Advertisement
Published: August 13th 2010
Een van de hoofdredenen waarom we naar Arequipa wilde was omdat we graag een trekking door de Colca Canyon wilde gaan doen. Dus na 2 dagen genoten te hebben van de stad, hebben we via het hostel de trekking gereserveerd en we moesten zaterdag op zondagnacht om 3.30h klaar staan bij de receptie. Dan zouden we daar opgehaald worden door de bus. Uiteraard beginnen we zaterdagavond weer veel te laat met het inpakker van onze rugzakken en liggen we pas rond 22.30 in bed. Maar na een paar uur slaap worden we gelukkig op tijd wakker. We mogen onze grote rugzakken bij het hostel in een gesloten ruimte laten liggen tot we terugkomen dinsdagavond. We nemen alle twee een kleine rugzak mee met wat schoon ondergoed, shirts, een handdoek, zwemkleding en een berg energierepen, fruit, snoep en water. Er is ons namelijk verteld dat het eten dat inclusief is niet zo veel is.
Wij staan dus bepakt en bezakt, gapend om half 4 bij de receptie. Naast ons staan er nog 3 stellen met slaperige ogen en rugzakken verveeld te wachten. Al snel mag het eerste stel naar de bus, we realiseren ons dat we verdeeld zijn over verschillende bussen.
Mathieu was nog zo moe dat hij dacht dat hij misschien weleens zou kunnen slapen in de bus, iets dat niet vaak voorkomt. Helaas duurt het allemaal erg lang dat wachten Mathieu wordt steeds drukker en vermoedt dat slapen er niet meer in zit. Om 4 uur wordt er een tweede stel opgehaald, helaas nog geen bus voor ons. Het laatste stel dat nog over is blijkt en Nederlands koppel, Lieselotte en Laurens, maar zijn op dit tijdstip nog niet in voor een gesprekje. Nadat de receptionist een telefoontje gepleegd heeft, mogen ook wij vieren om 4.15 de bus in.
Het is een minibus voor ongeveer 20 personen en we zien dat nadat wij zijn ingestapt er nog 4 stoelen vrij zijn. En als snel blijkt dt we nog meer mensen op moeten halen, echter zijn de gids en chauffeur niet erg bekend in Arequipa en is de gids continue aan de telefoon met de hostels voor een routebeschrijving. We rijden nog een half uur rond waarbij we meerdere maal dezelfde rotonde passeren. Op een gegeven moment stoppen we en stappen de gids en chauffeur uit om de straatnaam bordjes te lezen en weer te bellen. Hierna stappen ze
snel in en slaan ze viermaal links af om vervolgens rechtdoor te rijden waar we stilstonden, ondertussen passeren we natuurlijk weer diezelfde rotonde. Dit gebeurt natuurlijk onder luid gelach van Mathieu die hier de humor wel van inziet maar de rest van het busje vindt het allemaal niet zo grappig. Uiteindelijk vinden ze het hostel en er stapt nog een persoon in. Nog maar een hostel te gaan, natuurlijk is dat hostel niet te vinden en op een gegeven moment na wat telefoontjes gaan de lichten in het busje uit en zien we de gids wat namen van de lijst doorschrappen, die mensen hebben er dus geen zin meer in.
We rijden door de buitenwijken van Arequipa en rijden na de bebouwing het Andes gebergte in. Op Thieu na ligt iedereen zo goed als te slapen en wanneer Deb af en toe wakker is kijken we samen naar de sterrenhemel. Totdat het busje opeens stopt en een van de Fransen uit stapt om ff over zijn nek te gaan naast de weg, natuurlijk vind Thieu dit weer grappig en die verheugd zich al op de rest van de tocht. De bus rijd verder en ook hier is de gids
fan van pure alcohol en dept hij het gezicht van de fransman met een doordrenkt watje. Hoewel de bus nu riekt naar alcohol keert de rust weer terug. We blijven klimmen in het gebergte en wanneer de zon is opgekomen rijden we op een van de pampa's (hoogvlaktes) op 3000 - 4000 meter hoogte. Een van de engelse meisjes vraagt aan de gids of er gestopt kan worden om te plassen en de gids legt uit dat er geen restaurants zijn dus dat het een stop langs de weg wordt. Het busje stopt en al snel staat de helft van de aanwezigen naast de weg te plassen. Gelukkig zijn de meeste blazen geleegd, want al snel rijden we anderhalf uur over een hobbelige zandweg.
