Quito

---

Lima Airport. Veiligheidsagente vraagt aan Dan om zijn geldbeugel af te doen. ´I don´t have one.´´Yes, here.'en ze betast zijn kruis. ´euh, I don´t have one.'´....'´...'´ok, proceed please'. Ik kwam haast niet bij van het lachen!

Landen in Quito is een gebeuren op zich. De luchthaven is gelegen in het midden avn de stad, wat ik niet wist voor de afdaling... Ik begreep maar niet waarom die huizen dichter en dichterbij kwamen, en dacht dat we gingen crashen.. belachelijk achteraf gezien!
Knap uitzicht, een 30km lange strook en maar 5km breed. Gelegen in het centrum van het land, in de Sierra, een serie van hoogplateaus gelegen tussen de oostelijke en westelijke keten van de Andes. In het westen is het omzoomd door de steile groene muren van de Volcan Pichincha, en oostelijk glijdt de stad af naar een brede vallei, de Valle de los Chillos. Heel schoon zicht!

Rit naar New Town, waar we gaan verblijven in la Mariscal, tussen alle andere toeristen... Waarom daar? Wel, Old Town, hoewel prachtig, heeft de reputatie nogal gevaarlijk te zijn s nachts, en daarom New Town, kleurloos en modern, een speciale mix van huizen in koloniale stijl, Art Deco en blokken uit de jaren 70... Niet aantrekkelijk, maar er zijn zoveel faciliteiten, m.a.w. een heel gemakkelijke basis om van hieruit excursies te doen. En wat diefstallen hier betreft, wel, uiteraard zit het geld hier, en volgen de dieven... Sommige straten zijn vol jeugdige Quiteños en gringo´s, broeierig en lawaaiierig. Voor internetcafés en populaire bars zijn veiligheidsagenten te vinden, uiteraard met de nodige bewapening natuurlijk. Ook in onze hostel kwam je niet zomaar binnen.
Het eerste dat we doen is een bezoek brengen aan Safari, het agentschap waar we onze tour naar de Galapagos mee hebben geboekt. Boeken we een 5daagse jungletour voor de 28ste, en een tweedaagse ijsklimmen... tussenin willen we de stad bezoeken en een mountainbiketrip boeken met The biking Dutchman die vooral downhill ritten organiseert. Ik kan er niet onderuit, Dan zag zijn kans schoon om mij hier mee op te zadelen nadat ik zo heb genoten van de laatste mountainbiketrip in Bolivie...

Quito groeide na zijn oprichting door de Spanjaarden tot een belangrijk koloniaal centrum, met enkele van de grootste en indrukwekkendste gebouwen van het hele continent, vooral kerken en kloosters. Het is dat koloniaal stadsgedeelte dat Quito speciaal maakt, er hangt een heel leuke sfeer in de lucht, overal zijn er marktjes, hobbelen de indigenas en de mestizos door de kasseien straten van de centro historico... We vinden allebei Quito een heel toffe stad.
De Plaza Grande is omzoomd door de belangrijkste religieuze en staatsgebouwen... De kerk La Compañia heeft een prachtige barokke facade uit vulkanisch gesteente, en is vol van verwrongen kolommen, harten, cherubijnen, engelen en heiligen... visueel overweldigend! En binnenin vinden we een extravagantie aan goud... 7 ton bladgoud!
Een van Quitos oudste straten is La Ronda, pittoresk met zijn witte huisjes, kleine raampjes en felgeschilde balkonnetjes. Een likje verf, en zie, je hebt een toeristische trekpleister, ondertussen berucht om zijn vele pickpockets.
De Basilica del Voto Nacional ( vreemde naam maar bon ) is echt imposant! Mijn eerste blik was toen ik de hoek omdraaide, opeens was het daar en leek het mijn hele gezichtsveld in te nemen! Wauw! Het is dan ook de hoogste kerk in Ecuador, 115m hoog... Praktisch volledig gebouwd in beton, een mengelmoes van gotische stijl, bogen, spiralen, dolfijnen, balustrades, pumas...
Leuk detail: in Old Town hebben de straten twee verschillende namen: een officiele op groene steen, en de historische geschilderd op ceramische tegels...

