Vreede op aard´

---

De bus gaf gas
en alras
arriveerden wij te La Paz.
Nou ja, na een uur of 4 met onderweg een prachtig uitzicht op de steeds bergachtiger wordende omgeving en met een kleine overtocht per pont, waarbij bus en passagiers apart van elkaar werden vervoerd; de bus op een pont en de inzittenden op een klein bootje. En met een zeer stevige onweersbui waar wij middenin zaten, vergezeld door kleine windhoosjes. La Paz (´de vrede´in het Nederlands) ligt op ruim 3600 meter hoogte en is daarmee de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld. We reden de stad binnen via een aangrenzende stad die officieel bij La Paz hoort, El Alto (´de hoogte´). Vanaf daar hadden we een schitterend uitzicht op La Paz; het hele dal is compleet volgebouwd tegen de omliggende heuvels op. Een gedenkwaardige binnenkomst!
Ons hotel lag zeer centraal en was een prima uitvalsbasis voor een stadswandeling uit de Lonely Planet en andere omzwervingen. Ook lag het vlakbij de zogeheten ´heksenmarkt´, een straat met kleine winkels en kraampjes waar ze naast de gebruikelijke toeristische waren ook gedroogde alpaca-foetussen en -pootjes verkochten. Die begraaft men daar onder hun huis bij wijze van talisman. In de buurt was ook een andere zeer uitgestrekte markt waar ze werkelijk van alles verkochten. Ook hier weer: kraampjes met dezelfde handelswaar in rijen naast elkaar. Zo was er een lampenstraat, een gereedschapsgedeelte, een groente-afdeling enz. enz. Daartussendoor ook eenmanskraampjes of mensen die je iets uit een doos proberen te verkopen. Grappige chaotische sfeer.
Wij krijgen maar moeilijk hoogte van de Boliviaanse volksaard, zo die er een is. Soms is men zeer vriendelijk maar vaker lijkt het ze niet te interesseren. En een heel enkele keer worden we nagestaard. Bij de kramen lijken de Bolivianen elkaar voorrang te geven en worden onze vragen, om de prijs van iets, soms simpelweg genegeerd. Vreemd, weten we ook eens hoe dat voelt...
Qua architectuur mag La Paz er zijn; vele mooie koloniale gebouwen in vele verschillende kleuren.
Ook hier weer veel jaren ´80 muziek uit de luidsprekers, zowel op straat als in restaurants! En, gelukkig voor mij, goed vegetarisch voedsel, zij het dat het menu vooral uit pizza´s en pasta´s bestaat. En ik inmiddels geen Italiaans meer kan zien. Eenmaal weer thuis zal wat mij betreft een van de eerste maaltijden bestaan uit gekookte aardappels, geprakt met groenten en heel veel appelmoes. Mmmm! Lang leve de Hollandsche pot! Vindt ook mijn lief N.
De culturele bezigheid alhier bestond uit een bezoek aan het Coca-museum. Coca is een blaadje dat hier veel wordt gekauwd, al mag dat officieel niet (meer) omdat het een stimulerende werking heeft. Het verzacht pijn, doet een hongergevoel afnemen en vermindert de effecten van hoogteziekte. Er wordt ook thee van gemaakt en in die hoedanigheid wordt het door toeristen veel gedronken. Vooral oude mensen maar ook mensen die hard moeten werken gebruiken het nog; te herkennen ook aan de aparte geur die het gebruik ervan opwekt. Bij grootverbruik heeft het echter ook effect op de mentale toestand, het schijnt mensen af te vlakken, reden voor het officiële verbod. Vroeger zat het ook in Coca Cola, maar daarin is het inmiddels vervangen door een substituut. Maar goed, over de geschiedenis van coca en het gebruik ervan door de Inca´s en de huidige mens is dus een museum, gehuisd in een klein vertrek. Vele foto´s aan de muur en elke bezoeker krijgt een boekwerk mee in de eigen taal als uitleg bij de plaatjes. Gelukkig was het er niet druk en waren er slechts 2 andere bezoekers, ook Nederlanders. We zouden hen later nog tegenkomen in Uyuni en met hen de tour naar de zoutvlakten van Uyuni doen, al wisten we dat tijdens het museumbezoek nog niet. De wereld is klein...
Graag waren we nog wat langer gebleven in La Paz, maar aangezien de trein die wij naar het Zuiden wilden nemen slechts 2 keer per week ging, besloten we verder te gaan.

---