Advertisement
Published: January 18th 2013
raften
Apurimac river, 3 daagse rafttrip, slapen langs de rivier, rapids van class 3 tot 5, geweldige ervaring weer erbij.Lieve allemaal,
Waarschuwing 1, voordat je begint te lezen moet je weten dat dit verhaal eigenlijk al veeeel eerder gepubliceerd had moeten worden. Het verhaal van Job in Brazilie, hoort hier dus eigenlijk achteraan...
Alweer zooo lang geleden! We weten het! Het komt gewoon door al die leuke dingen die we doen, dat kost zoveel tijd! 😊) Maar, het goede nieuws is, hieronder volgt een nieuw verhaal.... Waarschuwing 2, voordat je begint te lezen moet je het volgende weten; het is een laaaang verhaal.... Dus, geen tijd of geen zin? Nu kan je nog stoppen. Eenmaal aan het lezen wordt je meegezogen!
Het vorige verhaal is geëindigd in Cusco. Voordat we richting Bolivia gingen, hebben we op de valreep nog een drie daagse rafttrip meegepakt. Op de wereldberoemde (ik had er alleen nog nooit van gehoord) Apurimac-river hebben we onszelf letterlijk ondergedompeld in de op 1 na diepste canyon ter wereld. Wat een fantastische actie! Job was extreem ervaren in het 'pakken' van rapids 4 en 5, Karina had echter pas eenmaal, op een klein en rustig riviertje in Colombia gedobberd in een raftbootje. Wat dus gelijk staat aan onervaren... Bij de
Isla del Sol
midden in lake titicaca, veel zon, veel rots bus aangekomen bleek de groep uit 17 mensen te bestaan, 15 mannen en 2 vrouwen! Ik vond mezelf toen al best stoer. Blijkbaar vinden veel vrouwen deze sport iets te spannend..
Met 12 Israeliërs, die rechtstreeks uit het leger kwamen en 2 Engelse mannen en een Peruaan werden we verdeeld over drie boten. De rivier stond nogal laag, het regenseizoen moest nog beginnen. Dat maakt dus dat de rapids iets lager zijn en de rivier iets rustiger. Ja ja! Nou, ik vond het alsnog spannend genoeg!
Heftige rapids, uit de boot vallen, zwemmen en water happen. Aan het einde van de dag kwamen we aan bij een strandje waar het kampement werd opgebouwd. We sliepen in tenten en de crew kookte het eten in de open lucht. Elke morgen gingen we vroeg van start, zagen condors, apen en papegaaien onderweg. Het was een geweldige ervaring!
Terug in Cusco hebben we de bus gepakt naar Bolivia. De eerste stop was Lake Titicaca. Het hoogst gelegen meer ter wereld, bekend van de drijvende rieten eilanden (die we niet hebben gezien want dat is de Peruaanse kant). Vanuit Copacabana (het dorpje, niet te verwarren met het strand van Rio) hebben
La paz
locale markt bij El Alto, geweldig uitzicht over la paz we een dagtripje gemaakt naar isla del Sol, eiland van de Inca s. Een drie uur durende hike over het eiland was leuk en met prachtige uitzichten. Ook heel droog en warm. Het rare is dat als je de hike doet, je op de gekste plekken geld moet betalen. Midden op het pad hebben de locals een houten poort gebouwd en moet je geld betalen om weer verder te kunnen. Als je vraagt waarom, dan krijg je de meest vreemde antwoorden. Zo moesten we betalen voor de uitzichten, om een dorp in te kunnen, omdat we over een pad liepen die ze moesten onderhouden.... Jaaaaa, ja....
Lake Titicaca is heel groot, prachtig en met geweldige zonsondergang. Na een paar dagen hebben we de bus gepakt naar La Paz. Best een spannende busrit. De chauffeur had schijnbaar haast en zo dicht langs diepe afgronden was best een ervaring waarbij we af en toe even de andere kant op keken. Omdat je op hoogte zit waait het heel hard. Daarnaast zit je in een bus die al heel wat jaartjes rijdt..
