Advertisement
Published: August 30th 2019
Het is nog geen jaar geleden dat Facebook mij de suggestie deed om lid te worden van de ‘Arctic Circle Trail-groep’. Mijn interesse was gewekt en ik kwam erachter dat deze trail zich in Groenland bevindt. Oké, bij Groenland denk ik aan dure georganiseerde reizen, maar je kunt er dus ook prima op eigen houtje naar toe. Als je van lopen houdt en het geen probleem vindt om in het wild te kamperen, hoeft zo’n reis niet eens zo heel veel meer te kosten dan je vliegticket en een enkele overnachting met bed en douche in de bewoonde wereld. Wel handig om voor het westen en zuiden van Groenland te kiezen, tenzij je graag op het menu van de ijsbeer wilt staan.
Zo vertrok ik dus richting het sfeerloze, lelijke Kangerlussuaq, dat aan het begin van de ‘Arctic Circle Trail’ ligt. De enige reden om hier te komen is de trail plus dat het vrij dicht bij de Groenlandse ijskap ligt. Wat een bizarre plek: oude barakken, een enkele winkel, heel veel grindwegen, wat huizen en vooral de landingsstrip met klein gebouwtje waar zich een bagageband van hooguit 5 meter bevindt, een paar toiletten, een winkel en een restaurant. Deze
plek is een oude legerbasis van de USA tijdens WO2 en heeft bestaansrecht vanwege het ideale klimaat voor een internationaal vliegveld en de toeristen die graag de ijskap met eigen ogen willen zien. Die tour ben ik dan ook gaan doen. De langste weg van Groenland (ja, wel 50 km lang! Overig vervoer in Groenland gaat over zee of door de lucht) leidt naar het landijs, waar Groenland voor (nu nog) circa 80% uit bestaat. Zeer bijzonder om daar te zijn. Watervallen, morenen, zwart ijs, wit ijs, riviertjes tussen het ijs: een fascinerend landschap. Onderweg nog een muskos, rendieren en een poolhaas gezien. Ik raakte met een Britse meid aan de praat en zij bleek ook de trail te gaan lopen. We hebben samen een hapje gegeten in het restaurant bij het vliegveld en gesproken over de route. Grootste zorg was een veenbrand, die inmiddels al een maand voor problemen zorgde. Meerdere wandelaars waren al geëvacueerd, omdat ze in een vallei vol met rook belandden. De adviezen voor alternatieve routes waren er, maar ook weer niet helemaal up to date. Wat van gedachten gewisseld en elkaar ook een fijne hike gewenst, want zij had een andere startdag in gedachten dan
ik.
De dag erna vertrok ik dan met 8 dagen eten in m’n backpack. Mijn idee was om de route in 7 dagen te lopen, maar voor de zekerheid wat extra eten mee, mochten er problemen op de route ontstaan. Het begin van de tocht ging over ‘de weg’, dus was wat saai, maar goed om in te komen. Vlakbij Kellyville, waar vroeger allerlei verschijnselen, waaronder het noorderlicht, werden bestudeerd door wetenschappers had ik een ontmoeting met twee poolhaasjes. Zo mooi wit! En zo snel zijn ze ook weer weggesprint, dus niet op de foto te krijgen. Na zo’n 15 km begon de ‘echte‘ route. Geen weg meer waar auto’s konden komen en ik belandde in een verlaten landschap met helderblauwe meertjes en bergen. Ik was tegelijkertijd zenuwachtig, nieuwsgierig en energiek, dus per ongeluk liep ik meteen de eerste dag 30 km. Was ook omdat ik een mooie, geschikte tentplek zocht en die vond ik: prachtig tussen twee meertjes in met in de avond rennende poolhazen op de heuvel naast m’n tent. Echt genieten! De volgende ochtend bij het ontbijt kreeg ik ook nog visite van een rendier, die mij naderde tot ongeveer 3 meter!!! Mijn mond viel open
