Advertisement
Published: October 6th 2011
Op vrijdag 30/10 vertrok ik per bus naar Bolivië, La Paz, vanuit het ondertussen vertrouwde Cusco. De busrit duurde ongeveer 12,5 uur.
Ik ging samen met Gloria en Pepe naar La Paz. Pepe heeft daar een nicht wonen die 50 jaar werd en wij waren mee uitgenodigd op dat feest.
Aan de grens tussen Peru en Bolivië was het weer een heel administratief gedoe: eerst 15 minuten wachten in de kou totdat het immigratiekantoor in Peru openging. Het was 7.00 u 's morgens. Dan binnen aanschuiven om een stempel te krijgen "Salida Peru" (Peru uit).
Dan te voet 200 meter verder de brug over en in Bolivië het kantoor binnen, daar weer aanschuiven om een migratieformulier te bemachtigen en in te vullen, en dan weer aanschuiven om in een tweede kantoor een stempel te krijgen in mijn paspoort "Bolivia Entrada" (Bolivië in).
Bij terugkeer vanuit Bolivië om Peru terug binnen te komen weer hetzelfde maar dan andersom. Deze keer kreeg ik een 60-dagen stempel. Het is beter dan de 30 dagen die ik aan de grens met Brasilië kreeg maar toch niet de 90 dagen die ik had gewild of verwacht had. Nu goed, ik red het zo ook wel. Kwestie van al mijn reisplannen een beetje beter te plannen.
Bij aankomst in La Paz werden we opgewacht door de jarige en haar man. Sympathieke mensen, dat is het minste wat er van hen kan gezegd worden.
Rijk ook. Man is ingenieur in de metaal en geeft les aan de universiteit. Vermits de vrouw veel bleek af te weten van medische onderwerpen veronderstel ik dat zij in de medische sector werkt of lesgeeft. Verpleegster of dokter.
Rijk, dat zag je aan hun huis en de wagens waarmee ze rondrijden. Twee jeeps. Een huis hogerop in de bergen met uitzicht op de stad, mooi ingericht. Er worden nog 3 verdiepingen bijgebouwd. Drie verdiepingen die dienst kunnen doen als drie ruime appartementen.
La Paz is mooi. Het is een rijke stad, hoewel er ook arme mensen wonen hogerop in de bergen. Net zoals in Cusco.
Dat er in La Paz geld aanwezig is, dat zie je aan de mooie grote gebouwen, de grote huizen, de hotels, de standbeelden, parken, bloemen, en de grote kleurige bruggen.
Lucho was ook uitgenodigd, samen met zijn broer. Allebei reeds 40 jaar bevriend met de jarige. Doe het maar eens, 40 jaar een vriendschap onderhouden. Ze kennen elkaar sinds ze kind zijn.
Voor zover ik weet gaat het bij ons anders: we groeien uit elkaar na zo'n lange tijd en laten het contact slabakken. Er ontstaat één of andere ruzie over geld, over een erfenis bijvoorbeeld, en daar stopt het dan allemaal. Of niet soms?
Toen we in de taxi zaten op weg naar ons hotel vertelde Lucho mij, met gedempte stem en glurend naar de taxichauffeur, dat La Paz rijk is geworden mede door de drughandel. Het zou me niet verbazen.
La Paz is de politieke hoofdstad van Bolivië. De stad ligt op 3800 meter hoogte, hoger dan Cusco (3400 meter). Anders dan Cusco zijn er hier meer hoogteverschillen te vinden, midden in de stad zelfs. Straten klimmen steil omhoog en duiken daarna de diepte in. Je hebt dus een goede wagen nodig om je te verplaatsen. Een wagen met een goede 1ste en 2de versnelling.
Het weer was er goed, vrij warm, warmer dan in Cusco. Mijn kop ziet alleszinds wat rood. Niet dat ik verbrand ben, ik heb gewoon wat kleur gekregen.
Het klimaat is er droog, wat als gevolg heeft dat er weinig vegetatie groeit. Het landschap en de bergen zijn gekloofd, gespleten door de winderosie. De bergen lijken wel op stalagmieten. Verschillende stedelijke platformen zijn aan elkaar verbonden door hoge en lange bruggen, met daaronder een diepe kloof.
