Over de heuvels naar Westport

---

Dinsdag 14 Januari 2014:







Als ik ontwaak is er veel wind. Een pluspunt is dat de was kurkdroog is maar een minpunt is da deze me het leven de gans dag zuur zou gaan maken. Het nieuwe Therm-a-rest matje laat zich moeilijker in het opbergzakje wringen dan het vorige. Ik ga nog even naar de supermarkt om proviand in te slaan voor de komende 3 dagen. Volgens de dame van de toeristische dienst ligt er niet veel op de weg. De eerste 25km zijn nog redelijk vlak en gaan langs de grote baan met toch nog verrassend veel verkeer. De wind is enorm en ik geraak amper vooruit. Er staan nog 2 beklimmingen op het programma en ik vraag me af wat die combinatie gaat geven. Op het moment dat ik de eerste klim verwacht, heb ik lunch langs de kant van de weg. Regelmatig komen er trucks voorbij met nog meer wind! De fiets wiebelt! De eerste beklimming gaat gestaag tot 350m. Naarmate ik klim, mindert de wind. Ik fiets langs dennenwouden wat toch de moeite waard is. Bij het afdalen is het fris en ik kom terecht in een vallei. Hier staat terug meer wind en ik ga te langzaam vooruit. Gelukkig zorgt de zon voor nog wat verwarming. De 2de klim laat op zich wachten. De weg klimt langzaam een beetje en daalt dan weer wat. Uiteindelijk stijgen we langzaam om dan 150m stevig door te klimmen, stompen maar! Er staat een pijlte voor het uitzicht maar dit is nog een stukje stijgen over gravel. Aangezien we toch bezig zijn, doen we dit maar. Boven aangekomen op 650m is het even zoeken naar het uitzicht maar dan zie je waar de weg afdaalt terug omlaag. Iets later ga ik hier naar beneden vliegen! Spijtig dat ik me niet kan filmen van hierboven. Wat later zoef ik dus naar beneden. Het is niet ver meer naar het eindpunt en dan staat er een bord en we zijn er. Het is een hostel/camping speciaal gericht op fietsers. Enkel hun toegangsweg gaat over een steil gravelpad en leent zich niet zo tot fietsen. Voor de spotprijs van 14$ zet ik men tent neer en de sandflies krijg je er gratis bij. Ik vlucht snel de douche in. Daarna in de keuken/lounge zitten er nog 2 Israeli's en een Duiters. De Duitsers is ook met de fiets en is me deze namiddag voorbij gestoken. Hij is met de racefiets. Er liggen nog 2 andere fietsgidsen waar ik wat in pluis, interessant. Ik vind wat inspiratie voor men verder routeverloop. Bij men spaghetti voeg ik gevriesdroogd vlees doe, het bruine poeder lijkt na watertoevoeging tot verbazingstoe op echt gehakt.







Woensdag 15 Januari 2014:







Als we ontwaken is het zonnetje van de partij en lijkt de wind minder. Net voor het vertrek tref ik de Duitse wielrenner nog even. Ik ben eerst de baan op maar het duurt niet snel of hij me voorbij gaat. Langzaam verlies ik hoogte. De weg gaat langs bossen en indrukwekkend vergezichten. Het wow- gehalte van deze rit wordt nog hoger als ik voorbij een rivier kom, die zich in het landschap boort. Er is toch nog wel wat wind dus de trui blijft aan. Vandaag kan ik lunchen op een bank op een parkeerterrein. Dat is toch al wat comfortabeler. Ik heb geluk dat er weinig sandflies zijn want dat was met de ochtendpauze anders. Nog een klein stukje verder en ik kom in Murchinson. Ik kijk er even rond en vraag bij de I-site of toerische dienst of de Doc-camping bij Lyell water heeft. Ik krijg een handige brochure mee. Op de vraag of ze me een overzichtskaart kan bezorgen van alle fietsroutes op het Zuid Eiland, moet ze me het antwoord schuldig blijven. Iets na het dorp slaagt de weg af en nu gaat het terrein wat feller op en neer terug. Tot men verbazing kost het terug energie om vooruit te komen. Ik kom voorbij huisnr 555, iemand van warmshowers die ik gesmst had maar zonder antwoord. Ik rijd dus verder naar de Doc-camping. Ik kom nog voorbij een grote hangbrug maar deze is mooi afgesloten door een poort. Iemand heeft er een commerciële zaak van gemaakt en zit te wachten om geld te innen. Ik rijd dus verder en wat verder heb ik ook een zicht op de brug en de machtige rivier. Dan is er nog een aanduiding dat je een grondverschuiving kan zien naar aanleiding van de aardbeving uit 1929. Ik kan er niet veel van maken. Wat later kom ik op de camping. Je moet je zelf registreren maar er zijn geen envelopjes meer. Ik heb ook geen gepast geld dus dat wordt zwart kamperen tot ik iemand tegen kom. Het is al snel duidelijk dat hier wel sandflies zijn. Ik zet de tent en ga me wat wassen aan het kraantje dat er is, geen douche. Lange broek, lange mouwen en met anti-insectspray op men voeten begin ik te koken. Voor de 2de maal op 2 maanden tijd gebruik ik men brander nog eens. Eerst wat soep en dan buttered chicken met couscous, tot men verbazing smaakt het. Ik doe de vaat in men Wash-Tile. Het is nog vroeg en besluit om een wandelingke te maken. Vlakbij ligt De Old Ghost Road. Hier waren vroeger goudmijnen en nu hebben ze van een oude weg een fiets -en wandelpad gemaakt. Fietsen met bagage zit er op dit pad niet in dus dan te voet. Ik ga over een hangbrug over een rivier en dan door het bos. Wat later kom ik aan een andere spectacualire kolkende rivier. Foto foto en verder. Het wandelpad op de GPS lijkt niet echt te kloppen en ik keer terug. Dan zie ik een weg afdalen naar de rivier die wel is degene zou kunnen zijn om de lus compleet te maken. Ik ben op men sleffers en besluit dit toch maar niet te doen want wat naar beneden gaat, moet naar boven ook. Terug bij de tent duurt het niet snel voor ik naar binnen vlucht door de vele sandflies.







