Oh Misty Mountains

---

Maandag 20 Januari 2014:



Rond 4u word ik wakker en hoor de regen op men tent kletteren. Als om 8u de wekker gaat is dit nog steeds het geval. De voorspelling klopte dus. Ik verhuis men boeltje onder een afdag om me daar te organiseren. Als ik om 10u door ben, vertellen ze op de toerische dienst dat dit het weer is voor de hele dag. Ik krijg ook bevestiging voor men camping vanavond. Bij supermarkt Countdown, doe ik inkopen voor 5 dagen. Ik ben zwaar geladen maar op het bergtraject zijn er niet veel voorzieningen en als ze er zijn, zal het aan woekerprijzen zijn. Overladen rijd ik de stad uit. Het terrein is niet al te zwaar. Ik volg de scenic route. Het regent/zevert goed. Tijd om men nieuwe cape te testen. Na een tijdje kom ik langs de oude koolmijn van Brunner. Je hebt hier een uitzicht over de site en kan er ook rondwandelen. Ik bekijk het vanop een afstand en rijd verder. Dan slaat de weg af. Het is zeer kalm qua verkeer. Het regent nog volop, niet hard maar de fijne miezer maakt je kletsnat. De cape houdt het goed maar het is wel warm. Voor het middageten vind ik een bouwvallig hok langs de kant van de weg waar ik op een bankje kan zitten. Ik deel het hok met een wesp. Terug op de baan zie je de bergen dichterbij komen, wolken hangen erom heen. Het landschap heeft een hoog dramatisch karakter en lijkt iets uit een sprookjesfilm waar dit dan het duistere land is. 's middags eet ik nog een koekje bij een meer, prachtig uitzicht ondanks de regen. Ik kom op de hoofdbaan die me morgen verder de bergen in zal brengen en iets verder is de camping. Een groot complex, redelijk verlaten. De prijs ligt hoog maar het is er wel net. Ik mag zelfs men tent in een schuur zetten zodat ik deze nacht al niet nat word! Ik verschalk me in de keuken en op de radio hoor ik iets van een aardbeving in Wellington. Het is me echter niet duidelijk, zo gauw ik over betere informatietoegang beschik, moet ik hier het fijne van weten. Als ik 's avonds terug bij men tassen kom, blijkt men cake verdwenen, het zakje is open. Dat heb je dan als je dingen laat rondslingeren. Zou het de befaamde Kea zijn die met men lekkernij weg is? Ik ga nog even het bos in want er zouden glimwormpjes zitten. Het is echter nog niet donker genoeg en de weg gaat door een rivier. Misschien kom ik straks nog even terug kijken.



Dinsdag 21 Januari 2014:



Als in ontwaak, bemerk ik dat dat men rackpack die ik op men banje had gelegd in de schuur een gat heeft! Als ik naderbij kom, is het inderaad een gatje van 0,5cm en nog een ander dat niet volledig door is. Ik verdenk één van de vogels hier, er liep al een tijdje een weka rond. Achja, inpakken en vanavond herstellen. Het is grijs en er staat een windje. Maar vooral, het regent niet! Ik ga op pad en blijf nog een lange tijd langs een rivier en de hoogte blijft lang stabiel rond 220m en stijgt tot 400m tot Otira. Volgens het boekje begint de echte klim hier. Het blijft nog een tijdje langzaam omhoog gaan maar eens de kaap van 500m bereikt is, gaat het loeisteil naar boven. Al snel kom ik versnellingen te kort en als ik even in de goot beland, duur het niet lang voor ik volledig stilsta. Ik kom adem te kort en men hart klopt uit men borst. De berg heeft me verslagen. Het duurt een tijdje voor ik verder kan of proberen beter gezegd. Als ik verder sukkel, komt er een auto voorbij die het doodleuk vindt om een filmpje van me te maken, wat verder sta ik weer stil te puffen. Terug op krachten ga ik naar een uitzichtplatform. Hier zitten wat Kea's of bergpapegaaien. Eentje poseert mooi bij men Santos. Er staat nog een auto die moeite heeft met de pas. Ik ben terug op energie en kan verder. De weg is van nu af redelijk. Ik stop nog even en dan een laatste stevige klim. Op de stop staat er een klein bordje maar voor de rest geen groot ontvangst. Het waait stevig en het wordt kil. Ik daal een beetje af en zet me dan op een parkeerterrein. Ik duffel me goed in, inclusief regenbroek en overschoenen. Voor de frisse wind maar ook voor de sandflies die ook hier aanwezig zijn. Hier starten ook wat wandeltracks maar na de lunch daal ik af. De rit naar beneden is niet zo spectaculair. Ik kom voorbij Jack's Hut, een historische hut. Aan de overkant starten er wat wandeling en ik volg er eentje tot een spectaculaire rivier! Dan dalen we nog even verder af maar het verwachte spectacualire blijft uit, dat zal voor verder zijn. Als ik in Arthur's Pass Village aankom, begint het wat te druppelen. Ik ga even langs het bezoekerscentrum langs voor info over wandelingen en overnachtingen. Ik ga uiteindelijk naar de jeugdherberg als beloning voor het harde werk. De eigenaar vertelt dat er enkele dagen geleden nog een tijdje werd verscheurd door een Kea. Ik ben blij met men bed.