La Paz ligt ook weer op hoogte en is de grootste stad van Bolivia. Omdat we, na 3 maanden
Dolfin view
Als ik een dolfijn was, zou ik dit zien, gaaf man, wilde mensen met cameras.... op hoogte reizen wel gewend waren, hadden we totaal geen last van deze hoogte. Je merkt alleen als je snel loopt of beweegt, dat je snel buiten adem bent. La Paz is een hele drukke en vieze stad. Het stinkt naar uitlaatgassen en urine. Veel mensen gooien hun afval op straat en plassen in hoeken. Bleeeehh! We hebben een lokale markt bezocht, waar we echt de enige toerist waren.
Vanuit La Paz hebben we een vlucht geregeld om naar de jungle te gaan. Het jungledorpje Rurrenabaque ligt aan het begin van het Amazonegebied. Het vliegtuig was extreem klein. Geen toilet, geen stewardes, niet rechtop staan. Er pasten 19 mensen in. Je zat achter de piloten. Ook een beetje spannend want er was veel wind en bewolking.... De landing was op gras. Vanuit Rurrenabaque hebben we de Pampas-trip geboekt. Het is niet echt de jungle, maar meer het lage gedeelte, het begin van de Amazone. Samen met een groep gingen we in de jeep, een drie uur durende tocht over een extreem hobbelige stoffige weg, naar het begin van de tour. Daar stapten we in een longtailboat om vervolgens urenlang over de rivier te varen, vol met krokodillen en Kaaimannen
Anaconda
nog net op tijd een Anaconda gespot, dit 'kleintje' was maar 2m...... (echt heel veel krokodillen!), roze dolfijnen, piranha s, met aan de kant veel verschillende vogelsoorten, apen en ander wildlife. De boot is lang, smal en de bovenste rand bijna gelijk aan het water. De krokodillen en piranha s zijn dus echt dichtbij! Blijkbaar minder gevaarlijk dan we dachten want je kon zelfs in dezelfde rivier zwemmen. Dat heeft Job dan ook gedaan, de dappere dodo. Een beetje spannend en tegen je gevoel in is het toch wel.. En als je dan iets aan je been voelt knagen... Aan het einde van de dag kwamen we aan bij ons hostel, waar we 2 nachten zouden verblijven. Midden in de pampas, aan de rivier. Bij het aanmeren werd eerst gecheckt of er krokodillen aan de kant zouden liggen waardoor we niet zouden kunnen aanmeren... De lodge waar we sliepen werd ook bewoond door apen. Super grappig! Ze waren niet schuw en probeerden eten te stelen uit de keuken. Je moest de deur van het slaapgedeelte dichthouden anders gingen ze er met je spullen vandoor.. 2 Apen dronken water uit de kraan en anderen zaten in de hangmat. Super leuk!
s Nachts gingen we, met een zaklamp op zak, op zoek naar
Top picture
Net op tijd voor de sunrise, Huayna Potosi 6088m krokodillen. Omdat je je lamp laat schijnen zie je alle ogen oplichten. Echt duizenden lichtjes drijvend op het water. Mooi gezicht! s Ochtends stonden we heel vroeg op om de zonsopgang te kunnen zien. We gingen piranha vissen en eten, aan het einde van de dag speelden we volleybal op een grasveld aan de rivier, uitzicht op slapende krokodillen aan de rand van het water, kijkend naar de zon die onder ging.
De volgende dag gingen we op zoek naar slangen. Laarzen aan en na een hele tijd lopen door moeras en zoeken in de bloedhitte, vonden een anaconda. We hebben het zelfs vastgehouden! Er bleken in dat gebied veel slangen te zitten, maar wij hebben er helaas maar eentje gezien.. Ach, beter 1 dan geen 1..