en nadat we elkaar kort aankeken, besloot het rendier toch weer voor een wat comfortabelere afstand te kiezen. Beter kon deze dag niet beginnen en op mijn wandelroute in de ochtend kwam ik nog wat rendieren, poolhazen en een sneeuwhoender tegen. Niet normaal zeg! Ondertussen bereikte ik een uitgestrekt lang meer, waar langs ik mijn route vervolgde. Een enkele passage met rotsblokken, wat lastig was, maar verder een mooi paadje langs de meest prachtige strandjes. Ik koos de mooiste voor mijn lunchpauze. De middag werd iets langer dan verwacht, want het was nogal hard gaan waaien en een beschutte plek voor m’n tent was niet te vinden langs de oever van dit meer. Even doorbijten dus, waardoor ik ineens weer de 30 km aantikte en ik moe neerplofte in een hut langs de route. Er zijn enkele schuilhutten langs de route, waar je gebruik van kunt maken. Geen faciliteiten, maar wel een droge en beschutte plek. Deze hut zag er ook wel redelijk uit en was vrij groot. Samen met twee aardige vrouwen uit Polen bracht ik er de nacht door. Sowieso de eerste vrouwen die ik tegenkwam op de trail. Verder alleen mannen gezien en later nog stellen. In
Zweden kwam ik toch echt meer vrouwelijke solohikers tegen, maar hier was dat blijkbaar wat minder gebruikelijk. Los daarvan waren alle ontmoetingen met mensen onderweg super! Het was dan geen drukke wandelroute, maar dat maakt juist, dat je met iedereen onderweg een praatje maakt. Op dag 3 kwam ik weer nieuwe mensen tegen nadat ik had geluncht aan weer zo’n prachtig meer. Niet alleen eten, maar ook even voeten in het water en genieten van de kleine visjes die langs de oever zwommen, de grotere vissen, die de kleinere sukkels die te diep water kozen te grazen namen en de mysterieuze roep van de ijsduiker in de verte. Een steile, lange klim het plateau op en prachtig landschap met ontelbaar veel kleine meertjes omsloten door bergen.
Ik naderde het beslissingspunt voor de noordelijke of zuidelijke route. De noordelijke route was gangbaar, maar vanwege de brand zou de zuidelijke route veiliger kunnen zijn. Probleem daarmee was echter, dat dit door lastiger terrein ging en zeker een dag extra zou kunnen kosten. Veel overleg met andere hikers en er was een man uit Denemarken zo aardig om mij updates (van iemand van zijn thuisfront die online de ontwikkelingen volgde) te geven,
die zij hem stuurde naar zijn sateliettelefoon. De meerderheid leek wel voor de standaardroute te kiezen, met nog een optie voor een escape 10 km voor de brandhaard. Ik had sowieso besloten te doen wat de meerderheid van de hikers zou doen, want dat voelde voor mij het veiligst. De dag erna klom ik eerst nog iets hoger en daarna volgde een steile afdaling in een vallei met een grote rivier. Ik besloot eerst even een ’bosbessen-pauze’ te houden. Een heerlijke toevoeging aan een dieet van repen, crackers en gevriesdroogd eten. Niet veel later werd ik omsingeld door duizenden vliegjes en gaf ik me over: het net ging over m’n hoofd. Serieus dat ding al eens eerder mee gehad op reis, maar nooit gebruikt. Nu was het zover. Gelukkig bevonden ze zich niet meer in grote getale bij de rivier en kon ik die in alle rust doorwaden. Geen spectaculaire rivier meer zo half augustus en vanwege de zeer lange droge periode deze zomer. Bij het hutje wat ik even later bereikte lag een logboek met berichten dat veel mensen de noordelijke route namen, dus de knoop was definitief doorgehakt. Ik klom een hoog bergplateau op met machtig mooie wanden
rechts van me. Al was de brandhaard nog zeker twee dagen lopen verder, rook ik deze voor het eerst. Best beangstigend, ook al stond ik achter m’n besluit en wist ik dat er ook hikers voor me liepen. Beneden aan een meertje zette ik m’n tent op. Ik dacht uit de wind, maar natuurlijk begon die in een totaal andere richting te waaien nadat m’n tent net stond. Nou ja, moet die tent kunnen hebben...in het avondlicht nog langs de oever over een strandje gelopen en genoten van een ijsduiker die zeer dichtbij zwom en zijn mooie roep liet horen.
