Colombia

---

colombia



23-24/03/15 Met de ferry richting Colombia/cartagena.



Deze keer ruim op tijd in de haven Porto 2000. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen 😉.



Ik lifte vlot van Pina naar Colon en nam uiteindelijk nog een korte busrit naar de terminal. Het was nog een dikke tien minuten wandelen vanaf het centrum en daar zag ik al de enorme Ferry liggen in de haven. Het duurde in het totaal meer dan drie uur om in te checken. Ergerlijk..in deze veel te koude, airco-gekoelde, enorme op een sporthal lijkende wachtterminal. Inderdaad, we zijn nog steeds in Centraal Amerika! Alles behalve goed geregeld wat mij betreft.



Professioneel kon je dit niet noemen. Een rij om 'U' tegen te zeggen om onze bagage in te checken. We kregen uiteindelijk een nummer waarna we ons nog eens moesten aanmelden aan een ander loket. Erna nog de immigratie. De langste rij met slechts drie loketten.

Als laatste een security controle gelijkaardig als in een luchthaven. Mijn net gekochte bananen en twee appels werden niet toegelaten in mijn handbagage. Waarom was dat nodig? Het restaurant op de ferry moest duidelijk draaien!



Door de lange wachttijd geraakte ik aan de praat met een Colombiaan. Het leuke eraan was dat hij mij later op de avond kwam opzoeken op de ferry.

Hij had een cabine met 4 bedden waarvan hij uiteraard maar één nodig had. We zochten nog enkele ander liefhebbers maar tevergeefs. In ieder geval was ik heel blij met een echt bed en geen op een bus gelijkende zetel. Ha, super toch, wetende dat deze overtocht 18 uur duurt en zo een cabine 4 maal zo veel kost. Al was het ongelooflijke gesnurk van mijn Colombiaanse kompaan heel wat minder, man dit was geen boom maar een bos. In ieder geval een heel vriendelijke kerel waarvan ik de naam alweer vergeten ben.



Op de ferry, in de wachtterminal en uiteindelijk aan de immigratie in Cartagena geraakte ik ook aan de praat met Yerling, een dame uit Venezuela die in Panama werkt maar eigenlijk in Cartagena/Colombia woont. Ik hielp haar met de vele bagage en we deelden een taxi richting centrum. Zonder ik het zelf goed doorhad had ik een slaapplaats geregeld bij haar en de familie in Bario San Fransisco, gekend als de minder veilige buurt van Cartagena.

Kon ik niet weigeren.



Yerling keerde na 6 maanden werken in Panama terug om haar visa te regelen. Een aangename familie, een basic huis met zo goed als geen meubels, een wijk waar ik inderdaad niet graag alleen zou rondlopen. s 'Avonds gingen we nog iets drinken met enkele vrienden in een lokale bar midden het centrum van deze wijk. Ik maakte kennis met het Colombiaanse bier costeña. Dit leefde hier enorm s'avonds. Aan de overkant volle bak muziek waarop 5 jonge gasten aan het dansen waren in het midden van de weg, een serieus niveau wat mij betreft. Dit blijkt hier allemaal heel normaal 😊.



Een van de eerste dingen die mij opviel eens in Colombia te zijn aangekomen was het iets meer diverse wagenpark zichtbaar in de straten en enorm veel moto's. Hier reden niet enkel Japanse merken maar enorm veel " Renault Dusters en Logans", ja u hoort mij goed " Renault". Dacia is hier niet gekend..

Zelf 'Renault R4kes", enorm rijdende wraken. Machtig 😉. Vroeger bleken er hier heel wat meer rond te rijden, zuinig en aangezien de stad een enorme haven heeft zou dit de betekenis zijn van de Europese merken en import.





25/03/15 Op naar het historische deel.



Ik had een privé gids, wat wil je nog meer 😊. We gingen samen op wandel en kwamen al vrij snel het koppel tegen uit Engeland waar ik ook op de ferry even mee aan de praat was geraakt. Een gast uit Polen die al 7 jaar in Engeland woont en een Engelse uiteraard. Een grappig koppel waarvan ik het Engels niet echt goed van begreep. Ze heeft volgend email adres: ifucandreamitucanmakeitreal@... 😊 en ze gingen in een finca gaan werken via Workaway in Santa Marta binnen enkele dagen.



