Advertisement
Published: April 10th 2014
Donderdag 3 April 2014:
Ik doe het rustig aan vanmorgen en ik heb eht geluk om in de keuken bij het achtergelaten voedsel een koppel eieren te vinden. Voldaan kruip ik op de fiets richting Tasman Gletsjer. Het is een rit van 8km, deels over gravel en vals plat. Aangekomen op de parking zet ik men fiets vlakbij de mooie overdekte pick-nick plaats. Er zijn verschillende kleine wandelingkjes en ik begin met de Blue Pools. Deze meertjes waren vroeger blauw door het smeltwater van de gletser maar nu zijn ze groen omdat er enkel nog regenwater in staat. De gletsjer is te ver afgesmolten. Na de lus kom ik terug om de hoofdweg en moet ik het eerste stuk dubbel lopen om uiteindelijk op het uitzichtpunt van de gletsjer zelf en het meer te komen. De perfecte plek voor de lunch. De gletsjer zelf bevind zich in de verte en is amper nog zichtbaar. Plots is er een gerommel in de vallei en ik denk dat ik een stuk ijs zie afbreken. Een verloren gevlogen sandfly weet me nog eens te vinden. Hierna wandel ik naar de voet van het gletsjermeer. Dit gaat over een soort maanlandschap. Ik
leek weer op een plek terecht gekomen te zijn, vlak na de schepping ofzo. Het water in het meer is ijskoud en ideaal om men drinkfles even te koelen. Hierna fiets ik terug naar het dorp. Onderweg op een nauwe brug vind een buschauffeur dat ik het smalle pad naast de brug had moeten nemen. Hij maakt weinig indruk op me. Terug in de jeugdherberg smeer ik even men voorderailleurkabel want deze piepte ineens eigenaardig hard. Net boven het dorp loopt er nog een wandeling. Met een stevige klim maak ik hoogte om vervolgens terug te zakken. Ik zit wel geheel in het bos. Ik doe nog een zijtrip naar een rivier voor ik terug keer. 's avonds in de keuken geraak ik aan de praat met een Australiër en wat later zit ik bij hen aan de tafel. Een Koreaans meisje ondergaat hetzelfde. Ik krijg zelfs nog een restje van hun pasta!
Vrijdag 4 April 2014:
De helft van de kamer slaapt nog. Maar na het ontbijt is er toch meer beweging zodat ik rustig kan inpakken. Ik laat men fietszakken achter in de voorziene bagageruimte maar deze puilt al uit. Ik fiets
dan richting Hooker Vallei. Aan de doc-camping houdt de we echter op en dit al na 2km. Van hieruit zijn het enkel wandelwegen die verder gaan. Ik had gedacht het hele stuk te fietsen maar dat plan gaat dus niet door. Ik wil eerst al terugkeren maar gelukkig doe ik dat niet. Van hieruit heb je al een impressionat zicht op Mount Cook. Ik begin aan de wandelweg naar het Hooker meer dat 1u30 zou duren. Het eerste stukje is een ontspannend maar dit verandert al snel. Er zijn trappen en sommige stukken met grote stenen. Ik ben op men sandalen en dat had ik beter niet gedaan, maar ik had dan ook ni zo'n weg verwacht. Onderweg zijn er een aantal uitzichtpunten over de berg. Er zijn een 3-tal hangbruggen die over een kolkende rivier gaan. Het laatst stuk gaat over over een mooie houten wandelpad. Net voor het einde kom ik de Australiërs tegen van gisteren in de jeugdherberg. Ze zeggen dat het nog 3km is maar mij maak je geen blaasjes wijs met de GPS. 100M verder sta ik aan het Hooker meer. Het is een gletsjermeer en er drijven grote stukken ijs in. Het water voelt
ook ijskoud aan. Iemand waagt zich aan pootje baden om wat ijs te nemen. Ik heb een vroege lunch op die speciale locatie. Ik begin aan de terugweg. Het pad dat ik volg klopt niet helemaal met de GPS. Er zijn dan ook volop werken bezig en het pad wordt herlegd. Halverwege kom ik weer oude bekenden tegen, de Franse fietsers! Zij hebben me snel ingehaald maar dan hoor ik dat ze vals gespeeld hebben en de bus genomen hebben. Op de camping zoek ik nog even hun tent en laat men kaartje achter. Ik fiets terug naar de jeugdherberg om men bagage op te halen. Ik tref er de Australiërs weer en geef ook hen men details. Ik ben niet gehaast en langzaam rijd ik het dorp uit. Men trapas en/of armen kraken weer goed dus dat moet ik ten laatst in Christchurch proberen op te lossen. Hopelijk vind ik het stuk of ik ga nog een tijdje moeten wachten tot ik het uit België krijg. Met een dikke 20km ben ik op de camping en al iets dichter bij de bestemming van morgen. Van hieruit heb je ook nog best een goed zicht op de vallei en de
bergen. 's avonds wordt de keuken overspoelt door een groep jongeren. De rust is ver te zoeken.
