Beautiful Bonito

---

Na onze trip in de Pantanal wilden we even een paar dagen relaxen in de bewoonde wereld. Door het boek wat ik aan het lezen ben (De kleur van koffie verkeerd, verjaardagscadeautje van mijn ex-collega’s van Yves Rocher), wat gaat over een Nederlands stel die een half jaar door Zuid-Amerika reist, kwamen we op het idee om naar Bonito te gaan. Wat daar precies te doen was? Geen idee, dat zouden we daar wel snel genoeg uit vinden. Johannes wilde ook naar Bonito en had een leuk hostel gevonden: of wij daar ook heen gingen? Ach, waarom niet, gezellig! Heerlijk als andere mensen het researchwerk voor je doen, haha!
Het bleek inderdaad een leuk hostel te zijn: mét zwembad en een gezellige gemeenschappelijke ruimte waar je hamburgers, pasta, biertjes en natuurlijk de onvermijdelijke caipirinha’s kon bestellen. En helemaal leuk was dat we in de gemeenschappelijke ruimte Carlos weer tegenkwamen!

Nadat we onze kleding hadden weggebracht naar de wasserij van ons hostel (zelf wassen hadden we geen puf meer voor) hebben we lekker makkelijk bij het hostel gegeten en er een gezellige avond van gemaakt met Johannes en Carlos.

De volgende dag ontdekten we wat Bonito ons te bieden heeft: veel! Bonito is met name bekend vanwege de prachtige natuur rondom het stadje: kristalheldere rivieren, hemelsblauwe meren en (pas ontdekte) grotten. Het liefst zouden we alle activiteiten die aangeboden werden, wel willen doen, maar helaas laat ons budget dat niet toe. We hebben daarom twee activiteiten geboekt: Rio da Prata (waarbij je jezelf van een rivier laat afdrijven en je ondertussen van de onderwaterwereld kunt genieten aangezien het water enorm helder is) en een trip naar de Lago Azul (een meer in een grot). Tijs en Johannes boekten nog een andere tour: Abismo de Anhumas. Bij deze tour ga je eerst 72 meter abseilen in een grot en vervolgens in het ondergrondse meer duiken. Hartstikke avontuurlijk, iets té avontuurlijk wat mij betreft, ik sloeg deze tour dus even over.

Aangezien de eerste tour gepland stond voor de volgende dag en we niet de hele dag in het hostel wilden blijven, besloten we om naar ‘Balneario Municipal’ te gaan. Dit is een soort van recreatiegebied aan de rivier waar je (tegen een kleine entreeprijs) kunt zwemmen en relaxen. In een bevlieging leek het ons een leuk idee om de 11 kilometer naar de Balneario te gaan fietsen. Dit bleek niet zo’n goed idee te zijn: de mountainbikes waren formaat dwerg (waarbij bij het fietsen onze knieën ongeveer in onze nek zaten) en bovendien waren we ‘even’ vergeten dat het dik 37 graden was. Wat ook niet mee hielp was dat het berg op-en-af was. Helemaal bezweet kwamen we uiteindelijk op de plaats van bestemming aan.
De rivier bleek prachtig te zijn: enorm helder en vol met vissen. Het is net of je in een aquarium zwemt: een fantastische ervaring!

Bij de Balneario kwamen we een andere oude bekende tegen: Ben, waar we eerder al in de Pantanal mee hadden opgetrokken. Hij was met een Zweeds meisje uit zijn hostel naar de Balneario gegaan. Na met z’n allen gelunchd te hebben, spraken we af om ’s avonds in de stad met z’n allen te gaan eten.

Maar... dan moesten we wel eerst weer dat stuk terugfietsen... De terugweg was nóg erger dan de heenweg: de bergen leken nog hoger en het was alleen maar warmer geworden... GRRR... %^^&&***&$$# WIE GAAT ER DAN OOK MET BIJNA 40 GRADEN FIETSEN?!?!?! Tijs begreep er niks van, hij had nergens last van en wachtte elke keer geduldig boven op de berg totdat ik ‘m eindelijk overwonnen had. Soms zijn er van die momenten dat je ervan baalt dat je het doorzettingsvermogen van een vaatdoek hebt en je je sportschoolabonnement altijd maar achteloos in de la hebt gegooid... Dit was zo’n momentje.. Maar uiteindelijk na veel gezucht en gesteun en geklaag (sorry schat...) toch terug in het hostel gekomen. Omdat ik mezelf erg zielig vond, mezelf ’s avonds bij het eten mooi op een paar caipirinha’s getrakteerd.

