Advertisement
Omdat het landschap geweldig is, je overal je tent mag neerzetten en drinkwater voorhanden is was dit alweer vakantie nummer 8 in Schotland voor mij. Vijf jaar geleden liep ik de East Highland Way van Fort William naar Aviemore en nu wilde ik een eigen bedachte variant op de route doen die meer door de bergen gaat. De tocht startte bij Loch Morlich in Aviemore: het hoogst gelegen strand in de UK en het zag er ook vakantie-achtig uit. Omdat we later in de middag startten wel meteen aan de wandel gegaan de vallei in. We kozen de 'hoge' route met mooie uitzichten op de toppen van de Cairngorms. Via een ontzettend mooi groen gekleurd meertje kwamen we aan bij de Ryvoan Bothy, onze bestemming voor de nacht. We waren de eersten en zetten onze tassen binnen. Bothies zijn oude huisjes, die met toestemming van de eigenaar beheerd worden door de "Mountain Bothy Associaton". Vrijwilligers, die met behulp van donaties deze unieke onderkomens onderhouden, zodat iedereen die daar gebruik van wil maken zijn/haar matje en slaapzak kan uitrollen in een droog onderkomen. Sommige bothies zijn enorm netjes opgeknapt en bijna luxe onderkomens en andere zijn donkere hollen met schimmel op de
muur en de familie muis als huisgenoten. Ryvoan was meer van de tweede soort, maar we zaten comfortabel binnen en hadden een mooi slaapplateau om onze matjes op te leggen. Bovendien was de locatie zo belachelijk mooi! Nog even een wandeling de berg achter de bothy op, maar snel weer naar beneden, toen we een regengordijn in de verte zagen aankomen. Ondertussen hadden we gezelschap gekregen van wat kampeerders naast de bothy. Hapje eten en lekker de slaapzak in.
Langzaamaan klommen we de vallei uit op weg naar Strath Nethy. Hier hield het brede pad op en volgden we een smal paadje langs de rivier. Lekker zompig en modderig met af en toe een spatje regen en wolken die de bergen om ons heen lieten verdwijnen en weer tevoorschijn toverden. Een regenboog maakt het plaatje compleet.Een snelle lunch in de beschutting van heide aan de oever. We klommen verder, terwijl de vallei meer een kloof werd. Spectaculair ruig landschap met kleine watervalletjes in de rivier, die ook steeds smaller werd. Tot we daar op "the Saddle" aankwamen. Wat een uitzicht!! Loch Avon kwam tevoorschijn: een plek waar je alleen komt als je er moeite voor doet. Een groot, blauw
meer omsloten door steile bergwanden. Wauw! Het pad vroeg af en toe nog wat van onze akrobatische kunsten en toen stonden we op een prachtig strandje. Met een rivier tussen ons en het vervolg van onze route. Net te diep om al steenhoppend de overkant te halen. Net te koud om van de doorsteek te genieten. Echt als speldenprikken onder m'n voeten voelde het koude gletsjerwater aan. De overkant gered. Arme voetjes droog maken en snel weer in de warme schoenen, al deed het zonnetje ook al goed! Weer verder klimmen, want een andere optie was er niet vanaf de oever. Op naar het volgende nieuwe uitzicht met heel veel wind!! Eigenlijk meer storm. Maar wat een fascinerende bergwereld opende zich daar weer voor ons. Een nieuw meertje en wederom steile wanden met ijs en sneeuw. Wauw! Het pad was her en der versperd door een sneeuwveld, maar gelukkig was het goed te doen deze over te steken. We kwamen nog twee andere gekken tegen, die een munro hadden beklommen en op weg waren naar hun tentje lager in de vallei. Wij maakten tempo richting de Hutchison Memorial Hut. Afdalen in een bloedmooie vallei met sneeuwbruggen die over de wild
stromende rivier lagen. Wij konden gelukkig een gewoon paadje volgen. En wat een uitkomst was deze bothy, de Hutchie Hut, want het stormde nog steeds en ik had er niet aan moeten denken hier een tent op te zetten in dat weer. Comfortabel zaten we binnen en hadden het geluk deze zeer knusse hut helemaal voor ons zelf te hebben. Langzaamaan opwarmen en er was zelfs sfeerverlichting opgehangen door een enthousiasteling! Beter kon niet.