Van de warme zon liep ik de dagen erna in de mist en lichte regen. Het leek van zomer herfst te zijn geworden en de bladeren waren ook al her en der aan het verkleuren, wat er prachtig uit zag. Jonge rendiertjes renden voor me uit over de vlaktes en ik kwam ook de eerste tegenliggers tegen, die de route andersom liepen. Behalve de standaard kletspraatjes werden zij ook door iedereen bestookt met vragen over de situatie omtrent de brand. Sommige begonnen er al automatisch mee, als ik vroeg:”How was your hike so far?”, was de reactie regelmatig:”Nice and
don’t worry about the fire: the smoke is in the other valley”. Enigszins geruststellend, maar mijn idee was wel om in een hutje te slapen die nacht in de hoop met wat mensen samen door de bewuste vallei te kunnen lopen de dag erna. In de Nerumaq hut was ik dan ook niet alleen. Vijf anderen vonden het ook wel een prettige stop voor de nacht. Leuke nieuwe mensen ontmoet uit Schotland en Engeland. We liepen de dag erna wel zelf, maar wisten van elkaar dat we binnen enkele kilometers afstand waren in dezelfde vallei. Een rottig drassig paadje met enkele rivierdoorwadingen, die ik maar met schoenen en al deed, want die waren toch al nat. Ook metershoge struiken, het leek wel een labyrint. Sowieso raakte ik regelmatig het pad kwijt op dit stuk. Niet dat ik in de vallei kon verdwalen, maar het was vaak zoeken naar de beste ondergrond. Verderop werd alles wat begaanbaarder en zag ik voor het eerst de zwart geblakerde berg met daarachter enkele rookpluimen in de andere vallei. Wat een drama, wat daar aan vegetatie verloren is gegaan. Even zo bizar om aan de kant van de rivier waar ik liep gewoon roze bloemen
te zien, bosbessen te kunnen plukken en door het groen te lopen. Een ongeluk met een oven langs de oever van een meer, waar vissers hun vis aan het roken waren, was de oorzaak van deze steeds weer oplaaiende brand. Droogte is dan wel de grootste boosdoener, wat de laatste jaren regelmatiger voor branden in de poolstreek zorgt. Geen goede ontwikkeling, maar zo lang Trump Groenland maar niet in handen krijgt, is de ellende daar nog te overzien...😉
Opgelucht dat ik de brandhaard voorbij was liep ik naar een hut om te lunchen. Even wachten op de anderen om te weten dat zij ook oké de vallei zijn uitgekomen en daarna besloot ik nog iets door te lopen. Geen idee hoe ver, maar nadat ik na een kwartier oog in oog stond met een poolvos was mijn dag al meer dan geslaagd! Wauw! Na een paar kilometer zag ik dat er een enorm regengordijn het fjord in trok. Er was voor mij geen noodzaak om verder te lopen en aangezien ik net een vlak beschut plekje langs een riviertje had gespot, was de keuze snel gemaakt. In recordtempo de tent opzetten en erin duiken. Net op tijd. Het begon
uren hard te regenen. Middagje tent om bij te komen. In de avond even snel eruit om te koken. Gelukkig alleen nodig om water te koken voor die maaltijden, dus dat gaat prima in je regenkleding buiten. En tandenpoetsen kan ook half hangend vanuit de tent, al zag ik later wat witte vlekken op m’n buitentent zitten...oeps, niet helemaal goed buiten de tent gemikt...
