Advertisement
Published: January 10th 2008
Heel vroeg op 26 december werden Judit en ik door haar broer afgezet op Schiphol. Vlucht naar Malaga, bus naar Granada en bus door zeer bochtig berglandschap naar Capileira. Daar begon onze wandelweek in de Alpujarras, georganiseerd door de SNP. Twee andere Nederlanders hadden precies hetzelfde wandelarrangement geboekt.
Laat kwamen we aan in ons eerste hotel, waar naar ons idee een tweeling achter de bar stond. Twee oude mannetjes tussen de ham, die daar echt overal aan het plafond hing. ’s Avonds lekker gegeten en vroeg gaan slapen.
De volgende dag deden we vanuit het hotel een rondwandeling langs 3 witte Moorse dorpjes. (Capileira, Bubion en Pampaneira) Eerst dalend door de dorpjes en na een lunch met Spaanse omelet in Pampaneira stijgend aan de andere kant van het dal met prachtig uitzicht op de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Lekker zonnig weertje, zoals de hele (wandel)week en zelfs nog even in t-shirt de laatste helling beklommen! Drankje op een terrasje en een beetje toeristenwinkeltjes door slenteren in het dorpje. ’s Avonds weer patat bij het eten…dacht ik een weekje gezond te gaan eten…maar allemaal wel erg lekker.
De volgende ochtend begon onze wandeling met een steile klim. Bovenaan gekomen prachtig
uitzicht over de gehele vallei. We hebben ook de eerste sneeuw aangeraakt!! Judit had gewonnen, want we deden wie het eerst de sneeuw zou aanraken en terwijl ze doorhad dat ik was afgeleid door de enorm duidelijk routebeschrijving van de SNP, raakte ze zomaar het eerste laagje sneeuw aan!! Na bossen van steeneik liepen we nu door een herbebossingsgedeelte en kwamen we om de hoek van de berg aan in Capeilarilla, waar we met uitzicht op een hard werkend mannetje in het veld onze lunch hebben opgegeten. Heerlijke broodjes met kaas en sardientjes in tomatensaus! Daarna daalden we af naar Pitres met een gezellig marktje en daarna het saaiste dorpje van de route, maar wel met de eerste enthousiaste kat, die door mij wel geaaid wilde worden.
Verderop nog weer lekker in de warme zon pauze gehouden en daar probeerde een man op een soort van kleine tractor nog indruk op ons te maken door in een snelle bocht over wat struiken heen te rijden. De terugweg besloot ie toch iets anders te nemen…
Het laatste stuk ging door een heel schattig klein dorpje en daarna zagen we boven ons onze eindbestemming van die dag liggen: Portugos. Aan de rand
met enorm uitzicht op de vallei stond een hotel en voor de grap zeiden we, dat het wel heel leuk zou zijn als we daarin zouden slapen en een balkon met uitzicht op de vallei zouden hebben. En ja, de SNP mag dan misschien wat minder verstand hebben van T-kruisingen en Y-splitsingen, maar goede hotelletjes uitzoeken kunnen ze zeker wel! We zaten dus in dat hotel! Met verbrande koppen ’s avonds de prachtige zonsondergang bekeken!
Niet alleen onze gezichten waren trouwens rood, maar ook de waterval in de buurt bij dit dorpje, waar heel veel ijzer in zat. Zag er bijzonder uit en nog een mooi kapelletje erbij ook.
De volgende dag volgden we de GR 7 naar Trevelez. Niet dat dat de bedoeling was, maar we waren de routebeschrijvingen een beetje zat en dit was echt een hele mooie wandeling naar het volgende dorp, waar de SNP voor ons een hotel had gereserveerd. Met uitzicht op de hoogste toppen van de Sierra Nevada liepen we door steeneikenbos en langs koeien. Qua weer was dit de slechtste wandeldag, want het werd ’s middags gewoon even bewolkt, echt belachelijk! (wij houden meer van strak blauwe lucht)
Verder volop sneeuw langs de
route. We kwamen dan ook aan het einde van de dag aan in het hoogst gelegen dorpje van Spanje, bekend om zijn hammen: Trevelez. Hier had ons hostel een dakterras met uitzicht op de rest van het dorp en de vallei. Is niet verkeerd om daar met je voetjes tegen de railing met een sapje en een zak chips te zitten!
De volgende dag kon je kiezen uit drie verschillende rondwandelingen in de omgeving en wij gingen natuurlijk voor de route omhoog richting de hoogste berg van de Sierra Nevada, de Mulhacen. Er wel vanuit gaande, dat we niet zover konden komen, zoals de route omschreef, aangezien er in de winter veel sneeuw ligt. Toch kwamen we nog behoorlijk hoog! Na een klimmetje omhoog een acequia gevolgd en daarna nog tussen wat jagers met megagrote geweren gelopen, bleken we verkeerd te zitten, oeps…maar al snel zaten we omhoog klauterend tussen de dennenboompjes weer goed. Het pad was nu al een en al sneeuw. Aangekomen aan de rand van een kloof en met uitzicht op de toppen heel dicht bij, zakten we toch wel een halve meter weg in de sneeuw en besloten we dat dit het eindpunt van de route
maar moest zijn. Vanwege de veiligheid, maar ook omdat sneeuw in je schoenen niet zo lekker is. We hebben daar heerlijk geluncht met ham uit Trevelez en supergeweldig uitzicht!