Het leven is goedkoper in Bolivië. Goedkoper dan in Peru en Cusco. Een taxirit van 15 à 20 km kost er 18 Boliviaanse Soles (Bs), wat neerkomt op 1,8 euro. Als je dan met z'n drieën een taxi neemt kost een 20 km-rit 0,6 euro. Bij ons zou dat minstens het tienvoud zijn, en dat is dan nog heel zacht uitgedrukt denk ik.
1 Nuevo Peruviaanse Sol (S/.) komt nu ongeveer overeen met 2,5 Bs. In juni was dat maar 2 Bs.
Hotel Dubai, gelegen in Estados Unidos-straat, lag een stuk buiten het centrum. Het was een modern gebouw. Een kamer met dubbel bed, douche met warm water, wasbak, wc, telefoon en televisie, kostte 100 Bs, wat neerkomt op S/. 40 of 10 euro.
Op het verjaardagsfeest was ongeveer 100 man aanwezig, verspreid over een 10-tal tafels. De familie van de jarige had een aparte feestzaal afgehuurd. Er was ook een entertainer-spreker aanwezig. Die entertainer hield de swing in het feest en praatte alles aan elkaar.
Die avond werd er veel (salsa) gedanst. Vooral de oudere generatie danste er op los, inclusief de 83-jarige moeder van de jarige. De jeugd troepte aan tafeltjes bij elkaar zonder echt veel te dansen. Maar dat hield niet tegen dat het toch een aangename avond werd.
Nog eens werd bevestigd dat mijn Spaans goed is en vooral dat je niet hoort dat ik buitenlander ben. Ik heb een mooi accent. Er zal denk ik toch een deel waarheid in zitten, het is niet de eerste keer dat men mij dat vertelt. Een mens mag toch eens trots zijn ook he?
Er kwamen een drietal groepen live muziek spelen, waaronder ook een groep muzikanten gekleed in Mexicaanse zwarte glinsterpakken met sombreros.
Alles was goed georganiseerd. Als enige "gringo" op het feest werd ik goed ontvangen. Buiten Pepe en Gloria kende ik er niemand. Op het eerste zicht een beetje een onwennige situatie, op een verjaardagsfeest aanwezig zijn zonder de jarige te kennen, maar kom, uiteindelijk ben ik blij dat ik mee ben geweest.
Wat viel mij op tijdens dat verjaardagsfeest?
Onder andere dat traditie en protocol een belangrijke rol lijken te spelen tijdens dat soort feesten. Traditioneel en protocolair, maar toch gemeend. Niet krampachtig en geacteerd zoals bij ons.
De jarige en haar man gaven een speech, elk om beurten. De aanwezigen werden voorgesteld, tafel per tafel. Niet persoon per persoon, maar tafel per tafel.
Wie was er zoal aanwezig?
Familie, vrienden, en mensen van het werk van de jarige.
Wat viel mij nog op?
De gastvrijheid en de liefde voor elkaar. Er wordt veel belang gehecht aan het onderhouden van familiebanden en vriendschappen. Niet enkel op het feest viel dat op, overal: bij de familie thuis, tijdens verplaatsingen in de auto of bus, op straat, op de markt, in de winkel, op restaurant.
De mensen hadden ook allemaal veel zin voor humor. Er werd enorm veel afgelachen. Op zondag werden we thuis bij de familie uitgenodigd om er te gaan middageten. Ik werd er ontvangen als een vriend aan huis. Het bleef uiteindelijk niet enkel bij middageten. Er kwam nog avondeten, koffie, thee en dessert bij kijken.
Tot 1h30 's avonds werd er daar gegeten, gedronken, gelachen en gezongen. Meestal kon ik niet helemaal volgen als er een grap werd verteld. Er werd altijd voortgeborduurd op een vorige grap. Als je er dan van het begin niet met volle concentratie bijbent, en zelfs dan nog, dan ben je, excuses voor mijn taalgebruik, "gescheten".
Toch lachtte ik mee. Al die lachende gezichten rondom mij, twaalf om precies te zijn, zette mij ook aan tot lachen.
Het gezin (man, vrouw, zoon) heeft heel de tijd voor ons heen en weer gereden. Naar de busterminal en terug, naar het hotel, naar de stad om te gaan winkelen, naar hun huis, noem maar op. Af en toe namen we wel eens een taxi.
