Gedaan met de wow

---

Maandag 21 April 2014:



Men onderbuur in de jeugdherberg heeft deze nacht regelmatig liggen woelen. Zodanig dat ik dat de boel ging in storten maar niet dus. Bij de receptie van de jeugdherberg krijg ik nog een kaartje mee van de Hutt Vallei. Ik doe men inkopen om dan nog naar de toeristische dienst te gaan horen hoe ik het centrum uit geraak. Ik heb een kaartje met een route op ma dat zou maar in 1 richting zijn. De kerel daar is niet zo goed op de hoogte en stuurt me de Highway op. Hmmm, niet wat ik in gedachten had. Ik krijg nog wel een hoop foldertjes mee maar niet zo'n praktische. Uiteindelijk besluit ik op de trein naar Petone te nemen. Dan zit ik een pak dichter bij de fietsroute die langs de rivier start. In het station aangekomen, moet ik maar 10 minuten wachten en de rit zelf is ook zoiets. In Petone moet ik nog een stukje gewone baan doen tot de rivier. Vlakbij de rivier moet ik nog even een ommetje maken om op het echte pad te komen. Als ik dit gevonden heb, hou ik na een half uur luchpauze. Het is vandaag zondag en zelfs warm, er staat wel een windje. De sfeer op het Noord Eiland is toch al direct anders. Dit gebied is nog dicht bewolkt en dat merk je. Ik sla erin om een radiozender te ontvangen en zo heb ik wat muziek. Maar naarmate ik verder ga, krijg ik moeite om de frequentie vast te houden. De track wordt wat ruwer en gaat over een smal pad op en neer, beetje heftig. Dan is de markering héél onduidelijk en ik beland op gras wat nog wel steeds de route is. Ik geraak ergens het spoor bijster wat inhoudt dat ik 2,5km op de highway terecht kom, niet zo gezellig. Bovendien klimt de weg nog! Ik moet uiteindelijk oversteken wat wel akelig is deze brede weg waar ze zo snel rijden maar ik overleef het. Ik kan nu op weg naar de Rimutaka trail of weer een oude spoorweg. Het begint al goed als ik tot 2 maal tot een smalle doorgang moet passeren wat onmogelijk is met alle bagage. De fiets erdoor krijgen is zelf al moeilijk. De weg stijgt langzaam en gaat door mooi bos. Ondanks het al laat op de middag is, zijn er toch nog wel wat mensen. Ik ga door een tunnel en wat later kom ik op de top. In de afdaling ga ik door een andere tunnel van 580m lang, dit is leuk! De tunnel is pikdonker en halverwege kom ik iemand tegen zonder licht. Aan de andere kant is een watervalletje. Ik ga verder en ga nog door een andere tunnel met putten, gelukkig zie ik ze op tijd. De weg gaat dan steil naar omlaag over een smal padje en stopt plots in een riviertje. Over rotsen en door het water moet ik zo verder vooraleer ik terug op de track kom. Hier moet ik de fiets steil omhoog duwen wat me veel energie kost maar het lukt net. Van hieruit kan ik verder naar het einde stuiteren over de hobbelweg. De nacht begint te vallen. Het einde gaat weer over een smal padje op en neer. In het dichte bos, is het al goed donker en is het uitkijken. Als ik op de gewone baan kom, is het pikkedonker. Het is nog 10km tot Featherston, het eindpunt. Gelukkig heb ik nu asfalt en bolt de weg redelijk vlot. In het dorp google ik de camping en dit is nog een eindje volgens google maps. Ik rijd er echter al voorbij, de gps klopt niet echt. Het is niet echt een tent-camping maar ik zet men tent achter wat gebouwen zodat ik wat weg zit van de hoofdweg. Een keuken is er niet maar aangezien er niet zoveel volk is, richt ik het toiletgebouw in als keuken. Dit is een goed alternatief. Ik moet wel men gasvuurtje nog eens boven halen. Als de eigenaar 's avonds passeert, lacht hij. Hij zegt dat hij de keuken van het bijgebouw had moeten opdoen maarja ik ben al bijna klaar. Het lijkt een frisse nacht te worden.



