Advertisement
Published: February 16th 2011
Hola chicos,
first of all thanks voor de comments, wree plezant want we missen jullie hier! We doen ons best om te antwoorden 😊
Na Valparaiso zijn we al slapend tot in Pucon gereisd. Dit is een toeristisch dorpje aan de voet van de Villarica vulkaan. Even consistent als een ochtenderectie puft deze elke ochtend wat rook omhoog, in dezelfde gelijkenis daarmee laten zien dat alles nog werkt zonder te hoeven uitbarsten.
Bagage droppen in de over internet geboekte hostel en richting het strand aan het aangrenzende meer. Dit is echter geen gewoon strand: het bestaat uit vulkaanzand/gruis, een grijs strand dus in plaats van het typische witte droomstrand! Maar dat wit haal je ergens anders in: terwijl je ligt te braden kan je genieten van het zicht op de besneeuwde top van de vulkaan! Pucon ligt werkelijk aan de voet hiervan, op nog geen 15km van de top. prachtige setting!
Waar de vulkaan rustig doorpuft, faalt mijn dagelijkse functioneringscheck van zodra ik het water inga: koud!!! maar wel ideaal om wat baantjes te trekken terwijl Anouk geniet op het asfalt, euh, strand. Het is ondertussen behoorlijk heet, gemakkelijk 35 graden, tijd om de schaduw van de
hostel op te zoeken, via de gezellige straten van Pucon. Daar boeken we een tour voor de volgende dag, namelijk het beklimmen van de vulkaan!! Jup, Anouk gaat de uitdaging aan, jiiha!
Lets fast forward to that part: de dag erop worden we sochtens vroeg opgepikt en naar de shop gebracht waar we een en ander kunnen passen qua materiaal: stevige stapschoenen (van het onplooibare soort), getten (sneeuwbescherming om rond de benen te doen), stijgijzers, dikke broek, jas, pikhouweel en iets vreemd dat we niet kennen. Bij het passen antwoordt de gids plots in het vloams: verhuisd van Sint Amands naar Chile 😊 spul de rugzak in en weg.
Half uur later zijn we aangekomen aan "base camp". Overdreven omschrijving van een simpele barak en parkeerplaats op 1400 meter hoogte. Wat je hier ook terugvindt is een skilift, die je tot 1800 brengt. De Welsch and Aussie dudes die bij ons in de groep zitten wijzen dit aanbod snel af: feels like cheating!
So we're off: het eerste stuk, tot bovenaan de skilift, peert de gids goed door: al meteen hijgen en puffen en een klein gat met de kopgroep. Maar eens we piepend bovenkomen, bekent hij
dat dit een aftasting was en het vanaf nu trager zal gaan. Anouk ziet terug wat licht aan het eind van de tunnel 😊
Vanaf hier is het in de sneeuw te doen! Maar dat is eigenlijk goed nieuws: we zijn hier lang niet alleen, wat inhoudt dat de 200 mensen voor ons de sneeuw reeds hebben omgevormd tot een trap, die amper nog inzakt bij elke stap die je zet. Maar goed ook, we hebben nog 1000 vertikale meters te gaan tot aan de top!
Ongeveer halverwege het besneeuwde traject, moeten we zo'n 50 meter op een dunne bergrichel wandelen. Maar wandelen heeft er niets meer mee te maken: we moeten onze pikhouweel bij elke stap opnieuw de grond inslaan en als anker gebruiken om niet overheen de berg geblazen te worden, het waait hier immens hard!! De paniek is snel voorbij en we zetten het laatste stuk in. Uiteindelijk bereiken we na zon 4u klimmen de top van de vulkaan, en dit is echt wel machtig: achterom zie je de vallei die je net hebt overwonnen, voor je kijk je in de krater van een actieve vulkaan, waaruit nog steeds wolken zwaveldamp komen (zeer gezonde functionality
check, het is ondertussen 1u smiddags). De sneeuw bovenaan de top is bezaaid met afgezet vulkaanzand en je stikt haast wanneer je wat dichter wil gaan staan om de krater in te kijken. Helaas staat het lava niveau nogal laag de laatste jaren, dus het bloed van onze aarde hebben we niet kunnen aanschouwen. Weer achterom kijkend, heb je ook nog zicht op andere vulkanen, en enkele besneeuwde gletsjers op onze hoogst eigen vulkaan. Spectaculair! Anouk is bijzonder trots dat dit gelukt is, en terecht ook!! 😊
Naar beneden dus, maar hoe? Wel, dit is waar het vreemde item in onze rugzak zijn rol opneemt: ass protection, want we glijden van de top een vertikale kilometer omlaag! De gids doet even voor: ass down, pikhouweel als rem, en GAAN!! Anouk in trein met de gids, de rest als enthousiaste kleuters naar beneden, dit was echt super plezant!! Op tijd remmen voor het gravel stuk, dit is wel te voet te doen.
Ergens diezelfde middag nog zitten we terug in het dal waar we met de gids en de andere 2 nog een goei pint pakken, dik verdiend 😊
Nog even de bus regelen voor de ochtend erop
en dan een superlekkere barbeque in de hostel! In South American style, gepland om 9u en uiteindelijk om 12u eten, no worries, het smaakt en daar draait het om 😊
Genoeg beleefd en gegeten om een nachtje over te verteren, good night!
