Advertisement
Published: August 26th 2011
Edit Blog Post
Zaterdag 20 augustus: eerste huwelijksverjaardag van Patricia en Mark. Het was zaterdag en dus uitslaapdag voor iedereen. Het was ook de eerste huwelijksverjaardag van Mark & Patricia. We dachten dikwijls terug aan 20 augustus van vorig jaar: een goedgevulde, emotionele dag vol afwisseling, en nieuwe ervaringen voor de Belgen die toen naar Barranquilla kwamen voor het huwelijk. Uiteraard was het vooral voor Mark, Patricia en Anuar een heel speciale dag, maar ook voor de ganse familie van Patricia. We kregen ’s avonds de kans om hen terug te zien, en ervaringen uit te wisselen (via vertaalbureau Mark).
Maar eerst werden we langzaam wakker en ontbeten met westerse ontbijtkoekjes, de tas Colombiaanse koffie smaakte zoals altijd erg lekker.
We vertrokken even later met de auto naar het Huis van de Carnaval, waar we eerder deze week voor een gesloten deur hadden gestaan. Deze keer waren we op tijd. Het Huis van de Carnaval ligt in dat deel van de stad, waar jaarlijks de Carnavalsstoet vertrekt en toekomt. In de wijk waar dit museum gelegen is, zijn alle bewoners een jaar lang bezig zijn met Carnaval voorbereiden, vieren en opruimen. Barranquilla is na Rio de Janeiro de tweede belangrijkste Carnavalsstad
van gans Zuid-Amerika. Het is de belangrijkste toeristische troef van de stad en dat willen ze graag laten zien aan wie buiten deze periode de stad bezoekt. De panoramafoto van vandaag is genomen op de binnenplaats van dit centrum. Het centrum heeft voor zijn uitleg over carnaval een moderne, interactieve zaal uitgebouwd. Daar konden we deels via de uitleg van een gids heel wat bijleren over de geschiedenis, muziek, maskers, kostuums en dansen. Tussendoor kregen we de mogelijkheid om zelf via interactieve schermen kostuums uit te proberen. Wim en Anuar waren erg actief om zo gek mogelijk op het scherm (en dus op de foto) te verschijnen. Rond een elektronische tafel konden we met 5 verschillende muziekgenres van carnaval experimenteren om er de verschillende muziekinstrumenten in te leren herkennen. Verder waren er computerschermen om informatie op te zoeken over het ontstaan van de verschillende groepen, oude filmpjes over hun aandeel in de stoet, over hun attributen enz. Aangezien deze laatste allemaal in het Spaans waren, waren ze minder interessant voor ons. De uitleg van de gids hadden we allemaal begrepen dankzij de vertalingen van Mark.
Toen we hier bijna klaar waren, mochten we kennis maken met El Rey Momo van
2011, dit is de persoon die dit jaar de Carnavalsstoet mocht ingang zetten. Dat is een hele eer en deze man was dubbel fier, want hij was sinds het ontstaan van Carnaval in Barranquilla (in 1903?) de eerste Colombiaan van Afrikaanse oorsprong die deze eer te beurt viel. Bovendien had hij pas met een delegatie uit Barranquilla een Internationale reis mogen meemaken, om hun Carnaval te promoten in heel veel landen. Zo was hij o.a. in België geweest! Mark nam de gelegenheid te baat om met een voorganger van het Carnaval op de foto te komen!
We keken nog wat rond op het mooie binnenpleintje van het huis, en snuisterden door de souvenirshop, maar hadden dan alles wel bekeken.
We reden nu op zoek naar een geschikte plaats om Salchipappas te eten maar dat bleek niet eenvoudig te zijn: het bleek dat dit eerder een avondgerecht is en het was overal file in de stad. Ondertussen uitte ons moeder de wens om te trakteren op een etentje, voor de huwelijksverjaardag van het koppel.
Uiteindelijk vond Mark een gelegenheid waar ze de Salchipappas ook ’s middags wilden klaarmaken, en we konden er binnen zitten, in een rustige, koele zaal zonder
airco.