Zaterdag 5 April 2014:
Als ik vanmorgen men oordopjes uithaal, hoor ik regen tikken op men tent. Oh jawel, het tis grijs en nat. Van de machtige Mount Cook is niets meer te zien! Het is gelukkig al snel over maar de tent wordt wel nat ingepakt. Ik vraag nog even of er geen boot is naar de andere kant van het meer om een fietsroute te kunnen volgen maar neen dus dat wordt terug gewone baan. Het is een dike 30km terug naar de hoofdweg. Ik mag nog wat machtige heuvels doen. De fiets maakt minder lawaai maar dat is doordat het koud is, denk ik. Dan zet alles wat minder uit. Op de hoofdweg is er een infocenter waar ik wil picknicken maar als ik de massa volk zie trap ik maar verder. De verkeerde keuze blijkt want het begint te druppelen en dat voor een klein uurjte. Niet hard maar genoeg om niet meer aangenaam te zijn. Hongerig rijd ik verder en het is al na 13u. Ik zie wat dennen die beschutting lijken
te geven en ik wring me ertussen. Hier word ik iets minder nat en kan toch iets eten. Tegen dat ik goed en wel gedaan heb, is het gedaan. De weg gaat door een inmense leegte van velden. In de verte zie je grotere heuvels opschieten. Als ik achterom me kijk, zie je het drama dat zich voltrekt met de donkere regenwolken. Momenteel is het echter droog en de zon probeert er door te komen. Ik hoop op een regenboog maar die blijft uit. Ik heb nu een klim van 25km van 550m naar 800m. Die gaat over het algemeen zeer geleidelijk dus ik klaag niet. Op het hoogste punt, daalt het zachtjes in het dorp van Lake Tekapo. Ik moet even omrijden voor men inkopen en ga dan naar de camping. Ik krijg een plekje redelijk dicht bij de toegangsweg en met een gecamoefleerd zicht op het meer. Als ik na de douche even naar het meer wandel, komen er 2 fietsers aan. Het zijn de Fransen weer! Maar ze hebben weer vals gespeeld en een bus genomen. De avond wordt fris. Gelukkig is het aangenamer in de keuken.
Zondag 6 April 2014:
Vannacht is het winteruur ingegaan dus het was een kort nachtje. De zon is vanmorgen van de de partij en ik zie de Fransen nog even voor ik doorrijd. In het dorp spreekt iemand me aan en krijg ik voor de 1000ste keer de zelfde vraag, hoeveel fiets je per dag? Hier is geen pasklaar antwoord op, dat hangt af van het terrein, weer en mijn mood. Vandaag plan ik 97km wat uiteindelijk er maar 50 zouden worden. Aan de rand van het dorp staan weer wat lifters. Ik klim een klein stukje om dan wat te zakken en weer te klimmen over de Burke's Pass. Ik heb een stevige tegenwind. Ondanks ik zachtjes afdaal, remt deze me sterk af. Ik had gedacht om naar beneden te vliegen maar hier komt niets van in huis. In Burke's Pass village staat een leuk oud houten kerkje. Ik zit nu een beetje uit de wind en kan iets meer vaart maken. Ik stop voor de middag in Kimbell. Het is aan het zeveren. De herst is echt aangekomen, de bladjes vallen terwijl je erop kijkt. Ik vind nergens een bankje of hokje dus ik lunch vlakbij een weggetje want iemands oprit blijkt
te zijn. Als wat later de eigenaar komt aangereden, word ik niet weggejaagd maar echter uitgenodigd voor koffie. Ik kom terecht bij een kunstenaar die schilderijen maakt. Randall Froude is zijn naam en google vertelt me later dat het een bekende naam is binnen de kunsternaars wereld. Als ik terug op pad ga is het na 14u en nog 60km te gaan. Ik vrees dat ik men bestemming niet meer haal en verwittig men warmshowers-mensen. Ik strand uiteindelijk op de camping van Fairlie. Bij aankomst is er weinig volk maar 's avonds zit de keuken goed vol. Buiten druppelt het weer.
Maandag 7 April 2014:
Het is grijs en het druppelt. Ik pak alles nat in en schuil dan in de keuken. Ik maak er nog een praatje met een Nederlands-Australisch koppel. Ze zijn al een tijdje op de dool en hebben zelfs even in Borgerhout, Antwerpen gewoond. Het praatje heeft geen verandering in het weer gebracht. Net buiten Fairlie is een klimmetje maar nog niet de grote, die volgt iets later. Wel groot, een 100m klimmen. De afdaling daarna is wel mooi. Ondanks het grijze weer is het zicht zeer beperkt maar de
lage wolken en de damp die uit het bos komt, maken het toch mooi. Als ik snelheid maak tijdens het afdalen zie ik amper nog iets van alle regen dat ik in men ogen krijg. Ik passeer landbouwgebied met hier en daar wat bos. Op een heuvel druppelt het net wat minder dus lunch ik hier maar. Deze keer niemand die me voor koffie uitnodigt. Het laatste stuk lijkt redelijk vlot te gaan. Nog een paar kleine heuvelels en ik daal verder af tot in Geraldine. Ik ga me informeren voor de rit van morgen waar ik meer dan genoeg info over krijg. Ik doe dan men inkopen want morgen zal ik niet veel tegenkomen. Ik ga daarna op bezoek bij Frans, een Nederlander die hier woont en fietsherstellingen doet. Hij kon me niet helpen met men cranks maar voor een praatje is hij wel te vinden. Ik ga da verder door naar men warmshowers voor vanavond, 7km Nooordelijker. Op weg naar daar kom ik ze tegen met de auto waarbij ik nog even instructies krijg. Ik kom uiteindelijk goed doorweekt aant bij Anna en Ronald en hun 3 kinderen, Katie, Emma en Sara. Ik kan slapen in het bijgebouwtje.
