Advertisement
Published: April 8th 2013
De paasdagen zijn we druk met Spaanse les. Spaans leren in Argentinie: ieder land heeft blijkbaar zijn eigen manier van onderwijs. Wij treffen een juf die op iedere slak zout legt. We leren veel, maar dat communiceren in een vreemde taal ook een grote hoeveelheid lol is, speelde tijdens onze les nauwelijks een rol. Wat een verschil met ons klasje in Nederland !
Met wat extra kennis van het Spaans gaan we een auto huren. Oeff.....
Juf had misschien toch gelijk. Schort het echt nog zo aan ons spaans? We krijgen een gammele oude brik. De eerste dag moeten we gelijk al twee keer de banden laten repareren. Op dag 2, een paar honderd kilometer verder en in the middle of nowhere, ontdekken we dat de reserveband onbruikbaar is. Geen rubber of profiel, waardoor de staaldraden in het loopvlak zichtbaar zijn. Een luchtbubble zo groot als mijn amoebe gezwel van 2 jaar geleden. En geen telefoon dekking om de verhuurder te bellen. Wat doen we?
In de overtuiging dat het niet voor niets is dat ieder dorpje een mooie, grote kerk heeft en langs de weg overal bidplekjes zijn voor gaucho Gil (de beschermer van de reiziger) rijden
we door. En als dit niet voldoende blijkt, dan moeten we het er maar van hebben dat de nieuwe paus van hier is.
Deze laatste opmerking dat de paus van hier is wordt steevast aangevuld met ´overigens Maxima en Messi ook, maar dat terzijde' .
Noord Argentinie grenst aan de hoogvlakte van Chili en Bolivia. De aardkorst is hier uit elkaar gerukt. Met de mooiste kleuren als gevolg. Een geologisch paradijs.
We gaan een paar keer de hoogvlakte op en af. Van 2000 meter naar 4000 meter. En weer terug. We kamperen op 3800 meter met s morgens bevroren beekjes en koude tenen. Maar ook genieten we van een nacht in een bodega-hotel dat zijn eigen wijn produceert.
Het rijden door dit gebied is een feest. Zeker als we op 4000 meter de zoutvlakte oversteken. Zelfs het kappelletje hier is gemaakt van blokken zout. Kapelletje. He, we hebben al 2 dagen geen lekke band. Vertrouwen geven is vertrouwen krijgen; het werkt.....
Ietsje lager geven de cactussen het landschap een groen accent. Na 8 jaar is een cactus 5 cm hoog. Daarna gaat het ietsje sneller. Maar toch.... 6 meter is nog een flink eind groeien.
Wij gaan 9 april Bolivia in. We blijven komende weken op de hoogvlakte en weten dat de nachten vrieskoud zullen zijn. Of we in Bolivia behoorlijk internet tegenkomen is ons nog niet duidelijk. Vandaar nu al deze blog.
Zoals altijd staan een flink aantal van de foto s helemaal onderaan de site, onder de advertenties dus. Maar dat wist je natuurlijk al.
En bovendien, de resterende tijd is kort. Na 22 weken on the road, lijkt 4 weken kort. Een plan maken. En erger, ons daaraan houden. Terugtellen dus. En dat is niet leuk.
We komen tijd tekort. Daardoor hebben we genoeg ideeen over voor een volgende keer. Peru, Chili? Maar gelukkig eerst nog de realiteit van de laatste weken genieten.
Hierna volgt wellicht nog een blog met de foto s van Bolivia. Wie weet zijn we eerder in Nederland dan dat die blog de lucht in gaat.
Iedereen wensen we alvast een heerlijke meivakantie vanuit herfstig Argentinie. Waar het nog steeds 25 graden is. Snap je dat we beperkte zin hebben om terug te komen? Al hoewel, ook het weerzien met Nederland, Sangita en vrienden/ buren lonkt.
Advertisement
Tot: 0.122s; Tpl: 0.017s; cc: 13; qc: 62; dbt: 0.0692s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
bregit
non-member comment
dank
hallo Leo en Yvonne, geweldig dat jullie zulke mooie foto's begeleidt door een leuke tekst de wereld in sturen! ik zie dat jullie enorm genieten en ik geniet er ook van om dit te zien! in ons ook wel mooie Nederland hebben jullie niet veel gemist hoor! het is nog koud en droog, de lente laat nog ff op zich wachten. nog heel veel plezier en tot over een tijdje, liefs Bregit