Net als bij Gloria thuis in Cusco valt mij hier soms het klasseverschil op tussen rijk en arm. Rijken nemen arme mensen aan als dienstpersoneel in huis.
Het gedrag van dat dienstpersoneel valt mij dan op. Die mensen gedragen zich een beetje onderdanig, minderwaardig soms.
Neem nu het dienstmeisje in La Paz bij het gezin thuis. Een dikke vrouw, achteraan in de dertig, met lang donkerzwart haar, samengebonden in een lange vlecht, vriendelijk en behulpzaam.
Ze praatte stil en bedeesd. Eén keer kwam ze iets in het oor fluisteren van de vrouw des huize, de jarige dame. Terwijl de gasten aten verdween ze in de keuken. Slechts af en toe gaat de deur van de keuken open en wordt er gevraagd of er nog iets moet gebracht worden.
Als de deur van de keuken dan weer dicht gaat wordt er over haar gepraat. Over hoe goed ze werkt en hoe slim ze wel niet is. En dat het toch een goed mens is en ze toch een hard leven moet heben.
Soms komt ze tevoorschijn uit de keuken en vraagt ze iets. En als iemand dan antwoordt en daarbij een grap maakt lacht ze mee. Met een brede glimlach, haar grote, sterke, witte tanden komen dan tevoorschijn.
Maandag gingen we allemaal tesamen inkopen doen. Ik kocht een paar schoenen zonder veters, gekleed maar sportief, voor 100 Bs, 10 euro. Ze zien er deftig uit en zitten als gegoten. Ik kocht ook 4 horloges van het merk Puma, grote rubberen horloges in felle kleuren met duidelijk leesbare cijfers. 38 Bs per stuk, 3,8 euro.
In één van de winkelstraten zat een blinde man op een stoel, een draagbare radio rond zijn nek en een rood emmertje op zijn schoot dragend. Hij zong mee met de radio. Zijn stem klonk mooi, bijna als een operastem. Dit is Bolivië, of tenminste een deel ervan.
Zo'n observaties onthoud ik, vind ik de moeite waard om op te schrijven, zorgen voor extra kleur. Als ik die blinde man daar dan zie zitten en hem voorbijloop, dan denk ik, "dank u", nu heb ik weer iets meer om over te vertellen. Uw aanwezigheid hier is niet onopgemerkt. Uw rode emmer wordt er niet door gevuld, maar u zal gelezen worden door een aantal mensen.
Op het hoofdplein in La Paz zag ik ook een kleine betoging voor het overheidsgebouw. Een groepje vrouwen, gekleed in witte verpleegsterpakken, schreeuwden iets in het rond over medicatie. Er was een cameraploeg aanwezig en veel politie-agenten. Eén van de vrouwen was in gesprek met een man, misschien een politicus aan wie ze hun eisen bekend maakten.
Santa Cruz. Jungle, gelegen in Bolivië op ongeveer 1000 km van La Paz, zou zeker de moeite waard zijn om eens naartoe te gaan.
Er is ook Uyumi, een bekende trekpleister in Bolivië. De plaats is gekend voor haar zoutoppervalktes en haar huizen in zout.
La Paz was een korte maar mooie ervaring. De familie die ik ontmoette, dat waren schatten van mensen. Niet enkel naar mij toe maar ook onder elkaar.
Terwijl we op onze bus terug naar Cusco zaten te wachten werden we vergezeld door een aantal van die mensen. Zij moesten de bus niet op, maar waren gewoon aanwezig. Ze wachtten tot de bus er was en wuifden ons uit.
Advertisement
Tot: 0.077s; Tpl: 0.018s; cc: 5; qc: 44; dbt: 0.0435s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Papa
non-member comment
Puerto Maldonado
Hey Ken, Vandaag verscheen in De Morgen een artikel over de goudzoekers en de mensenhandel in Puerto Maldonado : vier personen werden gearresteerd en 300 mensen werden bevrijd door de politie.Er werd ook gewezen op de schade die toegebracht wordt aan het milieu door de goudzoekers.Zo fraai is het daar toch ook niet altijd. Tot weldra.