Naar Rurrenabaque hadden we een retourvlucht geboekt. Maar het vliegtuig vliegt alleen maar als het mooi weer is. Je raadt het al.. de avond voordat we zouden vertrekken, barstte er een heving onweer los, gepaard met stortregen, wat aanhield tot en met de volgende avond!! De vlucht werd gecanceld en we moesten wachten... en wachten.. en wachten. Niemand wist wanneer we zouden kunnen vertrekken. Dus hoopvol keken we elk uur vanuit
onze hangmat naar de lucht en hoopten op een heel klein streepje blauw.. Helaas. Rurrenabaque is een leuk dorp voor een dag, desnoods 2, maar dan heb je het echt wel gezien! Gelukkig hadden ze 2 zwembaden (een algemene en een Israelische) met fantastisch uitzicht over de jungle en het dorp. Ach ja, het kan slechter, dan daar maar een dag of 2 dobberen. Toen op dag 3 nog steeds niet duidelijk was wanneer we zouden kunnen gaan, werden we toch ongeduldig. Tja, we hebben niet zo heel veel haast maar je wilt op den duur toch weer verder. Na een hele dag te hebben doorgebracht in het kantoor van de vliegmaatschappij, met elke 15 minuten hopen op goed nieuws, besloten we die avond, samen met 4 andere reizigers, een taxi te regelen, terug naar La Paz. Het zou een rit worden van 14 uur, over de ongeasfalteerde Death Road (een van de meest gevaarlijke wegen ter wereld). Iedereen die besluit om met de lokale bus naar Rurrenabaque te komen, vreest voor zn leven. En wij gingen diezelfde weg nemen om terug te komen in La Paz.. We hadden weinig andere opties. Na een veel te hoog bedrag te hebben
golden triangle
geweldig zicht! Alleen te zien bij zonsopkomst, of op n foto die iemand maakt bij zonsopkomst... betaald, vertrokken we. Na een uur al, begaf de auto het. Stonden we in the middle of nowhere langs een stoffige zandweg in een gehucht. De jongen belde zn broer, die na een uur kwam om ons verder te brengen. Spullen overzetten en gaan maar weer. We hadden afgesproken dat de persoon voorin de auto, de chauffeur in de gaten zou houden. Hij mocht echt niet in slaap vallen langs die afgronden! Van te voren hadden we cocabladeren gekocht voor die chauffeur. Dat zou hem meer wakker houden. De hele nacht reden we door. Er werd alleen gestopt (Bolivia-eigen) om te plassen en tanken. Na 14 stoffige uren kwamen we heelhuids in La Paz aan. Gelukkig maar.
De drie daagse tocht in de jungle was alweer fantastisch. Het was alsof je in de dierentuin bent maar dan zonder hekken. Je bent echt in de natuur, tussen het wildlife, in hun leefgebied. Mooi en bijzonder..
Na ons groene bezoek aan de dierentuin zonder hekken, is Job de bergen rondom La Paz gaan beklimmen en is Karina naar Uyuni (de zoutvlaktes van Bolivia) gegaan. Onze wegen splitsen zich.
Terwijl Karina richting hoogvlaktes gaat, zoek ik het op een ander
Salar Uyuni
Pink flamingo's everywhere! hoog niveau, namelijk de top van Huayna Potosi, met zijn 6.088m een van de 6000ers dus is ie interessant, (tuurlijk)
De perfecte voorbereiding van Rurre en mijn ervaringen in mijn achterhoofd (zie aflevering Aconcagua en Chimborazo), besluit ik om lekker rustig aan te doen en het in 2 nachten 3 dagen te ondernemen. De eerste dag vertrekken we met gids richting 4200m om daar lekker te acclimatiseren en een beetje te ijsklimmen, dit blijkt echter meer voor 'echte' beginners te zijn en de eigenlijk was het alleen het passen van de crampons en kijken of je ermee kan lopen, maar goed, nu we ze toch aanhebben, kunnen we ook gelijk n stukje over de gletsjer klimmen toch? Meer zit er echter die dag niet in, maar op zich voel ik me goed, geen hoofdpijn oid dus ik ben allang blij.