Donderdag 16 Janauri 2014:







Ik rits de tent open en zie dat het grijs is. Ik zie nog steeds sandflies en rits snel terug dicht. Wat later zijn we dan toch op pad. 2 andere fietsers zijn net voor me weg. Het terrein glooit verder. Het grijze weer geeft het landschap een extra dramatisch karakter. De rivier die langs de rotsen gaat, de bossen erom heen. Ik kom in Inangahua, een dorpje wat vroeger een echt centrum was voor goudmijners. In 1929 wordt dorpje getroffen door een stevige aardbeving. Een klein museum in het dorp schetst dit drama met oude krantenartikels. Ik ga er even binnen en eet dan wat koekjes. Totaal nog onwetend wat er me nog te wachten staat. Iets later begint het te regenen, geen probleem dit was voorspeld. Echter stopt het niet, de rest van de rit regent het, niet hard maar toch. Het is lunchtijd maar er is nergens een plek om te schuilen, hongerig rijd ik verder. De regen molt langzaam men jas en na een tijdje begint het binnen te regenen. Aan men armen, de borst. Ik probeer de jas van men borst te houden om de koude en het nat te vermijden. De trui gaat er ook langzaam aan en ik koel af. Ik heb soms problemen met schakelen door de koude in men handen. Ik blijf doortrappen en Westport nadert. Zo gauw ik het dorp binnen ben, ga ik het eerst beste binnen. Een wegrestaurant waar ik een groot bord eet met een tas thee. Ik probeer wat op te warmen maar alles is goed doorweekt. Wat later krijg ik bericht van Don, de warmshower waar ik hier zal verblijven. Als ik terug buiten kom, is het nog kouder maar na 10min ben ik bij hem thuis. Hijzelf is er nog niet maar ik ben al blij droog te zijn. Iets later komt hij thuis. Don is agent in de regio en staat in voor jeugddelicten. Zijn vrouw Robyn is kinesiste van opleiding maar nu preventie-adviseur op een bouwwerf. 's avonds maakt Don lekkere pasta. Er wordt nog gepraat over fietsen naturlijk. Zun rijden op een Britse fiets van het merk Thorn met Rohloff. Volgend jaar hebben ze het plan om terug naar het UK te fietsen waar Don oorspronkelijk van komt. Er komt nog een vriend van Don langs die een eco-fietsshop-hostel wil maken.







Vrijdag 17 Januari 2014:







Vandaag op het programma! Uitslapen! Ik ben echter al van vroeg wakker door het gestommel hier in huis. Als ik uiteindelijk uit bed kom, is iedereen het huis uit. Even ontbijten en naar huis bellen, dan naar het dorp. Ik fiets even rond en ga dan naar de toeristische dienst. De kapper zal er weer niet inzitten, overal druk en een andere is te duur. De dame maakt nog promotie voor het kolenmuseum maar dat heb ik reent thuis nog bezocht. Ik ga nog langs wat outdoorwinkels op zoek naar een plastiek regenjas als extra bescherming. Ik vind uiteindelijk een stevige poncho, geen ide wat het waard is. Maar volgens de locals was de regen van gisteren nog niets daarom! Daarna ga ik richting Cape Foulwind. Ik heb veel en harde wind tegen en langs opzij. Het duurt een uur voor ik op het parkeerterrein kom, waar de wandeling langs de kust begint. Onderweg ben ik helemaal overgeleverd aan de elementen en ik wankel op men benen. Ik word wel getrakteerd met spectaculaire zichten op de kliffen en de golven die erop inbeuken. Onderweg eet ik wat en na een tijdje kom ik ter bestemming, het observatiepunt! En wat zien we? Op de rotsen liggen enkele bruide zeehonden met hun jongen. Het is best interessant om deze in hun natuurlijke habitat te zien. Na wat foto's en een filmpje ga ik naar het parkeerterrein vlakbij op zoek naar een lift terug naar men fiets. Bij een buschauffeur is het geen succes want deze begeleidt een privétour maar wat later heb ik bij een koppel wel succes. Terug op de fiets gaat de rit veel vlotter want de wind zit beter mee. Terug in Westport ga ik eerst even naar huis. Daar tref ik Don&Robyn die druk aan het inpakken zijn voor een weekendje uit. Ik mag nog een nachtje blijven ondanks hun afwezigheid, very kind. Ik neem afscheid en ga dan winkelen. Terug thuis heb ik het huis voor me alleen. Tijd voor kip in de oven. Ik doe nog wat was en droog deze even in de droogkas, niet te lang in de hoop dat er niets krimpt. Dan wordt er nog opgezocht en gepland! De weersvooruitzichten zijn niet goed dus ik probeer droge slaapplekken te vinden.

---