We gingen samen verder op wandel. Cartagena, inderdaad echt een aanrader. Een oude stadsmuur en klokkentoren waren de afbakening van koloniaal centrum. Je kon de muur opwandelen en ik had er later op de avond een heel mooie zonsondergang.

Een toeristische stad, vooral het historische deel. Ik was eerder nog meer onder de indruk van de goedkopere en alternatieve deel van de stad met veel leuke graffiti werken. Getsemany was de naam van deze wijk. Blijkt in het weekend een heel bruisende stadswijk te zijn met vele artiesten en livemuziek.



In de vooravond nam ik een "taxi moto", serieus gevaarlijk wat mij betreft in dit verkeer + backpack, richting de andere kant van de stad. Ik ging couchsurfen. Ik regelde al sinds enkel weken een slaapplaats bij een Belg, een waal uit Luik die al meer dan 10 jaar in Colombia woonde. Getrouwd met een Colombiaanse en 3 kinderen. Een ex- miliair, een expert in het construeren en verbeteren van Munitie.

Nu niet echt iets om achter te staan. Michel, een vijftiger met een zoon en twee dochters, een geval apart. Ik ben er nog steeds niet aan uit of hij volledig gek is of wel degelijk een genie. In ieder geval heel veel kaders met allerlei militaire benoemingen en hij toonde mij info op zijn computer over de werking van verschillende soorten kogels die vele lagen kevlar konden doorboren.

Ik werd er als een gastheer ontvangen alsof ik hen al jaren kende. Misschien omdat ik een Belg ben?



Het huis was een ongelooflijk vuil " kot " die hij gratis mocht gebruiken van een vriend. Binnen enkele maanden werd het afgebroken om op dat terrein een groot complex te bouwen met het gevolg dat de staat er alleen maar op achteruit was gegaan. De vier katten waren er mij ook te veel aan. De konijnen en kippen in dit veel te kleine huis eerder leuk. Desalniettemin een zeer vriendelijke familie en ik at het lekkerste zelf gemaakte brood in mijn reeds vier maanden durende trip..hmm..



26/05/15 piscinaaaaa...jihaaaaa..



Vlakbij hun huis in deze buitenwijk van Cartagena was er een soort van basic sportcomplex met een mooi openluchtzwembad waarvan ik uiteraard gebruik maakte. Een degelijke training. In de middag ging ik alleen nog wat het stad gaan verkennen met een fiets die ik van hen mocht gebruiken. Achteraf bekeken een minder aan te raden zaak, levensgevaarlijk wat het verkeer betreft van de buitenwijk richting centrum. Fietsstroken..is hier uiteraard onbekend, de hitte en smog hinderlijk. Op het warmste van de dag echt lastig om buiten te komen en 35 graden is hier heel gewoon. Het werd een 45 minuten durende rit. Wel een aanrader om op deze manier het centrum te bezoeken.



27/05/15 Santa Marta



Ik vertrok s'morgens vroeg richting Santa Marta met de bus die uiteindelijk een 5 uur duurde rit werd in plaats van de voorziene 3 uur. Het werd mij in ieder geval duidelijk dat het reizen per bus hier allesbehalve vlot zal gaan. Ik had reeds een adres van een goedkoop hostel, Casa Blanca dichtbij het centrum. Ik probeerde enkele dagen ervoor via Couchsurfing een slaapplaats te vinden maar Juan, een Colombiaan van Barrancia gaf mij deze tip samen met een perfect uitgelegde route. Hij was zelf aan het rondreizen en verbleef in het hostel.

Een zeer sympathieke gast die enkele jaren in Slovakije gewoond had en een Zweedse vriendin had. Een danser, surfer, reiziger en genieter.

Er waren nog drie Argentijnse dames in het hostel die twee Ukeleles gekocht hadden, dat stond mij uiteraard wel aan 😉. Nog een Spanjaard, Raoul, die net terug was van Venezuela. We gingen met zijn allen naar de zonsondergang kijken op het strand vlakbij het hostel. Dit heel spontane familie gevoel stond mij wel aan. En mijn gitaar, ja daar waren ze precies aan verkocht 😉.



Achtentwintig/ 03/15...tja kben hier de acht van mijn toetsenbordje kwijt 😉.