De volgende ochtend was het vroeg dag: half acht werden we opgehaald voor onze tour naar Rio da Prata. Met een mini-van met daarin Johannes, een Braziliaans stel en wij, vertrokken we richting de rivier. Het is dezelfde rivier als waar we de dag ervoor heen waren gegaan, maar dit deel van de rivier is beroemd vanwege het feit dat het het helderst is van allemaal. Omdat het privégebied is, ben je verplicht om een tour te boeken en kun je dus niet op eigen gelegenheid er naar toe. Daar komt bij dat het nog bijna een uur rijden van Bonito vandaan is, deels op een onverharde weg, dus heel makkelijk kom je er ook niet.

Voordat we naar de rivier gingen, kregen we eerst een heel uitgebreide lunch en werd ons een outfit aangemeten: een zwemvest, snorkel, waterschoenen en een wetsuit. Het was hartstikke lekker weer maar omdat je de rivier afdrijft en je je voeten en handen niet mag bewegen (om te voorkomen dat er zand opstuift en de rivier zo haar helderheid verliest) kun je het toch koud krijgen.
Gelukkig is daar geen sprake van geweest en hebben we optimaal kunnen genieten van de prachtige Rio da Prata. Het water was inderdaad kraakhelder, alsof je echt letterlijk in een aquarium zwemt! Al dobberend keken we onze ogen uit en genoten we van de mooie vissen die rakelings boven, onder, naast en om ons zwommen. Piepkleine visjes kwamen op onze gezichten af en begonnen eraan te knabbelen. Een heel vreemd gevoel! Later hoorden we dat deze visjes dode huidcellen opeten (net zoals de voetbehandelingen met visjes dus die je in sommige beautysalons kunt boeken en het eelt van je voeten eten): dus een gratis peeling op de koop toe! Als dat niet hartstikke biologisch, groen, Yves Rocher-verantwoord is!
Naast de mooie onderwaterwereld genoten we ook van de rust. Omdat iedereen een snorkel op heeft en met zijn of haar hoofd onder water zit is het muisstil. Zodra je je hoofd dus boven het water uitsteekt, hoor je alleen maar vogels fluiten en het ruisen van de bladeren. Daarbij komt dat ook het uitzicht boven het water niet verkeerd is: jungle.
In totaal worden we met z’n allen zo’n twee uur door de stroming van de rivier afgedreven. We vervelen ons geen moment en komen helemaal tot rust. Enorm gelukkig en verrijkt stappen we uiteindelijk de rvivier uit. Al met al was het een onvergetelijke ervaring: eentje die ons heel ons leven bij zal blijven.

Hoe langer we reizen, hoe sterker ons besef wordt dat reizen uiteindelijk om één ding draait: het verzamelen van herinneringen in je hoofd, maar meer nog in je hart, die daar voor altijd bewaard blijven. Een fotoalbum in je gedachten, vol met bijzondere momenten. Hoeveel geld en hoeveel spullen je ook hebt: het kan allemaal wegvallen. Maar herinneringen blijven (tenminste... als je niet zo vergeetachtig bent als Tijs.... Maar voor hem geldt: gelukkig hebben we de foto’s nog!) en zijn daarom –wat ons betreft- zoveel waardevoller om te verzamelen.

De volgende ochtend schrikken Tijs en ik om half negen wakker: we zijn door onze wekker geslapen! Om half acht zouden we opgehaald worden voor onze tour naar Lago Azul. Voor het eerst deze reis hebben we ons verslapen. We balen enorm, want dat betekent vast dat we de tour gewoon moeten betalen. Daarnaast verbaasd het ons dat Johannes (die ook deze tour had geboekt) ons niet wakker heeft gemaakt. Hij had toch wel even op onze deur kunnen kloppen? Al snel krijgen we een lesje in nederigheid als blijkt dat de tour afgelast is vanwege de heftige regenbuien die vannacht hebben plaatsgevonden (waardoor het te gevaarlijk is om de grot in te gaan omdat het risico op uitglijden te groot is) en Johannes ons dus expres niet wakker heeft gemaakt. In onze gedachten bieden we hem onze excuses aan.

