05-09-2011


Advertisement
Peru's flag
South America » Peru
September 5th 2011
Published: September 8th 2011
Edit Blog Post

Wat een schijtweekend.

Ja, die zijn hier ook, schijt-weekends. Dit artikel wordt een puur frustratie-ventilerend middel. Daarna kan ik weer met een fris hoofd de straat op. Uitgescheld. Uitgeblafd.

Wat een geloop en een gedoe voor een idioot visum. In een apenland kan je niet anders verwachten dan apenstreken natuurlijk.

Eerst gingen er 2 mensen meegaan met mij tot Iñapari, dan weer niet.

Zaterdag eerst nog snel naar het immigratiekantoor gegaan om te weten of het bureau van de paspoorten aan de grens open is op zaterdag en zondag. Er deden namelijk geruchten de ronde dat het bureau van de paspoorten "misschien" gesloten kan zijn in het weekend. Ik geloof nooit nog geruchten. Mensen die denken iets te weten maar het eigenlijk niet weten, die zijn nergens goed voor. Ze zaaien alleen maar onnodig verwarring.

De taxichauffeurs wisten van haar nog pluimen waar dat bureau was. Dat doet niets anders dan de ganse dag met een taxi rondrijden in een dorp dat zo groot is als een zakdoek en nog weten ze het niet.

Dan gaan vragen aan een politieman en die wist het ook niet. Dat heeft een ganse dag niets te doen behalve zonnen. Let op, vriendelijke en behulpzame man, daar niet van.

Uiteindelijk bureau gevonden, en dat was dan natuurlijk gesloten. Dan gebeld naar iemand, die tot daar gekomen is, om mij te zeggen dat de grens toch open is.

Op zaterdag om 14h dan in de drukkende warmte een minibusje genomen tot Iñapari. Of nee, eerst tot een dorp in de buurt, en dan moeten overstappen in een ander busje.

En in Puerto Maldonado een half uur wachten om de Madre De Dios per boot over te steken. Het duurt een halfuur om een rivier met een breedte van nog geen 500 meter over te steken. Ik kan in het vervolg misschien al zwemmend oversteken, dat gaat rapper.

Als je hier int stad trouwens de straat wilt oversteken, dat is een heel circus. De taximotos en brommers denken namelijk allemaal dat ze voorrang hebben op de voetgangers. Misschien is dat ook wel zo. In een apenstad verbaast mij niks. Als je niet oppast rijden ze over je tenen, de halvegaren.

En verkeerslichten, dat kennen ze hier wel, maar niet op de plaatsen waar ze nodig zijn. Als voetganger bestaan er geen verkeerslichten. Je moet helemaal aan de andere kant van de straat kijken of het licht op groen of rood staat, of gewoon gokken.

Ooit stond ik eens met Nicole en haar vriend Will in het midden van de baan op het zebrapad in Puerto Maldonado terwijl de brommers en taxis maar doorraasden, we hadden groen licht,. We stonden daar te wachten tot we konden oversteken. Te wachten tot er eens een aap op zijn moto zou beslissen om te stoppen of om ons door te laten.

We stonden daar te wachten, een minuut, twee minuten. En toen stelde ik met een grijns op mijn gezicht voor om eerst een tasje koffie te gaan drinken en daarna terug te keren in de hoop te kunnen oversteken.

Dus naar Iñapari. Dat ligt op 200 km van Puerto Maldonado, maar het lijken er wel 500 te zijn. Zo traag dat dat gaat. Dat blijft maar duren.

Om een visum te verlengen moet je 4 stempels zien te bemachtigen: Peru uit, Brazilië in, Brazilië uit, Peru in. En twee keer dezelfde papiertjes invullen met naam, geboortedatum, reden van verblijf, blablabla. Een keer in Peru en een keer in Brazilie.

Dus een stempel gaan halen in het immigratiekantoor van Peru "land verlaten". Dan 3 km verderop in Brazilië 2 stempels halen: Brazilié in en Brazilië weer uit. Dan terug 3 km verderop een stempel gaan halen om Peru weer binnen te mogen en dit keer voor langere tijd.

