Noordereiland Part II: Rotorua - Taupo- Forgotten Wold - Mt Taranaki- Wellington


Advertisement
New Zealand's flag
Oceania » New Zealand » North Island » Wellington
April 14th 2017
Published: May 8th 2017
Edit Blog Post

Total Distance: 0 miles / 0 kmMouse: 0,0

Waitomo-Rotorua-Taupo-Taranaki-Wellington


Vanuit Waitomo rijden we over het platteland richting het oosten. We passeren veel kleine dorpjes die er allemaal ongeveer hetzelfde uitzien. In het centrum een paar kleine winkeltjes, restaurantjes en een benzinepomp. De meeste huizen zijn bungalows, van hout of prefab, ze ogen erg klein en staan ook vaak dicht op elkaar. Toch vreemd in een land met zo veel ruimte. Hoe verder we komen, hoe meer bos we zien. We passeren een stuwdam en een wielerwedstrijd. De Kiwi’s houden van het buitenleven, wat voor weer het ook is, ze trekken er op uit. Net voor Rotorua rijden we over een hoogvlakte met tientallen rotspartijen langs de weg, overblijfselen van oude vulkaankraters. Dan doemt het meer op en duiken we naar beneden, de oude vulkaankrater in. Onze eerste stop zijn de Hamurana Springs, een natuurlijke bron aan de rand van het meer. Hier komt 55.000 liter water per minuut naar boven gestroomd. De bronnen liggen in een bos met Redwood bomen, die in de vorige eeuw vanuit Californië gebracht zijn om te kijken of deze een goede houtbron waren. We besluiten een boterham te eten langs de oevers van het meer en worden net voordat we weer weg willen rijden aangesproken door een local. Hij verteld ons enkele bezienswaardigheden, waarna hij overgaat over op onderwerp, na onderwerp, zo gek dat je het je niet kunt bedenken. Na een ongemakkelijk kwartier en al tien pogingen om weg te gaan, besluiten we het dan maar onbeleefd te doen, springen in de auto en zijn gelukkig weer onderweg.



In Rotorua gaan we eerst naar het Kuirau Park toe, waar op verschillende plekken modderpoelen borrelen, hete gassen uit gaten komen en een boardwalk over een groot, kokend meertje loopt. In de Government Gardens wordt een brandweerwagen door tientallen vrouwen een heel eind voortgetrokken, onder luid gejuich van de toeschouwers. Wij lopen door de prachtig aangelegde tuin, met het prachtige museum op de achtergrond. Aan de oevers van het meer zou nog meer vulkanische activiteit moeten zijn, maar dit maakt niet echt indruk op ons. We rijden vervolgens de heuvels in naar Lake Okareka, waar we op een camping van de DOC (nationale parkbeheerder) gaan staan. We zetten onze stoelen aan het water en genieten van de middagzon. Na verloop van tijd loopt de camping langzaam vol, met vooral Nieuw-Zeelandse toeristen.



Er zijn drie grote supermarktketens in Nieuw-Zeeland, die niet veel prijsverschil kennen (op een paar cent na misschien). Je hebt de Countdown (soort AH) en New World, en in de grotere plaatsen de Pak’nSave, hier staan de etenswaren op grote stellingen uitgestald (a la Sams World in de VS). Het vinden van goedkope brandstof, zeker voor onze 1 op 8 slurper, is een spel. Bij supermarkten krijg je kortingsbonnen van 6 cent per liter, de ketens hebben zelf ook nog kortingsacties van 6 of 10 cent korting op bepaalde dagen. Ook de prijs verschilt enorm per plaats (soms wel 30 cent).



In Rotorua stoppen we eerst nog op een punt waar je een geiser kan zien spuiten, waar het internet maar niet goed voor is. Na 20 minuten denken we dat we het wel gezien hebben, heel hoog ging hij niet, dus dat was het dan....... Ten zuiden van Rotorua liggen een aantal vulkanische gebieden, wij besluiten naar Wai-O-Tapu te gaan. Deze is eigenlijk onderverdeeld in drie verschillende zone’s. Eerst kom je allerlei kraters tegen, waaruit vooral hete gassen komen. Ook zijn er een paar borrelende modderpoelen en een fel, groen gekleurde krater. In het midden ligt het Artist Palette, een groot, kokend meer met een oranje rand en geel gekleurd water. Ook hier komt veel stoom vanaf. Hierna loop je langs een aantal kokende riviertjes en meren, waarin poelen zeer driftig borrelen. Opvallend is het grote aantal Chinezen die hier veelal in de weg lopen. Net buiten Wai-O-Tapu ligt de grootste modderpoel van Nieuw-Zeeland, welke op verschillende plekken heftig borrelt.



We vervolgen onze weg zuidwaarts door beboste heuvels en uitgestrekte weidevelden. In de buurt van Taupo stoppen we bij de Aratiatia Rapids, waar de rivier na een stuwmeer door een versmalling stroomt. Na een tijdje zeg ik tegen Esther: is het water nu gezakt? En ja hoor, even in de reisgids kijken en we ontdekken dat het water alleen op gezette tijden op 100% wordt gezet voor de toeristen. We waren dus toevallig net op tijd. Iets verderop liggen de Huka Falls, waar het water zich met nog meer geweld door een versmalling raast. We stoppen net voor Taupo bij een uitzichtpunt over Lake Taupo en de daarachter gelegen vulkanen, met ons nog twee andere Jucy campers. We overnachten aan de oever van het meer op een gratis camping, met ons nog zo’n 50 andere campers. We zien een schitterende zonsondergang over het meer, waarbij de wolken diep paars kleuren, met Mount Doom (uit die films ja) op de achtergrond.