Rond 8 uur arriveren we in Chivay, hier krijgen we ons ontbijt. Iedereen heeft liggen slapen in de bus behalve Mathieu en het is erg rustig aan tafel. Het blijkt dat we met een flinke groep Fransen reizen en hier wordt Mathieu niet erg gelukkig van. Na het ontbijt reizen we door naar de Cruz del Conder, een uitkijkpunt waar we de grootste kans hebben om Condor te zien. Natuurlijk bestaat de weg uit een
zandpad met stof overal en gaten om de drie meter. We trillen in het busje voor een uur om het uitkijkpunt dan eindelijk te bereiken. We krijgen 30 minuten de tijd en wanneer we aankomen staat het al vol met honderden toeristen en geen Condor te zien. We besluiten een stukje verder de berg af te lopen en na een minuut of 5 zien we mensen wijzen en de stemming slaat om, we kijken driftig om ons heen en jawel, daar is onze eerst Condor! Mathieu begint druk te fotografen, maar dit blijkt geen makkelijke opgave, de Condor zweeft wel erg snel voorbij. Maar gelukkig daar is al snel de tweede en de kansen op een mooi plaatje vergroten. Zoals je bij de foto's kunt zien is het toch nog gelukt. Na een half uur hebben we wel 7 Condors gezien en zijn we er ook wel een beetje klaar mee. Zo heel bijzonder en groot zijn nu eigenlijk ook weer niet. Had Thieu toch gelijk dat het maar grote kanaries zijn.
Weer terug de bus in, op weg naar onze lunch. Halverwege de reis stopt de bus ineens en het blijkt dat we over 2 groepen verdeeld worden.
Iets dat al eerder had moeten gebeuren, maar de gids vergeten was. De helft van de bus dient uit te stappen en lopen onder begeleiding van de gids dezelfde weg als we gekomen zijn weer terug. Wij rijden verder en arriveren iets na 11h in Cabanaconde. We worden naar een bouwvallig restaurantje begeleid waar we een heerlijke soep voorgeschoteld krijgen. Het 2e gerecht herkennen we niet, maar gelukkig voor ons zijn de Fransen thuis in de vreemde keuken en denken dat we maag, slokdarm of tong voorgeschoteld hebben gekregen. We besluiten alleen de rijst op te eten. Tijdens de lunch raken we aan de praat met Lieselotte en het blijkt dat zij net aan het einde gekomen is van haar stage in Cusco en haar tijd in Peru afsluit met een reis door Peru samen met haar vriend Laurens.
Rond een uur of 2 heeft de gids zich weer bij ons aangesloten en vertrekken we uit het dorp en gaan we te voet verder, de trekking is begonnen. Als eerst lopen we het dorpje uit en bekijken we wat boeren die op de terassen aan het werk zijn. Net als Laurens en Lieselotte hebben we geen hoge dunk van
de gids gekregen en hopen we dat hij het nog een beetje waard wordt in de komende drie dagen. We gaan met 10 man op pad en al snel komen we bij de Canyon en het pad wat ons in 3 -3,5 uur naar de bodem moet gaan brengen.
De gids vertelt eerst alles in het Spaans voor de Fransen en daarna voor de Nederlanders in het Engels. Hij weet veel en hij verteld het erg grappig. Onze mening over de gids begint te veranderen. Al snel merken we wel dat zijn Spaanse verhaal wat langer duurt dan het Engelse maar gelukkig kunnen we de extra info wel uit het Spaans oppikken. Tot nu toe stellen alleen Thieu en Laurens hem vragen, steeds weer over de Condors maar hij vraagt om geduld en hij zal later alles over de vogels uitleggen.
