De Boliviaanse Jungle

---

Ondanks dat Bolivia maar 9 miljoen inwoners heeft, is het land bijna net zo groot als Spanje en Frankrijk bij elkaar. De afstanden zijn dan ook fors. Gevoelsmatig lijken de afstanden alleen nog maar groter doordat de wegen in grote delen van het land onverhard zijn. De weg van Santa Cruz naar Rurrenabaque is daar een goed voorbeeld van; 27 uur over hobbelige wegen. Zo hobbelig dat het niet mogelijk is om een boek te lezen. Aangezien de bus geen toilet heeft, wordt er elke 3 á 4 uur gestopt voor een plaspauze en om wat snacks te kopen. Tegelijkertijd gaat de chauffeur de schroeven van de wielen langs om te kijken of er niets is losgetrild. De mooiste onderbreking van de rit is op drie-kwart van de reis wanneer iedereen plotseling de bus uit moet om deze vervolgens op een houten vlot te rijden om een rivier over te steken. Later op de avond wordt er bij een soort houten schuur gestopt voor het avondeten. Deze houten schuur doet dienst als restaurant. Net als in de wegrestaurants thuis sta je daar dan samen met alle andere passagiers in de rij voor het loket waar een dame je laat kiezen uit kip of rund. Samen met nog wat rijst, groente en een gebakken ei heb je dan een smakelijke maaltijd voor welgeteld één euro.

Toen we om 23.00 uur eindelijk in Rurrenabaque arriveerden, bleek dat daar vrijwel alleen motortaxi's reden. Met de backpack op de tank en zelf achterop werden we zo naar ons hotel gereden. Na een enigszins nerveusmakende douche onder zo'n elektrisch verwarmde douchkop (waarbij de felheid van het licht van de gloeilamp in de badkamer direct reageert op elke verandering in de hoeveelheid water die door de douchkop stroomt en je dan ook het gevoel hebt elk moment geelektrocuteerd te kunnen worden), zijn we nog even een drankje gaan doen in een cafe. We gingen naar dat cafe op aanraden van de eigenaar van ons hotel. Daar raakten we aan de praat met de eigenaar, een enigszins vatsige Boliviaan die zich Johnny Five noemde. Toen we vertelden dat we een jungletocht wilden maken, bleek natuurlijk dat hij zelf ook nog een reisbureautje had. Ook kende hij de eigenaar van ons hotel; dat was een vriend van hem zei hij. Omdat hij op een charmante manier reclame had zitten maken voor zichzelf hadden we afgesproken om de volgende dag langs te komen voor meer informatie.

Het plan was om eerst nog wat rond te vragen bij andere touroperators voordat we bij onze kersverse vriend Johnny langs zouden gaan. Maar toen we hem bij toeval op straat tegen kwamen, raakten we weer in gesprek en hebben we eigenlijk meteen bij hem geboekt.
Eenmaal terug in het hotel begonnen we een beetje te twijfelen of het nu wel slim was geweest om meteen te boeken. Het klonk allemaal een beetje te goed om waar te zijn: drie volle dagen de jungle in; eerst vier uur met de auto en dan nog drie uur met de boot voordat we bij ons uit houten hutten bestaande kamp zouden zijn; daar zouden we een eigen kok hebben die drie maal per dag eten zou maken waarvan een ontbijt met vers fruit, pannekoeken, gebakken eieren en brood, en zowel een warme lunch als avondeten; een eigen gids waarmee we de hele dag op pad zouden zijn; een bed met matras en klamboe; een relaxruimte met hangmatten uitkijkend over de rivier; we zouden super veel krokodillen (ik noem ze voor het gemak even krokodillen, maar het zijn alligators en kaaimannen) te zien krijgen, verschillende apen, tal van vogels, capibara's (grootste knaagdier ter wereld; 80kg), spinnen, kleine schildpadden, roze dolfijnen, piranha's en zeer waarschijnlijk ook nog wel een slang; en de groep zou uit maximaal acht personen bestaan; en dit alles natuurlijk inclusief het vervoer terug. OK, het was waarschijnlijk dat er in het kamp nog één of twee andere groepen van acht personen zouden verblijven. De toiletten en douches zouden we dan met hun moeten delen, maar ook zij zouden hun eigen kok en gids hebben. Maar 50 euro per persoon voor de hele trip leek ons toch wel erg weinig. We hadden het dan ook niet in ons hoofd gehaald om nog iets van de prijs af te krijgen. Bang als we waren dat er dan misschien wel te weinig eten zou zijn of onvoldoende brandstof. Bovendien was de prijs al tien euro goedkoper dan de avond daarvoor in het cafe. En de Footprint waarschuwde nadrukkelijk voor goedkope touroperators die niet zouden leveren wat ze beloofden. Op basis van informatie die we in de week daarvoor hadden verzameld leek een initiele prijs van 150 euro per persoon ons waarschijnlijk en een prijs tussen de 100 en 120 euro haalbaar.
Aangezien we nu eenmaal hadden geboekt, besloten we om ons er maar niet langer druk om te maken en gewoon af te wachten tot de volgende ochtend. Maar toen we 's avonds in ons hotel met de eigenaar bespraken wat onze plannen waren, bleek hij helemaal geen Johnny Five te kennen. Ook de naam van het reisbureau zei hem helemaal niets. En een tour voor 50 euro leek hem bijna onmogelijk. Die nacht zijn we in onze droom een paar keer opgegeten door krokodillen nadat we 's nachts zonder brandstof met ons houten bootje waren gestrand.