Ik kreeg van Juan heel wat info over de vele stranden en plaatsen rond Santa Marta. Het leuke aan deze badplaats waren de vele omliggende bergen rond de stranden. In ieder geval eindelijk een iets anders kustgedeelte na de vele Caribische stranden die ik reeds gezien had. Ook verder landinwaarts het gebergte Sierra Nevada met de gekende Ciudad Perdida/ verloren stad. We zullen zien.



Ik nam een ' camioneta o buset' de typische blauwe busjes hier richting Taranja en ging wat wandelen rond de stranden. Het was er enorm warm. Ik had het geluk later op de route in een klein vissersbaaitje op het juiste moment te zijn aangekomen. Ik zag een man of tien de enorme visnetten op het strand binnen trekken. Deze manier blijkt hier sinds jaar en dag niet te zijn veranderd. Een overvloed aan vis en het waren geen kleintjes.

Verder in de middag zag ik in de verte een drie tal dolfijnen opduiken in de Baai, wow..deze plaats heeft toch iets magisch.

Ik ging zwemmen en later op de avond gingen we dansen, ten minste Juan en de andere. Raoul en ik liever op de rand van de dansvloer..er was veel te zien 😊 en van salsa...ja daar ken ik geen bal van 😉.



29/03/15 op naar Minka, Sierra Nevada



Ik vertrok vroeg in de morgen om een dag te gaan wandelen in dit gebied. Er was een ander Belg in het hostel, een gepensioneerde Antwerpenaar die al heel Zuid - Amerika had doorgereisd. Hij gaf mij de tip. Achteraf bekeken echt een prachtig gebied met cascades, koffie fincas, een waterval en een Mirador waarvan ik alweer niet het geluk had van een zicht te mogen genieten.



De eerste uren wandelde ik samen met een sympathiek Colombiaans koppel die ik tijdens de rit in de veel te kleine jeep van Santa Marta naar Minca leerde kennen. De mindere conditie van de dame liet mij beslissen verder alleen door te wandelen. Ik kwam andere wandelaars tegen die hier enkel dagen verbleven om het enorme gebied uitgebreider te verkennen. Blijkt een aanrader.

Ik ging ook een oud koffie fabriekje bezoeken, meer dan tweehonderd jaar oud maar wat mij betreft revolutionair na wat ik gezien had in Nicaragua. De "mekaniek" was fascinerend. In ieder geval blijkt deze "finca" hier zeer bekend te zijn met vele bezoekers uit verschillende landen.



Ik genoot enorm van de rustige maar lange wandeling alleen, luisterend naar de vele muziek, gekregen samen met een 'Ipod' van mijn vele vrienden net voor mijn vertrek. Wow..het blijft fantastisch.." nog eens bedankt gasten!!!!! ". Bij het luisteren naar enkele nummers van Ntrek, Brihang..samen met de ongelooflijke prachtige omgeving en vrijheid kwamen de tranen in mijn ogen, denkend aan de vele super optredens die ik al gedaan had met the brothers, Chilow.. Soulband..Quartier..mijn muzikale vrienden en ervaringen die ik misschien nog het meeste mis tijdens deze trip. Wat brengt muziek mensen toch samen, iets dat hier des te meer wordt bevestigd.



Door reeds een deel van dit gebied gezien te hebben, de hoge prijs en grote groepen met Gringos besliste ik de 4 daagse hike naar Ciudad Perdida niet te doen. Ciudad Perdida, gekend als het Machu Picchu van Colombia. Hopelijk krijg ik hier geen spijt van..de vele dingen die hier te zien zijn, het soms moeilijke feit dat aan alleen reizen je alles zelf moet beslissen en uiteraard de 5 landen die ik nog te doen heb maakten het er niet gemakkelijker op. Maar goed, wie zegt niet dat we ooit kunnen terugkomen 😉.



Het werd een lange wandeldag en ik keerde tevreden terug met de laatse 4x4 richting Santa Marta. Ook tijdens deze één uur durende rit met drie Argentijnse meiden en een Zwitser werd er gelachen en gepraat over onze reiservaringen. Ja..daarvoor doen we het toch..super hoeveel mensen je tegenkomt. Hij had net samen met zijn vriend een nieuwe 125 CC moto gekocht in de supermarkt. Met twee 1700 dollar splinternieuwe moto's op naar Rio. Dezelfde route zoals ik in gedachten heb en begonnen hun trip ook in Mexico begin december. Ze deden mij terug denken aan het idee die mij hier al mijn hele trip ronddwaalt in mijn gedachten...maar we kunnen nu éénmaal niet alles.