Tijdens zijn praatje over de Canyon en de veiligheidsregels vliegt er weer een Condor over en de gehele groep is afgeleid en staat weer naar boven te kijken. Als dit voor de derde maal op de dag gebeurd reageert de gids met "ja ja, dat is weer een condor".
We beginnen met lopen over het pad wat ongeveer een
meter tot twee meter breed is. Naast ons ligt het ravijn en om ons heen bevindt zich een prachtig landschap. Nou ja, Deb zou het ook gezien hebben als ze rond had durven kijken. Het is erg vreemd, Thieu is degene met hoogtevrees maar die vermaakt zich prima en is helemaal op zijn gemak, terwijl Deb dacht geen last meer te hebben van haar hoogtevrees en vindt het pad doodseng. Ze zegt weinig en hoopt dat we zo snel mogelijk beneden zijn.
Het pad loopt in het begin langzaam naar beneden en al snel komen we de eerste groep ezels tegen die naar boven aan het lopen zijn. Ons is verteld dat wanneer er ezels passeren we aan de bergzijde moeten gaan staan omdat de ezels soms stom zijn en je dan zo het ravijn in kunnen trappen. Volgens de gids maakt dat de Condor erg gelukkig maar de groep niet zo. We kunnen merken dat de gids er zin in heeft en hij maakt behoorlijk wat snelheid op de weg naar beneden. Onderweg stoppen we een paar keer om uit te rusten of wanneer de gids wat verteld over de omgeving. Al snel zien we ook de oase op
de bodem van de Canyon liggen waar we de tweede dag zullen slapen. De eerste nacht gaan we slapen aan de overzijde van de Canyon en we zullen met een brug de rivier op de bodem van de Canyon moeten oversteken. Na een anderhalf uur zien we de brug liggen maar de afdaling gaat nog lang duren voor we er zijn.
Ondertussen maken we foto's van de omgeving en praten we met Laurens en Lieselotte of de gids wanneer we pauzes houden. De afdaling wordt steeds steiler tot we in een zigzag beweging de gehele berg af lopen. Dit is leuk voor het eerste uur maar al snel zijn we dit zat en dan blijkt het nog een heel stuk naar beneden. Tijdens de tocht naar beneden beginnen we onze spieren en knieen wel te voelen.
We bereiken de brug rond een uur of vijf na een afdaling van 1600 meter en bij de brug zitten er wat vrouwen in traditionele kleding, frisdrank en snoepgoed te verkopen. Deze hebben Europese prijzen en een flesje drinken is weer € 1,50 en een reep wat ooit een Twix was kost € 1,20. Na een pauze verteld de gids ons dat het
nu alleen maar een 20 -25 minuten naar boven lopen is en we bereiken dan het dorpje waar we gaan overnachten. Deze weg omhoog betekent meer dat je over grote keien door het bos moet klimmen en na een 20 minuten staan we uitgeput boven. Onze kleren zitten inmiddels vol met 3 kilo stof en zweet die we ook nog eens aan het mee sjouwen zijn. Na de klim is het een stukje vlak lopen en dan bereiken we al snel de plek waar we gaan slapen. We brengen de nacht door in hutjes zonder electriciteit en de enige douche is een hok in de buitenlucht met een douchegordijn er voor. We worden verdeeld over drie hutten en we delen een hut met Lieselotte en Laurens.
Er loopt een hond rond waar we al snel mee lopen te spelen. Het is een erg grappig beestje en in eerste instantie laat hij zich niet aanhalen door iemand. Na een 10 minuten komt daar al verandering in en klimt hij half over Thieu heen. We gaan om de beurt douchen en wij gaan natuurlijk als laatste wanneer het al donker is. Iedereen heeft het over een erg warme en lekkere douche
maar daar merken wij maar weinig van. Na het douchen zitten we buiten en kijken we naar de sterrenhemel. We verbazen ons over de hoeveelheid sterren die we hier zien.