De rest van de dag doen we niet veel: door Bonito wandelen, nieuwe slippers kopen (want het eerste paar is alweer versleten), lunchen, ach, we komen de dag wel door!
De laatste dag in Bonito is ook voor mij (Gerline) een rustdagje. Tijs daarentegen gaat het grote avontuur van Abismo tegemoet.

Hieronder kun je zijn verslagje over deze dag lezen. Ja, want Tijs heeft dit écht zelf geschreven!! Dit is bijna nét zo indrukwekkend als de Rio da Prata want, om in zijn eigen woorden te zeggen: ‘Tijsen schrijven niet, en ik al helemaal niet, daar heb ik jou toch voor?’ Dus laat vooral een reactie achter onder deze blog over zijn mooie schrijfstijl: dat heeft hij verdiend! J .

“Vandaag ben ik voor de eerste keer alleen vroeg opgestaan, Gerline mag lekker uitslapen. Ik ga namelijk samen met Johannes naar een grot om te duiken. Gisteravond hebben we een training gehad om te abseilen en weer omhoog te klimmen. Dat laatste was natuurlijk net iets intensiever dan het abseilen. We gaan vandaag met 12 man 72 meter door een gat in de grond abseilen en vervolgens duiken in het ondergrondse meer. Na het onbijt staat er, zoals afgesproken, een taxi te wachten om ons naar de grot te brengen. Zodra we daar zijn loopt de taxichaufeur gewoon mee, zoekt een relaxt plekje op om daar vervolgens om vijf uur op ons te wachten tot wij klaar zijn met onze tour. Efficiënte is alles, zullen we maar zeggen! J

Eenmaal ingesnoerd worden eerst onze backpacks in een grote zak naar beneden getakeld en vervolgens kunnen we aan het abseilen beginnen. In een heel smalle opening, zakken we langzaam naar beneden. Zodra we zes meter gezakt zijn krijgen we een super uitzicht over het meer inclusief alle rotsformatsies. Drie minuten later staan we op een drijvende steiger in het meer. Vanaf dit punt hebben we een nog beter zicht op alle rotsformaties, ook over degene die zich onder het water bevinden en de hoogste rotsformatie ter wereld (19 meter hoog). Gelukkig gaan de meeste mensen snorkelen en mag ik gelijk mijn pak aantrekken om te duiken. Zodra we in het water liggen, kun je makkelijk tot de bodem (20 meter) kijken, zo helder is het water. Helaas is het heel moeilijk om al dit moois vast te leggen met de onderwatercamera omdat het hiervoor net te donker is. Het is ongelofelijk mooi om achter de rotsformaties te zwemmen en het licht van boven op de achtergrond te zien schijnen. Na ongeveer 20 minuten zien een skelet van een miereneter liggen die ooit in het gat van de grot is gevallen.

Na een uur genieten zat het duiken er weer op en zijn we nog met een bootje rond gaan varen waarna we ook alle schitterende rotsformaties boven het water konden bewonderen. Na een hele tijd wachten op onze medeklimmers waren Johannes en ik eindelijk aan de beurt om de klimtocht omhoog te gaan maken. We werden weer in ons tuigje gehesen en via een veiligheidslijn aan elkaar vast gemaakt. Op het begin was het erg lastig om omhoog te klimmen omdat het 72 meter lange touw als een elastiek werkt maar nadat we de slag te pakken hadden werkte dit alleen maar in ons voordeel en gingen we als halve jojo’s omhoog. Na een paar minuten klimmen werd de conditie al aardig op de proef gesteld en kwam ik al snel tot de conclusie dat het abseilen toch een heel stuk relaxer is dan het klimmen. Na ruim 10 minuten en lekker bezweet wisten we ons toch een weg uit de grot te klimmen en zat ons avontuur er weer op!”

Bonito was wat ons betreft één van de leukste plekken van onze reis tot nu toe. We hopen er zeker nog een keer terug te komen (om onder andere alsnog de Lago Azul te zien). Met een klein beetje een weemoedig gevoel verlaten we Bonito en gaan we naar het minst toeristische land van Zuid-Amerika: Paraguay.

---