Dag 2, nu gaan we echt omhoog! we vertrekken om n uurtje of 11 en worden rond 13 bij het volgende kamp op 5200 verwacht, om 11.30 zijn we echter bij wat huisjes die toch echt op n kamp lijken, hmm, is het dan echt zo simpel? Nog steeds voel ik me goed, sterk, nergens last van, kom
Salar Uyuni
Geisers en zonsopkomst.. mooie combi!! maar op met die 6000m.
Overdag n beetje rusten....zo moe van al dat geklim! Maar midden in de nacht om 1 uur vertrekken we dan toch echt naar de top. Huppakee, crampons aan en gaan! Heerlijk lopen in de vrieskou, beetje je teennagels testen die er op de vorige berg en Peru zijn afgevroren....je kent het wel.
Ik heb een prive gids, dus we zijn als eerste weg en vertrekken als een speer, voor de rest ben ik helemaal niet competatief dus ik wil ook niet als eerste boven zijn, dus ik vraag de gids ook niet om er nog een tandje bij te doen voor het geval dat we toch echt worden ingehaald. Langzaam zie ik de 6 lichtjes achter me kleiner worden en op gegeven moment zie ik niets anders meer dan duisternis en sneeuw en miljoenen sterren. Geweldig!
Rond de 5500m beginnen mijn beenspieren echter enorm zuurstofgebrek te krijgen en het wordt steeds moeizamer en zwaarder, damn, heb ik weer. Met moeite krijg ik nog maar de ene voet voor de andere zonder 6 keer te moeten ademen. Super zwaar, maar wilskracht overwint alles! Toch?? Dat snappen alleen mannen denk ik, je-moet-kostte-wat-het-kost-boven-komen.....
Als
Santa Cruz
een van de vele muurschilderingen. ik rond de 5800m wordt ingehaald door een Zwitsers meisje, denk ik alleen maar, ....iets zegt me dat ik dit beter niet tegen mn vrienden kan vertellen in mijn verhaal....
Maar goed, uiteindelijk ben ik zoals ik al zei niet competatief dus het deed me niks dat zo'n klein meisje eerder boven was dan ik en er nog g#$%@#^ super fit uitzag terwijl het bevroren snot voor mn ogen danste.
Als ik dan tijdens zonsopkomst de gouden driehoek zie (=schaduw van de berg) vergeten we alles en genieten we alleen maar van het feit dat we 6088m boven zeeniveau staan. Super uitzicht, geweldig weer en weer een super ervaring! Hebben we toch maar weer mooi effe gedaan!
Eitje, makkie, walk-in -the-park. Vond jij het ook zo snel gaan? vraag ik aan het Zwitsers meisje, ja, ach ik vond het een beetje eenzaam, zeg ik, ik dacht, ik wacht effe....ahum...
Voorlopig zijn we effe klaar met bergjes in ieder geval....
En mijn nagels? Daarvan is de 2de nu afgevallen....niet slecht, 2 uit 10....