En heb je dat hele end omhoog gelopen, sta je daarna gewoon weer binnen een paar uur beneden in het dorp. Nog wat rondgekeken daar en het zoveelste kopje kamillethee gedronken.
De volgende dag verlieten we Trevelez en klommen we omhoog tot zo’n 2000 meter. De beschrijving was weer lekker vaag, maar wij waren inmiddels iets meer in staat om de SNP-manier van routes beschrijven te begrijpen en kwamen dan ook aan op een prachtige lunchplek met uitzichten tot in Verweggistan. Wij wisten dat die twee anderen die de SNP-route liepen, de beschrijvingen ook net zo duidelijk vonden als wij, dus we waren benieuwd of zij het ook konden vinden.
Een langzame afdaling naar Berchules begon. Natuurlijk liepen we vlak voor het einde weer verkeerd, maar die andere twee bleken het nog extremer te hebben gehad: die waren uiteindelijk maar dwars door de weilanden gaan lopen en kwamen daarna alsnog in een verkeerd dorp aan. En zo heb je weer wat gespreksstof voor ’s avonds tijdens het eten. En dit was
helemaal een speciaal avondeten, want het was oudejaarsavond! Het begon al met een tasje met verrassingen in de vorm van toeters, maskers, slingers etc..
Wij zaten aan tafel met behalve de andere twee SNP-wandelaars ook nog met een jong Nederlands stel. Na deze gezellige maaltijd stonden we met z’n allen voor de tv waar de klok twaalf uur zou slaan en moesten we bij elke slag een druif naar binnen werken. Dat zou dan voor elke maand in het nieuwe jaar geluk brengen. Helaas ben ik bang dat het bij mij ergens in oktober misgaat, want na de twaalf klokslagen zat ik nog op m’n 10e druif te kauwen.
Champagne erbij en gelukkig hier maar een enkele vuurpijl de lucht in, niet zo’n bende als in Nederland..
Op nieuwjaarsdag onze laatste wandeling in de omgeving van Berchules. Deze ging een kloof in waar een ruïne stond van een oude zijdefabriek van de Moren. Ook eindelijk twee Spaanse steenbokken gespot! Terug liepen we langs een acequia. Daarna was het heel ingewikkeld om nog ergens een klein hapje te eten en na de plaatselijke dorpskroeg, waar ze naar ons idee maar 1 keer per jaar schoonmaken, hebben we toch in ons eigen
hotel maar een broodje gegeten. Daarna de bus naar Granada gepakt, waar we in het donker aankwamen bij ons hostel tegenover het Alhambra. Daar ging het heel goed met de sleutel van de kamer die we kregen….er moest zelfs een oud mannetje aan te pas komen om de deur open te krijgen. Nou, dat vonden we niks en toen kregen we een andere kamer. Snel slapen, want we waren best wel gaar.
De volgende dag gingen we even bekijken of we nog ergens die dag of de volgende dag het Alhambra in konden, want we hadden geheel tegen de adviezen in niet gereserveerd. Nou, die dag stond er dus echt een rij van hier tot Tokio! Dus wij maar de stad in en daar alle bezienswaardigheden in de regen (!!) bekeken. Vooral de smalle, kronkelende straatjes langs witte huisjes zijn erg leuk. Verder wat rondgehobbeld van klooster naar kathedraal, van badhuis naar uitkijkpunten en daarna heerlijk lang in een bar gezeten met wat tapas. Aan het einde van de dag hadden we de stad wel zo’n beetje gezien.
De volgende ochtend vroeg opgestaan en aangesloten in de rij bij het Alhambra. En ja, we konden erin! De weergoden waren hier
echter wat minder aardig voor ons dan in de Alpujarras en zo werd het wederom een regenachtig dagje in Granada. Het Alhambra was best mooi, alleen begreep ik niet echt dat mensen hier nou zo nodig uren voor in de rij willen staan. Er wordt wel interessanter over gedaan dan het is, maar ja, ik ben ook wel beetje een cultuurbarbaar, dus dat zal dan misschien ook wel aan mij kunnen liggen. Ik vond het in ieder geval wel de moeite waard, maar om nou te zeggen, dat je in je leven in ieder geval het Alhambra moet hebben gezien, nee dat nou ook weer niet. Het staat bij Japanners in ieder geval wel op de ‘to do list’, dus die kom je hier dan ook aan de lopende band tegen.
Na alle gebouwen en wat tuinen van het Alhambra hebben bekeken zijn we gaan lunchen in een restaurantje waar de eigenaar lekker ongeduldig was. Je moest heel snel antwoorden, anders stond hij alweer bij de volgende tafel. Het eten was wel heel erg goed! Een goede bodem voor de terugreis, want we moesten die avond weer in Malaga zijn voor de terugvlucht naar Amsterdam. Na drie bussen, de vlucht,
de trein en een taxi was ik dan twaalf uur later weer thuis.
Advertisement
Tot: 0.088s; Tpl: 0.022s; cc: 13; qc: 27; dbt: 0.0321s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
irene
non-member comment
De gebieden waar je geweest bent zien er weer prachtig uit!