Hornopiren-Pumalin-Qeulat-Puerto Aysen: prachtige natuur, kamperen en veel regen

---

Terwijl we de spullen in de auto aan het laden zijn komen we er achter dat een van de achterbanden plat staat. We zoeken de krik en andere spullen op en willen net aan het wisselen beginnen als een aardige man aanbiedt het te doen in ruil voor wat geld voor sigaretten. Daar zeggen we geen nee tegen. Met een half uur vertraging gaan we op pad. Het is nog even billenknijpen, want we moeten de veerboot in Hornopiren halen die maar 1x per dag gaat. Het is een uur rijden over de onverharde weg, en natuurlijk zijn ze ook nog aan de weg aan het werk, zodat we daar ook nog oponthoud mee hebben. We komen uiteindelijk een half uur voor vertrek aan, niets aan de hand dus. We moeten eerst tickets kopen in het kantoor wat verderop, wat een hoop papierwerk is. De veerboot heeft plaats voor 100 voertuigen en 500 passagiers, maar er staan er nu maar ca 30 op. Het is duidelijk te merken dat het laagseizoen is. De overtocht zal zo’n 4.5 uur moeten duren, waarbij we tussendoor nog een stukje moeten rijden en nog een andere veerboot moeten nemen.



Wat te laat vertrekken we vanuit Hornopiren en we varen door de fjorden. Aan de ene kant zien we de bergen van de Andes, aan de andere kant de heuvels van een eiland. Achter Hornopiren ligt een fraaie kegel van een vulkaan. Aan boord is een simpel cafetaria waar je wat warme en koude gerechten kunt halen. Wij doen ons tegoed aan cannelloni uit de magnetron en een paar empenada’s, dat zijn warme broodjes gevuld met bijvoorbeeld gehakt, champignons of kaas. Opeens zien we naast ons een viertal dolfijnen opduiken, die een tijdje naast de boot blijven zwemmen en het duidelijk naar hun zin hebben. De zon komt steeds meer door de wolken heen en we zien steeds meer besneeuwde toppen aan ons voorbijgaan. De eerste overtocht duurt een uur of drie, waarna we een kilometer of tien moeten rijden en vervolgens op een kleinere boot in een half uur naar Caleta Gonzalo worden gevaren. Het is nu prachtig zonnig, wat voor mooie vergezichten zorgt.



Eenmaal van de boot rijden we verder over de Carretera Austral het Pumalin Park in. Dit grote natuurpark is gesticht door Doug Tompkins en zijn vrouw, welke na het verkopen van hun kledingmerken Esprit en Patagonia een deel van hun grote vermogen in de natuur van Chili hebben gestoken door enkele natuurparken te stichten. Wij stoppen na een half uur rijden bij de Sendero Los Alerces. De Alerce is een boom die in dit deel van Chili en Argentinië voorkomt, waarvan de oudste 4000 jaar zijn. Het pad voert via een hangbrug door het regenwoud naar een tiental Alerce’s welke ontzettend hoog zijn en alleen bovenin een groep takken heeft en sommige een diameter van een paar meter. Alle bomen in het woud zijn begroeid met mos en kleine varens. Eenmaal terug bij de auto rijden we nog een stuk verder door het park, en stoppen op een uitzichtpunt over een meer en daarachter gelegen vallei. We besluiten vannacht te kamperen in het park, het wordt vannacht 10 graden en morgen gaat het pas regenen. Aan de voet van Volcan Chaiten gaan we op een camping staan die op een open vlakte is aangelegd naast de landingsbaan (gras) van de airstrip van het park. Iedere plek heeft zijn eigen overdekte shelter met een tafel en bank. We kijken uit op een vulkaan die is bedekt met een ijsveld en enkele gletsjers vanaf komen. Naast ons zien we de rokende Volcan Chaiten boven de bomen uitsteken.



Droog bleef het dus niet, tegen middernacht begon het te spetteren en halverwege de nacht veel te regenen. Tegen de ochtend ging het over in zware regen. Om zeven uur keek Robbert op zijn wekker en constateerde dat de tent niet tegen zulke regen is opgewassen en er al water in de hoeken stond. Gelukkig werd het net droog, dus konden we alle spullen eruit halen en de tent snel afbreken. Dat was dus onze kampeerervaring. We wilden vandaag Volcan Chaiten beklimmen, vanaf de kraterrand heb je een mooi uitzicht over de omgeving en de vulkaan zelf. Dit kan niet door het slechte weer, dus rijden we naar het stadje Chaiten toe. We komen eerst door een gebied waar alleen nog kale boomstammen staan, welke door de vulkaanuitbarsting zijn verbrand. Nadat de vulkaan in 2008-2009 tot uitbarsting kwam is de stad Chaiten en de omgeving van de vulkaan deels verwoest door wolken hete as en modderstromen. Een stuk van een verwoeste straat is blijven staan, waardoor je een goede indruk krijgt van het vulkaangeweld. De stad komt zeer triest op ons over, veel vervallen huizen en lege straten, het is ze sinds toen duidelijk niet goed vergaan. We laten onze band repareren bij de bandenman, iedere stad heeft er wel een. Met alle onverharde wegen een goede business denken we. Na een half uur kunnen we de band in de bak van de pick-up leggen en zijn we weer op weg. Het regent de eerste paar uur flink en we kunnen dus niet veel zien van het landschap. Veel verkeer is er niet op de weg, wel komen we achter een politiewagen te zitten die de maximumsnelheid rijdt met zijn zwaailicht aan. Ze gebaren ons te passeren en dus sneller te gaan rijden dan mag, dat doen we dan ook maar.