Ze zeiden mij dat het kantoor zou open zijn tot 19h Peruviaanse tijd, 20h Braziliaanse tijd. In Brazilië is het een uur later dan in Peru. De Brazilianen waren het sneller moe dan gepland: zaterdagavond om 18h15 kon ik nog mijn uitgangsstempel krijgen in het bureau in Peru, maar in Brazilië waren ze al gaan slapen. Dus anders dan gepland kon ik niet diezelfde avond nog terugkeren naar Puerto Maldonado.

Ik ben dan een hostel gaan zoeken om te overnachten en om zondagmorgen terug te keren naar de Braziliaanse grens. ´s Morgens ben ik dan in de warme zon 3 of 4 km gewandeld tot aan het bureau in Brazilië. Als je het land binnenkomt wordt je op een paneel in 3 talen aangespoken: Portugees, Engels, en Spaans. De immigratie-ambtenaar kon enkel Portugees, of had geen zin om Spaans te spreken.

Maar goed, ik heb dan mijn 2 stempels kunnen bemachtigen "Brazilië in" en "Brazilie uit".

Dan toch maar taxi genomen naar het bureau in Peru, waar ik mijn laatste stempel moest bemachtigen. Die hijo de puta van het immigratiekantoor heeft mij slechts 30 dagen meer gegeven. Dan ben ja al eens eerlijk en zeg je dat je werkt als vrijwilliger, en word je daarvoor gestraft. Eerlijkheid wordt afgestraft, leugens worden aangemoedigd. Had ik gezegd dat ik gewoon als toerist in het land verbleef, dan kreeg ik 60 dagen. Dus de stempel die je krijgt in je paspoort hangt af van de eerlijkheid van de persoon in kwestie en wat die al dan niet uitkraamt. Interessant en betrouwbaar systeem, nietwaar?

Ik ontvang dan wel geen geld, maar de ngo waarvoor ik werk wel. En dan, zijn dat mijn zaken? Is dat mijn schuld? Dat is toch de schuld van de ngo waar ik werk, toch niet de mijne? Dat ze hen gaan straffen in plaats van mij. Zij stellen mensen te werk. Ik ben zo goed om te werken voor hen, gratis en voor niets.

Als ze zo voortdoen kunnen ze hun vrijwilligerswerk op hun buik schrijven en ga ik mij laten betalen. Gedaan met werken voor niets en daarna int zak gezet worden. Die schijtambtenaar met zijn vriendelijke smoel heeft mij goed int zak gezet. Eerlijkheid uitlokken door een praatje te slaan, vriendelijk en gemoedelijk doen en zeggen dat Jean Claude Van Damme ook een Belg is, en daarna in mijn gezicht spuwen met zijn 30-dagen-stempel.

Dus nu kan ik binnen een maand weer eens de grens over voor een nieuwe stempel. Deze keer ga ik naar Bolivië gaan, nog eens naar Isla Del Sol, waar ik al geweest ben maar waar het de moeite is om nog eens naartoe te gaan. En dan terug Peru in. En dan krijg ik hopelijk voldoende dagen om het tot het einde te trekken zonder nog eens de grens over te moeten.

De buurvrouw van eergisteren wilt een foto van mij samen met haar kinderen. Ze wilt een foto van mijn blauwe ogen. Ik grap dan dat dat geen probleem is en dat haar dat slechts 15 Soles zal kosten.

Zulke op het eerste gezicht onschuldige grapjes las ik al eens in mijn discours, omdat ik het stilletjesaan beu word om te betalen. Te moeten betalen om te werken. Te veel te betalen, omdat een of andere Peruviaanse stinkerd denkt dat hij het recht heeft om meer geld aan te rekenen aan toeristen dan aan eigen volk. Het wordt stilletjesaan eens tijd om de rollen om te draaien. Ik ga mij laten betalen. Ipv ik die aan Peruvianen betaal, gaan peruvianen MIJ betalen.

Als ze denken dat ze toeristen zomaar kunnen bestelen. Mijn gsm stelen. Mijn geld stelen. Mij teveel aanrekenen. Het wordt tijd dat ik hen eens ga melken in plaats van zij mij.