Nog 1 dag tot aan Sisimiut en het was weer opgeklaard. Bovenop de bergtoppen leek wat verse sneeuw te liggen, maar zo hoog kwam ik niet. Wel een aardige klim de vallei uit langs een mooie waterval. Een vrij droog en kaal plateau volgde met al vrij snel uitzicht op de berg Naasasaaq, die er vrij karakteristiek uitzag. Nog een paar bochten, riviertjes en drassige ondergrond en toen zag ik de eerste huizen van Sisimiut! Wauw, van de ijsjap naar de kust gelopen: het is gelukt! Ik werd welkom geheten door veel sledehonden, die een soort van verbannen zijn naar de rand van het dorp. Ze maken namelijk te veel herrie. Het dorp zelf vond ik ook vrij druk na een week natuur. Dat was echt even wennen. Of moet ik stad zeggen? Sisimiut is
na Nuuk (de hoofdstad) de grootste nederzetting in Groenland. Ik had het met een dagje wel gezien, maar genoot vooral ook van m’n bed, douche, schone was en echt eten! Echt toeristisch is het ook weer niet. Af en toe meerde er een cruiseschip aan en liep Sisimiut ineens vol met toeristen in dezelfde kleur jas met grote camera’s op hun buik. Die mensen eten aan boord en echt een toeristisch leven is er in de stadjes zelf niet echt. Ik at dus bij de snackbar in de haven en het havenmenu had echt veel te veel patat, maar lekker was het wel en leuk om even een kort praatje met een local te hebben. De avond erna een pizza in de oven gedaan in m’n airbnb en gekletst met wat Denen die daar tijdelijk wonen en werken als docent. Bijzonder om daarover te horen en ook schokkend om te horen hoeveel sociale problemen daar heersen. Ik had wel wat gelezen over de problemen die mensen in Groenland ervaren met de switch van een zelfvoorzienend traditioneel leven naar het leven in de ‘moderne stad’. Vooral alcoholisme is een probleem en er zijn ook veel tienermoeders. Leerlingen verdwijnen regelmatig voor een
langere periode uit de schoolbanken. Scholing is sowieso iets van de laatste generatie, want veel ouders zijn nog gewend dat van generatie op generatie sledehonden worden gehouden en daarmee wordt gejaagd. Jammer dat ik er in het weekend was, anders had ik nog even met ze mee gemogen om de school te bekijken.
Ik vertrok op maandag met de ferry naar het zuiden. Drie dagen onderweg. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten, maar was direct al blij met de locatie van mijn bunkbed, dat redelijk rustig bleek. Het eten aan boord was ook goed verzorgd en de hele reis was zeer indrukwekkend. Varen door smalle zeestraten met bergen en gletsjers, mega geïsoleerde nederzettingen, waar de ferry niet eens kon aanmeren en passagiers met een kleiner bootje opgehaald moesten worden, op dag 1 walvissen achter de boot en op dag 3 walvissen voor de boot en leuke medepassagiers waar ik regelmatig een praatje mee had. Twee gasten uit Denemarken en Groenland hadden ook de Arctic Circle Trail gelopen en waren 4 dagen voor mij vertrokken en waren uiteindelijk geëvacueerd! De brand bleek enorm opgelaaid te zijn en brandweerlieden uit Denemarken zijn ingevlogen om te helpen. Ze schenen grote
buizenstelsels te hebben gebruikt om de brand ondergronds te bestrijden. Dankzij hun inspanningen kon ik er dus 4 dagen later wel langslopen! Ook was er een rondreizend koor uit Kopenhagen aan boord. Ze verrasten ons met een optreden. Echt heel mooi! De hoofdstad Nuuk was wel het lelijkste van heel de route, maar de kleinere plaatsjes waar we even van boord mochten, waren erg bijzonder.
Aangekomen in Narsaq begon mijn volgende hike. Een route waar ik niet al te veel info over had gevonden, maar die wel erg mooi moest zijn. Tijdens de Arctic Circle Trail had ik ontdekt dat de wandelkaarten in Groenland iets anders in elkaar steken dan in de UK of Scandinavië bijv. en dat maakte navigeren soms lastiger. Ik ben ook niet echt iemand van de details en ontdekte dus ook pas terwijl ik in Groenland was, dat de stippellijntjes op de kaart ‘suggested route’ betekende en er dus helemaal geen pad was. De gestreepte lijntjes stonden voor ‘marked route’ en dat hield in dat er soms binnen een half uur tien steenmannetjes met een lik verf erop stonden en soms urenlang niks. Gelukkig had ik dit nog wel ontdekt op het moment dat ik
nog wifi had en bestaat er zoiets als de ’Greenland maps app’, die ik maar even had gedownload als back up voor deze route en heb ik meerdere malen dankbaar gebruik van gemaakt.