De volgende ochtend zijn we samen met onze gids, twee Belgen en drie Australiers op pad gegaan. Na wederom een hobbelige rit per jeep kwamen we bij de plek vanwaar we per boot verder zouden gaan. Vrijwel een minuut nadat we alle bagage en het eten voor de komende dagen hadden overgeladen in de boot en waren vertrokken, zagen we de eerste krokodil naast de boot zwemmen. De drie daarop volgende uren hebben we zonder twijfel elke 15 seconden een krokodil gezien. Wat een angstaanjagende beesten! Het is goed voor te stellen dat de krokodil in termen van evolutie één van de meest succesvolle dieren ter wereld is en niet voor niets al ruim 200 miljoen jaar bestaat. Terwijl ze doodstil op de oever liggen houden ze nauwlettend de boot in de gaten als deze langs vaart. Soms bewegen ze plotseling razendsnel en schieten ze het water in. Of ze zwemmen met alleen hun ogen en neus boven het water uitstekend, waarbij ze als ze een prooi zien zich snel en geraffineerd onder water laten zakken. Ze schijnen ook flink uit het water omhoog te kunnen springen. In onze boot springen zou volgens onze gids dan ook een eitje voor ze zijn. Maar onze gids stelde ons gerust dat de krokodillen die wij tegen zouden komen dat niet te wilden. In de rivier waar wij voeren, waren de krokodillen over het algemeen namelijk niet groter dan een meter of vier. Pas als ze groter worden vallen ze ook mensen aan. De krokodillen van zeven meter zaten blijkbaar alleen bij een meer waar wij niet zouden komen. We hebben drie keer een krokodil gezien die zo groot was dat hij volgens onze gids ook mensen zou aanvallen als we hem de kans zouden geven.

We zijn twee avonden gaan varen om krokodillen te zien. Zodra het donker wordt, gaan ze vrijwel allemaal het water in om te jagen. Met een goede zaklamp kun je dan de ogen van krokodillen zien oplichten terwijl ze in het water op een prooi liggen te wachten. Terwijl je dan vaart zie je continu overal om je heen ogen oplichten. De meeste vlak bij de oever maar een enkele keer ook vlak naast de boot. Echt fascinerend! De eerste avond dat we gingen varen sprong er al na vijf minuten een krokodil die naast de boot zwom omhoog uit het water. Iedereen schrok zich kapot wat de rest van de tocht enigszins beangstigend maakte.

Na inderdaad een heerlijk ontbijt met fruit, pannenkoeken etc. zijn we de tweede dag op pad gegaan om slangen te zoeken. Op een meter of tien van elkaar vandaan en voorzien van hoge en stevige laarzen om te beschermen tegen eventuele slangenbeten zijn we toen in het hoge gras/riet gaan wandelen in de hoop een groene of een zwarte mamba, een cobra of een anaconda te zien. Waarschijnlijk was het alleen de gids die echt hoopte om er één te zien, want de rest van de groep leek een dergelijke ontmoeting minder aangenaam. Uiteindelijk hebben we alleen een kleine (3 meter) anaconda gezien. Maar dat was voor iedereen voldoende.
In de middag zijn we toen gaan piranha-vissen. Hoewel het een andere groep bij ons in het kamp wel was gelukt, hebben wij vrijwel alleen kleine piranha's gevangen. Niet zo spannend dus.

Wel spannend daarentegen was het de volgende dag. Nadat we eerst op zoek waren gegaan naar roze dolfijnen waarvan we er uiteindelijk nog behoorlijk veel van hebben gezien, was het tijd om zelf het water in te gaan. Al direct toen onze gids de eerste dag vertelde dag we de laatste dag tussen de krokodillen en de piranha's zouden gaan zwemmen, voelde dit niet geheel natuurlijk. Gelukkig hadden we in de daarop volgende dagen tijd gehad om aan het idee te wennen. Maar toen het zover was en we in een straal van tien meter van onze boot zeven krokodillen hadden geteld, voelde het enigszins ongemakkelijk. Nadat de initiele aarzeling was overwonnen, was het een aparte ervaring om in bruin troebel water als een soort tweederangs maaltijd tussen de krokodillen te zwemmen. Zeker op de momenten dat er een krokodil onder water verdween.

---