Halverwege de rit komen we bij wegwerkzaamheden die 30 kilometer duren en we moeten vele keren stoppen bij de bekende vlaggenman als er maar één baan beschikbaar is. Een aantal kilometers voor Santa Lucia lijkt het wel alsof er een bom is ontploft.. In werkelijkheid is er in december een modderstroom van een berg komen razen die alles in zijn weg heeft meegesleurd. De weg is inmiddels weer vrijgemaakt, we rijden eerst door een gebied van enkele honderden meters breed waar alles is weggevaagd. De weg gaat daarna langs een canyon, je ziet dat de modder ook daar een weg doorheen heeft gevonden, vele bomen meenemend. Uiteindelijk is de modderstroom over Santa Lucia gegaan en tot stilstand gekomen. De helft van het dorp is begraven onder een paar meter modder en vele huizen zijn verwoest. Het is ongelofelijk om zoveel natuurgeweld met eigen ogen te zien. We rijden door tot in La Junta, waar we een appartementje nemen en de houtkachel goed opstoken. Er zijn twee dingen die we tot nu toe niet hebben kunnen kopen. Een wegenkaart is nergens bij de benzinestations te koop. Soms zien we er wel, maar die zijn steeds van andere delen van Chili. Ook hebben we om wat simpel eten warm te maken uit Nederland een campingpannetje meegenomen en een ding om op een gasfles te zetten. We hebben gas gekocht in Puerto Montt, maar daar past het ding dus niet op. Nergens kunnen we hier gas voor vinden. Wordt dus vervolgd.



De volgende dag is het nog steeds regenachtig, al ziet het er wat beter uit. Na en uur rijden langs veel groene weiden met koeien en schapen en een groot meer komen we bij Parque Nacional Qeulat. Precies als we uit de auto stappen houdt het op met regenen. Vanwege het weer besluiten we een kortere wandeling te maken van 40 minuten in plaats van twee uur. Via een hangbrug steken we een snelstromende rivier over en vervolgens lopen we een eind door een bos en komen bij een meer uit, welke wordt omringd door besneeuwde bergen. Over een van de bergkammen komt een gletsjer nog een stukje naar beneden en vanaf de onderkant storten twee watervallen zich naar beneden. Een soortgelijke gletsjer hebben we ook in Noorwegen gezien, daar regende het echter de hele tijd dat we we er waren, dus deze herhaling is het zeker waard.. Zodra we terug zijn bij de auto gaat het weer regenen, we hebben dus veel geluk gehad. We hebben ook een beetje haast, want een stuk verderop zou de weg een aantal uur worden afgesloten i.v.m. werkzaamheden. Op verschillende punten wordt de Carretera Austral breder gemaakt en geasfalteerd. Dit wordt keurig op borden, ruim van te voren aangegeven, dus je weet waar je aan toe bent, tenminste als er ook kilometerbordjes langs de weg zouden staan, nu is het gokken waar de sluiting precies is. Timing is dus van belang. Voor 13 uur moeten we de bergpas over en dat lukt ook. Door alle regen zien we overal watervallen van de bergen komen. Landschappelijk gezien lijkt het hier erg op Noorwegen en Nieuw-Zeeland. Steile berghellingen en veel groen. Het is hier allemaal nog net iets mooier.



De zon komt ook steeds vaker door de wolken, waardoor we ook steeds meer van de verse sneeuw te zien krijgen die op de bergen ligt. Zo heeft het slechte weer toch ook een positief effect. In Villa Minnahuales stoppen we even om wat empanada’s te kopen en rijden via enkele fraaie valleien naar Puerto Aysen toe. We hebben besloten op de bonnefooi te gaan en hebben enkele adressen uitgekozen om te overnachten. De eerste ligt zes kilometer buiten de stad over een zeer slechte onverharde weg. We treffen niemand aan. Ook bij de volgende twee adressen is niemand. Een vierde en vijfde bellen we voor de zekerheid, nee geen plek en ik ben er pas om acht uur. Gelukkig is tweemaal drie scheepsrecht en vinden we toch nog een slaapplek. Buiten het hoogseizoen reizen heeft dus ook zo zijn nadelen. Ook hier vinden we geen gas en geen wegenkaart.



Het is jammer dat we niet veel kunnen doen vanwege het weer, maar wie onderweg is maakt toch een hoop mee. De komende dagen zou het beter weer moeten worden, dus we wachten het af. We hebben in de reisgidsen gelezen dat er veel lifters en fietsers langs de weg zouden zijn, maar tot nu toe zien we er eigenlijk geen. Ook toeristen zie je bijna niet. Wel komen we iedere dag een paar dezelfde mensen tegen die blijkbaar dezelfde route rijden. Morgen vervolgen we onze route over de Carretera Austral, gaan we een echt dunbevolkt gebied in en rijden rond het op een na grootste meer van het continent.

---

Comments

[Mies Wiskerke]

Wilde fuchsia idd. Leuke hond trouwens op die ene foto. Inmiddels zijn jullie al in Argentinie. Goede reis verder