Dag 19: The Divine Madman & Tijgernestklooster

---

Na een avondmaaltijd om nooit te vergeten (om 2 redenen: 1- we hebben het ondertussen al heel veel gegeten, 2- diner aan de rivier was echt wel onvergetelijk) en na het zicht vanuit onze kamer op een prachtige vallei, kwamen we aan bij het ontbijt.

"FRIETJES!!!" riep Karen naast mij. Ze is al enkele dagen aan het zeggen dat ze goesting had in frietjes. En jawel, als ontbijt! We moeten hier natuurlijk ons toch wat aanpassen aan de cultuur hé!



We stopten nog even aan de plek waar we gedineerd hadden om enkele mooie foto's te nemen. (en te zien hoe mooi het er eigenlijk echt was) Daarna reden we een beetje verder en stapten we door de velden en de dorpjes naar de tempel van de Divine Madman. onderweg kwamen we ongelooflijk veel piemels tegen. in souvenirwinkeltjes, in muurschilderingen tegen de huizen, op T-shirts, op maskers, in de vorm van een vliegtuig, je kan het zo gek niet bedenken.

Voor de mensen is het hier een teken van de kracht van Boeddha. Toch een beetje raar en onze gids weet dat westerlingen het raar vinden.

Aangekomen aan de tempel dachten we om massa's piemels te zien. Maar gek genoeg maar enkele aan de offerplek. Wel zag je hier foto's van baby's waarvan de ouders speciaal naar hier kwamen om hen te laten zegenen voor het krijgen van een kind. De tempel was eigenlijk niet zo speciaal.

de tempel zelf was ondertussen omgebouwd tot kleuterschool en er liepen enkele kinderen rond.

We kregen er wel het verhaal van deze gekke man te horen. We wisten al at zijn piemel de bijnaam 'The Thunderbolt Of Flaming Wisdom' had. Weinig bescheiden vind ik, maar kom 😊 Deze naam kreeg hij omdat hij er van alle kwade demonen mee verjoeg.



We wandelden terug naar de auto en reden verder richting Paro. We reden weer over de Dochu La pas en dit keer was de mist weggetrokken en kon je de besneeuwde toppen van het Himalayagebergte zien. We namen enkele foto's en reden dan verder door de prachtige vallei tot aan Thimpu en daar weer verder richting Paro. Deze weg hadden we al eens gereden, maar toen was het donker. Nu pas zagen we hoe mooi de vallei was. Er stonden weinig bomen en het was een heel ander landschap, maar toch ook adembenemend mooi met een brede rivier die in het dal vloeide.

We passeerden het vliegveld en reden richting ons hotel voor de komende 2 dagen. We hadden recht zicht op het vliegveld. We gingen snel naar de kamer en maakten ons klaar voor de tocht naar het Tijgernestklooster. Normaal stond dit morgen gepland, maar onze gids zei dat het in de namiddag beter was door de stand van de zon. Dit zorgde weer even voor stress in Karen haar hoofd, en al helemaal toen hij halverwege de dag zei om het misschien toch morgen te doen. 😊 Ach, hij bedoelde het goed.



Het was al best laat (14u30) toen we vertrokken. in Paro zelf aten we nog iets (je kan alvast raden wat!) en pas tegen 15u15 begonnen we aan de klim van 600 meter. Doordat ik verkouden was, ging het erg moeizaam en raakten we maar traag naar boven. We waren ook echt de laatsten die de trip startten vandaag. Het was heel de tijd enorm steil en de lucht was ijl. We deden er uiteindelijk ongeveer 2 uur over om tot aan de ingang te geraken. Valavond. We zagen het laatste licht en de eerste duisternis.

Onderweg had je enorm veel onvergetelijk mooie uitzichten van het Tijgernestklooster. En we hadden bijna heel de weg voor ons alleen. Geen horde toeristen die overal voor lopen, geen wachtrijen aan de uitkijkpunten. Dat was zalig!

We wandelden tot aan de waterval naast het klooster. We konden niet binnen, want het sluit om 17u. Nu zou het vanbinnen er gewoon uitzien als eender welke tempel zei onze gids. Dat vond ik op zich helemaal niet erg. We waren alleen met het zicht op het klooster. Onvergetelijk!



De avond was ondertussen gevallen en we moesten nog heel de weg terug. In het donker. Dit was op zich ook een avontuur. onze gids gebruikte het lichtje op zijn GSM zodat we juist stapten. De weg was vol stenen, putten en niet te vergeten de afgrond ernaast.

Na een stevige wandeling achtervolgd door straathonden (een nachtmerrie voor Karen, want ze ziet ze niet, maar hoort ze wel) kwamen we weer aan bij de auto en reden we naar ons hotel. Morgen kunnen we uitslapen. Dan verkennen we Paro. en dat is dan onze laatste dag in Bhutan. 😊



Slaapwel en tot snel!





Groetjes,

Karen & Rick.

---

Comments

[moemoe en greutva]

K aren als ge terug thuis zyt kunt ge zoveel keer frieten eten gelyk ge daar nu al verschillende keren hetzelfde gegeten hebt !wy krygen hier véééél goesting in thai's food.!nog vééééél kykplezier tot de volgende