Dinsdag 22 April 2014:



Ik geloof niet wat ik hoor als ik wakker word. Het regent! Gisteren was het zo'n mooie dagen maar het is al voorbij. De eigenaar van de camping heeft de keuken open gemaakt en ik krijg nog even de Wifi-code om naar huis te bellen. Had ik deze luxe gisteren ook maar gehad! Onder licht gedruppel verlaat ik Featherston na een winkelstop. In een bankautomaat heeft iemand zijn kaart vergeten dus die drop ik dan maar even in het kantoor. Ik ga niet langs de drukke hoofdweg maar maak een omweg via Martinborough. Dit kost me vele extra kilometers maar in ruil krijg ik minder verkeer en uitgestrekte heuvels en velden. Het stopt met druppelen en de hemel laat wat blauws zien. Het is echter van korte duur voor het terug begint te druppelen en dit terwijl ik lunch! Hierna stopt het eigenlijk niet meer en naarmate ik men einddoel haal, Masterton begint het nog harder. Ik ga even schuilen in de supermarkt en doe dan de laatst 2,5km naar men warmshowers-host. Ik had op het laatste moment nog een verzoek gestuurd met een positief antwoord. George is nog niet thuis maar de buurvrouw laat me binnen. Ik duik de douche in om op te warmen en wat later komt George thuis. Hij maakt een lekkere vis klaar. Ondanks ik binnen zit, is het toch fris. De haard zorgt voor verwarming.



Woensdag 23 April 2014:



Iets na 7u hoor ik luidde muziek. George is al wakker en iedereen mag het weten. Tegen 8u kom ik ook uit bed en ruim eerst wat op. Dan ontbijt ik nog even samen met George voor die naar het werk vertrekt. Ik vertrek wat later, te laat eigenlijk. Het is een stralende ochtend maar aan de frisse kant. Ik doe men inkopen en dan laat ik het drukkere centrum van Masterton achter me. Als ik het dorp uitrijd, mindert langzaam het verkeer. Ik kom terecht op de buiten, veel landbouw en groene heuvels. Het lijkt wel Hobbitland of Teletubbieland. De hemel blijft stralend maar er staat wel een stevig windje. In de ochtend zijn er wat kleine heuvels maar niets noemenswaardig. Ondanks ik verteld was dat deze streek weinig te bieden had, vind ik het best mooi en aangenaam rijden. Het heeft een beetje weg van Europa. Het ontbijt vanmorgen was klein en ik heb nood aan nieuwe brandstof. Ik eet nog een paasei dat ik van George gekregen had als dessert. In de namiddag krijg ik een korte pittige heuvel. De wind trekt aan en naargelang de richting beukt deze hard op me in. Ik span de veter onderaan men Brooks aan want ik heb last van bepaalde pijntjes. Het lijkt iets beter daarna. Het feit dat de dagen echt kort worden, speelt ook vandaag in men nadeel. Ik kom voorbij een eerste hostel/camping maar ik wil nog eigenlijk 10km verder. De aankomende duisternis laat me kiezen voor de eerste optie. Het is nog 3,5km gravel en onderweg kom ik een kalf tegen dat uit de wei ontsnapt is. Aangekomen bij de hostel verwijzen andere gasten met terug naar het huis van de boer waar ik net voorbij ben gereden. De andere gasten zijn 2 Nederlanders die een deel van een wereldreis maken. Nna Afrika zitten ze nu in NZ, dan even naar Australië om te eindigen in Azië. Ik ben blij dat ik binnen zit want de wind houdt guur aan.



Donderdag 24 April 2014:



Ik heb een zalige nacht gehad in de hostel. De zon wacht buiten op me dus ik ga ze snel tegemoet. De 3km terug tot aan de hoofdweg verlopen moeilijk over de gravel. Eeens op de hoofdweg, rollen de wielen weer vlot. Het duurt niet lang of ik mag een ferme klim doen. Gelukkig besloot ik gisteren om niet naar de volgende hostel door te rijden want dan had ik zeker in de donkere aangekomen met die klim. Daarna daal ik flink en rijd ik voor een grote afstand relatief vlak. Ik eet bij een oude houten constructie om schapen samen te brengen. Het is opvallend dat alle voorbij rijdend verkeerd me toewuift. De weg klimt terug en het is zweten geblazen. Nat kom ik boven. Het terrein vandaag is gelijkaaridg met gisteren. Groene heuvels en landbouwgebied. Op sommige delen kom ik al echt kale bomen tegen terwijl andere nog aan het verkleuren zijn. Als ik even stop zie ik een egeltje over de weg tippelen. Het beland uiteindelijk naast men fiets en begint aan men tenen te snuffelen. Als ik die wegtrek, verschiet het. Vervolgens begint hij op men sandaal te knabbelen, tijd om door te rijden. Net voor men einddoel kom ik nog langs een naambord met de langste dorpsnaam ter wereld. In de late namiddag kom ik in Porangahau. In het centrum zoek ik een hostel maar die is er blijkbaar niet meer. 6Km verder richting kust is een camping. Ik kom er net voor de duisternis aan. Vlug de tent opzetten en de douche in. Deze werkt op muntjes en als ik half gewassen ben, is het warm water op. Gelukkig vind ik nog een dollarmuntje.



Vrijdag 25 April 2014:



Vanmorgen is de lucht dreigend en het lijkt alsof het gaat regenen maar dat doet het niet. In de keuken ontmoet ik wat Duiters die sinds 5 jaar hier in NZ wonen. We praten even over de verschillen tussen Europa en hier en sommige daarvan zijn best hilarisch. Voor ik echt aan men route van vandaag begin, maak ik een klein ommetje om even de zee te zien. Het strand is zo goed als verlaten, zalig. Dan begint de echte rit en ik besluit om even van men boekje af te wijken. Ik rijd vlak maar ik zie heuvels in de richting dat ik uit ga en jawel ik mag flink klimmen. Als ik boven even stop en in men stuurtas rommelt, stopt er een auto met de vraag of ik gsm-ontvangst probeer te bekomen. Want als het niet lukt en ik heb verbinding nodig, kan ik altijd even bij haar thuis komen. Onvoorstelbaar weer. Ik mag flink afdalen om na een klein klimmetje terug om de route te komen. Nog een klein stukje en het is lunchtijd maar dit echter met beperkte voorraand. Het kleine dorpswinkeltje gisteren had geen brood meer en doordat het vandaag, ANZAC-day is, was er ook geen bevoorrading. Op Anzac-dag worden de gesneuvelden soldaten in NZ en Ausralië herdacht van tijdens de wereldoorlogen. De maag is toch gestild na nog wat cake en chocolade voor de laatste etappe. 10Km voor het einddoel komt het GSM-ontvangst terug na 2 dagen niets. Ik mag nog even klimmen voor ik in Waipukurau kom. Hier doe ik inkopen en rijd dan nog een stukje verder tot Waipawa waar ik de tent opzet. Er lopen 2 honden rond op de camping wat me onrustig maakt. Ik ben is een keertje op tijd op de camping wat al even geleden was. Ik kan alles dus rustig aan doen. Morgen trek ik naar Hastings en zie ik Rose terug die ik in Te Anau op het Zuid Eiland ontmoette.



Zaterdag, zondag, maandag, dinsdag 26, 27, 28, 29 April 2014:



Door men verblijf bij Rose is men verslag wat acherop geraakt dus het zal wat bondiger zijn.



Het vertrek uit Waipawa gaat gepaard onder een stralende hemel. Ik moet een stukje over hoofdbaan maar wat veder in het dorp kan ik afbuigen over een alternatieve weg die me langs de velden rustigs naar Hastings zal brengen. Er zijn een paar lichte heuvels maar dat blijft het bij. Ik hou Rose per sms op de hoogte. Net voor ik Hastings binnenkom, is er nog een chauffeur die een beetje gaat spookrijden. Deze doet de Nieuw Zeelandse automobielvaardigenheden weer eer aan. Rose wacht me op maar ik nader de woonst via sluipwegen dus ze ziet me niet aankomen. Ik wordt verwelkomt door haar moeder Jille en kleine neefje Max. Kort daarna zie ik haar. Ik zet me even en als ik ben opgefrist rijden we naar heuvel met een fantastisch zicht over de regio. De horizon is echter wat wazig wat de kwaliteit van de foto's beperkt. Terug thuis bestuderen we nog even men route voor de komende dagen. Echt ver geraken we niet want dan staat Sue voor de deur, een vriendin van Rose. We gaan iets drinken in het naburge Havelock. Ik heb de kans nog niet gehad van men schoenen van het slijk van de Queen Charlotte track te ontdoen dus daar sta ik dan mooi. De muziek is luid en het is moeilijk elkaar te verstaan maar het is een keer iets anders.