De dag erop beoorlijk brolweer, regen, maar komt goed uit, we moeten toch 7u de bus op richting het eiland Isla de Chiloe, ten zuiden van Pucon. Geen spannende dag dus!
De ochtend erop blijven we door maffen totdat de regen gestopt is, en dat blijkt 12u00 te zijn. Beke later nemen we de bus naar Castro, de hoofdstad van het eiland. Het klaart stilaan op en zo krijgt het eiland toch stilaan wat charme: paalwoningen en een lokaal martkje zijn best wel leuk en mooi.
Back home volgen we tijdens het avond eten nog een luchtig gesprek tussen een Amerikaanse mama die haar dochters komt bezoeken en een paar Australiers van Canadese afkomst. Het gaat over tapijten en zo. Yeah 😊
Volgende dag staan we bijzonder vroeg op, half 7! hostel owner Eduardo heeft ons gezegd dat er om half 8 een bus vertrekt naar het strand waar we pinguins kunnen zien. We
staan er op tijd, aan het tankstation, but no f+cking bus. we vragen het aan de mensen die in het tankstation werken: nope, never heard of it. We vragen het aan een local die op de bank nabij zit: nope, niet op zondag. Back to the hostel, Eduardo blijkt verbaasd te zijn, en jup, er is nog plaats in de auto voor de toer die hij zelf aanbiedt. Hoe convenient 😊 Maar goed, de toer is echt wel de moeite: met de jeep over crappy roads tot aan het pinguinstrand en daar de boot op om ze van dichtbij de kunnen zien op de eilanden voor de kust. Funny creatures!
Daarna doorrijden op het strand, waar hij in een steen begint te snijden. Of dat leek het toch op, dit blijkt een levend iets te zijn, met verschillende holtes waarin rood, slimy spul zit. Het is een soort van oester, maar dan een stuk lekkerder! Eerst kokhalzen, dan genieten 😉
Daarna nog een afgelegen strand en dan terug naar huis. Nog wat rondbellen om vluchten verder op de reis te regelen (wat niet gelukt is, maar die frustraties ga ik hier niet luchten 😊 en dan de bus
terug naar het vaste land, adios isla de Chiloe.
Nu zitten we ondertussen in Puerto Varas, terug op het vaste land. Opnieuw een vulkaan, opnieuw een meer, maar weer gans anders! superleuke sfeer hier, veel Europese invloeden het is hier net Zwitserland: je kan fondue gaan eten, houten chalets rondom, mercedessen, ... feels like we never left Europe! Hier is het echt relaxen, genieten aan het meer, dikke pizzas eten, rondslenteren, toerke lopen, zwemmen in het koude water, lollig lokaal festival met 2 oude zangers die Elvis (behoorlijk goed) imiteren, .. genoeg dus!
Tweede dag in Puerto Varas: we mogen de fietsen van de hostel gebruiken veur niet, dus das dik meegenomen. We willen via het meer naar een volgend dorp rijden. we vragen de weg aan een paar locals, en die helpen met plezier! Friendly as ever, maar de weg die ze ons tonen is wel via de autostrade. volgende keer dat iemand in Edegem me te voet komt vragen hoe ie tot in Kontich kan geraken, die stuur ik over de E19. Als spookrijder.
Maar goed, we keren terug en rijden de andere richting uit. Het dorp aan die kant blijkt nogal ver weg te
liggen, dus halverwege het schone landschap keren we terug, en kappen een geniale smoothie achterover.
En damn, de zon brand hier hard! het is zomer, maar ook is de ozonlaag goed dun, dus elke streep die we missen bij het insmeren vertaalt zich verder op de dag consistent in een dieprood brandmerk.
Dit was onze laatste volledige dag in puerto Varas, morgen nog wat relaxen, zwemmen en dan richting puerto montt, om daar het vliegtuig te nemen naar het diepe Zuiden. Daar belooft het briljant te worden, Patagonie staat op het menu!
PS: wilt ge fris op reis? geen kapper zoeken? geen gel meesleuren? uw haar met de tondeuze afscheren is een prima idee! het door uw vriendin laten doen, is dat niet. Getuige de kale streep op mijn kop.
Ok vriendjes en vriendinnetjes, dit was het weer. We amuseren ons dik goed, maar missen jullie toch wel hard, dus we genieten sterk van jullie berichten, thanks! In de laatste hostel hebben we tegelijk zitten antwoorden en soms dubbel, excuus dus 😊
HASTA LUEGO!!
Wouter en Anouk.
Advertisement
Tot: 0.136s; Tpl: 0.019s; cc: 8; qc: 51; dbt: 0.0625s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Esmée
non-member comment
Hello Wouter en Anouk!! Ik heb al genoten van jullie verhalen en foto's! Als ik alles zo lees zou ik meteen een vliegtuigticket richting Zuid-Amerika willen boeken! Amuseer jullie nog en we kijken al uit naar jullie volgende post.