30/03/15 Gelukkige " verjaardag e Bert ".



Planning van deze middag.. free dive rond de riffen, een 'isla' vlakbij "Parque Tayrona". In Taganja, een strand naast Santa Marta ,was er een overvloed van divingcenters en scholen. Dit kon ik niet laten liggen. Wat meer ervaring opdoen na Isla Utila/ Honduras en het belangrijkste..hier zijn bijna geen golven, kristalhelder water en vollebak zon.

Het werden twee prachtige 40 minuten durende duiken tot op 22 meter diepte waar we heel wat verschillende vissoorten spotten. Tijdens de boottocht zagen we op tien meter 5 dolfijnen zwemmen. Wow, super. De zon bleef echter weg vandaag met als gevolg een iets kouder boottrip terug richting Taganja. Verder ging ik nog wat kilometers zwemmen, even profiteren van de weinige golven hier in deze baai.

Eens terug in het hostel waren er drie Venezolanen toegekomen. Een leuke bende. Ze vertelden over de onveiligheid in hun land en de momenteel moeilijke politieke toestand en hoe goedkoop alles wel was. Iets waar we het enkele dagen geleden ook al over gehad hadden met Raul. ( hij bezocht het land gedurende een maand in maart samen met een Argentijns koppel) In ieder geval geen aanrader om het land momenteel alleen te bezoeken. Ze kwamen een week op verlof in Santa Marta. Voor hen was alles hier een stuk duurder. De verschillen blijken groot te zijn.

We werden uitgenodigd om het eind van de week met hen meer reizen naar Valencia, hun stad in het Noorden aan de kust. Helaas de volledig andere kant op. In ieder geval heb ik een slaapplaats als ik ooit nog die kant op ga.



31/03/15



Normaal gezien wilde ik vandaag " el Parque Tayrona " bezoeken maar de Venezolanen wisten mij te overtuigen een dagje te wachten. Ze leerden iemand kennen gisteren die vlakbij het park een Finca hadden en waar we gratis mochten overnachten en misschien gratis het park in mochten. We zouden met zijn allen gaan.

s' Morgens regelde ik samen met Juan mijn vlucht om binnen twee weken van Bogota naar Quito te reizen met " Viva Colombia ", een lokale goedkope vliegtuigmaatschappij. Erna ging ik wandelen naar het strand, Taganja waar de Argentijnse meiden en Venezolanen reeds waren. Verder een stapje zetten in de avond en een poging doen om Salsa te dansen, of eerder vanaf de zijkant rustig wat dom meedoen op de dansvloer..😉? Fun en knappe vrouwen verzekerd 😉.



01/04/15



Het werd een rustige dagje met allerlei kleine bezigheden aangezien we rond 16 a 17 uur gingen vertrekken richting onze onbekende slaapplaats. Ik ging zwemmen, schreef wat aan mijn blog en probeerde wat mondharmonica te spelen. Iets waar ik tot nu toe nog niet echt ben in geslaagd :s.

Verder het Museo de Oro gaan bezoeken waar ik met veel bewondering heel veel informatie kreeg over de verschillende Indigina groepen die er nu nog steeds te vinden zijn in het gebied Sierra Nevada. Een van de redenen waarom de trek naar Ciudad Perdida zo populair is.



Helaas kwam die persoon van de finca niet opdagen waardoor mijn geloof in de gratis slaapplaats en ' intrada' verdween. Dan maar morgen zelf op naar Tayrona. Het leuke aan het mindere nieuws was dat we uiteindelijk met zijn allen naar de prachtige zonsondergang gingen kijken en een "avondzwemke" gingen doen. We speelden wat muziek met, gitaar, jambe, ukele en een half dronken zwerver die voor ons de begeleidende zang en nodige dans wist te verzorgen. Een hilarisch moment..hoe muziek opnieuw mensen samenbrengt? (Zie filmpje als het mij lukt om up te loaden). Later op de avond speelde ik nog even samen met een Argentijns koppel die in de drukkere straat wat geld probeerde te verzamelen. Ze wisten enorm goed te spelen op hun Afrikaans instrument waar ik de naam van vergeten ben, een soort van Marimba, Xylofoon. Misschien verloor ik enkele dagen maar langs de andere kant een weer nieuwe ervaringen en hilarische momenten. Mensen, " pakt uder trekrugzak en zet oan, tleven es véte skwone".