We zaten nog maar pas binnen of het begon te onweren. Het werd hoe langer hoe erger. Het begon te regenen, ja zelfs te gieten. Het water viel met bakken uit de lucht en begon de eetzaal binnen te lopen. De serveerder kon het eten alleen maar droog binnen krijgen, door er een stolp over te plaatsen. Hijzelf werd goed nat. Het waren ruime schotels, met friet, groenten, sneetjes worst en mager vlees.
Voor sommigen onder ons smaakte dat fris pintje daar heerlijk bij! Bedankt, ma!
Voor we terug naar het appartement reden, maakte Mark nog een rondrit om ons te laten zien hoe deze flinke regen “arroyos” teweeg brengt. Arroyo’s zijn straten die volledig ondergelopen zijn, en zo riviertjes geworden zijn waarin het water bergafwaarts zijn weg zoekt naar de Rio Magdalena, dat het laagste punt van de stad is. Indrukwekkend, en een belangrijke reden voor Mark en Patricia om te kiezen voor de grote wagen die ze nu hebben: je moet hoog genoeg van het wegdek liggen om de arroyos te kunnen trotseren.
We maakten ook nog een ritje door het oudste stadsgedeelte, waar veel kerken staan, veel marktjes zijn, veel lage en eenvoudige huizen, maar
niet de beste buurt voor westerlingen om door te wandelen, dus bekeken we alles vanachter het getinte glas van de auto.
Daarna was het tijd voor een siësta, in de kamer of in de hangmat, of zo maar eventjes wegsoezen in de zetel. Voor anderen was dit de tijd om aan de weblog te werken. Patricia en Mark begonnen stilaan voorbereidingen te treffen voor het bezoek van de familie die vanavond verwacht werd.
Het weer was nu al meer dan een dag onweerachtig, met telkens terugkerend onweer en regen. In de late namiddag hing dit over het stadsdeel waar verschillende broers en zussen van Patricia wonen. Daardoor waren er heel wat diepe arroyos ontstaan, die het te moeilijk en te gevaarlijk voor hen maakten om naar het centrum te komen. Spijtig van degenen die we niet zagen, maar Victoria en de moeder van Patricia haalden het wel, Cristina met Alonso, Sugei en haar vriend ook. Het werd een aangenaam weerzien, maar vooral emotioneel voor Patricia’s moeder die sinds onze vorige ontmoeting haar echtgenoot was verloren. Het bleef dus een beperkte en ook stille familiesamenkomst. Toch werd er geklonken op de huwelijksverjaardag, dit gebeurde zoals bij ons met schuimwijn
(Duitse, uit de Carrefour!).
Blijkbaar hoort er normalerwijze luide salsa muziek en veel alcohol bij dergelijke feestjes. De sfeer was nu gematigder omdat de familie nog in de rouw was.
Communicatie tussen beide families was mogelijk dankzij de vertalingen van Mark. Wim kon ook wel begrijpen waarover het ging, maar antwoorden geven was erg moeilijk. Alonso is een goede speecher en bracht telkens andere onderwerpen ter sprake. De moeder vertelde ons over de laatste dagen van haar man. De zussen hadden elkaar veel te vertellen. Anuar amuseerde zich met de GSM van tante Victoria.
Tegen een uur of 12 belden de zussen een taxi op, die hen kwam oppikken en thuis brengen. Dit is erg gebruikelijk hier in Colombia: velen hebben geen auto, en diegenen die dat wel hebben gebruiken hem niet als ze naar feestjes gaan.
De woonkamer werd weer een beetje in orde gezet, en toen werd het stil ten huize Ackermans - Pacheco Dominguez.
Verslag: Berna en Wim
Foto’s: Berna en Wim
Advertisement
Tot: 0.127s; Tpl: 0.013s; cc: 13; qc: 58; dbt: 0.071s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.2mb
Wies Daamen
non-member comment
Hartverwarmend!
Hartverwarmend!