Advertisement
Published: December 5th 2008
Edit Blog Post
Michael Stipe (zanger R.E.M.) had het volgens mij niet over Ushuaia, officieel de laagstgelegen stad ter wereld, toen hij het titelnummer zong. Ik had echter niet gedacht dit nummer ooit te kunnen aanhalen en dan de waarheid te spreken. Wij zitten momenteel namelijk aan het einde van de wereld,
the end of the world, of, zoals ze het hier zeggen,
el fin del mundo. Zoals wij die kennen bovendien. En we voelen ons inderdaad ook nog goed! Michael, bedankt, ik had het zelf niet beter kunnen bedenken.
Tis mooi aan het einde van de wereld, met sneeuw en met bergen en met besneeuwde bergen. En aangezien het hier nu lente is, is het niet zo koud als we hadden gevreesd vantevoren, een graad of 7 tot 10 Celsius, en is het bovendien lekker lang licht; pas om een uur of 11 is het echt donker. En dan te bedenken dat Antarctica hier relatief dichtbij is; Ushuaia is de uitvalsbasis voor reizen naar de Zuidpool.
We zitten in een heel leuk Bed & Breakfast dat wordt gerund door Maria. Maria maakt erg graag een praatje maar heeft ontegenzeggelijk gevoel voor humor en zorgt goed voor ons. Bovendien hebben ze hier de beste
bedden die we tot op heden beslapen hebben.
We hebben ons verblijf met enkele dagen verlengd aangezien vliegen naar onze volgende bestemming met Chileens/Argentijnse luchtvaartmaatschappij LAN goedkoper is en ons geen extra geld kost omdat we niet Argentijns zijn, zoals bij Aerolineas Argentinas. Bovendien rekenen die knaken voor elke kilo die je bovenop de maximaal toegestane 15 kilo meeneemt. Enne, inmiddels hebben we al zoveel cadeaus verzameld plus een enkele souvenir uiteraard, dat dat een (te) kostbare aangelegenheid zou worden. Maar goed, LAN vliegt niet dagelijks en aangezien we het hier best naar ons zin hebben was de keuze om hier wat langer te blijven snel gemaakt. Het is moeilijk voor te stellen dat het bij jullie Sinterklaas is vandaag, terwijl wij hier in het (waterige, dat dan weer wel) zonnetje zitten. Jammer is wel dat de kerstversiering in het B&B alhier pas op maandag van stal wordt gehaald, want volgens Maria belooft die spectaculair te zijn. Grappig, wij zijn helemaal niet bezig met de Goedheiligman, Kerst of zelfs Oud & Nieuw aangezien er hier wat ons betreft geen december-sfeer hangt. Behalve dan dat sommige winkels hier alleen maar Kerstspullen lijken te verkopen. Wij hopen echter dat jullie allen dit
jaar braaf zijn geweest en als ook als zodanig beloond zullen worden door de Sint.
Gisteren zijn we pinguins wezen kijken op een eilandje hier 1,5 uur rijden vandaan, Isla Martillo. Tof! Eerst dus met de bus, met onderweg stops bij een parkje met bomen die krom groeien en hun vorm mede ook door de straffe wind ter plekke verkrijgen, en bij een punt met uitzicht op Puerto Williams, het laagstgelegen gehucht (en dus geen stad, zoals Ushuaia) ter wereld, gelegen in Chili. Ten slotte stopten we ook nog bij een grote beverdam; ongeveer 50 jaar geleden zijn hier bevers uitgezet en sindsdien slopen die de natuur hier en verstoren ze en passant ook nog het ecosysteem omdat er hier geen beren leven zoals in Canada.
Hoofdattractie was het eiland met pinguins. Om daar te komen moesten we met een Zodiac-boot (soort speedboat) dat verrassend snel ging, een kwartiertje varen; leuk! Al van verre waren de pinguins te zien op het strand, waar ze met tientallen, zo niet honderden aan de chill waren. Lekker luierend op het strand, liggend op hun buikjes of zittend/staand op hun kont. Of fijn in het water (door Maria aangeduid als het restaurant, voor
pinguins) speurend naar een sappig visje. Na een minuut of 10 op het strand liepen we door naar het gebied erachter, waar er een hoop aan het broeden waren. Er zaten ongeveer 2000 stelletjes Magallanico-pinguins, klein en met een witte streep over hun kop en een zwarte streep over hun borst, en slechts 8 stelletjes van de Papua-pinguin, te herkennen aan hun oranje snavel en oranje poten.
Het eiland was begroeid met bomen, struiken en andersoortig groen. Zo raar, om dan overal nestelende en rondwandelende pinguins te zien, ook op aanraak-afstand! Wat dat betreft deed het ons erg denken aan de Galapagoseilanden. Omdat het de broedtijd is, zaten er overal holen in de grond, waar dan een pinguin in lag, in een enkel hol zelfs al met een heel klein jonkie, superschattig! Erg grappig ook, dat sommige pinguins ons nieuwsgierig terug kwamen bekijken, met de koppies schuin om beter te zien, super! De gids legde desgevraagd uit dat deze pinguins, die van Antarctica komen maar elk jaar trouw weer op dit eiland verschijnen om te paren, nooit geleerd hebben om bang te zijn voor mensen. En ze dus open tegemoet treden. Ook vertelde ze dat bezoek van mensen, sinds een
jaar of 5, hun leven niet verstoort; de populatie is sindsdien zelfs toegenomen! Hopelijk is dat naar waarheid, want hoe tof het ook was, we voelden ons ook een beetje indringers. Echter wij zijn wel veilige bezoekers; de gids liet ons ook de restanten van een baby-pinguin zien, die waarschijnlijk was opgegeten door een zeeleeuw. Alles dat restte waren 2 losse pootjes en een binnenstebuitengekeerd koppie...
En dat was de eerste en meteen de laatste uitstap die we hier hebben gemaakt; de rest van de tijd gaan we lekker uitslapen, souvenirs kopen, de blog een beetje bijwerken en onze route voor de komende maand door Patagonië een beetje uitstippelen.
Vanaf het einde van de wereld; gegroet!
Advertisement
Tot: 0.121s; Tpl: 0.012s; cc: 11; qc: 48; dbt: 0.0622s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Stefan en Dianne
non-member comment
Hallo Piet!
hey meiden! Eindelijk een kijkje genomen op jullie blog. Echt leuk om onze Uyuni belevenissen te lezen. Wij zitten inmiddels in Cordoba en gaan vanavond door naar Mendoza. Hier is het bloedjeheet, wat anders dan het einde van de wereld. groetjes van ons!