03/04/14 Eindelijk op naar Tayrona..



Ik vertrok s'morgens vroeg richting het park. We zijn midden de week van Samana Santa met het gevolg overvolle bussen en een twee uur durende wachttijd om het park binnen te geraken. ( vakantieweek "Samana santa ", m.a.w. iedereen gaat reizen met gevolg hogere prijzen en drukte )



De meeste mensen namen een kleine shuttle van de hoofdingang richting het uiteindelijke beginpunt van het park, iets waar ik uiteraard niet aan mee deed. Ook deze weg was de moeite waard om af te wandelen. Ik bezocht de prachtige "mirador" en wandelde naar de andere verder afgelegen stranden. Het was er heel druk op die kleine wandelpaden, en de campings overvol. Ik had even een festival gevoel, maar dan zonder muziek 😉. In ieder geval vond ik mijn bezoek wat dubbel, het park is prachtig maar door de drukte verloor het deels zijn charme. Ik ging alvast maar een nacht blijven.



Later op de middag geraakte ik aan de praat met twee dames. Claudia, een Colombiaanse uit Cali en haar vriendin Julie van Montréal. Ze vroegen waar ik sliep en ik vertelde dat ik nog eens slaapplaats moest zoeken maar er weinig beginnen aan zag door de overvolle campings. Ze hadden een tent gehuurd op een iets verder liggende camping. Er was plaats voor drie, een ruime tent met een degelijke matras over de volledige tent. Bij deze was mijn slaapplaats geregeld met aangenaam gezelschap bovenop 😉.



We aten iets samen in het restaurantje op de camping en het werd een rustige avond na een hele dag stappen in de hitte. De volgende morgen vertrok ik na ons ontbijt en zwempartij richting Pueblito, een klein indigena dorp hoger gelegen in het park. Het werd een 3 uur durende wandeling en het kleine dorp gaf mij in ieder geval een heel mooi beeld hoe het uiteindelijk niet bezochte Ciudad Perdida er min of meer kon uitzien. Ik was tevreden enkele dagen geleden de wandeling naar Minca gedaan te hebben en ook deze kleinere trek richting het dorpje.

s'Avonds nam ik de nachtbus naar San Gil. Ook daar in de terminal ongeloofelijke wachtrijen met mensen. Die drukte zijn ze hier duidelijk niet gewoon.



04/04/15 SanJil/Santander



Goeiemorgen. Een 12 uur durende nachtrit van Santa Marta naar San Gil. Een serieuze kronkelende weg waar mijn maag helaas niet gelukkig van werd. Ik wandelde nog maar net uit de terminal een jonge gast sprak mij aan met de vraag of ik reeds een slaapplaats had. Normaal ben ik daar geen liefhebber van maar samen met een andere toeriste wisten ze mij te overtuigen. Ik had direct gratis vervoer op de scooter richting de "Hostel/Finca Villa Isabela", een kilometer of vijf buiten het centrum. Het was meer een huis dan een hostel, klein, gezellig, een perfecte keuken, een tuin rondom met bananen, koffie, mandarijnen.. en mooi zicht op het omringende gebergte.



Aangezien de slaapzaal volzet was had ik het geluk voor eenzelfde prijs als een enkel bed in een dorm in een privé kamer te mogen slapen. Wat een luxe, met badkamertje en dubbel bed 😊.

Er waren een 10 tal andere toeristen en ook een vrijwilligster uit München, Helena, die deze plaats had gevonden via Workaway.



Fabian, de eigenaar werkte ook samen met de vele outdoor, " eco turismo y turismo de aventure " kantoren hier in San Gil. Daarvoor is deze streek hier heel gekend. " The place to be " voor rafting, kayaking, parapente, downhill mountenbiken enz.

Ik boekte in ieder geval direct een rafting klasse 4-5 in de rivier Suarez 😉.



Moest ik meer tijd hebben zou ik wel zien zitten hier enkele dagen te helpen als vrijwilliger..maar er zo veel te doen en ik heb maar tien dagen meer voor ik mijn vlucht heb van Bogota naar Quito/ Ecuador. Ook Medellin en ander dorpen hier in de buurt zitten in mijn gedachten. Misschien een 2 of 3 dagen hike als het weer verder meevalt. Jacob, de Oostenrijker die ik leerde kennen in Utila en waar ik reeds wat mee samen reisde was momenteel in Santa Marta. Misschien gaan we hier enkele dagen samen wandelen. We zien wel.

