Een borrelende buik

---

Lieve iedereen,
In de namiddag loop ik naar de overblijfselen van de oude Wari beschaving, bij mijn entree kaartje krijg ik een tour in het Spaans waar ik minder dan de helft van begrijp. Met uitzondering van de vele dierlijke en menselijke offers was het een vrij vredige tijd. De Wari hadden een uitgebreid dieet en zelfs al enkele eeuwen na Christus een goed gevoel voor mode. Er zit een klein boerderijtje bij met lama's, cavia's en gewassen die toen werden verbouwd. 'S avonds ga ik uiteten met Jacob, erg leuk om hem weer te spreken. Wij eten wat smakelijke visjes met grote glazen vers fruitsap. De manderijnen, ananassen en avocado's hier smaken vele malen beter dan in Nederland. Helaas kunnen wij het niet te laat maken want ik wordt bijna opgehaald door een taxi bij het hostel. Daar neem ik afscheid van Nouser, een Turkse Brit die anderhalf jaar in Columbia woont om Spaans te leren. Op zijn motor maakt hij nu een rond reis door het continent. Hij is nog meer gedreven de taal te leren dan ik, wij hebben veel samen geoefend en hij heeft mij veel uitgelegd. Ik heb allemaal horrorverhalen over taxi's hier gelezen maar het gaat allemaal net zo makkelijk als thuis. Het gebouw van de busmaatschappij die mij naar Ayacucho gaat brengen is helemaal gelikt. Na een serieuze controle stap ik de bus in. Ik tref iets anders aan dan ik verwachtte. In plaats van vier rijen stoelen staan er drie rijen leren fauteuils. Er ligt een dekentje, een kussen en zo'n magazine dat je altijd in het vliegtuig hebt klaar. Onderweg wordt mijn verbazing nog groter als een chique, naar aftershave ruikend ober een tafel voor mij instaleert en vanaf een dienblad het eten presenteerd. Kaviaar! Nee grapje een klef broodje ham kaas en een stukje cake, maar toch. In de nacht betreden wij de Andes. Ik zie er niks van maar ik merk het wel. De chauffeur gooit de bus met meer dan 50km/h door talloze haarspeld bochten om vervolgens abrupt te gassen en remmen. De Peruanen hebben hun eigen, vrij ineffciente, manier van rijden waarbij de claxon overmatig wordt gebruikt. Ik moet een paar keer naar de wc en dat is best een opgave. Ook voel ik de hoogte waarop wij ons bevinden. Al met al een matig nachtje. Vanuit de taxi naar het centrum zie ik een zwembad, die ga ik zeker proberen. Ik ontbijt in een leuk saptententje en zoek een hospedaje op. Ik neem een kamertje van 4 vierkante meter, wel ben ik voorzien van alle nodige luxe: een badkamertje met warm water, een televisie en een heerlijk bed. Er is geen internet en wc-bril maar dat maakt alles op een mooie manier minder eenvoudig. Ik slaap nog een uurtje in de ochtend en doe dan wat ik meestal in een nieuwe stad doe: lopen en zien wat er gebeurd. Op de plaza de armas staan allemaal stands die reclame maken voor opleidingen aan de plaatselijke universiteit. Een feestelijk gebeuren inclusief fanfare. Ik laat mijn bloeddruk meten door de opleiding geneeskunde en blijk kerngezond te zijn. Ayacucho bruist van de activiteit. In bijna elk portiek in het centrum zit een winkel, restaurant of onderneming. De straten, allemaal in dambordpatroon, ruiken helaas nog steeds naar onverbrande brandstof. Na de eerste verkenningstocht en een lunch bezoek ik twee musea. De leukste is het huis waar een beroemde kunstenaar heeft gewoond. Zijn vrolijke creaties van klei in geverfde houten kasten beelden religieuze en culturele verschijnselen in dit land af. De kunst wordt van generatie op generatie doorgegeven en nu maakt zijn kleinzoon dezelfde soort werken. Ik bezoek de kathedraal van Ayacucho, de stijl van binnen is heel anders dan wat ik gewend ben. Er is enorm veel goud aanwezig. Ik blijf zitten op de plaza de armas tot de zon achter de omliggende bergen verdwijnt. Later eet ik wat bij een lekker restaurant en haal ik een toetje bij de bakkerij. Na zonsondergang lijkt het nog drukker te worden op straat. Waar komen al die mensen toch vandaan? Het is leuk om het leven hier te zien voortschreiden in het toeristenluwe stadje.
Ik wordt uitgerust wakker en vertrek voor ontbijt. Met een goed gevulde maag ga ik richting zwembad. Voor de scholieren die daar staan te wachten ben ik een bezienswaardigheid, vooral de tienermeisjes kijken hun ogen uit. Het is heerlijk om te zwemmen maar de combinatie van een halve week smog en 2,7 km boven zeeniveau zorgen ervoor dat ik wat minder ver kom dan normaal. Hierna bezoek ik het museo de la memoria. Het vredige Ayacucho van vandaag heeft niet zo lang geleden zware tijden gekent. De terroristische organisatie Senderismo luminoso is hier in de jaren 80 begonnen. Twee bloedige decenia volgden waarin vooral de bergvolkeren uit deze streek van de Andes gruwelijkheden ondergingen. Zowel het regeringsleger als de terreurgroep waren verantwoordelijk voor verdwijningen, martelingen en moorden op grote schaal. Na een trage lunch shop ik wat rond in de overdekte markt. De man die met een bijl inhakt op een halve koe, zonder huid maar met ogen, zal mij nog wel even bijblijven. De nieuwste aanwinsten zijn slippers en een hangslotje. Na mij te hebben opgefrist breng ik een bezoek aan de wasserette en ga ik uitzoeken hoe ik vanaf hier in Cusco kom. De barricade die door een protesterend dorp is opgetuigt is inmiddels verdwenen. Het busstation haal ik niet voor zonsondergang en het wijkje is volgens mij niet helemaal betrouwbaar in het donker, dus besluit ik morgen terug te komen. Ik koop wat cocabladeren op straat als medicijn tegen het hoogteverschil onderweg. De pas van 4400m is volgens de vrouw in de oficina turismo geen probleem, maar ik neem liever wat voorzorgsmaatregelen. Ik ga zitten op de plaza de armas en wacht tot het donker wordt. Het blijft spectaculair hoe snel het kouder wordt als de zon weg is. Na een diner rust ik uit op mijn kleine kamertje. Ik moet om negen uur mijn was halen maar ben een beetje gedesorïenteerd In het donker als de meeste winkels dicht zijn . Als ik het goede huis heb gevonden is het rolluik al dicht en komen de wassers er via een piepklein deurtje uit. Goude timing. Ik kijk een Spaans nagesynchroniseerde versie van de terminator en val in slaap. De volgende dag is de dag dat ik Ayachucho ga verlaten. Het was leuk om hier te zijn en zo nu en dan met Ayacuchanos te babbelen, maar ik mis de toeristen. Vandaag ga ik dus nog even genieten van alle kleine dingetjes die in dit bergstadje anders zijn om vervolgens de prachtige, maar waarschijnlijk ook oncomfortabele reis te maken naar de hoofdstad van het oude Incarijk.