Het plan voor de volgende dag hing af van het weer. Als het nog zo zou stormen, zouden we verder afdalen en anders....dit...of dat...nou ja, meerdere opties. Uiteindelijk was keuze 1 om toch weer omhoog te klimmen naar Loch Etchachan. Niet meer zo'n harde wind als gisteren. Wel heel veel wolken. Het idee om Ben MacDui te beklimmen schrapten we. Niet omdat we dachten dat de route er naar toe een probleem zou vormen, maar om nou honderden meters te stijgen op een berg die in een wolk ligt. Vooral dook de afdaling leek ons een minder goed plan. Aan de andere kant zouden we namelijk zelf moeten navigeren over steil terrein, omdat er geen pad was. Beter met heldere weersomstandigheden. We kozen voor de
buurman van Ben MacDui en dat was Derry Cairngorm. Ook een munro (berg boven de 3000 ft = ca 900+ meter), om precies te zijn 1155 meter hoog. (150 m lager dan z'n buurman Ben MacDui, die de hoogste in de Cairngorms is) De route naar de top van Derry Cairngorm moesten we vinden door heide, gras en blokkenvelden van stenen. Het was even zoeken op deze hoogte in de wolken, maar af en toe zagen we iets uit de mist opdoemen. Na het nodige klauterwerk over rotsblokken konden we vieren dat we de top hadden bereikt. Dat zou even grappig zijn, als alle woken nu verdwenen, maar nee. Tijd om weer af te dalen in het gezelschap van wat wegvliegende en ratelachtig geluid makende hoenders. Dat waren onze meest geziene gasten op de trail, al hadden we in de lagere valleien ook regelmatig gezelschap van onze hommelvrienden. Op onze route naar de volgende top, Little Cairngorm, opende zich ineens de wereld om ons heen! We waren wat gedaald en het trok open! Oneindig mooi uitzicht in de richting van de beroemde pas Lairig Ghru en in de richting van de valleien, waar we nog heen gingen! Langzaamaan afdalen richting
Bob's Scott bothy voor de lunch. Terug in het bos. Zo heerlijk die geur van het Schotse dennenbos en genieten om weer tussen de bomen en fluitende vogeltjes te lopen. De regen maakte alle geuren nog intenser. In de bothy gerelaxed en gelunchd. Er hing zelfs een gitaar! Nog even gekletst met Alan, die een paar munro's had beklommen en met zijn hond terug op weg was naar zijn caravan, waarin hij leefde. Bijzondere mensen kom je soms tegen.. De rest van de route was vrij makkelijk pad, dus konden we om ons heen kijken in plaats van de hele tijd naar je voeten te kijken tijdens het lopen. Op zoek naar een tentplek. Ietsje verder dan gehoopt, omdat we niet al te veel blootgesteld aan de wind wilden staan, vonden we een geschikte spot naast een oud bouwval, the Red House. Het was zelfs zo aangenaam die avond, dat we nog heerlijk naast onze tent zaten na het eten van ons zakje adventurefood en nog maar een bakkie thee namen. Lagen we gewoon pas na tienen in onze slaapzak!! Gemiddeld anderhalf uur later dan de avonden ervoor...
De dag erna begon met een rivierdoorwading van de Geldie Burn.
Deze schijnt aardig pittig te kunnen zijn, maar wij hadden geluk met een lage waterstand. We volgden een ander riviertje via de Bynack Lodge ruins naar een pas, waar het weer lekker zompig werd, omdat we weer op een watershed zaten. Daar waar de riviertjes ontspringen en beide kanten op de vallei in lopen. We volgden nu een nieuw riviertje, wat een spectaculair smal paadje was in een smalle kloof. Aan de overkant veel schapen, maar ze negeerden ons (mij) totaal. Alsof ze een gezamenlijke afspraak hadden gemaakt van: als die gekken met fel gekleurde kleding komen niet reageren, gewoon doorgrazen!! Wij liepen dus maar gewoon door en belandden bij de Tarf waterfalls. Tijd voor lunch. Die hadden we ook hard nodig voor het stuk terrein wat voor ons lag. Off route klommen we boven de vallei uit en volgden min of meer de Tarf rivier. Eerst wat geploeter over stenen, heide en struiken, totdat we iets makkelijker over gras aan de oever konden lopen. Onze inspanning werd wel beloond met de ongelooflijk mooi gelegen bothy: de Tarf Hotel. Dat ding heeft ook een Schotste naam, maar door een of andere grap is de bothy zo gaan heten en hangt
er zelfs een hotelbord op de deur..Nou voor thru-hikers is dit sowieso een hotel. Lekker droog en deze bothy was ook behoorlijk groot! Tijd om onze kamer in te richten met onze zooi en ons voor te stellen hoe de hertog hier vroeger kwam en zich liet bedienen. Wij mochten gewoon zelf ons water uit de river halen, koken en genieten van onze gevriesdroogde maaltijd. Extra verwennerij was wel dat Brigitta een heerlijk eigen gebakken lekkernij uit haar tas haalde! Smullen!
