Advertisement
Published: April 19th 2009
Edit Blog Post
Hoi hoi!
De tijd vliegt snel en we bevinden ons inmiddels in Bolivia. Hoogste tijd dus om onze reisverhalen uit Chili te posten. Hier onder een overzicht van onze langste meerdaagse hike tot nu toe. 6 dagen in het populairste national park van Chili, Torres del Paine genaamd, welke we maakten aan het einde van januari begin dit jaar.
Aangezien dit park erg populair is, kom je van allerlei touristen tegen. Natuurlijk vanuit alle uithoeken van de wereld en vooral de Israëliers waren erg goed vertegenwoordigd (misschien iets te maken met de oorlog in hun land die toen in volle gang was.....). Je hebt de dagjesmensen die vanachter hun cognacje vanaf het terras van het 5-sterren hotel de bergen aanschouwen met een bootje over het gletsjermeer tuffen en ´s avonds weer naar hun hotel gaan en je hebt de toeristen die meerdere dagen door het park trekken. Tot deze laatsten behoorden wij en ook hier valt onderscheid te maken.
Er zijn globaal 2 routes, eentje in de vorm van een ´W´en de ander is een rondje waarbij de ´W´een onderdeel vormt. De ´W´is populairder en de helft korter. De meeste mensen lopen de route tegen de klok in
omdat dit het eenvoudigst is en het meest spectaculaire uitzicht opleverd. Anders moet je de hele tijd achterom kijken. Als je zo een aantal dagen door het park trekt kom je een hele hoop mensen tegen en vallen een aantal dingen op. Zo heb je de verstokte wandelaars, voorzien van de allerlaatste outdoorsnufjes en skie-/wandelstokken. Ze zijn goed voorbereid en weten waar ze mee bezig zijn. Dan heb je de touristen die geen benul hebben waaraan ze begonnen zijn, maar met de gedachte dat als je je voorziet van de nieuwste outdoorsnufjes je vanzelf wel boven komt. Verreweg de grootste groep echter heeft een goed paar wandelschoenen en wandelbroek en heeft een redelijk idee waaraan hij/zij begonnen is. Tot slot heb je nog de mensen die aan hun ´Kruistocht in Spijkerbroek´zijn begonnen en nog net niet op hoge hakken de paden betreden. Deze mensen zijn het grappigst. Zo zagen we een Belgisch stel, waarvan de vrouwelijke zijde een handtas droeg. Misschien zat er een revolver in om de ´gevaarlijke´lama´s op afstand, maar ik denk eerder een zak frieten. Ook waren er 2 Chilenen die de hele route op gympies aflegden. De een droeg een enorm gasstel onder zijn arm terwijl
de ander de tent op z´n schouder had. Verder was er een groep meiden die na 2 uur (7km) lopen uitgeput voor hun tent zaten. Geen puf om de gletsjer om de hoek (de reden om daar te kamperen )te bezoeken, maar wel het plan hebben om de volgende dag in één keer 30 km(18 -20 uur) naar de volgende vallei te lopen. Die hebben we dan ook niet meer terug gezien.
Verder zagen we een Italiaans reisgezelschap van achter in de 50, begin 60 die hetzelfde parcours aflegden als wij. Petje af! of voor de jongeren onder ons Respect! De meeste waren echter vrouwen en ik had dan ook echt te doen met de 2 mannen die elke avond de tenten moesten opzetten onder uiteraard goedbedoelde aanwijzingen van de vrouwen. Zodra zij arriveerden was het dan ook gedaan met de rust.
Rust, dat is wat je denkt waar de meeste mensen voorkomen als ze een natuurpark bezoeken. Je zou denken dat er niets mooiers is dan in alle stilte van het natuurschoon om je heen te genieten. Niets is minder waar. ´s Avonds luidruchtig drinken en het geluid van drums en gitaarmuziek tot een uur of
2 in de ochtend is heel normaal. De meeste wandelaars staan op bij zonsopkomst iets voor zevenen. Rekening houden met een ander iets compleet nieuws voor velen. Dit komt ook tot uiting met het wandelen op zich. Dit is goed te doen en de meeste paden zijn goed begaanbaar. Vaak zijn alleen breedgenoeg voor een persoon. Bij het passeren of inhalen van andere wandelaars is het dan ook noodzakelijk dat een partij even aan de kant gaat of even stopt. Uiteraard laat je oudere mensen voor gaan en ook bergopgaandverkeer heeft voorrang. Logisch zou je denken. Niet dus. De meeste wandelaars (vooral Israëliers) gaan niet aan de kant en na een paar dagen beleefd aan de kant gaan (ook als we ´voorrang´ hadden) lieten ook wij onze manieren varen en werd elke passeermanoevre een ´Chicken´-spel (ik ga niet a/d kant). Aangezien ik nogal groot ben en met rugzak een nog imposantere verschijning won ik de meeste keren.
Ondanks deze kleinigheden hebben we enorm genoten van deze tocht, mede dankzij het prachtige weer. Ondanks dat het het populairste park is van Chili en wij er in hoogseizoen waren was het op de paden vaak rustig en veelal hadden we de
natuur voor onszelf. Een puma hebben we helaas niet gezien. Wel hazen, veel vogels waaronder flinke roofvogels en Gunaco´s (soort Lama´s). Ook met de meeste wandelaars konden we goed opschieten. Wat de het landschap betreft, dit was zoals je op de foto´s ziet adembenemend. Meest spectaculair vonden we de gletjser Grey, welke plotseling voor je voeten ligt zodra je de bergpas oversteekt. De zonsopgang bij de Torres was ook een bijzondere ervaring. ´s Ochtendsvroeg om 5 uur op om in het donker met behulp van je zaklamp het laatste stuk over rotsblokken omhoog te klimmen om de granietrotsen (de Torres) langzaam te zien opgloeien (lijkt erg op Ayers Rock in Australie). Kortom als je nog eens in de buurt bent, wip dan zeker even langs. Goed dat was het weer voorzover.
Hasta luego,
Joost & Gill
Advertisement
Tot: 0.073s; Tpl: 0.012s; cc: 10; qc: 49; dbt: 0.0464s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Remco
non-member comment
Schrijver
Joost, je zou schrijver moeten worden ! Erg leuk te lezen wat je denkt naast de beschrijving van wat je beleefd en ziet. Grtz. Remco