De volgende ochtend zoeken we eerst een dumpstation op om onze verbruikte watervoorraad te lozen. De meeste grotere plaatsen hebben zo’n punt waar je dit kan doen, net als de meeste grotere campings. Ook is hier meestal een slang om je watervoorraad weer aan te vullen. We rijden vervolgens om Lake Taupo heen en gaan dan weer westwaarts, de heuvels in. Af en toe zien we de vulkanen van het Tongariro National Park tussen de wolken door aan onze rechterhand. We klimmen behoorlijk en rijden over een bergrug tussen de naaldbossen door naar Taumarunui. Daar beginnen we aan the Forgotten World Highway. Deze weg loopt door een gebied waar vroeger veel mijnbouw was, maar nu nog een paar kleine dorpjes aan liggen en vooral heel veel schapen. De weg is ontzettend smal voor Nieuw-Zeelandse begrippen en gaat over verschillende heuvelruggen en dalen. Bovenop heb je een prachtig uitzicht over de groene, grillige heuvels. Het is inderdaad een vergeten gebied, want we komen nauwelijks verkeer tegen. We dalen vervolgens af in een smalle kloof die is begroeid met regenwoud, waar de weg onverhard is. Het heeft hier tijdens Daisy ook huisgehouden, want op verschillende plekken hebben er aardverschuivingen plaatsgevonden en zijn stukken asfalt weggeslagen. We nemen een zijweg naar de Damper Falls. Deze waterval is met 72 meter de tweede hoogste van het Noordereiland. We lopen eerst door een paar weides met koeien en vervolgens door een bos naar beneden. Na een korte wandeling komen we bij een uitzichtpunt tegenover de waterval, die zich langs de afgrond naar beneden stort. We rijden terug naar de hoofdweg en rijden verder tot in Whangamomona. Dit stadje heeft zich uitgeroepen tot onafhankelijke republiek (natuurlijk onzin) na onenigheid met het regionale district. We gaan op de gemeentecamping staan, die gevestigd is op de locatie van een oude school. Buiten ons zijn er nog vijf plaatsen bezet, we genieten van de rust.



De volgende dag rijden we naar Stratford voor de boodschappen, en gaan dan naar het Egmont N.P. toe. Deze vulkaan van 2500 meter, ook wel Mount Taranaki genoemd, ligt eenzaam in het westen van het Noordereiland aan de kust. Je ziet hem daarom ook al van ver liggen. De smalle weg voert door een tunnel van bomen steeds verder omhoog naar 900 meter. Van hieruit beginnen verschillende wandelingen de slapende vulkaan op. Wij lopen door een prachtig regenwoud van met mos bedekte bomen (ook wel Goblin Forest genoemd). Opvallend is ook hier de verscheidenheid aan planten die je aantreft, tientallen soorten door elkaar in een dichte begroeiing. Af en toe vangen we een glimp op van de berg, die deels in de wolken is gehuld. We komen uiteindelijk uit bij Wilkies Pools, waar een heldere rivier in een serie watervalletjes over oud lavagesteente naar beneden stroomt. Onder de wolken door zien we in de verte de kustlijn lopen. We dalen vervolgens weer af door het bos naar de parkeerplaats en wandelen naar de Damper Falls, die slechts 18 meter hoog zijn, maar met veel geraas in een poel naar beneden vallen. Het park ligt niet echt op de toeristische route, maar is volgens ons meer dan de moeite waard om te bezoeken. We denderen vervolgens over kaarsrechte wegen naar de kust toe en gaan in Ohawe bij het strand op een zeer rustige camping staan. Het strand ligt aan tientallen meters hoge kliffen en is bezaaid met grote keien waar mosselen op groeien. We worden de beste vrienden met de campingpoes, die onze camper aan een inspectie onderwerpt.





We vervolgen onze weg en rijden de volgende dag naar de hoofdstad Wellington toe, wat een flinke rit is en verder niet zo interessant. Eenmaal in Wellington giet het van de regen en van de stad die mooi tegen de heuvels is gebouwd is bijna niets te zien. We gaan aan Owhiro Bay op een parkeerplaats staan voor campers. De rest van de dag blijft het gieten, we kunnen helaas weinig zien van de ruige kustlijn. Eenmaal verbonden met internet lezen we dat het slechte weer nog echt moet komen, want morgenmiddag wordt alweer de volgende tropische storm verwacht. Deze moet de ergste worden sinds 1968, dus we wachten het rustig af. Morgen nemen we de boot naar het Zuidereiland, maar vooralsnog staan alle afvaarten gewoon volgens schema gepland. We gaan gerust naar bed, niet wetende dat de volgende nacht ietswat anders gaat verlopen dan normaal.


Additional photos below
Photos: 32, Displayed: 28


Advertisement



Tot: 0.116s; Tpl: 0.014s; cc: 11; qc: 49; dbt: 0.0589s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1; ; mem: 1.2mb