Ja, mij teveel aanrekenen. Omdat ze denken dat toeristen idioten zijn die je alles kan wijsmaken. Mij dubbel tarief aanrekenen op de bus als ze de kans krijgen. Of mij 35 Sol vragen voor een autorit en de rest van de peruviaanse passagiers 30 Sol. En dan denken dat ik het niet doorheb. Het spijtige is dat ik te braaf ben en pas achteraf hun bedrog doorzie. Op het moment zelf denk je, "ach, het zal wel kloppen allemaal". Ja, den hond zijn ****!

Momenteel heb ik zin om met een scherp voorwerp op autodeuren te krassen, banden af te laten, wraak te nemen.

Als ik ooit die dief op de bus betrap terwijl hij iemand besteelt, dan trek ik zijn schoenen uit en de rest van zijn kleren, schrijf ik met een zwarte stift "dief" op zijn voorhoofd, en stuur ik hem zo zonder schoenen en kleren in zijn blote fluit naar huis.

En die buschauffeur die mij 35 aanrekende in plaats van 30 en denkt dat ik een idioot ben, die gaat het ook nog wel eens ondervinden. Wie mij denkt te kunnen bestelen, die besteel ik terug, vroeg of laat. Oh God, wat moet het deugd doen om dat eens te kunnen, onbestraft, zoals ik het wil, volgens mijn regels en wetten. Zonder gezeik achteraf, gewoon doen waar je behoefte aan hebt: wraak nemen.

Was er nog iets positiefs aan mijn reis?

Ik heb anticucho gegeten. Dat is koeienvlees. Je hebt gewoon vlees en het hart. Ik heb 2 porties van het hart gegeten. Lekker. Op een barbecue-stelletje in de straat. Populair gerecht hier. Ook in Cusco. Daar vind je een kraampje op elke hoek van de straat.

Wat nog?

Toen ik van Peru naar de grens met Brazilië wandelde in de zon, stak ik een grote brug over. Was ik nog in Peru of al in Brazilië? Zeker wist ik het niet. Ik wandelde in de grijze zone tussen Peru en Brazilië.

Toen ik de brug overstak hoorde ik kinderstemmen, beneden in de rivier. Twee kinderen zaten in de boot, een derde kind duwde de boot voort, plensend in het water. Ze praatten zonder twijfel Portugees.

Het was de eerste keer die dag dat ik mensen Portugees hoorde praten, terwijl ik zwetend de grens naderde. De eerste keer sinds ik mijn trip naar Brasilië aanvatte. De hele tijd van Puerto Maldonado Spaans, en dan plots, van het ene moment op het andere, hoor je Portugees praten. En ik dacht, “ja, dit is het, Brazilië, we zijn er”.

Het water van de rivier beneden mij was ondiep, je kon er in stappen. Het was een mooi tafereel. Een van de kinderen in de boot had een kuif in het midden van zijn hoofd staan en gaf af en toe instructies aan de jongen die de boot voortduwde.

Toen ik deze morgen opstond en de deur naar mijn balkon opende, lag daar 5 Sol voor mijn voeten. Ik heb mijn 5 Sol van die taxichauffeur die 35 vroeg ipv 30 teruggewonnen.

Een halfuur later, op weg naar de plaza, loop ik op een zandweg en zie ik ergens een rolletje papier liggen met een elastiek rond. Ik wandel er voorbij. Daarna keer ik op mijn passen terug, nieuwsgierig en tegelijkertijd nonchalant, nietsvermoedend. In het rolletje stak 510,5 Soles, ongeveer 125 euro. Danku Puerto Maldonado. Ik word al betaald zonder dat ik er iets voor heb moeten doen.

Tot…..

Advertisement



13th October 2011

Tanto estoy divertiendome, leyendo tu 'libro' ! Un beso! Tía Lotte x (Vas a pensat un pocito en mi cuando estás en Isla del Sol? Me gustaría ir también!!)
16th October 2011

15-10-2011
Hola Lotte! Gracias por tu mensaje... me encanta que te guste leer mis cuentos! No he ido hasta Isla Del Sol pero hasta La Paz... pero creo que aun necesitare ir a Bolivia otra vez para mi visa... Cuidate mucho!! xx

Tot: 0.108s; Tpl: 0.01s; cc: 7; qc: 49; dbt: 0.0832s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1; ; mem: 1.1mb