Woensdag 22 Januari 2014:



Ik slaap wat langer en dat doet goed. In de keuken geraak ik aan de praat met Tony, een Australiër en Anna uit Israël. We besluiten om samen op pad te gaan. Als we klaar zijn gaan we nog even naar het Doc-centrum om een wandeling uit te kiezen. 20 minuutjes rijden met de auto en we kunne onze wandeling starten. De totale duur zou op 4 uur komen. De wandeling gaat naar Bealey Spur hut. De weg naar de hut gaat omhoog, delen door het bos, delen in open vlakte. Soms is het terrein ruw met grote stenen, in de open stukken steekt de wind fel op. Op een gegeven punt komen we op een uitzicht punt waar we 3 verschillende valleien kunenn zien, het zicht is adembenemend. Het zicht op de rivier en de bergen erom heen. Gedurende het overgrote deel worden we getrakteerd op deze prentjes. Bij het uitzichtpunt is het nog een eindje tot de hut maar na het nodige zweetwerk, komen we toch aan de hut. Het is hut uit 1925 en dat zie je eraan. Er is een tafel, houtvuur en een beddenbrak voor 8. We lunchen daar en ontmoeten er nog verschillende andere mensen. Na de nodige rust dalen we af, dit gaat vlot maar de stenen maken het er niet moeilijk op. Het is oppassen waar je je voeten zet! De omgeving blijft verbazend! Terug bij de auto is iedereen blij dat de wandeling erop zit. Ondanks het mooi was zijn we toch vermoeid. De rit met de auto terug eindigt in regen en die avond zou er nog veel uitvallen! We maken het gezellige in de lounge bij het haardvuur. Het is best kil en het zou vannacht wel eens licht kunnen vriezen!



Donderdag 23 Janauari 2014:



Het is buitenwoon koud als ik ontwaak. Gelukkig slaap ik binnen maar toch nog. Ik probeer de haard in de jeugdherberg gaande te krijgen maar hier heb ik blijkbaar geen talent voor, of geduld. Als ik aan het ontbijten ben, komt Anna er nog even bij. Tegen dat ik bijna vertrek is Tony er ook. We wisselen nog even gegevens uit want hij komt ook terug naar Christchurch. Het is buiten guur, regen, wind en koud. Ik kan men sealskinsokker nergens vinden. Ik doe men regenbroek en overschoenen dan maar aan. Ik doe ook de poncho aan voor de regen maar deze is al gescheurd zie ik, tot zover de investering. Door de wind vliegt dit ook naar alle kanten en moet ik het men men riem vastmaken. In het Oosten zijn er blauwe vlekjes en daar ga ik naartoe! Het weer verandert echter snel, van droog en zon naar grijs en nat. Ik kan goed doortrappen want de weg gaat nog even naar beneden. Ik probeer me in de blauwe lucht te brengen en dat lukt goed ook. Op een paar verloren druppels na, heb ik een zonnige maar frisse rit! De wind blijft echter wel stevig blazen. Ik kom ik een vallei die buitengewoon prachtig is. Ik steek een rivier op en ga dan een tijd over glooiend terrein met de bergen op de voorgrond. Ik houd middagpauze aan een meer. Prachtig met de zon maar door de wind moet ik me stevig induffelen. Het doet me denken aan Ijsland. Ik word omsingeld door wat eenden maar iemand anders weet ze weg te lokken door ze te voederen. 5Km verder wordt er geklommen, Porter's Pass is begonnen! Of dat dacht ik. Iets later gaat al de gemaakte hoogte verloren in een spectaculaire afdaling. Mooi is het wel maar ook uitstel van het echte het werk. Ik kom nog 2 wielrenners tegen. Ze vonden Arthur's Pass ook zwaar en ze amper bagage die ze hadden terug gestuurd. Ik vond het een beetje grappig. Voor nog een uurtje gaat het terrein op en neer. Ik kom voorbij Caste Hill met mooie rotsformaties langs de kant. Wat verder start er een wandelpad dat goed te doen heeft. Ik kom aan een meer waar ik even beschutting vind uit de wind. Een koekje en jawel, de laatste klim! Deze gaat zeer makkelijk want de wind helpt me omhoog. Boven waait het heel hard en je hebt een mooi zicht op de weg die volgt. Naast met is er een auto waar een kerel een golfstick boven haalt en een balleke in de leegte klopt. Wat een originele manier van milieuvervuiling. Alle lagen die ik had uitgedaan voor de klim gaan terug aan. De GoPro aan en naar beneden zoeven we! Het gaat hard en snel. Ik verlies snel hoogte en klief door het landschap, zalig gewoon. Men gemiddelde snelheid gaat een pak omhoog. Het eerste stuk gaat steil en dan vlakt het wa uit. Ik kan zonder problemen een stevig tempo aanhouden. Ik kom in Springfield. Hier staat een sculptuur van een donut, grappig. Er is een jeugdherberg maar buiten de wind is het weer goed dus ik rijd verder naar de camping. Deze ligt een beetje buiten het dorp en kost amper 7$. De keuken is echter gesloten dus ik haal men vuurtje nog eens boven, niet evident met die wind. Ik ben uitermate hongerig vandaag! De voorraad is er bijna door. Ik maak nog een praatje met Hollanders en Kiwi's. De bergen zijn overwonnen! Voor nu.



Vrijdag 24 Januari 2014:





Het was een frisse nacht maar het tentje wordt 's morgens warm gestookt door de zon. Het wordt een stralend dag op de frisse wind na. Ik zie de Nederlanders nog voor ik uitrijd. Het is een dikke 60km tot Christchurch over een grotendeels vlakke lichte afhellende baan. Het terrein is weinig spectaculair, weiland en nog eens een veld. Ik zet wat muziek op en sla erin om wat later zelfs een radiozender te pakken te krijgen. Door de wind haal ik niet de snelheden die ik voorzien had. 's morgens had ik men laatste brood en op een paar koekjes na is er niet veel meer. Via een drukke baan kom in aan de stadsrand. Op een rotonde is het best even akelig als ik verder moet rondrijden terwijl er anderen afwillen. Oef, dat scheelde niet veel. Ik reed verder en zoek eten. Er is een bakkerij maar dit lijkt om een commerciële stunt. Wat verder is er een supermarkt. Ik eet een baguette, croissant en nog wat koekjes. Dan denk ik bij mezelf om eens rond te kijken naar een kapper en ik vind er één. Ik hoef bovendien niet te wachten en kan direct onder de schaar. De kapster is Aziatisch maar het wordt ni echt een Aziatische coupe. Kort gewiekt ga ik naar men warmshowers-adres: Biff. Daar aangekomen wordt ik verwelkomt met thee. Bif woont nog maar net terug in NZ na 18j les gegeven te hebben op verschillende internationale scholen, voornamelijk in Europa. Bovendien heeft ze zelf ook al wat afgefietst. Collegavakantiesfietsers Dirk&Bianca hebben ook bij deze dame gelogereerd bij hun aankomst in NZ, wat een kleine wereld. Ik maak het mezelf gemakkelijk. De komende dagen ga ik uitrusten en eens zien wat hier te beleven valt!

---