Dan besluiten we naar het restaurant te gaan om te gaan eten. Als eerst weer een lekkere soep en daarna het hoofdgerecht. Dit wordt weer spannend, we krijgen rijst met iets wat op kip lijkt. We vagen het de gids en die zegt de gehele dag al dat we Condor gaan eten. We hebben inmiddels geleerd dat je bij Roy(de gids) altijd op het tweede antwoord moet wachten en hij zegt dat het soya is. Het lijkt in ieder geval niet op soya maar het smaakt wel lekker. Na het eten kijken we nog even naar de sterren maar besluiten dan te gaan slapen omdat we allemaal doodop zijn. We gaan rond half negen naar bed.
De tweede dag zijn we al vroeg op en gaan we ontbijten. Deb is nogal zenuwachtig voor de tocht en krijgt bij het ontbijt bijna niks naar binnen. Thieu heeft na een week zijn eetlust weer terug en eet weer voor anderhalf persoon zoals normaal. Rond een uur of half negen vertrekken
we. We lopen eerst een veertig minuten redelijk vlak en af en toe stopt Roy om wat uit te leggen over de planten in de Canyon. We zien overal op de cactussen witte korreltjes zitten en op het moment dat we het willen vragen stopt Roy om het uit te leggen. Hij zegt dat het een parasiet is die in de canyon wordt verzameld voor de cosmetica industrie. We knikken maar begrijpen niet helemaal hoe een soort witte kever daar voor gebruikt kan worden. Tot hij zijn handen over elkaar wrijft en een rode kleurstof te voorschijn komt. Blijkt dat als je de parasiet maalt hij gebruikt kan worden als kleurstof. Dit werd al gebruikt in de tijd voor de Inca's (ouder dan 500 jaar) om stoffen en wol te kleuren. Hij vraagt of we nog vragen hebben waarop Laurens vraagt "Hoe ga je nou je handen schoon krijgen?". Roy loopt vervolgens de hele dag met rode handen.
Na veertig minuten begint een klim van een klein half uurtje. Het is een pittige klimm maar goed te doen. We klimmen omhoog langs de irrigatiekanalen waarin het water van de bergtop afdaalt naar de akkers op de terassen. Als we
stoppen vragen we de gids of er helikopters gebruikt worden bij ongevallen of ernstige ziektes. Hij zegt dat daar geen geld voor is, alles gaat te voet met een brancard of op een muilezel de canyon uit. Dit verbaasd de groep erg, zeker degene die op wintersport de heli's af en aan hebben zien vliegen met ongelukken op pistes. Er wordt uitgelegd dat er wel een klein ziekenhuis is in de Canyon die we later zullen passeren. We komen na de rustige klim aan bij weer een volgende brug over een klein riviertje. Vanaf de brug spotten we een visje (L-nummer, maar alleen Duco weet hier waarschijnlijk wat hier bedoeld wordt) maar er is geen tijd om hem nader te bekijken, we beginnen aan onze volgende klim van 25 minuten. Dit is een zware klim en uitgeput komen we boven, Deb heeft niet veel gegeten en is erg duizelig als we boven komen. We zijn beland aan de rand van een dorpje waar een vrouw weer wat te drinken en fruit zit te verkopen. We kopen wat fruit en houden hier een lange pauze. Pas aan het eind van de pauze is Deb niet meer duizelig. Tijdens deze pauze vindt
er ook pas echt contact plaats tussen de Fransen en de Nederlanders. Iedereen stelt zich voor en twee van de Fransen blijken uit Zwitserland te komen.