Na een uurtje uitrusten vertrok ik al liftend richting het centrum om inkopen te doen en het één en ander te regelen via mail.

s'Avonds waren er in het centrum verschillende optredens, typische Colombiaanse muziek met gitaren en Accordeon , Vallenato heet dit genre. Heel populair hier en hoorbaar in de straten en de vele bussen.

Eén optreden was mij bijgebleven, een 15 jarige dame die enorm goed kon spelen op een Riquinto. Jammergenoeg zijn de details van het concert hier plots verdwenen hier in mijn tekstgedeelte.



05/04/15



Wegens de vele regen deze nacht en de laatste dagen was het niveau van de rivier te hoog en was het te gevaarlijk te raften. Misschien gaan we morgen naar een andere plaats verderop in de Canyon.. een aanrader en uitzonderlijk maar is een stuk duurder.

Dan maar wat studeren en misschien het dorpje Barichara gaan bezoeken? Uiteindelijk werd het een zwemtraining in een perfect om baantjes te zwemmen hotel zwembad vlakbij en ging ik wandelen richting een klein dorpje Mogotes hier een 35 km vandaan. Dit gebergte rondom met de nodige Canyons is indrukwekkend. Uiteindelijk net op tijd om de laatste uiteraard bomvolle bus terug te nemen naar San Gil.



06-07-08-09-10-11/04/15 Een week vol sportieve activiteiten.



Goeiemorgen, 6U30..Zoals Fabian en de meeste mensen hier gewoon zijn vroeg op te staan had ik ook mijn wekker gezet rond 6U30. Uiteindelijk kwamen ze ons maar om 13 uur ophalen, ja we gingen met zijn allen, Fabien, Helena en ik. Aangezien het waterniveau van de rivier Suarez op het maximum stond door de vele regen van de afgelopen dagen werd de trip verplaatst naar de middag.

Het was 45 minuten rijden richting het beginpunt. We waren met een groep van 11, twee volle 'rafts' en terug een ongelooflijke mix van personen. Volgende landen waren vertegenwoordigd: Colombia, België, Frankrijk, Amerika, Canada, Israël, Engeland, Duitsland en Australië. Onze instructeur gaf eerst een half uur durende uitleg waar hij met volle enthousiasme alle gevaren en fouten uit de doeken deed, helaas in een gebrekkig Engels. Het ging duidelijk niet evident worden. Ik had geen ervaring maar was duidelijk niet de enige. Ik had het geluk of eerder ongeluk om vooraan te mogen zitten. Het werd een kleine twee uur durende afvaart om 'ja alo...' tegen te zeggen. De andere boot sloeg om en enkelen hadden moeite om vanonder de raft te geraken. We kregen enkele enorme golven over ons waar ik toch ook even mijn kluts door kwijt geraakte. De Suarez, gekend als de tweede beste rivier in Zuid-Amerika om aan rafting te doen..en ja klasse 4-5, dit kan ik bevestigen 😊. Een superervaring.



Een dagje mountainbiken zat ook al enkele dagen in mijn gedachten. Er waren verschillende dag tours waar eten en transport inbegrepen zat maar dit leek mij maar heel duur. Via Fabian kon ik voor 120000 pesos, een 10 dollar, de hele dag een degelijke mountainbike huren. Ik vertrok s'morgens vroeg richting enkele kleine dorpen. Het werd een vijf uur durende enorm zware tocht aangezien in een deels andere route genomen had dan voorzien op mijn kaartje. Die drukke asfaltweg vond ik maar niets 😉. Ik was uiteindelijk een 50 km van San Gil verwijderd en was doodop. Ik kreeg een lift van een vriendelijk koppel uit Bogota. Ik vind het nog steeds verwonderlijk dat we met zijn vieren en de fiets in de kleine "Renault" Sandero geraakt zijn. Wat zijn de mensen vriendelijk in Colombia.