Ik krijg een hete douche door een defectje in het systeem. Terug warm geef ik de kinderen een aarderijkskundeles over België. Met een lekkere maaltijd zijn we het leed van vandaag al terug vergeten. Het mindere nieuws is, dat de voorspelling voor morgen identiek is...
Dinsdag 8 April:
Als je de wekker zet, het alarm afduwt en verder slaapt, kom je natuurlijk niet vooruit. Voor ik vertrek, moet ik nog een fotoshoot ondergaan. Ik krijg een escorte van de 3 kinderen op hun fiets tot bij de buren, dan zwaaien ze me uit. De ganse dag zal ik vals plat omhoog gaan met hier en aar een dipje naar beneden. Ik kom langs velden en soms is de weg wat meer ingesloten door bos. De ochtend is droog en dat blijft zo tot de middagpauze. Dan begint het te motregen wat me toch goed nat maakt maar de jas houdt. Er is niets aan om in deze omstandigeheden te fietsen. De tijd gaat traag. Ik maak amper een foto behalve van 2 moa imitaties. Tegen 16u daal ik af in de Rakaia kloof, ik ben nu op 500m en zal een 200-tal meter zakken.
Net voor ik beneden ben, stop ik voor wat foto's want het zicht is best knap. Het grauwe weer zorgt voor een extra dimensie. Eigenaardig genoeg regent het niet meer en zijn er zelfs stukken droog asfalt. Ik ga verder naar de camping van 8,5$. Spotgoedkoop maar basic. Het is kil en het toiletgebouw is open. Ik zet de douche redelijk heet maar de omgeving is ijzig. Ik doe daarna vele laagjes aan om op temperatuur te blijven. De keuken is een overdekte ruimte. Ik moet men eigen vuurtje gebruiken en er is geen licht. Het koelt verder af en het is niets gezellig buiten. Vlakbij de tent zit een possum in de boom waarvan ik een foto kan nemen. Dan imiteer de roep van het dier wat het eigenaardig genoeg wegjaagt. Die kan me al niet wakker houden, tenzij hij terugkomt. Ik zoek snel de warmte op van men pluimen slaapzak.
Woensdag 9 April:
Ik heb de indruk dat men slaapzak niet meer zo goed isoleert als vroeger want ik heb kou 's morgens. Het regent niet en een deel van de buitentent is droog. De rest pakken we maar nat
in. Ik zit nu in de kloof wat wil zeggen dat ik mag beginnen met hieruit te klimmen. Gelukkig valt dat goed mee. Ik sla af richting Horota wat op een grotendeels rustige weg verloopt. Ik passeer weer veel bos en velden. Ik zoek het gezelschap op van een muziekje. De weg gaat van hieruit vals plat naar beneden wat maakt dat ik tegen een aaridg tempo kan rijden. Bij etenstijd heb ik al ruim 40km gedaan. Als ik op weg 72 aankom, neemt het verkeer aardig toe. Ik ben dan ook blij een andere afslag te kunnen nemen. Ik nader nu wel de rand van Christchurch wat sowieso meer verkeer met zicht meebrengt maar ik sla er toch in om rustig te naderen. Ik heb om 16u30 een afspraak met men gast gezin. Het is nog te vroeg dus ik ga wat in het park zitten. Het begint natuurlijk te druppelen. Gelukkig moet ik niet lang meer wachten. Ik moet naar 173 wat een beetje van de hoofdbaan ligt. Daar ontmoet ik Rebekah en de kinderen Joel en Jennifer. Later ontmoet ik Craig. Ik kwam in contact met deze mensen via Grum die ik paar maanden terug aan de
West kust ontmoette. Hijzelf was niet beschikbaar maar hij zorgde wel voor een goed alternatief. Tijd voor een douche en een kledingwas. Laat het nog maar goed regenen, ik zit lekker binnen! Morgen naar de stad op zoek naar fietsonderdelen.
Advertisement
Tot: 0.214s; Tpl: 0.014s; cc: 8; qc: 52; dbt: 0.0767s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Eddy Philips
non-member comment
volhouder
Bijna een half jaar gepasseerd, wat vliegt de tijd. Fantastisch hoe je de blog blijft aanvullen. Ik blijf enthousiast en Nieuw Zeeland zou wel eens het mooiste ei(land) op deze planeet kunnen zijn. Ik mis alleen nog een paar avontuurlijke surf foto's en wat geografische info hierover...heb Italiaanse amici die fanatieke surfers zijn, zitten momenteel zelf in Brazilie hun favoriete sport te beoefenen.