwe of op de oude route?
Gelukkig lieten we ons niet gek maken en klopte ons richtingsgevoel aardig. Na een stel heel erg vervelende blaf- en gromhonden vonden we Beycik
op eigen houtje. Het weer was helaas wat betrokken, waardoor we de Olympos niet meer mooi konden zien. We moesten de weg volgen omhoog en hoopten op een lift, maar helaas zaten de auto's op weg naar boven allemaal vol.
Maar bovenaan werden we flink beloond, want er was een winkeltje en een goed restaurant met uitzicht! We zouden hier de laatste keer kunnen inslaan, voordat we de berg opgingen, dus kochten flink wat in. Daarna zijn we bij het restaurant met uitzicht gaan zitten. Ik weet niet of ze hier aan openingstijden doen, maar de meneer ging speciaal voor ons zo aan het einde van de ochtend aan de slag. Overal haalde hij wat eten vandaan.
En een lekkere maaltijd dat we kregen! Thee met turks fruit, brood, salade, gegrilde aubergines en pepers met yoghurt, friet en vis! Echt heerlijk gegeten. We zaten wel tegen een berg aan te kijken, waar de bewolking steeds lager kwam te hangen.
Tegen de tijd dat we vertrokken werden we gevolgd door een vieze grote hond. De nieuwe Zilly zeg maar...
We waren het bos nog niet in of het begon te regenen. Balen, maar ja, hopen dat het maar snel voorbij zou
zijn. Na een kwartier lopen hoorden we gerommel in de verte en trokken we de conclusie dat het flink aan het onweren was daar boven op die berg. Hmm..niet echt verstandig om in dat soort omstandigheden de bergen in te trekken. Na wat getwijfel besloten we het risico niet te nemen en proberen te liften naar de kust om de route verderop weer op te pakken. Het regelen van een lift ging niet echt soepel en toen besloten we de weg naar beneden maar te beginnen met aflopen. Toen het enorm begon te stortregenen konden we net iets vinden om onder te schuilen, vlakbij een moskee. Twee tellen later kwamen drie mannen aangerend, die een gebouw daar vlakbij inrenden en wuifden naar ons, dat we ook mochten komen. Zij bleken aan de weg te werken in het dorp en hier hun tijdelijk onderkomen te hebben. Er stonden vier bedden, een tv, picknicktafel en een potkacheltje. Die ging meteen aan, zodat we konden opwarmen en opdrogen. We kregen echte Turkse Thee in twee theepotten aangeboden en een soort van pennywafels. Zij leerden ons wat turkse woorden door dingen aan te wijzen en wij hun wat nederlandse woorden op dezelfde manier. Nu
staat daar dus op een krant 'pennywafel' geschreven, zodat ze dat aan de volgende verzopen nederlandse lycian way wandelaars in het nederlands kunnen aanbieden.
Het regende op een gegeven moment wat minder en we besloten verder te gaan. Net toen kwam er een auto aangereden en ik rende zwaaiend die kant uit en hij stopte ook nog. Konden we gewoon direct mee!! Deze mannen reden door naar Kemer en daar konden wij overstappen op een bus naar Goynuck. Dit bleek voor de helft een verzameling van resorts te zijn, aan onze medebuspasagiers en de stopplekken van de bus te zien. Wij stapten uit in het 'echte' dorpje en gingen op zoek naar een pension. Het werd uiteindelijk een hotel, waar ze ons een gunstige prijs boden voor een nacht slapen en ontbijt.
8 mei
Het was prachtig zonnig weer bij het ontbijt, dus we gingen weer vol goede moed op pad. Wel wat bewolking in de bergen, maar ja, dit was tenslotte Turkije, dus we zouden toch niet weer in de regen belanden?
We vonden onze weg de kloof bij Goynuck in en zagen weer de eerste Lycian Way bordjes. Mooie poeltjes met water en wat watervalletjes leidden
ons de canyon in omhoog. We waren echt nog geen uur op pad of we hoorden gerommel in de verte en zagen donkere wolken. Nee, niet weer!
En ja hoor, niet veel later stonden we in de plensregen en het onweer wat gewoon precies in die kloof zat. Je zag de bliksem inslaan op de rotspunten boven ons. Oeps.
Het onweer klonk ook nog eens tien keer zo heftig, omdat het een flinke echo naliet in die canyon.
Oke, geen paniek, we zitten nog laag en veilig in het bos. Wat doen we? Ziet het er daar in de verte niet lichter uit? Ja, volgens mij wel.
Na wat getreuzel hebben we besloten toch te gaan lopen, aangezien deze bui de kloof uit kon richting zee en we dus hoopten dat ie niet zou blijven hangen.
Nou de bui bleef dus best wel hangen, alleen vertrok het onweer gelukkig wel richting het zuiden. Op de momenten dat het even stopte met regenen hebben we snel wat gegeten. Echt pauze houden kwam er niet van. Op deze route zaten ook totaal geen schuilmogelijkheden.