We lopen door twee dorpjes en stoppen bij de kerk, school en het ziekenhuis (meer een huisarts praktijk). We bezoeken een klein museum en krijgen hier Chica te drinken. Dit is de lokale limonade van Peru gemaakt van mais en water. Het smaakt erg vies, maar beleefd drinken we het allemaal op. In het museum mogen we even een lokale hoed op voor de foto en na het bezoek lopen we verder naar de oase waar we rond 13 - 14h moeten aankomen voor de lunch. Onderweg genieten we van het uitzicht en op een van de terrasen zien we een voetbalveld liggen. De gids verteld ons dat er ook een voetbalveld in de oase is en dat nodigt natuurlijk uit tot een potje voetbal tussen de Fransen en Nederlanders. Wij zijn natuurlijk overtuigd dat we die Fransen makkelijk verslaan. We lopen verder en zien een mooie waterval voordat we weer bij een brug komen. We steken deze over en moeten dan weer 20 minuten klimmen voor we de oase bereiken. En hier
wacht onze grote beloning, het zwembad. We doen onze schoenen uit en hier blijkt wat het verschil is tussen syntetische en wollen sokken. Met de syntetische sokken van de eerste dag geen problemen en nu heeft Thieu twee grote blaren op beide hielen. Voor hem geen wollen sokken meer. Ook hier slapen we in rieten hutjes maar hebben we wel een eigen hut. Na het zwemmen lunchen we en de gids vraagt ons of we willen gaan vissen bij de rivier. Deb besluit om lekker te gaan relaxen, die kijkt wel uit om nogmaals een berg af te wandelen om hem vervolgens weer te moeten beklimmen. De rest van de groep klimt weer naar beneden om te gaan vissen bij de rivier.
Roy neemt een visnet mee en verteld ons dat we wel wat Forel gaan vangen. Hij gooit het net drie keer uit en Thieu begint met Thiery (de Fransoos die in Zwitserland woont) al te grappen dat we niks gaan vangen. De vierde maal dat het net wordt uitgegooid zit het zelfs vast waardoor de gids tot zijn knieen het water in moet om het los te gaan maken. Nog steeds geloven we niks van zijn vistalent
maar al snel vangt hij een kleine forel (10-12 cm). Hij gooit het visje weer terug en al snel heeft hij er een stuk of 6-7 te pakken. Thieu hoopt natuurlijkt dat wij ook mogen en uiteindelijk is het zover, wij mogen ook vissen. Als eerst gaat Laurens en Thieu zegt hem nog de Nederlandse visserseer nog een beetje hoog te houden, het zou toch schandalijk zijn als die Fransen het net beter gooien. Maar helaas het wordt niks. Als snel mag een van de Fransen en die bakt er ook niks van. Thieu mag uiteindelijk en hij is de eerste die het net goed uitgooit, maar nog steeds geen vis. Dan komt Jean-Francois, een Fransoos van 1,90 en een 100 kilo. Hij gooit het net goed uit en waarschijnlijk nog iets verder dan Thieu, maar ook weer geen vis. Hij krijgt het wel voor elkaar om het net vast te krijgen in het midden van de rivier. Hierop moet dus de gids van 1,60 en 45 kilo tot zijn nek aan toe het water in om het net los te krijgen. Een kleine Peruaan tot zijn nek in het water is een erg grappig gezicht. Gelukkig krijgt hij het
net los en de volgende mag het proberen. Er zijn een Brit en een Canadees aangesloten maar ook hun bakken er niks van. Die Canadees zegt ook dat zijn volk het gewoon bij ijshockey moet houden. Niemand van ons vangt een vis dus Peru wint dit onderdeel. Niet dat we een scoren bijhouden ofzo. We gaan weer naar boven en komen halverwege het voetbalveld tegen.
