Hakke-hakke-puf

---

Tussen La Paz en Uyuni, waar wij graag naartoe wilden vanwege de grote zoutvelden aldaar, ligt Oruro. Een stad van mijnwerkers en waar maar weinig toeristen een stop maken op weg naar het Zuiden. En waar wij soms echt werden aangestaard.
De reis ernaartoe was wederom per bus, met dat verschil dat wij samen met 2 Duitse jongens de enige gringo´s waren. Onderweg werd, naar goed Zuid-Amerikaans gebruik zo hebben we inmiddels geleerd, een dvd gedraaid met het volume op 10. Een of andere vage SF-film met nota bene Charlize Theron in de hoofdrol. Bloedirritant wat mij betreft. En er zitten gewoon kleine kids in die bus; zo hebben we tijdens een andere busreis ook al Hostel part II voorgeschoteld gekregen, een horrorfilm van jewelste, die wij al niet trokken. Het vervelende is namelijk dat het moeilijk is om niet te kijken omdat het geluid zo hard staat. Ook deze busreis kwamen we weer terecht in een hevige onweersstorm met hevige windhozen. Mooi om te zien maar wel heftig. En daar waar ik in een bus vrij snel in slaap val (als het geluid van de film dus niet te hard staat...), blijft N. vrij consequent wakker. En zij vond de bui niet relaxed; fikse bliksems: bommen & granaten! En al helemaal niet omdat deze bus wat gammel aandeed. Maar goed, we hebben het weer overleefd. Evenals de taxirit naar het hotel. Een belangrijke verkeersregel is hier dat wie het eerst toetert (of het hardst, daar zijn we nog niet helemaal achter), als eerst het kruispunt over mag steken. Er zijn geen stoplichten, het overzicht is in de bebouwde kom ongeveer nul tot pas op het kruispunt, maar ja, je wil er toch langs. Wat doe je dan? Heel hard toeteren en dan gas geven. Sjongejongejonge. Zo raar dat het ook wel weer grappig is. Dat hier niet meer dooien en gewonden vallen is ons een raadsel.
We hadden welgeteld 1 dag te spenderen in Oruro; gelukkig was dat genoeg tijd. Er waren wat bezienswaardigheden zoals een uitkijkpunt met een mooi uitzicht over de stad en de daarachter gelegen bergen, een mijnwerkersmonument en een grote markt, altijd leuk!
Voor de dag erna stond de treinreis naar Uyuni op het programma, onze eerste. We hadden kaartjes gekocht voor de eerste klas: omgerekend 10 euro voor een 7 uur durende reis. El cheapo! Later bleek dat de tweede klas precies dezelfde lekkere stoelen had als de eerste klas, het enige verschil was dat in de eerste je een broodje en een colaatje van de zaak kreeg. Waarvoor je dan dus meteen twee keer zoveel betaalde. Hmmm. Maar goed, de stoelen waren dus lekker en de wc was zelfs best te doen. En ook hier; jawel, dvd´s op luid volume. Achtermekaardoor, inclusief een slechte horror-sf-achtige film. Lang leve de oordoppen van het Kruidvat. Er was een restaurantwagon waar ze beter voedsel serveerden dan in het vliegtuig. Prima geregeld hier, die treinen. We hadden ongeveer een uur vertraging, waar we van baalden. Pas toen onze wagon 2 minuten voor vertrek geheel volliep met passagiers, begrepen we de reden voor de vertraging, namelijk dat er tussen La Paz en Oruro een wegblokkade was geweest (zoals vaak hier, om doorgaans onduidelijke redenen) waardoor veel mensen de trein niet zouden halen. Bovendien was er een staking onder het buspersoneel en een groot gedeelte van de taxichauffeurs in Oruro. En was het dus heel netjes dat de trein een uurtje wachtte zodat men de trein alsnog kon halen, zeker aangezien de volgende trein pas 3 dagen later ging.
Onderweg was het uitzicht prachtig; een kwartiertje buiten de stad was er veel water, met daarin honderden dieproze flamingo´s, die in groten getale opvlogen toen de trein hen passeerde! De voornaamste begroeiing van de woestijnachtige bodem was een klein grasplantje. N. en ik moesten beiden denken aan die kleine speelgoedtrolletjes met zo´n gekke pluk haar uit hun hoofd. Het leek net of ze hier hele hordes van die trollen in de grond hadden gestopt maar dat hun haar maar bleef doorgroeien. Eh, zie de foto´s en oordeel zelf...

---