De cascade van Juan Cury, een enorm hoge waterval met verschillende Pozos die ik tijdens mijn afdaling in de verte reeds gezien had lag op de terugweg. Die was ik wegens mijn andere genomen route niet tegenkomen en was één van de hoogtepunten. Ik werd gedropt aan de ingang en kon nog net voor de enorme regenbui de op een half uur verwijderde cascade bewonderen. Uiteindelijk lifte ik terug met een half open vrachtwagen, de lokale brouwer, vol met bierbakken en nog net plaats genoeg voor de fiets en ik. Het bleef enorm regenen tijdens de 35 kilometer durende terugrit naar San Gil waar ik uiteindelijk toch volledig nat de mountainbike moe maar tevreden terug inleverde.

Ondertussen was Jackob in San Gil gearriveerd. We gingen de volgende drie dagen wandelen richting "Canyon Chicamocha". We spraken af morgen om 7U30 te vertrekken vanuit het "Parque Central".



De eerste dag wandelden we van San Gil via Cabrera naar Barichara en zochten een plaats om onze tent te zetten in het ondertussen 30 km verder liggende dorpje Guane. We arriveerden net voor het volledig donker werd en de zonsondergang met omliggende gebergte was ongelooflijk prachtig. Wat een route vandaag, wat een natuur en geen toeristen in ieder geval. Volgens mij wonen er hier maar een honderdtal mensen, de tijd is er blijven stilstaan, de streek magisch.

Na het plaatsen van onze veel te kleine tent gingen we iets eten in de enige "Comedor" dat er beschikbaar was en gingen na ons kampvuurtje om 9 uur doodop maar tevreden slapen.

De volgende dag vertrokken we rond 7 uur richting Villanueva, een ander prachtig oud dorpje en we wandelden via de Canyon naar beneden richting Jordan. De voet wil mee maar het is lastig. Opnieuw een dag van een 30 km, doodop, maar zeker in vast de tot nu toe mooiste wandelroute van mijn leven. Onbegrijpelijk dat deze niet echt gekend is eigenlijk. We konden gelukkig onze tent plaatsen bij een huis verderop de zogezegde 'platze' en mochten een douche en toilet gebruiken na er een voor 5000 pesos veel te lekkere basic maaltijd gegeten te hebben. Opnieuw heel vriendelijke mensen.



De volgende morgen werden we wakker om 6 uur wegens de warmte die er op dit uur al heerste in de Canyon. Dit geen zweten worden tijdens de volgende 'hike' naar het volgende 900 meter hoger gelegen dorpje Los Santos. We wandelden van daaruit nog enkele uren verder waarna we een lift kregen van een veel te vriendelijke Colombiaan die ons wist te trakteren met fruit.

We stopten langs de vele uitzichtpunten langs de Canyon en kregen enorm veel info over de streek.

Ik veranderde s'avonds van finca "Casa Isabela" naar het hostel van Jackob in het centrum aangezien we de dag erna vroeg gingen vertrekken. Wat een driedaagse.



Zaterdag 11/04/15 Liften naar Villa de leyva..



Om 6 uur vertrokken we op wandel naar het eerste pompstation net buiten het centrum. Liften in het centrum van een stad is altijd moeilijker. Het voordeel nu was dat er eindelijk een beetje verkeer was, duidelijk veel mensen op weg naar hun werk.

Na 20 min hadden we al een lift naar een uur verder liggend dorp door een vriendelijke Colombiaan die er een Finca had. Helaas was er verderop heel weinig verkeer. In ieder geval vreemd aangezien dit de eigenlijk de hoofdbaan is van San Jil naar de hoofdstad/Bogota.

We namen een bus richting Tunja. Na een drie uur rijden en een lekkere typische maaltijd in soort van wegrestaurant/comedor probeerden we de laatste 35 kilometer terug te liften. Er was totaal geen verkeer maar na een uur hadden we een lift met een oud koppel met Nissan pickup. Volgens mij was hij een ex- racepiloot of dergelijke. Wat een snelheid op deze kleine wegen en vertragen voor kleine drempels was in ieder geval niet belangrijk. Zijn vrouw vond dit maar normaal te vinden. We lagen slap van het lachen achteraan de pickup, wat een 'ride'.

Het dorp is prachtig. Doet mij ergens denken aan Antigua/Guatemala.

We zochten een plaats om de te kamperen, ' tjoolden' nog wat rond, speelden gitaar en geraakten aan de praat met twee dames uit Bogota. Een Colombiaanse en een Zweedse dacht ik. Wat waren hun namen nu alweer..



12-13 /04/14 Hike rond Villa de Leyva.