Terwijl Job dus zn mannending doet, leer ik onderweg in de nachtbus naar Salar de Uyuni een Australisch meisje kennen. Ik had
Lama"s
Aan de kwastjes kunnen de boeren zien van wie welke lama is.. tot dan toe nog geen plan voor de excursie over de zoutvlaktes. Zij had al geboekt en werd opgehaald door iemand van het reisbureau. Het bleek dat ze nog precies 1 plekje over hadden in de jeep voor een drie daagse tour. Top! We werden bij een ontbijttentje gedropt en konden de laatste dingen regelen. Uyuni zelf is een stoffig, saai en klein dorp. Gelukkig maar dat ik dus niet een dag hoefde te wachten op een trip. Samen met nog 2 Deense meiden en 2 Engelsen sprongen we in een jeep die ons in drie dagen over de vlakte zou rijden. De chauffeurgids sprak Spaans en legde alles uit in het Spaans. Voor mij een mooie uitdaging! De 1e dag reden we over de zoutvlaktes. Prachtig, onwerkelijk en heel groot. Een witte wereld. Heel gek om te beseffen dat je over zout loopt.. Er moesten natuurlijk overal foto s gemaakt worden met afstanden. Je zag in de verte water (wat geen water was maar een glinstering door het zout). In het midden was een eiland, waar lama s liepen en je hele hoge cactussen kon zien. Bizar stukje natuur! De 2e en 3e dag reden we langs de grens
van Chili en Argentinie, door woestijngebied, langs het Dali-gebied, langs kleine dorpjes, vreemde rotsformaties waarin je dieren kunt herkennen (echt bizar!!), langs rood gekleurde meren met flamingo s en vulkanen. s Nachts sliepen we in hostels. De 1e nacht verbleven we in een hostel wat voornamelijk bestond uit zout. De vloer, de bedden, wanden, tafels en stoelen, het was allemaal van zout. Bizar!! s Avonds speelden we kaartspellen met alle toeristen die in het hostel sliepen. De 2e nacht was het heel koud, het vroor, omdat we op 4.800 m zaten. De ruimtes werden verwarmd met kampvuurtjes. We moesten die ochtend heel vroeg opstaan om zonsopgang te kunnen zien. Prachtige sterren aan de hemel want er was weinig licht. De zonsopgang zagen we vanaf een plek met geisers, bij een vulkaan. Prachtig! Hierna reden we naar natural hottubs, door de natuur verwarmde meertjes. Hier konden we lekker warm worden, wat zalig was want het vroor nog steeds!
Salar de Uyuni was een geweldige trip! Niet te missen. Ik besluit bij aankomst in metropool Uyuni (not!) een nachtje te blijven om goed te kunnen bijslapen en te douchen (klinkt een beetje raar maar dat douchen is niet zo vanzelfsprekend op
lago Titicaca
genieten van het uitzicht de zoutvlaktes..). Die dag nog regel ik een busticket naar Sucre. Het rare is dat er verschillende bureautjes zijn die beweren bussen te hebben naar Sucre. Je koopt dan bij hen een ticket. Maar, er blijkt daarna helemaal geen bus te komen! Ik werd gelukkig van te voren gewaarschuwd door het hostel, maar beetje vreemd is het wel, hahaha! Dus, een officieel ticket gekocht en de volgende ochtend in de bus gesprongen. Die bus was zo oud, vies en kapot, dat ik me afvroeg of we het wel zouden redden, die rit door de bergen. Ik kon door de bodem de weg zien. Het zou een rit worden van 7 uur, dus dat was te doen. Ik was trouwens de enige toerist. Toen ik als eerste vooraan in de bus zat, kwam er een Boliviaanse vrouw (zo eentje compleet met gekleurde jurk en lange vlecht) de bus in met heel veel bagage. Onder haar arm had ze een enorm groot pakket toiletpapier. Ze vroeg mij om mijn voeten op te tillen. Ik keek haar vreemd aan maar deed dit toch. Ze schoof vervolgens het pakket onder mijn voeten en liep verder, tot achterin in de bus en ging daar zitten.
de alombekende grap
weet je waar ie naar........... Daar zat ik dan, met mn voeten op een pakket pleepapier.. Na een paar seconden verbaasd te zijn, schoof ik demonstratief het pakket naar het midden van het pad in de bus. Iedereen die binnenkwam keek niet eens op en stapte er overheen... Bijzondere ervaring.
In Sucre zouden Job en ik elkaar weer zien en verder reizen, langzaam richting Brazilie. Voordat we daar aankwamen, zat ik in een bus en moest overstappen in Potosi. Toen ik uit de busterminal stapte om naar de volgende bus te gaan, kwam er een man op me af rennen en voordat ik het wist zat ik in een auto, met een aantal locale mensen, op weg naar Sucre. Na natuurlijk nog wel even te hebben nagevraagd aan een oudere vrouw in die auto, besloot ik in te stappen. De autorit duurde 3 uur. En terwijl ik op de achterbank zat, keek ik om me heen, naar de prachtige natuur, de mensen naast me, hoorde de muziek en voelde me echt gelukkig. Ik besefte hoe fantastisch het was wat we doen, hoe bijzonder. Het is echt een voorrecht om de wereld te mogen zien, om mensen te ontmoeten, om natuur en cultuur te ervaren.