Onze eerste avond spreken we af met een werkmaat van Dan, Jaimie, en zijn vrouw, ook net geland. Vond het niet zo´n sympathiek meisje, zo weinig interesse tonen... na een tijdje staak ik mijn pogingen.

De ijsklimexcursie brengt ons naar de noordelijke sierra. Een prachtige sequens van vulkanen, kraters, meren, vruchtbare valleien met serres voor de fruit en bloementeelt, en landbouwgronden als lappendekens ( ja cliché maar gewoon waar!). Onze gids is Pepe, en onze bestemming is Reserva Ecologica Cayambe, aan de voet van de vulkaan Cayambe. Pepe heeft het voorbije jaar gewerkt in de Galapagos, met de idee daar een zaak op te zetten. Maar er is een wet uitgevaardigd dat je dat enkel kan als je Galapageno bent... niet zo goed voorbereid... Zijn ervaring was niet van de positiefste. Blijkbaar voelen de Galapagenos zich beter dan de Ecuadorianen, en hebben ze geen respect voor hun leefomgeving! Ik was heel erg verbaasd dat te horen. Maar blijkbaar wordt op de galapagosschildpadden gejaagd omwille van een ietwat aangepaste traditie. Wanneer een vrouw zwanger is moet ze gedurende 15dagen enkel cuy ( guinea pig of cavia, een specialiteit van de inheemse highlanders ) eten, in de Galapagos hebben ze dat veranderd naar Galapagosschildpad. En de autoriteiten weten van niets. Ook worden haaien gevangen, want toeristen willen veel betalen; in totaal krijgen ze er 100$ voor.
Slechts 82 km ten noorden van Quito, en enkele uren later, komen we toe in de refugio, op 4700m. Volcán Cayambe ( 5790m) is Ecuador´s derde hoogste berg en het hoogste punt op de evenaar. De refugio is vrij koud, maar goed onderhouden. Er hangt een geur van diesel in de lucht. Diesel wordt gebruikt als lak hier. Pepe was zo bijdehand om eucalyptustakken te snijden tijdens de rit, opdat dit de dieselgeur zou overheersen.
De ranger, zijn vrouw, zoontje en dochter zijn indigenas. We probeerden contact te maken met de kleintjes, maar ze begrijpen enkel Quechua, de taal van de Incas... Gezien de Incas maar een kleine 70 jaar hebben geheerst in dit gebied hebben ze toch een serieuze impact gehad...
Het ijsklimmen vond ik plezant en bangelijk tegelijkertijd. Pepe bracht ons naar de gletsjer op 10 minuten stappen van de refugio waar hij ons de beginselen van het lopen met crampons aanleerde. Met de benen open, als een cowboy. Vooruit, opzij, achteruit. Ik had niet veel vertrouwen in de crampons, hoewel als ik me meer ontspande het echt wel beter ging. It´s all in the head. En vertrouwen, daar gaat het om. Ook kostte iedere inspanning me zo veel energie, ik was direct uitgeput. En dan kreeg ik het moeilijk met adem te halen. Ik had het gevoel dat er een zware steen op mijn borst rustte. Die nacht was vreselijk. Amper geslapen. Ik snakte naar adem, en had het erg koud, Dan niet. Dan heeft een feilloze interne temperatuurregeling, zowel in koude als hitte heeft hij het goed. Ik verkleum direct, of overhit ( wat ik ook heb gemerkt als ik migraine krijg ). De volgende dag zouden we effectief gaan ijsklimmen, en met de koorden werken, en leren hoe jezelf en een ander te redden als je in een kloof valt. Maar ik kon niet, ik was nog altijd aan het happen als een vis op het droge, smakelijk zicht moet dat geweest zijn haha! Dan is alleen geweest, en vond het super. Dus gaan we zien of we kunnen ijsklimmen in de Dolomieten, benden de 4700m, zal pakken beter zijn voor mij!