Het is dus tijd voor de wedstrijd. We verdelen de teams als volgt, drie Fransen en de Peruaan tegen de twee Nederlanders, de Brit en de Canadees. Natuurlijk denken we dit makkelijk te winnen en op blote voeten beginnen we de wedstrijd. Al snel blijkt dat Thieu geen conditie heeft en op 2000 meter is het na 3 keer het veld over rennen al gedaan met de energie. De Fransozen blijven maar gaan. Al snel komen we achter en het ziet er slecht uit. Uiteindelijk scoren we dan een goal, inmiddels staat het 5-1 voor de Fransen en de goal komt alleen maar omdat we zijn gaan valsspelen maar tegen Fransen is dat geoorloofd. Het gaat er soms hard aan toe en het is een moeilijke wedstrijd, niet alleen omdat Thierry niet meo te
krijgen is maar ook omdat de ezelstront op het veld ontweken moet worden. Als de scoren 8-5 is in ons nadeel begint het donker te worden en besluiten we dat we de golden goal gaan spelen. Inmiddels heeft het Hollandse kamp al wat verwondingen op gelopen en blijken we eigenlijk niks te hebben aan de Brit en Canadees. Ooit een Brit ontmoet die niet weet dat wanneer hij moet verdedigen dit niet betekent dat hij de aanvaller totaal niet moet lastig vallen???
Maar dan valt er een doelpunt, een eigen goal van de Fransen. Natuurlijk hadden we moeten stoppen maar zo wilde we niet winnen, we willen zelf scoren en besluiten door te spelen. Hoe bedoel je vragen om een afstraffing, inmiddels is de Peruaan al opgehouden omdat hij dacht dat de Frandsen het ook wel met drie man konden winnen. Dan valt het doelpunt van de Fransen en moeten we eerlijk toegeven dat we zijn ingemaakt. Dit is iets wat ons moeilijk valt en de gehele avond hebben Laurens en Thieu hier last van. We geven trouwens nog steeds de Brit en de Canadees de schuld want Nederlanders kunnen gewoon niet verliezen van Fransen. Nederland heeft dus nog
steeds geen punten gewonnen. Het potje voetbal levert wel wat verwondingen op, Laurens: pijn en gescheurde nagel. Thieu: pijn in knie, schaafwonden op scheenbeen, dikke wreef en een schaafwond op zijn voet. Maar het was het waard.
Hierna klimmen we met hout voor het kampvuur naar onze hutten hoger op de berg en dineren we met zijn allen. Tijdens het eten wordt er met elkaar gesproken en blijkt dat de anderen al langer aan het rondreizen zijn. Thierry en Marie komen uit Equador en gaan nog naar Bolivia, zij zijn leraar en kunnen daarom twee maanden op vakantie. Vincent is leraar en Julliette heeft ontslag genomen om twee maanden op reis te kunnen, zij zijn vanuit Bolivia naar Peru gekomen en gaan nu terug naar Bolivia om naar huis te gaan. En Jean-Francois en ......(Laurens weet jij haar naam nog?) spreken geen woord Engels dus we weten eigenlijk ook niks van ze. Na het eten zitten we bij het kampvuur en gaan we naar bed want om 5 uur gaat de wekker voor de laatse beklimming. Deb ziet de klim van 3-3,5 uur omhoog niet zitten en ziet het al voor zich hoe ze de rest van haar leven
zal sluiten in de canyon. Gelukkig is daar de oplossing, ze kan met een muilezel omhoog. Hoewel ze dit toch wel een beetje zielig vindt, kiest ze er toch voor om levend uit de canyon te komen. Dit is waarom de klim in twee delen wordt beschreven.