Het begon makkelijk met een weg die leidde naar een oude mijn. Voordat ik deze weg verliet kwam ik nog een toerist tegen die ik kende van de ferry. Hij wilde graag een foto van me maken...haha...ik denk dat ik met heel vertwijfelde blik richting de berg achter hem keek, die in wolken was gehuld en ik zou gaan beklimmen. Hij was ook een beetje onder de indruk en wenste me een veilige tocht. Ik was superzenuwachtig, maar besloot maar gewoon de eerste stappen de wildernis in te gaan zetten. Dit begon met een rivierdoorwading op de toevallige plek vlakbij een waterval. Omhoog de mist in. In de verte geloei van koeien wat heel mysterieus klonk zo lopend in de wolken. Kompas erbij, app erbij en een weg omhoog vinden door gras, struiken en rotsblokken. Zware twijfels. Zou ik omkeren en toch maar een boot pakken naar een volgend plaatsje? Of nog even kijken hoe het gaat tot aan het meer? Nog geen tien meter zicht
had ik en ik stond na een paar uur ineens naast het grote meer. De berg af terug naar beneden leek me een ramp, dus ik koos om door te lopen. Het ging even wat makkelijker totdat ik na een paar uur een enorme puinhelling met rotsblokken naderde. Hoe moest ik hier langs?? Wat geklauter, kleine riviertjes oversteken en superveel adrenaline in m’n lijf. Dit was niet de bedoeling van deze hike, maar het kon dan wel niet de bedoeling zijn: ik was hier nou en moest toch verder. Of nou ja, terug, al leek me dat inmiddels ook niet meer de makkelijkste optie. Pffff....hoofd koel houden. Steeds weer navigeren en voorzichtig lopen. Maar op gladde rotsen is voorzichtig lopen alleen niet voldoende en even later lag ik een meter lager. Godzijdank alleen met wat schrammen en blauwe plekken in wording. Trillend op m’n benen de daaropvolgende gruishelling af naar beneden. Subtiel laten glijden en steeds weer even afremmen. Bijna bij de rivier waar ik pauze wilde nemen. Het trok wat open en ik kon de kust onder me zien. Wat zou ik daar nu graag zijn, maar de kaart gaf daarheen niet eens een ‘suggested route’ en hoogtelijntjes gaven
ook de indruk dat er ravijnen met watervallen op de route zaten. Door dus en omhoog naar het volgende zadel. Alhoewel klimmen intensiever is, vond ik het een verademing, omdat je een kleinere kans hebt om te vallen. Kom ik uit bij het zadel: sneeuwveld!! Het viel gelukkig mee, omdat het niet superglad was, maar ik ook weer niet diep wegzakte. Daarna weer oneindig rotsblokken. Over een halve kilometer deed ik een uur!! Opgelucht dit te hebben volbracht lag de volgende uitdaging alweer voor me. De route suggereerde af te dalen in een kloof met een riviertje! Serieus??!! Tien keer checken op de kaart en in de app. Het zou moeten kloppen, maar voor de zekerheid zocht ik in de omgeving nog naar andere opties. Nee, alleen maar plateau’s die eindigden in steile wanden. Oke, wandelstokken opbergen en met handen en voeten de kloof afdalen. Spannend wat er na elke bocht weer zou zijn. Hogerop had ik al wel gezien dat er na de kloof een groene weide volgde. Het ‘beloofde land‘ was niet ver weg meer. De kloof werd smaller en smalller en ik hoorde het water steeds harder stromen. Ik zou toch niet gevangen zitten zo? Oh nee:
watervalletje van ruime meter en daarnaast alleen maar steile wanden. Geen risico en dan maar natte voeten, dus ik liet me langzaam naar beneden glijden het riviertje in. Gelukkig nog niet kniediep. En daar stond ik dan: de hoge bergen achter me en groene weide voor me. Ik kon wel juichen. Het was al tegen zessen, dus op zoek naar een tentplek. Ietsje lager vond ik een mooi plekje langs een rivier. Eten, drinken en warme slaapzak in. Duurde nog even voordat ik sliep na deze met adrenaline gevulde dag.