Eén van de top-attracties hier is Otavalo, wereldgekend om zijn Zaterdagmarkt. De trip naar Otavalo was de meest bangelijke ooit... De bussen sjeezen de Panamericana ( Pan American Highway ) af, racen met elkaar en met de rest van het verkeer... we rijden aan een gevaarlijke snelheid en de afgrond is nooit ver weg... Gespannen en bang... Op de koop toe krijgen we twee films van Sylvester Stallone voorgeschoteld. Ziek kruip ik de bus uit.
Otovalo zelf is prachtig gelegen... tussen de pieken van de volkanen Cotacachi en Imbabura. Het stadje zelf is maar een verzameling betonnen blokken. Ik ben heel erg benieuwd naar de markt, een verderzetting in deze moderne tijd van de pre-Incahandelsmarkt waar handelaars uit de jungle te voet naar toe kwamen... Nu toeristen in bussen uit alle hoeken van de wereld. Maar wat ik zag was niets waard. Een paar rijen kraampjes met ceramiek, sjaals, tapijten en wollen kledij dat regelrecht uit de fabriek lijkt te komen. De verkoopsters roepen amigo of amiga, en paaien je om hun waren te kopen, terwijl ze hun baby de borst geven. In de hangmatten liggen kinderen te slapen. Dit zou Zuid-Amerika´s grootste, kleurige en meest bekende artesaníamarkt zijn... triestig.... Ik stelde me een herhaling voor van Chichicastenango, Guatemala, een duizelingwekkende labyrint van kleuren...

De perfect symmetrische besneeuwde Volcán Cotopaxi en zijn omliggend nationaal park zijn de achtergrond voor onze fietstocht. Prachtig panorama, eens de sliertige wolken en de misteilandjes optrokken en zijn brede, groene basis onthullenden, en de rollende heide. En ´t was super! Goed gezelschap, Canadese Annick en Adam waar we serieus wat mee hebben afgelachen, goeie humor! En ´t fietsen, ja, goed hé! Adam is een mountainbiker, dus hij en Dan raceten de weg af, Dan was in zijn nopjes! Heeft een jump geprobeerd, en op zijn hoofd terechtgekomen, haha, niets ergs! En ´s avonds samen ( terug) in Turtle´s Head ( ja, laat het aan uw fantastie over!) .

Onze laatste avond brengen we door met Jeannie, die recht uit de jungle kwam nadat ze haar vrijwilligerswerk had afgerond, en de volgende dag zou ze naar NZ vertrekken, naar Mark toe. Etentje met zicht op verlichte Quito onder ons.

We hebben hier vrij goed gegeten ( Philip, ge waart er op aan´t wachten zeker?). Ceviche is een van de kustdelicatessen, maar is eigenlijk overal verkrijgbaar. De klassieke ceviche is rauwe vis of zeevruchten gemarineerd in limoensap en chilis, en opgediend met rauwe ui... yum. En de beste hamburgers ooit... kraampjes met tientallen kommen met tomaten, guacamole, uitjes, aardappelsla, en andere... oh zo lekker!
Voor een koffieproducerend land als Ecuador is het jammer dat er niet meer van het echte spul te vinden is... De lokale sterke drank is de chicha, gefermenterde graandrank. In de Oriente is de chicha gemaakt van yuca, die wordt gekauwd door vrouwen en vrouwen alleen, uitgespit in een pot waar het goedje kan fermenteren. Blijkbaaris geen chicha dezelfde omwille van de bacterien in de saliva van de vrouwen... Pepe zijn vrouw maakt heel lekkere blijkbaar! Ben benieuwd om er van te proeven tijdens onze jungletrip overmorgen!

---