Deb:
De ochtend begint niet best voor, tijdens en na het ontbijt moet Deb rennen voor de wc, van alle dagen moet het uitgerekend nu gebeuren dat haar darmen protesteren. In een canyon en een tocht van 1,5-2 uur op een muilezel op het programma. Helaas de ezels zijn er en ze moet toch op een of andere manier die canyon uit, dus op hoop van zege dan maar. Deb blijkt niet de enige te zijn uit ons 'kamp' die met een muilezel omhoog gaat en loopt samen met het engelse meisje en de eigenaar van de ezels naar een ontmoetingsplek waar er 6 muilezels en nog 4 andere mensen op ons staan te wachten. Deb mag als 3e een ezel besteigen en vindt ook dit maar niets, totaal geen controle en tis toch best wel hoog. De ezels weten heel goed waar ze naartoe moeten en beginnen uit zichzelf al aan
de beklimming. Al snel wordt duidelijk dat er een competitie gaande is tussen ezel nr 1, 2 en 3, blijkbaar willen ze alledrie graag voorop lopen. Tijdens de eerste paar meters van de beklimming vinden de meiden dit geen probleem, echter wanneer er een ravijn naast je te zien is en ezels de verschrikkelijke gewoonte hebben elkaar in een bocht en buitenlangs te passeren (dit gaat gepaard met een boel gegrom en gebijt van de ezels naar elkaar) slaat de paniek toe en wordt er wat afgegild op de berg. Telkens wanneer Deb achterover hellend en zich krampachtig vasthoudend aan het zadel vanwege de steilheid van de berg, was ze zichzef er ontzettend van bewust dat dit misschien wel eens een van de beste beslisingen ooit geweest is. Halverwege de tocht realiseerd Deb zich dat zij al het water bij zich heeft en Mathieu de beklimming moet doen met 1 liter vocht. Ze voelt zich enorm schuldig en de hele groep dient haar schuldgevoelens aan te horen. Wanneer iedereen gewend is aan het naar boven klimmen, zijn we boven aan de berg en moeten we een stuk naar beneden. Weer een nieuwe ervaring. De ezels zijn er wel een beetje
klaar mee en besluiten er wat vaart in te zetten. Met als gevolg dat bij iedere grote steen wij loskomen uit het zadel, wat uiteraard weer het nodige gegil met zich meebrengt. Na 1,5-2 uur komen we aan in Cabanaconde en begint het wachten op Mathieu. Nar ongeveer een uur is hij ook eindelijk boven en moeten we direct de bus in om de rest van het programma af te werken.
Thieu:
De groep begint aan de beklimming en het eerste stukje is goed steil over een pad van max 50 cm breed. Hier is Thieu al blij dat Deb voor de muilezel gekozen heeft. De klim is wel erg mooi en biedt geweldige uitzichten over de Canyon. In eerste instantie loopt Roy achter de groep en klimmen we gezamenlijk naar boven. Op een gegeven moment verveelt Roy zich en besluit hij vooraan te gaan lopen. Op dit moment raakt de groep verdeeld in de snelle en langzame lopers. Om de 15 minuten stopt Roy en dan pauzeert de groep en komen we weer bij elkaar. Na een uitputtende klim van 2 uur en 40 minuten bereik ik de top. LAurens is vijf minuten voor mij aangekomen en Roy,
Vincent en Thierry zitten al 10 minuten rond te kijken. Alle drie zonder dat ze zelfs moe zijn of lijken. Het laatste kwartiertje is vlak en we lopen dwars over de terassen. Moe komen we in Cabanaconde aan, we hebben een 1600 meter geklommen deze dag.
We gaan op de weg naar Arequipa nog het stadje Macca bezoeken, de langverwachte hotsprings bij Chivay, we stoppen nog voor de lunch in Chivay en op de terug weg stoppen we bij het panaoramapunt waar we de vulkanen kunnen zien op 4910 meter hoogte.
We hobbelen weer over de weg terug tot we eindelijk Macca bereiken, het dorpje stelt niet veel voor, je kan de kerk bekijken of op de foto met een lama of een arend. Met de Lama's hebben we weinig moeite maar de Nederlanders hebben er wel moeite mee dat er twee Arenden aan een touwtje vastgebonden zijn zodat toeristen met ze op de foto kunnen. Voor 0,30 eurocent klimt de vogel op je schouder en mag je een foto nemen, wij vinden dit maar niks en bekijken nog of er manieren zijn hoe we de vogels kunnen bevrijden. Na 10 minuten gaat de bus weer verder en gaan
we op weg naar de hotsprings.