Salar de Uyuni
Schaduw bij zonsopkomst.. Wat een geweldige beslissing om te gaan reizen en onze wereld te vergroten! Iedereen die reist of heeft gereisd, snapt precies wat ik bedoel!
Aangekomen in Sucre, de officiele hoofdstad van Bolivia (ook wel de witte stad genoemd), ben ik een dagje eerder dan Job. Als Job dan ook is gearriveerd besluiten we lekker rond te slenteren en de geweldige Boliviaanse cultuur op ons in te laten werken. Op een gegeven moment lopen we over de markt en wie zien we daar.. onze lieve reisvriendinnetjes Ris en Iris (ontmoet in Peru en veel samen gereisd)! Wat toevallig!! En gezellig!! Sucre is een mooi stadje. Op de valreep maken we nog een demonstratie mee van de arme tak van de werkende bevolking. Het is een vreedzame staking die weinig resultaat oplevert. De mensen zitten de hele dag op straat, met de hele familie, maar de regering besteed er geen aandacht aan en diezelfde mensen gaan de volgende dag gewoon weer aan het werk...
In Sucre besluiten Job en ik dat we nu echt toe zijn aan zon en strand. We vogelen uit hoe we het beste naar Brazilie kunnen reizen en het wordt een nachtbus van 16 uur naar
back in time..
Grote wasjes, kleine wasjes, stop ze in de.... Santa Cruz om daar vervolgens het vliegtuig te kunnen pakken naar Sao Paulo.
Zo gezegd, zo gedaan. De busrit was wederom een ware beproeving. 16 uur lang. De bussen in Bolivia zijn spotgoedkoop, maar je hoeft er dan ook niet veel van te verwachten. Het doel is om op de eindbestemming te komen, das alles. Elke keer als we een rit maken hopen we dat we ook daadwerkelijk op onze volgende bestemming zullen komen. Je weet het nooit met die oude dingen en het rijgedrag van de chauffeurs, die alleen maar stoppen om te tanken en te plassen. En als je bedenkt dat je door berggebied rijdt, dag en nacht en dat soms de lichten van de bus uitvallen, tja.. dan is het doel inderdaad om gewoon op de eindbestemming te komen!
Bijna aangekomen in Santa Cruz stopte de bus ineens aan de kant van de weg. Er werd niet meer verder gereden. Maar we moesten toch echt nog een paar km. De weg bleek geblokt door de zoveelste staking. Niemand kon of mocht er door.. Goed. Stonden we dan, aan de kant van de weg, in de bloedhitte. En nu? Na een half uur wachten bleek dat
de blokkade de hele dag zou duren en besloten we op zoek te gaan naar een taxi. Die vonden we en de man wist een sluiproute.
We hadden verwacht dat Santa Cruz een stad (de 2e stad van Bolivia) zou zijn waar we niet langer wilden blijven dan absoluut noodzakelijk. We kenden het een beetje van de Ned. tv, vol met lijmsnuivende straatkinderen, vuil en armoede. Maar het bleek een heel leuk centrum te hebben! En bovendien hadden we ook nog eens een leuk hostel, inclusief tamme Toekan! En die had ik nog nooit van zo dichtbij gezien. Een fotosessie met mr Toekan volgde.. In Santa Cruz hebben we 2 dagen doorgebracht. We stonden te popelen om eindelijk naar Brazilie te gaan!
Dit was ons Bolivia-verhaal. Fantastich land met een geweldige cultuur een adembenemende natuur! In ons volgende verhaal zal ik onze eerste ervaringen van Brazilie onthullen. En ik beloof je plechtig dat je niet lang op dit verhaal hoeft te wachten!
Suerte!
Veel liefs,
Ka en Job
Advertisement
Tot: 0.115s; Tpl: 0.015s; cc: 13; qc: 49; dbt: 0.0551s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