Op zondag moet Rose vroeg uit bed want ze moet naar Wellington waar ze op maandag moet werken. Haar moeder Jille neemt me op verkenning met de auto in Hastings en Napier. Daar komt wel bij dat de kleinkinderen erbij zijn, Max, Claire en Anna. Na Hastings gaan we naar Bluff Hill wat een uitzicht geeft op de haven en Napier. Dan rijden we het centrum in en hebben een picknick nabij de kust. De 3 peuters maken de excursie meer tot een kindercreche. Als ze daarna in de speeltuin los gaan, moet ik de schommel duwen en in het oog houden dat ze niet van het klimrek donderen of op straat lopen. Op de terugweg gaan Claire en Anna terug naar de mama. Max blijft nog logeren bij de oma en loopt de ganse avond achter me. Ik vervang de remblokjes op de fiets en kleine Max doet een poging tot hulp. Ik moet hem goed in het oog houden als hij men Santos met een schroevendraaier wil bewerken. Op het einde vraag ik zijn fiat over het werk en dat krijg ik. Hij is al een paar dagen van huis en duidelijk in de war want op het einde noemt hij me zelfs papa, haha. Om 18u is hij KO en is het tijd voor een rustige avond. 's avonds ontmoet ik de man van Jille, Andrew die elektricien is.



Op maandag is kleine Max naar de dagopvang en moet Jille 's middags werken. Ik doe het rustig aan 's morgens en 's middags wandel ik naar Hastings om men vlucht uit NZ te regelen. Het eerste reisbureau waar ik ben, is niet zo behulpzaam. Voor een eventuele tussenstop in Australlië moet ik zelfs maar uitzoeken hoe het met het visum zit vooraleer de dame verder wil opzoeken. Ik loop een andere bureau binnen en krijg een ander verhaal. Hier is de bediende veel vriendelijker en zoekt voor mij even op hoe het zit met de visa en we overlopen dan een paar opties om naar Singapore te gaan met een tussenstop in Australië. De opties zijn allemaal nogal prijselijk voor een verblijf van slechts een paar dagen. Ik besluit Australië voor een andere avontuur te houden ondanks ik nu aan deze kant van de wereld ben. De vlucht gaat dus rechstreeks naar Singapore op 10 Juni met Jetstar, de Ryanair van Oceanië. Nadat dit geschied is, loop ik de I-site binnen voor info over de weg die ik zal nemen richting binnenland. Volgens hen is er niets van accomodatie maar via google ontdek ik toch wel wat. 's avonds kookt Andrew want Jille heeft de late shift, ze werkt als verpleegster. Ik probeer 's avonds nog wat uit te vissen voor men vervolg in Azië.





Vandaag is het dinsdag en neem ik de bus naar Napier om de dingen een keertje rustig te bekijken. De busrit duurt net geen uur en maakt de nodige omwegen. Aangekomen in het centrum is het tijd om winkeltjes te kijken als ik de winkelstraat vind tenminste. Ik ga nog langs de dijk en aanschouw de zee. Ik kiek wat foto's van Art Deco gebouwen waar de stad voor bekend is. Ik verneem dat er een groep Orca's voor de kust zwom een paar dagen terug, dat spektakel heb ik dus gemist! Er is museum met een sectie over de aardbeving van 1931 maar deze kan je niet apart bezoeken. De rest is allemaal kunst. Net voor ik huiswaarts keer, maak ik een stop bij een outdoorwinkel en koop wat merino onderbroek voor de bergen waar ik vervolgens naartoe trek. Het kan daar 's nachts goed afkoelen dus ik kan het gebruiken. Na de lange busrit is het alweer donker bij aankomst. Ik doe nog een ommetje langs de winkel voor ik Jille en Andrew tref. Na lekkere pasta is het tijd voor wa computerwerk. Ik hoop morgen terug op de baan te zijn.

---

Photos

Rimutaki Rail Trail
Trail is wel ver te zoeken