Een rustige start met een rivierdoorwading en groene weiden. Ik kwam ook de eerste schapen tegen! Die waren duidelijk niet vaak mensen gewend en blaatten oneindig totdat ik weer uit zicht was. Sommigen maakten ook extra geluiden, die ik een schaap nog nooit had horen maken. Een soort paniekerig ‘kssttt’. Of het nou paniek was of een poging mij weg te jagen: geen idee. Al had ik de hoge bergen nu achter me gelaten, de route was alles behalve makkelijk. Veel struikgewas, drassige ondergrond, desorienterende heuvels overal en een app die andere dingen zei dan mijn kaart. Gelukkig was het weer wel enigszins opgeklaard en had ik de meest
fantastiche uitzichten op de bijzonder gekleurde bergen en de fjorden met drijvende ijsbergen. Na een vermoeiende dag vond ik de perfecte tentplek met uitzicht op het fjord en een gletsjer in de verte. De ‘bewoonde wereld’ was nu dichterbij, maar daartussen zaten nog flink wat kliffen. Ruim twee en een half uur deed ik over de vier kilometer van mijn tentplek naar de eerste boerderij. Continu gevangen op een hoog klif en noodgedwongen een andere route te kiezen. De misleidende schapenpaadjes hielpen daarbij ook niet mee. Ik werd er lichtelijk wanhopig van. Helemaal toen ik uiteindelijk bijna bij de weg was en ik voor een omheining met prikkeldraad belandde! Deze omheining liep uiteraard precies tot aan de rand van een klif....alhoewel het denk ik niet de bedoeling was ben ik bij een ruimere plek in het prikkeldraad waar ook precies een grote steen lag er overheen gekropen. Ging nog makkelijker dan ik dacht. Sorry, boer, dat ik over je land ben gelopen, maar wist even niet hoe ik er anders moest komen. Maar goed, nog steeds niemand in geen velden of wegen te bekennen, maar ik stond na twee en een halve dag struinen weer op een soort van weg!!
Eindelijk! Kwam ook sinds Narsaq weer de eerste mensen tegen nu. Zo bizar om ruim twee dagen volledig alleen te zijn geweest. Het landschap was zeer spectaculair, maar ik zou zo’n tocht niet snel nog een keer in m’n eentje ondernemen. Was wandeltechnisch net iets te pittig. Uitgeput de laatste 16 km over de weg naar Qassiarsuk. Eigenlijk supermakkelijk lopen met mooie uitzichten, maar ik was volledig op. Had meerdere pauzes nodig, voordat ik uiteindelijk Qassiarsuk bereikte. Het hostel was volgeboekt, maar ik mocht m’n tent ernaast parkeren en kon lekker douchen en genieten van hun avondeten en ontbijt.
De dag erna een wandeling in de omgeving gemaakt en nog een andere boerderij bezocht. Veel schapen, enkele koeien en paarden lopen overal vrijuit rond. Roofvogels boven me in de lucht. Als toetje had Qassiarsuk wel een heel grote verrassing voor me in petto. Terwijl ik baalde dat ik ‘s avonds m’n warme slaapzak uit moest, omdat ik naar de wc moest, bleek dit eigenlijk een geschenk. Op mijn route terug naar mijn tent keek ik omhoog naar de sterren en zag ik het noorderlicht!!! Wauw! Snel weer in m’n warme slaapzak en nog een uur genieten van het bewegende
wit, lichtgroen en lichtroze. Soms brede banden en soms opkomende gordijnen die steeds feller werden. Een bijzondere afsluiter, zo ook de volgende ochtend, toen het fjord bevroren was. Dat bleek de eerste nachtvorst te zijn. Tijd om naar huis te gaan, maar eerst nog een dagje Narsarsuaq met een onverwacht mooie wandeling over een berggraat met uitzicht op een gletsjer. Haha, ik had me niet echt verdiept in die omgeving, maar wist dat ik naar het noorden een vallei in kon lopen en die wel mooi zou zijn. Het wandelbordje ‘the ridge’ klonk wel leuk, dus ben ik gaan volgen. En echt hoor, deze vallei had gewoon paden en bankjes om op te zitten! Ja, dat is wel Groenland: tot een uurtje wandelen uit de bewoonde wereld zijn nog paden, routebordjes en bankjes te vinden. De rest is pure wildernis.
.
Advertisement
Tot: 0.353s; Tpl: 0.019s; cc: 13; qc: 66; dbt: 0.1113s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
inge
non-member comment
Afke naar het einde van de wereld
Heb nog nooit zo'n spannend verslag van je gelezen lieve Af. xxx, Inge