Na een lange klim de canyon uit, kregen we supergoed uitzicht op de baai van Antalya! We waren
ook zo blij, nu we bij die rotspunten zaten, dat het onweer weg was.
Vanaf hier was het niet meer echt pad te noemen, maar moesten we klauterend een rotshelling op naar een hoger punt. Nou, dat kon soms maar net met die grote rugzakken.
Jet en ik waren boven toen we aan de andere kant net zoveel rots zagen. Jet besloot alvast te beginnen met afdalen en ik wachtte op Martine. Dat duurde en duurde maar en ik begon me een beetje ongerust te maken nadat een paar keer roepen ook geen reactie opleverde. M'n tas neergezet en weer terug gegaan. Gelukkig zag ik haar vrij snel. Ze bleek de markering kwijt te zijn geraakt en helemaal verkeerd te zijn gegaan.
Aan de andere kant gingen de rotsen al vrij snel in bos over en werd het makkelijker lopen. Een paar waterbronnen volgden en niet veel later stonden we op een serieus breed pad: eindelijk! Vanaf hier zou het nog 8 km zijn naar Hisar Candir en we besloten flink door te stappen om dat te halen. We wilden liever niet in die nattigheid kamperen en bovendien hadden we het behoorlijk koud gekregen.
Toch nog even getwijfeld bij een
perfecte kampeerplek, maar besloten om door te lopen. Verderop dachten we ineens de moskee te horen, maar dit was wel heel ander soort gezang. Dit was operagezang in de bergen. We zagen in de verte een auto staan en toen we daar dichterbij kwamen bleek het daar inderdaad vandaan te komen. Twee jongemannen uit Antalya waren hierheen gereden om wat te schieten op steentjes en om opera te oefenen, omdat het hier zo mooi galmde. Ze stonden op het punt om terug te rijden naar Antalya en wij mochten mee! Dat verzin je toch niet, een auto midden in het bos na zo'n uitputtende dag, die ons rechtstreeks naar Antalya kon brengen! En zo reden we de finish van de Lycian Way over per auto! Het dorp was echt totaal uitgestorven, dus het was maar goed dat we direct door konden naar Antalya.
Super dichtbij Sabah Pension afgezet en daar konden we ook nog direct. We hadden wel wat bekijks met onze smerige broeken en schoenen. We zaten echt onder de modder van deze dag!
Na een heerlijke douche wat gaan eten in het zelfde straatje en gaan slapen.
9 mei
Heerlijk uitgeslapen (tot 8 uur..:-)) en rustig
ontbeten. Daarna zijn we Antalya ingegaan om Jet nog even de bezienswaardigheden te laten zien en te 'shoppen'. Nog door het oude haventje gelopen en alvast een goed restaurant ontdekt met prachtig uitzicht op de bergen om die avond te eten.
We wilden nog naar een Turks badhuis. Eerst bekeken we er eentje vlak om de hoek, die heel oud en mooi was, maar er was verder niemand te bekennen, dus we vonden het niet echt wat.
Toen zijn we naar een andere gelopen, waar mannen en vrouwen ook gescheiden gebruik maken van het badhuis. Daar was ook wat meer volk, hier kwamen de locals ook zelf. We kregen een mooi doekje en slippers en mochten het badhuis in. Je moest zittend water over je heen gooien. Daarnaast heb ik me nog overgeleverd aan een scrubsessie van m'n hele lichaam. Echt de vellen kwamen er af zetten! Daarna werden onze haren nog even flink ingesopt en uitgespoeld. Na het Turkse bad ben ik ook nog voor de oliemassage gegaan. Heerlijk toch na die twee weken wandelen? Ze kon het echt supergoed! Heerlijk ontspannen kon ik me weer omkleden en zijn we nog wat rond gaan lopen in Antalya.
Daarna naar
het restaurant gegaan en naast een heerlijke maaltijd ook genoten van onze laatste avond in Turkijke met uitzicht op bergen en zonsondergang binnen handbereik.
Het in slaap vallen ging daarna wat minder makkelijk, want bij de overburen was een bruiloft met nogal harde muziek aan de gang. Toch heerlijk geslapen het laatste nachtje in Turkije.
10 mei
Na het ontbijt rustig onze tassen ingepakt en uitgecheckt. We hadden een transfer naar het vliegveld geregeld bij het pension en waren zo behoorlijk vroeg aanwezig. Dus we konden ons nog even vermaken met mensen bekijken voordat we in ons vliegtuig richting Amsterdam vertrokken. Het mooie Turkije achter ons latend..
Advertisement
Tot: 0.063s; Tpl: 0.021s; cc: 8; qc: 24; dbt: 0.0309s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Fraukje
non-member comment
wat een verhaal!
Hei, hei, Tjeeeeeeeeeee wat een verhaal, werd al moe van het lezen haha!!! Jij hebt je dus wel vermaakt!!!! We spreken snel af, han det bra og klem fra Fraukje