De hotsprings zijn geweldig, het voelt zo lekker om na 3 dagen lopen je lekker in een zwembad te laten zakken van 37 graden. Helaas blijven we hier maar een uur. Iedereen probeert Roy nog over te halen maar helaas moeten we gaan. We gaan lunchen in Chivay, het is een buffet op de plaats waar we de eerste dag hebben ontbeten. Dit zien de meeste mensen gelijk maar Lieselotte komt hier pas na 3 kwartier achter. Het buffet is goed verzorgd en als goede Nederlanders eten we natuurlijk veel om de 6 euro p.p. er uit te halen. Een heerlijk gevuld tomaatje blijkt een chilipeper te zijn (de beroemde rocotto) en natuurlijk moet Thieu deze weer opeten ondanks dat hij gewaarschuwd wordt door Thierry dat het heet is en ondanks dat hij al een pizza met deze pepers op heeft. Eerst neemt hij kleine stukjes en het gaat best, tot dat hij een te groot stukje neemt en natuurlijk weer snel rijst moet gaan halen om zijn mond af te koelen, hoe bedoel je hij leert het nooit. Na de lunch maken we nog een groepsfoto en stappen we met zijn allen
in de bus naar Arequipa. We hebben een andere chauffeur dan op de heen weg en deze houdt flink van doorrijden terwijl hij een soort van Peruaanse skihut muziek draait met nummers met teksten als: Cerveza, Cerveza, Cerveza en dat dan 4 keer achter elkaar.
We stoppen langs de weg waar we foto´s kunnen maken van vele Alpaca´s die staan te grazen onder leiding van een herder van ongeveer 5/6 jaar. Het mannetje doet dit met behulp van zijn twee honden waarvan er een gelijk bij ons in de bus wil stappen. Na vijf minuten foto´s maken stappen we weer in de bus en rijden we verder naar het hoogste punt. Op 4910 meter stappen we uit en maken we foto´s van de verschillende vulkanen. We bekijken nog wat souveniers en rijden dan verder naar Arequipa. Zoals al eerder gezegd rijd deze chauffeur erg hard. Op de hoogvlakte snijd hij alleen wat bochten aan en haalt hij wat andere auto´s raar in maar het wordt pas eng als we aan de afdaling beginnen in hetr gebergte. Ik geloof dat we in Europa allemaal leren af te remmen op je motor in de bergen en rustig door de bochten te
gaan. In Peru leren ze je hard op het ravijn af te rijden en dan voor de haaksebocht hard te remmen en dan de bocht aan te snijden. DDit hard remmen is heel normaal en blijf je ook iedere keer doen waarbij alle passagiers doodsangsten uitstaan omdat ze verwachten dat de remmen het een keer begeven en dat we dan rechtdoor het ravijn in gaan. Naturlijk snij je ook blinde bochten aan en soms kom je dan een tegenligger tegen waardoor je even aan het stuur moet trekken midden in de bocht om een frontale botsing te voorkomen. Wij proberen ons af te leiden met de MP3 speler terwijl we anderen stoelen zien vastgrijpen wanneer er een bocht aankomt. Zeker de Zwitser ziet wit, kennelijk rijden ze in de Zwitserse bergen niet als de Colin Mcrea die nu achter het stuur zit. We zijn blij en opgelucht wanneer we de buitenwijken/krottenwijken van Arequipa bereiken en we niet veronelukt zijn.
Op de Plaza des Armas (het centrale plein van Arequipa) worden we afgezet en we nemen afscheid van de rest van de groep. We lopen met Lieselotte en Laurens terug naar het hostel en checken weer in onze kamers in.
Zij vertrekken de volgende dag terwijl wij nog enkele dagen blijven in Arequipa tot we naar Cusco reizen. We gaan 's avonds lekker uit eten bij de beste pizzeria van Arequipa, Brunno's Pizzeria (Calle San Francisco, voor als je eens hier bent).
Na het eten lopen we terug en slapen we weer heerlijk.
Besos,
Deb en Thieu
Advertisement
Tot: 0.077s; Tpl: 0.024s; cc: 7; qc: 45; dbt: 0.0357s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Oma en Opa
non-member comment
Het was weer een interessant verhaal. We lezen met veel plezier jullie verslagen en scheppen daarover op tegen familie en kennissen. Verder: goederaies en veel moed in de bussen. Groetjes.