Prachtig blauwe luchten nodigden ons de volgende dag uit om te gaan voor een 'high route' in de richting van Blair Atholl. We klommen langs een stroompje de vallei uit met zeer sprookjesachtig mos in de bedding. Dit was zelfs zweten met die zon! Aangekomen bij de pas was er weer een keuzemoment: afdalen naar Glen Tilt of nog wat topjes meepakken. Het werd dus keuze twee. Ook omdat die een makkelijkere route naar beneden beloofde op de kaart. En in de categorie: nu we er toch zijn willen we ook wel even van de uitzichten gaan genieten. We pakken twee topjes mee en genieten uiteindelijk van vergezichten richting alle bergen waar we vandaan kwamen. Een degelijk pad
met soms wel iets te veel stenen, bracht ons naar beneden naar Glen Tilt, waar we werden begroet door schapen. Deze waren iets meer contactgericht dan de schapen van gisteren. Vooral de twee lammetjes die als een soort modellen langs het pad lagen, waren echt te schattig. Best mooi ook om na de ruige hoge toppen weer in een lieflijke vallei met schapen, bomen, bloemen, vlinders, hommels en vogels te lopen. Blair Atholl had nog een kasteel en vooral ook een station, die wel als een verademing kwam, zodat we de trein konden pakken naar Pitlochry. Tijd voor een nachtje hotel: douche, echt eten in de pub en een zacht bed!
Vanuit Pitlochry de trein naar Dalwhinnie gepakt. Even een geocache gevonden en begonnenn aan een lange weg langs een meer. We hadden circa tien km te overbruggen, voordat we weer een beetje meer op wandelpaden konden lopen, maar genoten ondertussen van het zonnetje, de vergezichten met dreigende luchten in de verte en het hoge tempo, wat je wel weer kunt maken op dat soort stukken. De vallei richting Ben Alder in en de eerste drupjes regen vielen. Spectaculaire bergen om ons heen. Er was best een goed paadje
aangelegd met daarnaast een afwateringsysteem, dus het lopen was een makkie. Voordat we het wisten stonden we alweer bijna bij het hoger gelegen meer. Eerst nog even de weg zoeken langs een steeds smaller wordende kloof, waarin de route toch wel een beetje tricky leek te worden. We besloten even wat omhoog te klimmen om te kijken of het iets hogerop makkelijker lopen was. Oke, daar was dus gewoon een grindpaadje!! Dus...nou ja, dat vergemakkelijkte de route aanzienlijk en binnen notime stonden we aan het Loch met uitzichten van bergwanden om ons heen. De toppen in de wolken. Het plan om evt. Ben Alder nog te beklimmen verdween en het was al een uitdaging genoeg om vanaf de pas onze route naar de vallei beneden te vinden zo in de wolken en zonder pad. Kaart en kompas hielpen wel en al snel pikten we een paadje op langs een riviertje. Deze leidde naar Ben Alder Cottage, de bothy voor vannacht. Eentje waar verhalen over rondgaan dat er een klopgeest zou zitten. Nou, wij hebben deze niet ontmoet, hoor of het moet onze aardige Brit zijn geweest, die er ook de nacht doorbracht, maar die snurkte alleen maar. Klopgeest of niet:
wij lagen weer comfortabel en maakten weer een nachtje van een uur of tien.
Gisteren hadden we al wat herten in de verte gezien en vandaag ontmoetten we zo ongeveer de hele familie die daar in de vallei leefde. Tijdens onze klim richting het westen de vallei uit, werden we veelvuldig bestudeerd door groepjes herten boven ons. Dan rennen ze weg en dan stiekem vanuit de verte weer naar ons loeren. Zie je van die oortjes uitsteken achter een heuveltje...we hadden al even de kaart bestudeerd en wisten dat we ergens bij een pas een stukje van de route af moesten doorsteken naar een rivier. Daar aangekomen globaal onze route bepaald naar beneden, maar onderweg werd deze ook weer bepaald door de nodige natte stukken, waar we niet zoveel zin hadden om in weg te zakken. Het ging sneller dan gedacht en voor we het wisten konden we de rivier doorsteken via wat stenen en stonden we weer op een pad. Nou ja, pad, soms was er een pad en dan weer niet. Lekker soppen en hoppen van steen naar steen. Het pad bracht ons naar Loch Ossian, waar we een mooie lunchspot vonden. Dit ligt bij het meest
afgelegen station van Schotland in de buurt, Corrour station. We hoopten nog precies de trein te zien, met op de achtergrond de gehele Nevis Range, maar natuurlijk passeerde de trein ons, toen we alweer flink waren afgedaald. Er werd nog wel vrolijk naar ons getoeterd! We belandden bij Loch Ericht en na een korte laatste pauze nog even doorpushen, omdat we graag weer in een bothy sliepen. Deze was bereikbaar via wat stepping stones in de rivier, waar ik blij was met de hulp van Martine. Samen met twee Polen deelden we de bothy en genoten we van het uitzicht op Ben Nevis en de heerlijke slaapzolder.