Na s'morgens nog wat info bij de plaatselijke toeristische dienst te hebben verzameld vertrokken we richting een twee daagse half geïmproviseerde 'hike' in de streek rond Villa de Leyva. Het werd opnieuw een prachtige wandeling van dorp tot dorp. We wandelden van Villa de Leyva naar Santa Sofia en uiteindelijk naar Paso del Angel waar we uiteindelijk de weg kwijt geraakten. Gelukkig vonden we in het wilde weg een verlaten hut waar we onze tent bij konden plaatsen en reeds het nodige brandhout vlakbij hadden om een perfect kampvuurtje te houden. De volgende dag wandelden we verder richting Gachantiva waarna we een cascade bezochten, een douche namen, en uiteindelijk een lift terug zochten richting Villa de Leyva. Alweer een tocht tussen verschillende authentieke dorpen en afgelegen prachtige natuur.



Tijdens onze vele wandelingen werd er gepraat over onze ervaringen en meegemaakte avonturen in de afgelopen 6 weken. Echt leuk eigenlijk om na een tijdje terug af te spreken en te praten over de verschillende routes, bezochte plaatsen, eten en meningen over de lokale bevolking. Uiteraard waren de meest gekende plaatsen door ons beiden bezocht.

Onderweg wist Jacob mij te vertellen dat hij twee Duitsers had ontmoet in een hostel in Santa Marta die bij een "Crazy" Belg hadden geslapen in Cartagena via couchsurfing. Dit kon geen toeval zijn 😊..Michel..?

Volgens mij zijn er niet veel Belgen die in Cartagena wonen in in ieder geval geen twee die gespecialiseerd zijn in het ontwerpen van munitie. Grappig te horen dat ik niet de enige was die min of meer hetzelfde had ervaren bij deze vriendelijke familie.



14/04/15 Op naar Bogota



Ons plan was opnieuw een poging te doen om te liften van Villa de Leyva naar Bogota maar dan via een stadje "Zipaquira" genaamd. Daar gingen we de gekende 'Catedral de sal' bezoeken. Een enorme kathedraal en museum gebouwd in een oude zoutmijn een honderd meter onder de grond. Deze toeristische mijn is nog maar geopend sinds de jaren '90 maar is enorm indrukwekkend en vooral uitzonderlijk. Deze tip van andere reizigers gekregen in ieder geval tevreden deze bezocht te hebben. Je kon ook de mijn zelf bezoeken maar wegens tijdsgebrek de korte tour genomen. Wat ik mij in ieder geval nog heel goed herinner is dat we erna in het stadje het beste 'almuerzo' ooit gegeten hebben voor een 2,5 dollar 😊 .Soep, hoofdgerecht met een soort van fruit/ groentebar en dessert, een enorm bord en super lekker.



Uiteindelijk hadden we snel een lift naar het centrum van Bogota. In de busterminal belden we naar ons vriendinnen die we in Villa de Leyva leerden kennen en in de hoofdstad woonden. Deze stad is enorm en de werking van het openbaar vervoer alweer een zoektocht. De contrasten zijn steeds enorm na enkele dagen/weken in de vrije natuur gewandeld te hebben, zeker in zo een kleine en afgelegen dorpen rond Villa de Leyva. We arriveerden laat in het veel te sjiek huis in een iets verder gelegen wijk. Dit leek wel een privé dorp in een buitenwijk van de stad. We moesten langs twee verschillende controle/veiligheidsposten, het deed mij denken aan de familie waar we aan couchsurfing deden in de hoofdstad van Honduras. We werden hoffelijk ontvangen, kregen zelf een avondmaal en ja eindelijk een warme douche 😉.



De volgende dag bezochten we een deel van oude stads gedeelte en we wandelden naar boven richting de mirador, het uitzichtpunt van de stad. Je kon ook een kabellift nemen maar aangezien ik met een Oostenrijker op 'tjool' ben is aan zo een kabellift niets speciaals.

In ieder geval was de uur durende klim, wat niet evident is om een 3000 meter, de moeite waard en het zicht op de enorme stad indrukwekkend.

Om 17 uur heb ik mijn vlucht van Bogota/Colombia naar Quito/Ecuador. Er zijn helaas nog zoveel steden en plaatsen die ik zou willen bezoeken in dit grote maar al te interessante Colombia.

Nu op naar Ecuador...gegroet.

---