Hieronder volgt een iets vlottere samenvatting van de memorabele gebeurtenissen hierna.

Na weer een bezoek aan het zwembad en het aanschaffen van een toffe pet ga ik richting een heuvel in de stad. Als ik bijna boven ben wordt ik belaagd door straathonden
Normaal zijn zij vet rustig, ik wordt niet gebeten. Het uitzicht is fenomenaal, de kleine stad tussen de bergen. Een poging tot pinnen leidt tot een ingeslikte pinpas. In de avond is er een optocht. Voorop lopen kleine meisjes met zelfgemaakte lampionen met kaarsen (heel erg schattig). Achter de wat oudere meisjes die hand in hand helemaal, echt helemaal, los gaan op de fanfaremuziek. Als ik de moto (dat is een tuktuk) richting de busterminal neem, rijdt de chauffeur even de verkeerde richting op. Daar is een shady buurtje dus ik stop hem en ontsnap uit de tuktuk. Half schreeuwend maak ik de chauffeur duidelijk dat ik de snelste weg wil en niet via maffe buurtjes in het donker. Als ik begin met luisteren blijkt dat hij een omweggetje maakt voor het één-richtingsverkeer, todo bien. Vlak voor de busreis voel ik mij ziek worden. Deze dag heb ik eigenlijk alleen maar onbetrouwbaar voedsel gegeten. Gelukkig is de 15 uur durende busreis zonder volwaardig toilet makkelijker dan verwacht. Helaas ontdek ik in de ochtend dat mijn telefoon gestolen is (Ik ben nu bereikbaar op 0051967221154). Het prachtige uitzicht en een leuke Peruaan bieden troost. In de middag kom ik aan in Cusco, ik ben eigenlijk veelste actief en maak de fout zonder kleren te gaan slapen. Een onprettige cocktail van koorts, hoogteziekte en een darminfectie zorgen ervoor dat ik de dag erna ziek ben. De kleur en structuur van mijn ontlasting zijn op zijn zachtst gezegd vreemd. Gelukkig zit ik op een fijne plek, een paar minuten van de markt waar alles te krijgen is. De dekens zijn dik, het ontbijt uitstekend en de werknemers zijn heel aardig. Op mijn kamer ligt een Argentijn die er erger dan mij aan toe is. Hij heeft een goed gevoel voor humor, ondanks onze toestand wordt er nog veel gelachen. Na twee dagen waarin ik mij af en toe echt slecht voelde ben ik nu aan het uitzieken. Ik heb weer een paar belangrijke lessen geleerd. Ik had mijn weerstand iets te hoog ingeschat. Ik blijf hier denk ik nog twee of drie nachtjes en zal daarna richting Bolivia vertrekken.
Liefs Klaas

---