De laatste wandeldag richting Fort William. Lekker zonnig weertje, dus we deden rustig aan op weg naar onze laatste pas van de route. Mooie rivier met watervalletjes, schapen en overal om ons heen de besneeuwde bergtoppen! We hadden perfect zicht op Ben Nevis, de Grey Corries en de Ring Of Steall met haar machtige kammetjes. Aangekomen bij Steall Waterfall kwamen we de eerste mensen tegen, dus dat is dan weer even een andere wereld. Mensen met schone schoenen en sterke geurtjes van de geciviliseerde wereld. Wel een goede reden dat ze hier
waren, want er waren een paar prachtige watervallen te zien en ook de route door Glen Nevis was prachtig! We kregen even voorbij de parkeerplaats nog een lift aangeboden, maar bedankten deze vriendelijke man. Het asfalt waar we toen op liepen, waren we wel een beetje zat, maar ik wist, dat er nog een mooi paadje zou moeten komen richting de Ben Nevis. Aan het einde van het asfalt zie ik vanachter de bomen iets opdoemen, dat wel op een snackkar lijkt. Nee, ik zal het me wel verbeelden, vast iemand met een grappige caravan. Nee yoh, er staan ijsjes op afgebeeld: het zal toch niet?! Ja hoor, een snackkar! Ik roep naar Martine of ze ijs wil of cola of een hotdog. Echt, na een paar dagen in de natuur wandelen gaat je standaard van eten echt omlaag en zit je daar gewoon aan een broodje hotdog en een pepsi cola. Zou ik in het dagelijks leven nooit kopen, maar ineens is dat goud na al het water, eten uit zakjes en chocoladesnacks. Nou, we hadden weer hernieuwde energie voor het laatste deel door Glen Nevis. Inderdaad een mooi paadje langs de rivier, maar wel met moeie voeten. Aangekomen
bij het Visitor Centre besloten een lift te zoeken voor de laatste 3 a 4 km naar het centrum van Fort William. Lukte niet direct, maar na een stukje lopen en steeds onze duim op te houden, brachten twee vriendelijke Britten ons naar het station van Fort William. Even zoeken naar onze AirBnB, maar wat een heerlijk huisje met uizicht! En warmte en een douche en thee en nog een bakje thee en oh ja: laten we de stad ingaan om een hapje te gaan eten. Beetje laat, maar heerlijk genoten van een Indische maaltijd.
De laatste dag besloten we de toerist uit te hangen met een treinrit naar Mallaig. Altijd al dat stukje Schotland willen treinen en het mooie was dat we ook over het beroemde Harry Potter viaduct gingen. Niet dat ik iets met Harry P heb, maar onder dat viaduct door loopt dus de Cape Wrath Trail!! Mooie herinneringen aan twee jaar geleden. Mallaig was een gezellig havenplaatsje, waar we onze tijd hebben gebruikt om twee geocaches te zoeken, wat souvenierswinkeltjes te bekijken en te genieten van de plaatselijke fish & chips. En heerlijk genieten van het mooie landschap, waar we doorheen rijden. Een laatste maaltijd
in de pub in Fort William en proosten op een zeer geslaagde vakantie! Het was weer fijn om als vanouds Martine mee te hebben en super om ook met Brigitta mijn liefde voor Schotland te delen. Ik hoop dat we haar knieen niet te lang ellende hebben bezorgd, want wat wel duidelijk werd is, dat Martine en ik blijkbaar na al dat gestruin de afgelopen jaren geen gemiddeld beeld meer hebben van wat mensen een goed wandelpad noemen. Hoe dan ook: het was weer mooi, die tiende keer Schotland gaat zeker komen. Nu weer nagenieten met de foto's en boven de kaart van Schotland hangen om nieuwe routes te bedenken....
Advertisement
Tot: 0.064s; Tpl: 0.015s; cc: 12; qc: 24; dbt: 0.0385s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Marianne
non-member comment
BAM! Prachtig!
Hi dames, Wat een prachtige reis en wat mooi beschreven, ik krijg helemaal zin om een weer eens mee te wandelen. Door de verhalen en de foto's erbij kan ik toch heerlijk even meegenieten van de reis. Dank! Marianne